ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Danzig III: how the gods kill” – DANZIG
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Def American
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rick Rubin
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Glenn Danzig
Κιθάρες – John Christ
Μπάσο – Eerie Von
Drums – Chuck Biscuits
Πόσο μεγάλη είναι η χαρά, η τύχη, αλλά και η τιμή στο κάτω-κάτω της γραφής να βρίσκομαι στο βήμα του συντάκτη. Κάθομαι και γράφω για κομμάτια και όμορφες μουσικάρες, που μου έκαναν παρέα από κάποια φάση στη ζωή μου μέχρι σήμερα. Ένα τέτοιο άλμπουμ, είναι το σπουδαίο, τιτάνιο και προσωπικό μου αγαπημένο των DANZIG, “Danzig III: how the Gods kill”. Δεν ξεχνάω να διαβάζω γι’ αυτούς κι ένας συμμαθητής πριν από 17 ή 18 χρόνια να μου το δανείζει. Περιττό να πω πως το σοκ, ήταν παροιμιώδες, μιας και ποτέ δεν είχα ξανακούσει τέτοια φωνή και τέτοια κομμάτια. Οι αγαπημένοι μου όλων METALLICA βέβαια, είχαν τιμήσει τη πρώτη μπάντα (MISFITS) του μπροστάρη τους Glenn Danzig πολλάκις. Ως εκ τούτου, δεν ήταν ακριβώς η πρώτη φορά που άκουγα το ηχόχρωμα του Evil Elvis στη ζωή μου. Αλλά αρκετά με το προσωπικό βίωμα του υποφαινομένου. Πάμε να εξετάσουμε το φαινόμενο DANZIG.
Που βρίσκονται οι DANZIG στα 1992; Το λοιπόν, μετά από δύο διαμάντια “Danzig” (1988) και “Danzig II: Lucifuge” (1990), οι Αμερικανοί έχοντας ήδη ανοίξει για SLAYER και METALLICA (δηλωμένοι οπαδοί DANZIG αμφότεροι) και έχοντας ήδη κερδίσει κόσμο με το μαγκιόρικο heavy rock τους, βρίσκονται σε εξαιρετικό σημείο δημοτικότητας. Βοήθησε φυσικά, το ανίερο των στίχων, το προκλητικό των video clip με τα απόκρυφα/ανίερα μηνύματα, που βρίσκονται στη πλήρη μη λογοκριμένη τους δόξα στις δύο βιντεοκασέτες “Danzig” και “Lucifuge: the video”. Έχοντας το δύο στα δύο, μπαίνουν στα Record Plant studios σε πρώτη φάση, με τις ηχογραφήσεις να συνεχίζονται στα Hollywood Sound Recorders, κάτω από το έμπειρο μάτι του Rick Rubin. Το mastering με τη σειρά του έγινε στα Masterdisk στην Νέα Υόρκη και η μίξη στα A.M. studios. Με τα πολλά και με τα λίγα, κυκλοφορούν στις 14 Ιουλίου 1992, σαν σήμερα δηλαδή, το “Danzig III: how the Gods kill”.
Δεν ξέρω πως οι θεοί σκοτώνουν, οι DANZIG όμως σκοτώνουν με ευκολία λευκού καρχαρία! Βαθιά SABBATH-ικό heavy rock με μπόλικο όγκο, μαγκιόρικη blues/rock ’n’ roll διάθεση που είναι ικανή να ξεκουνήσει και τον πλέον μουντρούχο από τη θέση του. Πραγματικά ασύλληπτη ενέργεια και riff-άρες ολούθε. Και όλα αυτά, πάντα σε συνδυασμό με μια υποβόσκουσα doom/gothic μαυρίλα. Σαν το πιο μαύρο πάρτι που θα βρεθείς στη ζωή σου. Μια μαυρίλα, που κάνει την εμφάνιση της στα εισαγωγικά κομμάτια “Godless”/“Anything” (τι μπάσιμο κι αυτό…), όσο και στη μπαλαντάρα “Sistinas”, δημιουργώντας ένα πραγματικά μοναδικό μουσικό αποτέλεσμα. Στο υπέροχα bluesy “Heart of the devil” (εχμ, συγνώμη, ήθελα να πω HEAAAAAART OF THE DEEEEVIIIIL) εντοπίζεται η ρίζα των DANZIG και του Glenn εν προκειμένω. Στον αντίποδα, το ατμοσφαιρικό “How the Gods kill” δείχνει τη μαυρίλα που λέγαμε παραπάνω ενώ η γκρουβάτη τριπλέτα “Dirty black summer”/”Do you wear the mark?”/”When the dying calls” ξεκολλάει το σβέρκο από τη θέση του και τον πετάει στη κόλαση.
Όλα αυτά με αποκορύφωμα την απόλυτη κομματάρα, με riff-άρα, ρεφρενάρα και τα πάντα όλα, “Left hand black” (GONNA BRING YOU GOOOOOD!). Δεν ξέρω πως να σας περιγράψω τη πώρωσή μου όταν έσκασε αυτό το κομμάτι στη πρώτη ακρόαση, ήταν σίγουρα αυτό που έμαθα απ’ έξω πρώτο-πρώτο! Εννοείται όλα αυτά “ντύθηκαν” ακουστικά από την πιο metal από άποψη όγκου παραγωγή που θα μπορούσαν να έχουν, και πιστεύω ότι ο αποκρυφισμός αλλά και η αλητεία, εδώ βρίσκουν μια χρυσή τομή. Σαν να ”ωρίμασαν” ως ιδέες αμφότερα και να μη δίνονται απλά ως τσιτάτα, αλλά ως στάσεις ζωής. Αυτοί είμαστε, “take it or leave it” που λένε και στη χώρα τους. Οπτικά δε, μιλάμε για ένα μεγαλειώδες, εκπληκτικό εξώφυλλο ευγενική χορηγία του Κυρίου H.R. Giger, το οποίο ενισχύει την απόκρυφη φύση του δίσκου.
Εξαιρετικό σύνολο και συγκρότημα, που αγαπήθηκε από metalheads κι ας μην ήταν αυτό που λέμε καθαρά metal. Γενικά, εκτιμώ, πως οι DANZIG ανήκουν περήφανα στη κλειστή ομάδα συγκροτημάτων που χωρίς να είναι metal, άγγιξαν/επηρέασαν με το τρόπο τους πολλούς περισσότερους metalheads από ότι μπορούσαν να φανταστούν, Εκεί, μαζί με τους DISCHARGE, MOTORHEAD, ALICE IN CHAINS, RED HOT CHILI PEPPERS και άλλους θρύλους του σκληρού ήχου, που κατάφεραν να τύχουν ευρείας αποδοχής σε λιγότερο ανοιχτόμυαλες εποχές. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο τους παράσημο, συν δισκάρες όπως το “Danzig III: how the Gods kill” που παραμένει φρέσκο 30 χρόνια μετά τη κυκλοφορία του.
Did you know that?
– Ένα ντοκιμαντέρ είχε γυριστεί εκείνη τη περίοδο σχετικά με το δίσκο, αλλά δεν έχει δει το φως της ημέρας μέχρι σήμερα.
– Όχι ένα, όχι δύο, αλλά τέσσερα video clip έγιναν για το δίσκο αυτό. “How the Gods kill”, “Bodies” και “Sistinas” σε σκηνοθεσία του ίδιου του Glenn, με το “Dirty black summer” να το σκηνοθετεί ο Anton Corbijn. Αν το όνομα του κυρίου σας φαίνεται γνωστό, είχε σκηνοθετήσει τα video clip για τα “Hero of the day” και “Mama said” των METALLICA (παντού υπάρχει ένας μύθος!), ενώ το βιογραφικό του ξεκινάει από το 1987 παρακαλώ. Ένα πλούσιο portfolio που περιλαμβάνει ονόματα όπως οι DEPECHE MODE, οι U2, οι COLDPLAY, οι RED HOT CHILI PEPPERS, ο BRYAN ADAMS και άλλοι πολλοί. Τουλάχιστον εντυπωσιακό.
– Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν το άλμπουμ τους που τη περίοδο της κυκλοφορίας του σκαρφάλωσε ψηλότερα στα charts από οποιοδήποτε άλλο. Αυτό λέει πολλά.
Γιάννης Σαββίδης
