a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Born in America” – RIOT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1983
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Quality Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Steve Loeb, Rod Hui, Howie Weinberg
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Rhett Forrester – Φωνητικά
Mark Reale – Κιθάρα
Rick Ventura – Κιθάρα
Kip Leming – Μπάσο
Sandy Slavin – Τύμπανα
Ήρθε ξανά η ώρα να μιλήσουμε για την πιο αδικημένη μπάντα στην ιστορία του heavy metal. Την πρώτη που έπαιξε τη μουσική αυτή στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, αυτή που πλείστοι σημαίνοντες μουσικοί εξυμνούν για τη μουσική της κληρονομιά, την αξία και την επιδραστικότητά της, μια από τις πολύ αγαπημένες μπάντες του κοντού drummer, τενίστα, σπουδαίου μουσικού, αληθινού οπαδού και τεράστιου εμπόρου, που ακούει στο όνομα Lars Ulrich. Τη φορά αυτή λοιπόν, θα πάμε τον χρόνο πίσω σαράντα (40) χρόνια, για να δούμε τι συνέβαινε τότε, αλλά και για να απορήσουμε άλλη μια φορά με τη φορά των πραγμάτων…
Οι RIOT το 1983 είχαν κάνει ήδη το 4/4. Τα “Narita”, “Fire down under” και “Restless breed” που είχαν προηγηθεί, είχαν κυκλοφορήσει από τους κολοσσούς Capitol (τα δύο πρώτα) και Warner (το τρίτο) αντίστοιχα. Το ντεμπούτο “Rock city” είχε ήδη γίνει super γνωστό στην Αγγλία από τον Neal Kay, με ενθουσιασμένους metalheads να το αγοράζουν εισαγόμενο, να κατακλύζουν με γράμματα τα γραφεία της ΕΜΙ και να απαιτούν από την εταιρεία να υπογράψει στους RIOT συμβόλαιο. Και ενώ στην Αγγλία γινόταν χαμούλης και στις Η.Π.Α είχαν ήδη περιοδεύσει επιτυχημένα με τους AC/DC, MOLLY HATCHET και Sammy Hagar, δίνοντας εκπληκτικά shows σαν συγκρότημα γεννημένο για την σκηνή όπως ήταν, οι RIOT δεν είχαν πετύχει το παραμικρό! Βρέθηκαν μάλιστα στα πρόθυρα της διάλυσης το 1979, με την Capitol Records να θεωρεί τη μουσική τους «εμπορικά απαράδεκτη»!
Πως ερμηνεύεται αυτό… αν σου πω πως ήταν μπροστά από την εποχή τους, θα το πιστέψεις; Μη γουρλώνεις τα μάτια, φυσικά και δεν αναφέρομαι στη μουσική τους! Αυτή μόνο progressive και ακατανόητη δεν ήταν. Αναφέρομαι στο ότι αυτά ακριβώς που έπαιζαν, έπρεπε να έρθουν στις Η.Π.Α οι JUDAS PRIEST και οι IRON MAIDEN για να εκτιμηθούν. Τότε ήταν που «αγκάλιασε» το heavy metal ο Θείος Sam. Ως τις αρχές του ’80, για να αποκτήσεις βήμα στο ραδιόφωνο και να δίνεις τις δικές σου συναυλίες σε μεγάλους χώρους, έπρεπε να παίζεις εμπνευσμένο, ευφάνταστο και εμπορικό hard rock. Και όπως καταλαβαίνεις, όταν είσαι η πρώτη και μοναδική heavy metal μπάντα μιας ολόκληρης χώρας, με επίσημη δισκογραφία, ως το 1980-1981, έχεις περίπου χάσει… το τραίνο.
Με την σύνθεση του “Restless breed” και με την Quality Records να τους περιμαζεύει, μόνους και «ορφανούς» από εταιρεία, οι RIOT μπήκαν στα Greene St. Recording Studios της Νέας Υόρκης, για να ηχογραφήσουν το νέο τους album. Το “Born in America” που θα δει το φως της δημοσιότητας μια μέρα σαν την σημερινή, πριν τέσσερεις δεκαετίες, θα σήμαινε το τέλος εποχής για τη δεύτερη περίοδο της μπάντας, για τον ήχο που είχε σε αυτήν επικρατήσει, καθώς και για τα 4/5 αυτής. Ένα finale το οποίο μπορεί τότε και για πολλά από τα μετέπειτα χρόνια να περνούσε στα «ψιλά», αλλά στην εποχή μας και με την πολύτιμη βοήθεια του διαδικτύου που το κατέστησε εύκολα προσβάσιμο στον καθένα, έχει σε μεγάλο ποσοστό το status που του πρέπει.
“I don’t care what them hell judges said, this is the man that won the fight!”, έλεγε ο Mickey μετά τον πρώτο αγώνα του Rocky με τον Apollo. Έτσι κι εγώ. Δεν ξέρω τι λεγόταν τότε, αλλά το “Born in America” είναι καταπληκτικός δίσκος. Το ομότιτλο κομμάτι (το πρώτο single, σε extended version με μια live εκτέλεση του “Warrior” στην άλλη πλευρά) και το “Promised land”, κατά σύμπτωση (;) η έναρξη και η λήξη του δίσκου, μαζί με την καταπληκτική διασκευή στο “Devil woman” του Cliff Richard (αυτό στη μέση), είναι οι μοναδικές εμπορικές στιγμές του. Πέραν αυτών, στο album αυτό ακούμε μόνο κολασμένο heavy metal που μυρίζει μπαρούτι και τίποτα λιγότερο. Δώσε βάση, δώσε προσοχή:
“You burn in me”: Top-10 RIOT άσμα και με μεγάλη ευκολία μάλιστα, με μελωδία για Oscar και refrain που λιώνει και το αδαμάντιο των νυχιών του Wolverine. “And you burn, in me, just like fire on the ragging sea, like a storm, from inside, like thunder from a friendly sky…” ΑΘΑΝΑΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
“Wings of fire” και “Where soldiers rule”: Καλπάζοντα και φλέγοντα αριστουργήματα, η εισαγωγή του πρώτου σαν να μου θυμίζει λίγο την αντίστοιχη του “Keeper of the Reign” των HEIR APPARENT, σε συναίσθημα.
“Gunfighter”: Το “Outlaw” όχι πριν, αλλά ακριβώς την ώρα που πέφτει το πιστολίδι, με το καλύτερο riffing ολόκληρου του album.
“Heavy metal machine”: Το “Swords and tequila”, κατά τη διάρκεια ενός καυγά σε bar. «Βρώμικου» καυγά, χωρίς ηθικούς φραγμούς.
“Vigilante killer”: Η δεύτερη, επιθετική όψη τoυ “Hard lovin’ man”. Ατίθασο και επικίνδυνο, όσο και ο τίτλος του.
“Running from the law”: Ο ορισμός της αλητείας δοσμένη σε νότες, τραγουδισμένο από έναν άνθρωπο με τον οποίο απλά… δεν έμπλεκες. Καταπληκτικά απλό και πωρωτικό riffing, κουπλέ που «δαγκώνουν», ένας παράνομος σε διαρκή καταδίωξη. Heavy metal το αρχέγονο, heavy metal το αρχετυπικό.
Μιλάμε για υλικό που ΣΚΟΤΩΝΕΙ και που είχε την ευλογία να ερμηνευτεί από τον πιο αδικημένο/υποτιμημένο ίσως τραγουδιστή όλων των εποχών, τον Rhett Forrester. Έναν ξανθομάλλη ομορφονιό που όμοιό του δε θα έβρισκες πουθενά, έναν μικρό θεό που όταν δε βρυχιόταν σαν λιοντάρι, «πότιζε» το μικρόφωνο με άπλετο blues συναίσθημα. Κι όμως, ακόμη και με αυτά τα τραγούδια, με τόσο καλούς παίκτες, με τέτοια έμπνευση και με έναν απίθανο frontman σαν τον Rhett, η «πτήση» για την ομάδα του αρχηγού Mark Reale, εξακολουθούσε να είναι «χαμηλή», όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι. Έτσι, το άδοξο τέλος, έναν χρόνο μετά, ήρθε μάλλον αναμενόμενα.
Ο Mark εγκαταστάθηκε στο Τέξας και ξεκίνησε τους NARITA, μαζί με τον μπασίστα (και σημερινό αρχηγό των RIOT) Don Van Stavern, τον drummer David McClain (MACHINE HEAD, SACRED REICH, JUGGERNAUT) και τον τραγουδιστή Steve Cooper (S.A SLAYER). Δύο χρόνια μετά, το 1986, όταν ο Rhett μαζί με τον Sandy Slavin τον έπεισαν πως θα έπρεπε να δώσουν στον εαυτό τους άλλη μια ευκαιρία, οι RIOT θα ξανάβαζαν μπροστά τις μηχανές και την συνέχεια την ξέρουμε όλοι… Ποιο είναι όμως το ηθικό δίδαγμα, από τη μέχρι τότε ιστορία των RIOT; Τόσο αυτοί όσο και αρκετοί ακόμη Αμερικανοί metallers, έπρεπε να στρέψουν το βλέμμα τους στην Ευρώπη, όταν και όσο ήταν καιρός. Δεν το έκαναν; Έμπλεξαν και έχασαν μια “once in a lifetime” ευκαιρία για το «κάτι παραπάνω».
Σημείωση για τους μερακλήδες: Στην συλλογή “Archives volume two: 1982-1983” υπάρχουν κάποια από τα τραγούδια σε rough mix, ενώ live υλικό από την προώθηση του “Born in America” βρίσκεται στο “The official live albums vol. 6”. Όσοι πιστοί…
Δημήτρης Τσέλλος
