ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “A dramatic turn of events” – DREAM THEATER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: John Petrucci
ΣΥΝΘΕΣΗ:
John Petrucci – κιθάρα
James LaBrie – φωνητικά
Jordan Rudess – πλήκτρα
John Myung – μπάσο
Mike Mangini – ντραμς
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΩΝ DREAM THEATER ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ MIKE PORTNOY!!!
Έντεκα χρόνια πριν, κανείς δεν επρόκειτο να διανοηθεί καν να ξεστομίσει κάτι τέτοιο. DREAM THEATER και Mike Portnoy, ήταν δύο έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, όσο σημαντικοί και να ήταν οι υπόλοιποι μουσικοί στο συγκρότημα. Ήταν σαν να φανταζόσουν τους MEGADETH χωρίς τον Dave Mustaine ή τους ANNIHILATOR χωρίς τον Jeff Waters και τους IRON MAIDEN χωρίς τον Steve Harris. Κι όμως. Το 2011 είχαμε το πρώτο άλμπουμ των DREAM THEATER χωρίς τον Mike Portnoy… Πλέον, τόσα χρόνια μετά, περιμένουμε να κυκλοφορήσει ο πέμπτος δίσκος χωρίς τον αυθεντικό τους ντράμερ, οπότε, νομίζω ότι και ο τελευταίος θιασώτης αυτής της επανασύνδεσης, έχει συμβιβαστεί με αυτή την εικόνα/ιδέα.
Φυσικά, η αποχώρηση του Mike Portnoy, από μόνη της θα τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας, αυτό όμως είναι υποτιμητικό για έναν πραγματικά εξαιρετικό δίσκο, όπως το “A dramatic turn of events”, που είναι κρίμα να επισκιάζεται από εξωμουσικούς παράγοντες.
Χωρίς να μακρηγορήσουμε, εξιστορώντας ένα σήριαλ που κράτησε για πολλούς μήνες, ακόμα και χρόνια, ο Mike Portnoy, είχε δηλώσει εξουθενωμένος από τις συνεχόμενες περιοδείες και τους δίσκους και ζητούσε ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις του με τους DREAM THEATER. Έτσι όπως το καταλαβαίνω τώρα, νιώθω ότι παρά τα αλλεπάλληλα side project του, είχε «μπουκώσει» να παίζει συνεχώς στην «ατμομηχανή» που λέγεται DREAM THEATER και παρά το γεγονός ότι σ’ αυτό το γκρουπ είχε απόλυτη ελευθερία έκφρασης, εκείνος ήθελε να παίξει και διαφορετικά είδη μουσικής και να περιοδεύσει και με άλλους ανθρώπους, κάτι που έχει αποδείξει η ιστορία και οι δύο πλευρές συνεχίζουν ευτυχισμένες. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια, με τον σόλο δίσκο του Petrucci και την επανασύνδεση των LIQUID TENSION EXPERIMENT, ο Portnoy έχει ξαναβρεθεί με τους πραγματικούς του φίλους στο δικό του συγκρότημα (αμφιβάλλω αν ο Myung έχει φίλους), οπότε όλα καλά. Οι DREAM THEATER, λοιπόν, δεν του έδωσαν αυτό το διάλειμμα που ήθελε και αποφάσισε να αποχωρήσει.
Μία από τις πιο περιζήτητες θέσεις, άνοιξε και το ντοκιμαντέρ με τις auditions των πιθανών αντικαταστατών του Portnoy, απέκτησε μυθικές διαστάσεις, ανάμεσα στους φανατικούς του σχήματος, με τις υποθέσεις να δίνουν και να παίρνουν. Τελικά, επικράτησε ο Mike Mangini, ο οποίος –εκτός των άλλων- είχε παίξει και σε σόλο δίσκους του James LaBrie και η πολύωρη κουβέντα μαζί του (με συνοδεία εξαιρετικού φαγητού) σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε, θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου.
Με την απουσία του Διόσκουρου, είναι σαφές ότι ο John Petrucci, είχε απόλυτη ελευθερία να κάνει ότι εκείνος θεωρούσε σωστό, χωρίς να χρειάζεται να κάνει υποχωρήσεις μπροστά στον «οδοστρωτήρα» που ονομαζόταν Mike Portnoy, η φοβερά δυναμική προσωπικότητα του οποίου, επισκίαζε πολλές πτυχές των DREAM THEATER. Ποιες είναι οι διαφορές που εντοπίζουμε στο “A dramatic turn of events”; Πρώτα απ’ όλα, δεν ακολουθεί –ακριβώς- τη συγκεκριμένη δομή του tracklisting, όπου κάθε δίσκος τα προηγούμενα χρόνια, ξεκινούσε και τελείωνε μ’ ένα τεράστιο σε διάρκεια τραγούδι κλπ. Κράτησαν βέβαια, το γεγονός ότι στη δεύτερη θέση, υπάρχει το πιο «εμπορικό» τραγούδι του δίσκου, που προορίζεται συνήθως για δεύτερο single. Μερικές αξίες δεν αλλάζουν…
Κατόπιν, δεν εντοπίζουμε κάποιο τραγούδι που να μοιάζει με αντίστοιχο άλλου συγκροτήματος. Δεν έχουμε δηλαδή το τραγούδι που μοιάζει με MUSE (βλέπε “Never enough”), ή με PANTERA (βλέπε “The glass prison”) και τόσα άλλα. Εννοείται πως όλα τους είναι εξαιρετικά τραγούδια, από τους DREAM THEATER περιμένω όμως μεγαλύτερη προσωπικότητα, όχι να βγάζουν τόσο εξόφθαλμα τις επιρροές τους. Αφήστε που είχε προηγηθεί για τόσους δίσκους, το θέμα του αλκοολισμού του Portnoy, με αποκορύφωμα το ποτ-πουρί του “Shatterred fortress”, το πιο αχρείαστο κομμάτι σε δίσκο του συγκρότηματος, που «δέσμευε» τραγούδια του σχήματος, για να κάνει τη δική του σουίτα προσπαθώντας να λύσει το πρόβλημα που είχε. Προσοχή, δεν λέει κανείς ότι τα τραγούδια δεν ήταν καλά, το αντίθετο. Όμως το συγκρότημα ήταν δέσμιο των εμμονών του, σε όλα τα επίπεδα. Το γκρουπ πήγαινε «τρένο», όμως δεν ήταν όλοι ευχαριστημένοι με αυτήν την κατάσταση.
Οι οπαδοί λατρεύουν να ακούνε κάθε βράδυ διαφορετικό setlist στις συναυλίες, λατρεύουν να παίζονται διαφορετικά τραγούδια σε κάθε πόλη, κάθε φορά που την επισκέπτονται. Σε συζητήσεις που είχα κάνει πριν χρόνια με το συγκρότημα, όμως, αυτό ήταν φοβερά αγχωτικό για όλους τους υπόλοιπους κι εξηγώ ευθύς αμέσως. Πρώτα απ’ όλα, μιλάμε για μουσικούς από το πάνω ράφι, με προσωπικότητα και βαρύ όνομα. Κάθε λάθος νότα σε live καταστάσεις, είναι γι’ αυτούς κάτι που τους ρίχνει στα μάτια των οπαδών τους, πολλοί εκ των οποίων είναι μουσικοί οι ίδιοι. Όταν λοιπόν, βγαίνουν σε μία περιοδεία, έχοντας να προβάρουν 60-70 τραγούδια, ήτοι πάνω από 8-9 ώρες μουσικής, είναι λογικό κάποια τραγούδια να μην μπορούν να βγουν στο 100%, αφού μιλάμε για εκατομμύρια νότες!!! Αυτό, για τους μουσικούς. Μπορείτε να φανταστείτε τον υπεύθυνο φωτισμού; Τους διάφορους τεχνικούς των οργάνων; Όλο το crew, τέλος πάντων; Πάρτι πρέπει να έκαναν, μόλις έμαθαν ότι έφυγε ο Portnoy, αφού θα έπαιρναν ανάσα!!! Το ίδιο το συγκρότημα, όλοι οι υπόλοιποι δηλαδή, δήλωναν ανακουφισμένοι, αφού θα έπαιζαν συγκεκριμένο (και λογικό) αριθμό τραγουδιών, κάτι που θα τους επέτρεπε να έχουν κάθε βράδυ 100% απόδοση ή ό,τι πλησιέστερο σε αυτό.
Ας αφήσουμε όμως τα σχετικά με τον Portnoy, που αναπόφευκτα μονοπωλούν τις συζητήσεις που αφορούν αυτό το άλμπουμ και πάμε στα τραγούδια, που είναι και το ζητούμενο, πάντα. Από το ξεκίνημα του άλμπουμ, με το leading single, “On the backs of angels”, το συγκρότημα μας έβαλε για τα καλά στο ζουμί του δίσκου, που έκανε μία γερή βουτιά στα 90s, παρουσιάζοντας μία επίκαιρη παραγωγή, χωρίς το έντονα «μεταλλικό» στοιχείο που είχαν κυρίως οι πρώτες κυκλοφορίες τους στη Roadrunner. Επίσης, τολμούν να κλείσουν το δίσκο με μπαλάντα, το “Beneath the surface” (και νομίζω ότι αυτό το έκανε «ετσιθελικά» ο Petrucci, αν κατανόησα σωστά τις δηλώσεις που μου είχε κάνει μετά την κυκλοφορία του δίσκου, για να δείξει ότι μερικά πράγματα είχαν αλλάξει στο συγκρότημα), πέρα από το τρίλεπτο “Far from heaven” που υπάρχει λίγο πριν.
Λατρεύω τις γλυκές μελωδίες του “This is the life”. Τις λατρεύω. Μπορώ να ακούω αυτό το τραγούδι ατέλειωτες φορές. Όμως, θα μου επιτρέψετε, ο πυρήνας του άλμπουμ είναι τα τέσσερα υπερδεκάλεπτα τραγούδια του. Το “Bridges in the sky”, το “Outcry”, το “Lost not forgotten” (τι ανατριχίλα) και το απόλυτο DREAM THEATER τραγούδι στη μετά “Scenes from a memory” εποχή, το “Breaking all illusions”. Και τα τέσσερα αυτά τραγούδια, έχουν ΟΛΑ όσα θέλει να ακούσει ένας οπαδός του σχήματος και ακούγοντάς τα, ξεχνάς ότι έχει προηγηθεί. Αν αυτός ήταν ο σκοπός τους, τότε σίγουρα τον πέτυχαν.
Τόσην ώρα, εσκεμμένα δεν μίλησα για τον Mike Mangini. Υπήρχε περίπτωση να επέλεγαν οι DREAM THEATER ντράμερ ο οποίος να μην ήταν ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ; Από τη στιγμή που μιλάμε γι’ αυτόν το δίσκο κι όχι γενικότερα για το θέμα “Mike Mangini και DREAM THEATER”, πρέπει να σκεφτούμε ότι πήγε σ’ ένα σχήμα που είχε ήδη ένα τεράστιο όνομα, έχοντας κληθεί να αντικαταστήσει έναν μυθικό ντράμερ, εξαιρετικά αγαπητό στους οπαδούς. Αυτό που έπρεπε να κάνει, ήταν απλά να παίξει όσο πιο καλά μπορεί τα μέρη του και να τον δουν οι οπαδοί με καλό μάτι, αφού ήταν πρακτικά αδύνατο να τους κάνει να ξεχάσουν τον Portnoy. Αυτό κι έκανε. Ναι, δεν είχε (και δεν έχει) αυτόν τον trademark ήχο και παίξιμο του προκατόχου του. Ναι, δεν συνεισφέρει δημιουργικά και συνθετικά. Ναι, έχει πιο «κλινικό» παίξιμο που θα μπορούσε να παίζει και ρομπότ, είναι όμως άριστος επαγγελματίας και ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ παίχτης, ό,τι ακριβώς χρειάζονταν οι DREAM THEATER, μετά από μία τέτοια απώλεια.
Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου και είμαι απόλυτα κατασταλαγμένος στην άποψη που είχα από την πρώτη στιγμή που άκουσα το “A dramatic turn of events”. Πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο των DREAM THEATER της εποχής του Mike Mangini (παρότι και το “The astonishing” μου αρέσει πάρα πολύ, για εντελώς διαφορετικούς λόγους όμως) κι ένα άλμπουμ, που θα στεκόταν άνετα απέναντι στα αριστουργήματά τους, κυρίως στη δεκαετία του ’90. Είναι περιπετειώδης, έχει πολλά “rally” ανάμεσα στον Petrucci και τον Rudess, ακούγεται απελευθερωμένος. Πραγματικά, είναι ένας safe δίσκος, χωρίς διάθεση για πειραματισμούς. Όμως, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, επιβαλλόταν να κυκλοφορήσει ένας τέτοιος δίσκος για μία –προφανή- σειρά από λόγους. Παρότι υπήρξε μία πολύ σημαντική απώλεια, όπως με τον ερχομό του Rudess στο “Scenes…” φάνηκε ότι υπήρχαν θετικά vibes, το ίδιο νιώθω κι εδώ, με τον ερχομό του Mangini. Έκαστος δικαιούται την άποψή του, βέβαια, η αλήθεια είναι όμως ότι δεν έχω γνωρίσει πολλούς που να έχουν κακή άποψη για το άλμπουμ αυτό, το οποίο είναι σίγουρα αυτό για το οποίο έχω μιλήσει περισσότερο με τα μέλη των DREAM THEATER και μπαίνοντας σ’ αυτή τη διαδικασία, συνειδητοποίησα ότι ελάχιστα σχήματα του βεληνεκούς τους, θα μπορούσαν να είχαν επιβιώσει, αν τους είχε συμβεί κάτι παρόμοιο…
Did you know that:
- Σχετικά με τον τίτλο του δίσκου, ο John Petrucci μου είχε δηλώσει “face to face” εκείνη την περίοδο, λίγο πριν τη συναυλία τους μαζί με τους FATES WARNING στο Terra Vibe: «Όλοι φαίνεται ότι πιστεύουν ότι ο τίτλος έχει να κάνει με την αποχώρηση του Mike και δεν έχουν άδικο, αφού με μία πρώτη ανάγνωση δείχνει αρκετά προφανές. Οι στίχοι των τραγουδιών έχουν να κάνουν με μεγάλα γεγονότα στον κόσμο και στην ιστορία που έχουν προκαλέσει καταστροφές ή τεράστιες αλλαγές με δραματικό τρόπο». Εσείς τον πιστέψατε; Αν δεν ήθελαν κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα επέλεγαν έναν πιο «ουδέτερο» τίτλο, που να μην οδηγεί σε «παρερμηνείες».
- Στις συνεντεύξεις που ακολούθησαν την κυκλοφορία του δίσκου, βασικοί spokesmen του σχήματος, ήταν ο John Petrucci κι ο James LaBrie ως πιο παλιοί (έχετε δει ή ακούσει εσείς τον Myung να μιλά;). Ο τραγουδιστής του σχήματος, σε αρκετές περιπτώσεις όμως, φαινόταν να βγάζει απωθημένα για τον Portnoy οδηγώντας σε “war of words”. Αυτό συνεχίστηκε σε μικρότερο βαθμό και στο επόμενο άλμπουμ, οπότε, όλως τυχαίως, ο Jordan Rudess αναλάμβανε μεγαλύτερο όγκο συνεντεύξεων μαζί με τον Petrucci. Είναι προφανές, ότι η πρόταση ο LaBrie, ποτέ δεν συγχώρησε στον Portnoy, ότι είχε συζητήσει, έστω και πριν από πολλά χρόνια, την πιθανότητα να τον διώξουν από το συγκρότημα και τώρα που άλλαξαν οι καιροί, βγήκε «καβάλα στο άλογο»…
- Στο πιο πρόσφατο (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) άλμπουμ των DREAM THEATER, το “Distance over time”, είχε δημιουργηθεί μία αντιπαράθεση σχετικά με το εξώφυλλο που είχε φιλοτεχνήσει ο Hugh Syme και είχε εμφανιστεί λίγες μέρες αργότερα σχεδόν πανομοιότυπο στο εξώφυλλο του περιοδικού New York Times. Ίδια αντιπαράθεση είχε ξεσπάσει όμως και για το εξώφυλλο του “A dramatic…” που είχε φιλοτεχνήσει και πάλι ο Hugh Syme, είχε έναν κλόουν με μονόκυκλο, που υπάρχει και στο “The 1st chapter” των CIRCUS MAXIMUS, το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 2005, δηλαδή αρκετά πιο πριν…
- Το “On the back of angels” αποτελεί τη μοναδική, μέχρι στιγμής, υποψηφιότητα του γκρουπ για βραβείο Grammy, στην κατηγορία “Best hard rock/Metal performance” το 2012, όπου κι έχασε από το “White limo” των FOO FIGHTERS.
- Στην περιοδεία για το δίσκο αυτό, επανέφεραν το drum solo, θέλοντας να αφήσουν χώρο στον Mike Mangini να κερδίσει τους οπαδούς με το παίξιμό του.
Σάκης Φράγκος
