ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Slaughter of the soul” – AT THE GATES
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Earache
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Fredrik Nordstrom
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Tomas “Tompa” Lindberg
Κιθάρες – Jonas Björler
Κιθάρες – Martin Larsson
Μπάσο – Anders Björler
Drums – Adrian Erlandsson
Τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα. Από τη μια, η απόλυτη χαρά του να γράφω για τον δίσκο – ορισμό του μελωδικού death metal στο μυαλό μου, το “Slaughter of the soul” των AT THE GATES, που κλείνει στρογγυλές τρεις δεκαετίες, από την άλλη, η θλίψη που όλο αυτό γίνεται στον απόηχο της απώλειας του μπροστάρη των Σουηδών πιονέρων Tomas “Tompa” Lindberg. Επειδή όμως, ο Tompa της καρδιάς μας, θα ήθελε να συνεχίσουμε να δοξάζουμε το όνομα τους εις τους αιώνας των αιώνων, οφείλουμε να γράψουμε τις περισσότερες αράδες που μπορούμε, ουρλιάζοντας τους στίχους που έγραψε, στην απέλπιδα προσπάθεια, να μας ακούσει ο ίδιος εκεί ψηλά όπου βρίσκεται. Οπότε όσα γραφτούν, από τούτο το σημείο και ως το τέλος, είναι για σένα, εκεί ψηλά. Σε ευχαριστούμε.
Το μνημειώδες τρίτο full-length “Terminal spirit disease” (1994) για το οποίο σας έγραψε ο Δημήτρης Μπούκης πέρυσι, έκανε το κρίσιμο βήμα για τους AT THE GATES. Με την έξοδο του Alf Svensson και την είσοδο του Martin Larsson, οι Σουηδοί θα έγραφαν πιο άμεσες δομές, μη θυσιάζοντας το πόσο τεχνικά είναι τα riffs, ούτε το πόσο καταστροφικοί μπορούσαν να γίνουν, βαραίνοντας παράλληλα έτι περαιτέρω τον ήχο τους. Δεν ήταν δα και τυχαίο ότι οι ίδιοι στις συνεντεύξεις της εποχής, δήλωναν ότι το καινούργιο υλικό που έγραφαν ήθελαν να είναι μια καθόλα βελτιωμένη εκδοχή όσων έκαναν στο “Terminal spirit disease”. Ενδιάμεσα, μεσολάβησε η μετάβαση από την Peaceville, στην Earache, μια και η πρώτη ήταν μικρή για να τους κρατήσει πλέον.
Τοποθεσία Fredman studios, στο Goteborg της Σουηδίας. Δίσκος υπ’ αριθμόν τέσσερα στα σκαριά υπό το άγρυπνο βλέμμα του Fredrik Nordstrom. Η Earache, τους έδωσε γύρω στις 5-6 βδομάδες ηχογραφήσεων σε σχέση με τις 2-3 βδομάδες που έδινε ως τότε, η Peaceville. Αυτό, φυσικά, έδωσε την άπλα στο συγκρότημα να φτιάξει το αποτέλεσμα που θέλει, με τους ίδιους, να έχουν θέσει ψηλά τον πήχη. Όταν λες “θέλω να βγάλω το δικό μου “Reign in blood” ή “Bonded by blood” και να σταθώ δίπλα σε αυτούς που με μεγάλωσαν”, είναι πάρα πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα στην υπέρβαση και τη γελοιοποίηση και πρέπει ΦΥΣΙΚΑ το υλικό σου να είναι και ανάλογο των λέξεων σου. Σε ποια από τις δύο κατηγορίες θα έπεφταν οι AT THE GATES, στο ντεμπούτο τους στην κραταιά Earache;
Η απάντηση δίνεται στις 14 Νοεμβρίου 1995 με το τέταρτο άλμπουμ που λέγεται “Slaughter of the soul”. Θέλω να κάνεις εικόνα κάποια πράγματα αγαπητέ αναγνώστη. Ζεις τότε. Μπαίνεις στο δισκάδικο. Παίρνεις τον “Slaughter of the soul”, πας στο σπίτι, τον βάζεις να παίξει, κάθεσαι αναπαυτικά και λες “χμμ, ελπίζω αυτοί οι Σουηδοί να έβγαλαν κάτι ανάλογο του “Terminal spirit disease”…το καλό που τους θέλω!”. Ακούς θόρυβο στην αρχή. Έναν βιομηχανικό και ψυχρό θόρυβο και μια φωνή σαν μέσα από ασύρματο να λέει τα εξής:
We are blind…to the worlds within us…waiting to be born
Και τότε τέσσερα σκασίματα στα πιατίνια δίνουν το σύνθημα. ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ, ΕΝΑΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ. “Blinded by fear” και το σφυροκόπημα έχει ξεκινήσει. Ένας Tompa που σκίζει το λαρύγγι του στα δύο, στην πλέον θυμωμένη του ερμηνεία σε δίσκο, μια μπάντα που σαρώνει σε ΑΥΣΤΗΡΑ (σχεδόν) υψηλές ταχύτητες, θέτοντας τον πήχη για το μελωδικό death metal, όταν αυτό δικαιολογεί και τα δύο του συνθετικά στον ύψιστο βαθμό. Η γέφυρα με τα αρπίσματα πριν το solo είναι σεμινάριο σύνθεσης και σύλληψης. Και εκεί που τις έχεις καλοφάει και τρεκλίζεις, έρχεται δεύτερο χτύπημα, με πέντε σκασίματα αυτή τη φορά…..”GO”. Το ομώνυμο κομμάτι. Κομμένο και ραμμένο για να καταστρέφει σβέρκους, συναυλιακούς χώρους και ό,τι έχει το θράσος να στέκεται ακίνητο. Άλλωστε στο λέει καθαρά:
THERE WON’T BE ANOTHER DAWN, WE’LL REAP AS WE HAVE SOWN
Η γκρουβάτη παραλλαγή του βασικού riff συνθλίβει σπονδυλικές στήλες με άνεση, δείχνοντας παράλληλα, ένα μοτίβο του δίσκου. Μικρές ή και μεγαλύτερες γουστόζικες πινελιές, που υποδεέστερα συγκροτήματα θα αγνοούσαν συνθετικά, εστιάζοντας στεγνά στο ψυχρό κοπάνημα. Αλλά, φυσικά οι AT THE GATES ανήκουν στα ανώτερα συγκροτήματα του ευρύτερου ακραίου ήχου, οπότε κάτι τέτοια δεν τα αφήνουν στη τύχη τους. Νιώθω πως τόσο εδώ όσο και στον προκάτοχο συμπύκνωσαν χρονικά τη πληροφορία που έδιναν στις πρώιμες δουλειές, έτσι ώστε ναι μεν το υλικό να είναι πιο σύντομο, αλλά και πιο πηχτό και γεμάτο ουσία. Το “Cold” με τα πιο τεχνικά του περάσματα, αλλά και με το γκρουβάτο του μπάσιμο, το επιβεβαιώνει αυτό. Χώρια η σολάρα μεγατόνων του ΤΙΤΑΝΑ Andy LaRocque.
Μια σολάρα που ο Anders Björler, κατόπιν παραδοχής του, ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να αναπαράξει ακριβώς επί σκηνής, δείγμα της ταπεινοφροσύνης του, καθώς και της αδιαμφισβήτητης κλάσης του Andy LaRocque ως παίκτη και συνθέτη. Κάπου εκεί, έρχεται το “Under a serpent sun” και μπαίνει σε πιο mid-tempo ταχύτητες, σαρώνοντας τα πάντα (ακόμα θυμάμαι τη σπασμένη κάσα το 2013 στο Rockwave!) προτού πάρει μπρος και γκαζώσει για τα καλά! Και κάπου εκεί, σοφά και στρατηγικά, σκάει το πρώτο ιντερλούδιο του δίσκου. “Into the dead sky”. Μια ακουστική σύνθεση για δύο κιθάρες (συν ελάχιστα τύμπανα sample-αρισμένα), τόσο εύθραυστη που γίνεται σχεδόν ρομαντική (ή απλά ο γράφων είναι αγαπούλης και τα σκέφτεται όλα τοιουτοτρόπως).
Και κάπου εκεί, μετά το όπλισμα περιστρόφου από το “Reservoir dogs” του Quentin Tarantino, μπαίνει το mid-tempo riff του επόμενου κομματιού, προτού μαρσάρει δίχως έλεος διακοπτόμενο μόνο από τις ακόλουθες απεγνωσμένες λέξεις: UTOPIA, LOST IN CHAOS, AS THE SKY TURNS BLACK. “Suicide nation” ή αλλιώς, πως να γράψεις ένα τόσο θυμωμένο κομμάτι για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Αυτό το “CONTROOOOOL” που βγαίνει από τα σωθικά του Tompa, άμα δεν σε ανατριχιάζει, δεν ξέρω, μάλλον έχεις πεθάνει και δεν το ξέρεις! Και καπάκια γκρούβα που οδηγεί στο “World of lies”, το καταστροφικό ετούτο άσμα (ποιο από όλα θα μου πεις…) που κλείνει το μάτι στους DARK ANGEL ειδικά στο κουπλέ! Σφαγή ολκής, με το εισαγωγικό γκρουβάτο riff να επανέρχεται στη μέση, διαλύοντας ό,τι έχει μείνει από τον έρμο τον σβέρκο.
Τώρα για το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ “Unto others” με το μοναδικό του ρεφρέν (MY JUDAS WINDOW STAYS SHUT – SHUT FOREVERMORE), τι να πω που να μην το αδικεί; Ότι η μελωδία κάτω από το ρεφρέν είναι όπως θα έπρεπε πάντα να είναι το μελωδικό death metal; Ότι ακόμα και σήμερα όπου παίζεται, σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του; Χώρια τα πιο σύντομα, οριακά 2,5 λεπτών έκαστο περίπου “Nausea” και “Need” αποτελούν τις χαριστικές μπουνιές και νοκ άουτ τύπου “Rocky” στον δύσμοιρο ακροατή που τις δέχεται την μια μετά την άλλη. Το μεν “Nausea” η μπάντα, ήθελε να είναι το δικό της “Altar of sacrifice” και ως ένα μεγάλο βαθμό, το πετυχαίνει. Το δε “Need” αποτελεί το τιτάνιο φινάλε ενός απίστευτου δίσκου, ενός μνημειώδους δημιουργήματος με τον Tompa να λυσσομανάει στο μικρόφωνο για μια τελευταία φορά:
FOR WE ARE ENSLAVED, FOREVER ENSLAVED!
Και το φινάλε, έρχεται αμέσως μετά, με τη σύνθεση που ο Anders Björler προόριζε για ταινίες τρόμου που γύριζε τότε, η οποία όχι μόνο μπήκε στο δίσκο σαν κλείσιμο, έδωσε το τίτλο της και στο υπερχορταστικό box-set που βγήκε το 2008, το οποίο σκιαγραφούσε την επανένωση των Σουηδών. “The flames of the end” λοιπόν, ορχηστρικό σβήσιμο με feedback από κιθάρες στο βάθος. Η ιστορία μετά από εδώ, λίγο πολύ γνωστή. Περιοδείες, κόντρα περιοδείες (η τελευταία με NAPALM DEATH το ‘96), η Earache να τους πιέζει να βγάλουν γρήγορα διάδοχο, η αποχώρηση των αφών Björler και η (ευτυχώς προσωρινή) διάλυση τους. Τώρα, ο αντίκτυπος του “Slaughter of the soul” δεν μετριέται με λόγια. Μετριέται στις στρατιές μπαντών που γέννησε τα τελευταία 30 χρόνια. Ας αρχίσουμε ανά υπό-ιδιώματα.
ΌΛΟ το metalcore/NWOAHM, τους χρωστάει την ύπαρξη του, δίχως ίχνος υπερβολής. Προφανώς, ΚΑΘΕ μελωδική death metal μπάντα που βγήκε έκτοτε και σέβεται τον εαυτό της, το έχει ευαγγέλιο. Χώρια που είναι μια από τις ελάχιστες μπάντες του μελωδικού death metal, που χαίρουν άκρατου σεβασμού ακόμα και από τους πλέον ούγκανους και πιουρίστες. Σε αυτό φυσικά, βοήθησε και η άκρως οπαδική φιγούρα της σκηνής που λέγεται Tomas Lindberg. Όποια πέτρα κι αν σήκωνες στο ακραίο underground, ήταν από κάτω και είχε φίλους παντού. Επιπλέον, κάθε μα κάθε ακρόαση του “Slaughter of the soul” ανά τα χρόνια, δεν γερνάει ούτε για μια στιγμή το άλμπουμ. Απεναντίας, δείχνει τη διαχρονικότητά του, τη σημασία του, αλλά και την φρεσκάδα που το διέπει και θα το διέπει μέχρι τέλους. Αυτά.
SLAUGHTER OF THE SOUL, SUICIDAL FINAL ART
CHILDREN BORN OF SIN, TEAR YOUR SOUL APART
Did you know that?
– Ιστορική επανέκδοση του 2002, με bonus διασκευές σε SLAUGHTER LORD (“Legion”), SLAYER (“Captor of sin”) και NO SECURITY (“Bister verkligheten”), με κομμάτι από τα sessions του “Slaughter of the soul” (“The dying”) που δεν μπήκε μέσα, αλλά και με ένα demo του ‘95 (“Unto others”, “Suicide nation”). Το δε demo, ήταν αυτό που στάλθηκε σε διάφορες εταιρείες πριν καταλήξουν στην Earache. Μάλιστα, αναφέρεται στις σημειώσεις του δίσκου, ότι μια μεγάλη εταιρεία τότε, απέρριψε το demo αυτό. Το πως ακούς αυτό το demo και το απορρίπτεις βέβαια, είναι ένα μυστήριο!
– Στην ίδια επανέκδοση, η μπάντα παρέχει επακριβώς τα χαρακτηριστικά των ηχείων και τους ενισχυτές τους οποίους χρησιμοποίησε για να πετύχει τον κιθαριστικό τόνο του άλμπουμ, αφήνοντας όμως τις ρυθμίσεις ως μυστήριο για όσους γενναίους θέλουν να τον προσεγγίσουν!
– Ο δίσκος έχει παιχτεί στην ολότητα του σε επετειακή περιοδεία με MUNICIPAL WASTE και DEAD HEAT. Χώρια που η πλειοψηφία των κομματιών του, ποτέ δεν έφυγαν από το set των AT THE GATES.
– Αξίζει τέλος, να δείτε το ντοκιμαντέρ της Earache για τη δημιουργία του “Slaughter of the soul”, με πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για το άλμπουμ αυτό. Βρίσκεται στην dual disc έκδοση του 2006, ενώ υπάρχει και στο YouTube.
Γιάννης Σαββίδης
