a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Heritage” – OPETH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mikael Akerfeldt
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Mikael Akerfeldt – φωνητικά, κιθάρα
Fredrik Akesson – κιθάρα
Per Wiberg – grand piano, mellotron, Rhodes piano, Hammond B3
Martin Mendez – μπάσο
Martin Axenrot – τύμπανα, κρουστά
Βρισκόμαστε εντός του 2010 και στο πλαίσιο συνεντεύξεων που αφορούσαν την κυκλοφορία του χορταστικότατου ζωντανού δίσκου “In live concert at the Royal Albert Hall”, o ηγέτης των OPETH, Mikael Akerfeldt δήλωνε στο Classic Rock Magazine ότι επιτέλους είχε ξεκινήσει να συνθέτει για το νέο δέκατο άλμπουμ του συγκροτήματος. Έτσι την τελευταία μέρα του Ιανουαρίου του 2011 και για τις επόμενες τρεις εβδομάδες –μέχρι τις 21 Φεβρουαρίου-, οι OPETH κλείνονται στα Atlantis/Metronome Studios της Στοκχόλμης για της ηχογραφήσεις του “Heritage”, όπως τελικά ονομάστηκε ο δίσκος (και που ανακοινώθηκε ο τίτλος του στις 25 Μαΐου). Συντροφιά της παρέας των Σουηδών ήταν ο μηχανικός Janne Hansson και ο Μίδας του συγκροτήματος που εν πολλοίς τους άλλαξε την καριέρα στη μίξη. Και σε περίπτωση που υπάρχει έστω ένας που δεν το ξέρει, φυσικά και αναφερόμαστε στον Steven Wilson των PORCUPINE TREE/BLACKFIELD. Μια ηχογράφηση που ναι μεν το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό –για την ακρίβεια όπως πάντα (θα) λέω (δυστυχώς δε νομίζω να υπάρξει ανάκαμψη), η τελευταία φορά που ακούστηκαν καταπληκτικοί και το τελευταίο άλμπουμ που θα έπρεπε να είχαν κυκλοφορήσει ποτέ- αλλά έμελλε να συνδυαστεί με μια πολύ ιδιαίτερη απόφαση στις τάξεις του συγκροτήματος και για την οποία έχω ενημερωθεί από έγκυρη πηγή για τον αντίκτυπό της.
Η απόφαση αυτή δεν ήταν άλλη από τον «χωρισμό» του συγκροτήματος με τον υπέρτατο και χαρισματικότατο πληκτρά Per Wiberg (παρένθεση, ο τύπος είναι απλά υπέροχος, ξέρει από μουσική όσο ελάχιστοι, το γούστο του είναι άπταιστο και άκρως ενημερωμένο και είμαι πολύ τυχερός να έχω κάνει συνέντευξη μαζί του το 2010 όταν ήρθαν στην Ελλάδα οι SPIRITUAL BEGGARS και να μείνω άναυδος από την εν γένει αύρα του). Η πηγή την οποία επικαλούμαι, αφού συνάντησε τον Μιχαλάκη (ναι, ο Akerfeldt είναι αυτός) στην Αμερική και τον ρώτησε τι έγινε με τον Wiberg, τον είδε σε στιγμή πρωτοφανούς ξεσπάσματος να βάζει τα δάκρυα και να αναρωτιέται «γιατί μου το έκανε αυτό; Γιατί έφυγε;» (κάτι θα του έκανες, ο άνθρωπος σίγουρα ΔΕΝ είναι τρελός). Και γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Διότι ο Wiberg δεσπόζει και στο εξώφυλλο ξεχωριστά σε σχέση με το υπόλοιπο συγκρότημα, καθώς όταν αυτό φανερώθηκε τον Ιούνιο του 2011 από τον απίστευτο Travis Smith. Έτσι, τα κεφάλια των μελών του συγκροτήματος δείχνουν σαν να ανθίζουν σε αυτό το δέντρο της ζωής (όπως αποκαλείται) στο κέντρο του εξώφυλλου, με τις ρίζες του να φτάνουν στην κόλαση, συμβολίζοντας το death metal παρελθόν τους (μη βαράτε, ότι είπαν τότε σας γράφω).
Το κεφάλι του Wiberg λοιπόν απεικονίζεται να πέφτει από το δέντρο, συμβολίζοντας την αποχώρησή του, σε μια από τις ρεαλιστικότερες και δυνατότερες εικόνες της τελευταίας δεκαετίας. Ο χωρισμός αυτός πάντως αφέθηκε να εννοηθεί ότι ήταν με κοινή απόφαση (άσχετα αν το περιστατικό που σας περιγράφω δείχνει ότι μάλλον κάτι ενόχλησε τον πληκτρά, που δεν θα άφηνε τόσο εύκολα μια στρωμένη πλέον καριέρα και ειδικά με το τότε ολοένα και αυξανόμενο budget των OPETH). Οι νεκροκεφαλές κάτω από το δέντρο συμβολίζουν επίσης παλιότερα μέλη, ενώ το θέατρο που καίγεται στην άκρη δεξιά απεικονίζει την παρακμή του πολιτισμού γενικότερα. Σε ότι αφορά την κατεύθυνση του δίσκου που για πρώτη φορά μετά το “Damnation” θα περιείχε μόνο καθαρά φωνητικά αλλά σε πολύ πιο προοδευτικά 70s ηχοτόπια, ο αρχηγός της μπάντας ήταν σαφής: «Είχα αρχίσει να καταρρακώνομαι από την παρούσα μεταλλική σκηνή και ήθελα να απομακρυνθώ από αυτήν ακόμα περισσότερο. Ήμασταν στα «περίχωρα» αυτής της σκηνής τα τελευταία χρόνια που δεν μπορούσα να δω τον εαυτό μου να γράφει άλλο ένα δίσκο στο ίδιο στυλ όπως τα τελευταία δυο άλμπουμ (“Ghost reveries” -2005, “Watershed” – 2008). Ευτυχώς ακούω τόσο πολλά είδη μουσικής και το να γράφω μουσική δεν ήταν ποτέ πρόβλημα. Βλέπω τους OPETH σαν μπάντα δίχως σύνορα».
Και λακωνικά κατέληγε: «Έτσι, αν είναι καλό και αρέσει σε όλους στην μπάντα, γίνεται ένα άλμπουμ των OPETH. Στο τέλος έκατσα κι έγραψα τη μουσική που ήθελα να ακούσω να παίζουν οι OPETH αυτή τη στιγμή». Βέβαια στην αρχή της συνθετικής διαδικασίας, είχαν γραφτεί δυο κομμάτια που θύμιζαν πολύ το “Watershed”, με τον μπασίστα Martin Mendez να δηλώνει στον Μιχαλάκη ότι θα απογοητευόταν πολύ αν το άλμπουμ συνέχιζε σε αυτή την κατεύθυνση. Ο Akerfeldt ανακουφισμένος που ο Mendez δεν ήθελε ένα τυπικό άλμπουμ σαν τα παλιά και αφού έγραψε το “The lines in my hand”, αποφάσισε ότι θα γράψει όλο το δίσκο σε αυτό το στυλ. Μάλιστα εκείνη την εποχή δήλωνε ως επιρροές του τους MAGMA αλλά και τον Alice Cooper! Στις 26 Ιουλίου του 2011, κάνει την πρεμιέρα η ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ “The devil’s orchard” (η αμήχανη στιγμή που τραγουδάς “God is deeeeeaaaaaad” και χαίρεσαι σε βαθμό αφύσικο, χωρίς να ξέρεις το γιατί), ενώ ο δίσκος θα βγει τελικά στις 13 Σεπτεμβρίου (άκου 10 χρόνια…) και 10 μέρες αργότερα θα κάνει πρεμιέρα και το βίντεο για το προαναφερθέν κομμάτι. Και πάμε σιγά-σιγά να δούμε πως μεταφράστηκε ο απόηχος του “Heritage” παγκοσμίως με νούμερα που πραγματικά ζαλίζουν τους πάντες!
Κρατηθείτε και πάρτε ανάσα. Νούμερο 1 στα UK Rock Albums Chart (!), 2 στα US Hard Rock Albums και στην Φινλανδία, 3 στο US World Albums, 6 στο US Rock Albums, 8 στη Νορβηγία και τη Δανία, 9 στη Γερμανία, 10 στην Ολλανδία, 12 στην Αυστραλία, 16 στην Αυστρία, 19 στο US Billboard 200 (!!!), 22 στο UK Albums Chart και την Ουγγαρία, 23 στον Καναδά, 24 στη Γαλλία, 26 στη Νέα Ζηλανδία, 28 στην Πολωνία, 34 στην Ιρλανδία και… μόλις 87 στο Βέλγιο. Σαν καλά να τα πήγε, ε; Από τον τύπο της εποχής αντιμετωπίστηκε ως ένα πολύ τολμηρό και θαρραλέο άλμπουμ, με πολλούς να εξυμνούν τον Akerfeldt που δεν διάλεξε την πεπατημένη αλλά άλλαξε το στυλ της μπάντας. Αρκετοί πιο ενθουσιώδεις μίλησαν για ένα δεύτερο (ή μικρότερο) “Damnation” (ΟΚ, υπερβολή αλλά μπορώ να καταλάβω την συσχέτιση) και γενικότερα οι περισσότερες κριτικές ήταν (απο)θε(ω)τικότατες. Οι OPETH σε πείσμα των κάφρων τράβηξαν τον δικό τους δρόμο, δυστυχέστατα όμως ποτέ ξανά δεν ακούστηκαν εμπνευσμένοι (δεν βάζω καν το «τόσο» στη συζήτηση) και το “Heritage” ακολούθησαν τρεις δίσκοι-κρύα ανέκδοτα (“Pale communion”/”Sorceress”/”In cauda venenum”) που το ένα προσπαθεί φιλότιμα να είναι χειρότερο από το άλλο και που χάλασαν τελείως την πανέμορφη αισθητική του “Heritage”.
Did you know that:
– To “Slither” γράφτηκε προς τιμήν του Ronnie James Dio, ο οποίος απεβίωσε το 2010 κατά τη διάρκεια της συνθετικής διαδικασίας του δίσκου.
– Το συγκρότημα βγήκε στο δρόμο άμεσα και τον Σεπτέμβριο ξεκίνησε η headline περιοδεία στην Βόρεια Αμερική μαζί με τους ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ. Το Νοέμβριο περιόδευσαν στην Ευρώπη μαζί με τους PAIN OF SALVATION, για να επιστρέψουν στη Βόρεια Αμερική τον Απρίλιο του 2012 σε co-headline περιοδεία με τους MASTODON (με τη θέση του headliner να αλλάζει σε συγκεκριμένα venues) και με support τότε τους… GHOST (μάλλον αδιανόητο τότε το πώς θα κατέληγαν τα πράγματα, εν έτει 2021 η σειρά θα ήταν αντίστροφη).
– Ο δίσκος στην περιορισμένη έκδοση του κυκλοφόρησε με δεύτερο δισκάκι που περιέχει τα υπέροχα μπόνους κομμάτια “Pyre” και “Face in the snow”, όλο το “Heritage” σε 5.1 surround mix και με ντοκιμαντέρ γύρω από τη δημιουργία του δίσκου. Εκπληκτική έκδοση με το εξώφυλλο τρισδιάστατο, must have για φανατικούς και μη.
– Δυστυχώς δεν το πήραν όλοι τόσο ψύχραιμα όταν κυκλοφόρησε, με τον Μιχαλάκη να δηλώνει ότι μετά από μια συναυλία, κάποιος πήγε να τον χτυπήσει, κατηγορώντας τον για το γεγονός ότι δεν κάνει πλέον death metal δίσκους (εγώ θα χτυπούσα αυτόν πάντως που θεωρούσε τους OPETH death metal, εξηγούμαι να μην παρεξηγούμαι).
– Κυκλοφόρησε στις 28 Νοεμβρίου του 2011 μια πανσπάνια έκδοση του δίσκου σε picture disc, μόλις σε 500 αντίτυπα παγκοσμίως!
Άγγελος Κατσούρας
