ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ”Countdown to extinction” – MEGADETH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΙΑ: Capitol
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Max Norman – Dave Mustaine
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Dave Mustaine – Φωνητικά/Lead και Rhythm Κιθάρες
Marty Friedman – Lead και Rhythm Κιθάρες / Ακουστική Κιθάρα / Δεύτερα Φωνητικά
David Ellefson – Μπάσο / Δεύτερα Φωνητικά
Nick Menza – Τύμπανα / Κρουστά / Δεύτερα Φωνητικά
Είναι γνωστό από την μια ότι δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan του thrash metal, όμως από την άλλη αγάπες και συμπάθειες έχω και στον συγκεκριμένο χώρο και μάλιστα αρκετές. Μια από αυτές φυσικά και είναι οι Αμερικανοί MEGADETH, κατά τη γνώμη μου ίσως η πιο σταθερή μπάντα στο είδος από το Big 4 αλλά και γενικότερα μια από τις πιο σταθερές στο χώρο του thrash παγκοσμίως, από όποια άποψη νομίζω και αν το δει κανείς, είτε της συνέχειας, είτε της συνέπειας των κυκλοφοριών τους. Αν δει κανείς τα διαστήματα μεταξύ των κυκλοφοριών είναι περίπου σταθερά κάπου στα 2 με 3 χρόνια δηλαδή, ενώ από συνέπεια συνήθως πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων οι δίσκοι τους είναι σταθερά καλοί έως top επιπέδου.
Αφορμή για το σημερινό κείμενο στάθηκε μια από τις καλύτερες, κατά γενική ομολογία, δουλειές που έχουν να παρουσιάσουν μέχρι και σήμερα και μάλιστα η πιο εμπορική, με εισαγωγικά αλλά και χωρίς και μάλιστα επιτηδευμένα ως είναι γνωστό. Αυτή φυσικά είναι το υπέροχο ”Countdown to extinction”, το οποίο συμπληρώνει πλέον τα 30 χρόνια κυκλοφορίας του. Ένα άλμπουμ που ήταν από τα πρώτα που αγάπησε πάρα πολύς κόσμος και μετά βρήκε και το εκπληκτικό ”Rust in peace” που είχε προηγηθεί. Αλλά και ξένισε σε μεγάλο βαθμό τους φανατικούς του είδους με την διαφορετική και σε πολύ μεγάλο βαθμό μετατόπιση του ήχου των MEGADETH από το thrash σε αμιγώς πιο κλασικά heavy πατήματα και φυσικά εμπορικούς ηχητικούς δρόμους, που ακολουθήθηκαν προφανώς επιτηδευμένα από το σχήμα. Ο λόγος φυσικά είναι γνωστός και έχει περιγραφεί από όλους τους μουσικούς του σχήματος τότε και εν ολίγοις δεν είναι άλλος από την τεράστια επιτυχία των άσπονδων φίλων του Mega – Dave, METALLICA, με το ”Black album” που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα. Ο Mustaine φυσικά και ήθελε κάτι αντίστοιχο και το ήξεραν όλοι στο γκρουπ, οπότε και ακολουθήθηκε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν τους. Άλλωστε είναι γνωστός ο κρυφός καημός του για το νούμερο ένα στο Billboard που θέλει μέχρι και σήμερα να καταλάβει και ας μη το έχει καταφέρει ως τώρα, παρά μόνον το νούμερο 2 του Billboard το οποίο και έφτασε με το ”Countdown to extinction”, κάτι που δεν το λες και άσχημα αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για κάποια εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως και πάνω από 2 εκατομμύρια μόνο στην Αμερική στην οποία και έγινε διπλά πλατινένιο. Μια μεγάλη απογοήτευση πέραν του γεγονότος πως δεν κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασαν και οι METALLICA, κάτι που ήταν καημός του Dave, ήταν και το γεγονός πως ενώ είχε προταθεί για τα Grammy awards του 1993 το ”Symphony of destruction” δεν τα κατάφερε τελικά καθώς τους έφαγαν στην στροφή τότε.
Το ”Countdown to extinction” ήταν επίσης το άλμπουμ στο οποίο και βρίσκουμε στις συνθέσεις όλα τα μέλη της κλασσικής, όπως έμεινε στο νου των περισσοτέρων, σύνθεσης του γκρουπ, δηλαδή Mustaine, Ellefson, Friedman και Menza. Η συνθέσεις δε του δίσκου στην ουσία γράφτηκαν σε 2 διαφορετικά χρονικά διαστήματα, το πρώτο μέρος γράφτηκε κατά την διάρκεια της ”Clash of the titans tour” στην οποία και περιόδευαν παρέα με τους SLAYER με τους οποίους και μοιράζονταν το headline κομμάτι, ενώ από κάτω τους στην Ευρώπη βρίσκονταν οι TESTAMENT και οι SUICIDAL TENDENCIES. Το δεύτερο μέρος των συνθέσεων γράφτηκε κατά την μηνιαία παύση της εν λόγω περιοδείας πριν ξαναξεκινήσουν το tour στο Αμερικάνικο πλέον έδαφος. Για την ιστορία, η διαφοροποίηση σε σχέση με την Ευρώπη ήταν η προσθήκη των ANTHRAX στο headline κομμάτι και η προσθήκη των ALICE IN CHAINS στο support μέρος, καθώς υπήρχε και η άνοδος του grunge με ταχύτατους πλέον ρυθμούς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το υλικό σύμφωνα με τον Martin Friedman σε σχέση με την διαδικασία που είχε ακολουθηθεί κατά την διαδικασία του ”Rust in peace” άλλαξε πάρα πολλές φορές μορφή μέχρι να φτάσουν στα τελικά demo και την τελική ηχογράφηση από την μπάντα. Ο λόγος προφανώς ήταν πως ήθελαν να ακούγονται όσο το δυνατόν πιο εύκολα στα αυτιά του ακροατή και φυσικά να μπορούν να πάρουν όσο μεγαλύτερο airplay γινόταν από τα ραδιόφωνα αλλά και το πάντα κραταιό MTV εκείνα τα χρόνια. Αυτό ήταν κάτι στο οποίο είχε πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης ο παραγωγός που επιλέχθηκε για να κάτσει πίσω από την κονσόλα συνεπικουρούμενος φυσικά από τον Dave Mustaine. Αυτός ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος Βρετανός παραγωγός Max Norman, φυσικά με πολλές και μεγάλες συνεργασίες και επιτυχίες στο δυναμικό του ως τότε. Έστω πάντως και αν με τα χρόνια έχουν ακουστεί διάφορα από τα δυο στρατόπεδα για την εν λόγω περίοδο, το σίγουρο είναι πως Max Norman και Dave Mustaine έκαναν μια εκπληκτική δουλειά στον τομέα της παραγωγής του άλμπουμ. Δυναμική παραγωγή, σύγχρονη τόσο για τα μέτρα της εποχής άλλα και για το σήμερα, έστω και αν το 2004 αποφασίστηκε να γίνει μια remastered/remixed εκδοχή, που δεν είχε και κάτι ιδιαίτερο να προσδώσει κατ’ εμέ. Όλα τα όργανα και οι φωνές είναι σωστά τοποθετημένες και το γενικότερο τελικό αποτέλεσμα βοηθάει τα μέγιστα στην πιο radio friendly κατεύθυνση που ήθελαν να προσδώσουν.
Στιχουργικά τώρα το μεγαλύτερο μέρος των τραγουδιών έχουν να κάνουν με πολιτικά και αντιπολεμικά θέματα, κάτι που είχε συμβεί και στον προκάτοχο αυτού. Όμως δεν λείπουν και οι εξαιρέσεις, ώρα καλή το εκπληκτικό εναρκτήριο ”Skin o’ my teeth” που πραγματεύεται το θέμα της αυτοκτονίας με υπέροχο τρόπο. Επίσης εκτός αυτών βρίσκονται και το ”Sweating bullets” στο οποίο ο Mega Dave προτάσσει τους προσωπικούς του δαίμονες και την παράνοια γενικότερα με εκπληκτικό τρόπο, το ”High speed dirt” που ασχολείται με το skydiving όντας τρεχάτο και speed-αριστό όπως του αρμόζει και το πολύ αγαπημένο ”Psychotron” που παίρνει την έμπνευση του μέσα από τις σελίδες των comic της Marvel και συγκεκριμένα μέσα από τον χαρακτήρα Deathlok. Εκτός φυσικά των προαναφερθέντων υπάρχουν και άλλες πολύ μεγάλες στιγμές στο άλμπουμ ή μάλλον μαζί και όλες οι υπόλοιπες συγκροτούν έναν εκπληκτικό γενικά δίσκο από αυτούς που μπορούν να χαρακτηριστούν από πολλούς και ως δεκάρι. Τι να πει κανείς λοιπόν για το μυθικό και πιο πολυπαιγμένο τραγούδι τους μέχρι και σήμερα σε live εμφανίσεις ”Symphony of destruction” με το υπέροχο video clip του που είχε απίστευτα πολλά airplay τόσο στο MTV όσο και γενικότερα σε διάφορες μουσικές τηλεοπτικές εκπομπές ανά τον κόσμο. Υπέροχα τα ”Foreclosure of a dream”, ”Architecture of destruction” το οποίο και συνεχίζει κατά κάποιο τρόπο το story του ”Symphony …” που προηγείται, αλλά και εξαιρετικό τελείωμα της πρώτης πλευράς με ένα αρκετά αδικημένο νομίζω ”This was my life”. Όμως και τα υπόλοιπα από την δεύτερη πλευρά του άλμπουμ δεν πάνε καθόλου πίσω, το εξαιρετικό ομώνυμο ”Countdown to extinction” περιγράφει τις επιπτώσεις στον πλανήτη μελλοντικά σε σχέση με την πολιτική που ακολουθείται στο κυνήγι και με τον μακαρίτη Nick Menza να είναι αυτός που θα του δώσει τον τίτλο, κάτι που είχε διαβάσει σε άρθρο με τον ίδιο τίτλο σχεδόν στο περιοδικό ”Time”. Αλλά και η υπέροχη δυάδα που κλείνει το άλμπουμ το ”Captive honour” με την μπαλαντοεϊδή και τον midtempo δυναμισμό που ακολουθεί και φυσικά ένα από τα πλέον αγαπημένα μου τραγούδια μέσα από την δισκογραφία των MEGADETH, το ”Ashes in your mouth”.
Για την απόδοση των μουσικών νομίζω πως τα πολλά λόγια περιττεύουν, άλλωστε η τετράδα είχε ήδη δείξει δείγματα γραφής μέχρι τότε και συνέχισε να δείχνει μέχρι να σπάσει τελικά κάποια χρόνια αργότερα. Υπέροχο rhythm section από τον David Ellefson και τον συγχωρεμένο Nick Menza με την jazz παιδεία του. Απλά την παράσταση νομίζω πως κλέβουν περισσότερο οι κιθάρες των Mustaine, Friedman και κατά βάση το ιδιαίτερο και τρομερά τεχνικό παίξιμο του Martin Friedman, χωρίς να σημαίνει πως ο Mega Dave στερείται τεχνικής φυσικά. Το shredding παίξιμο του Martin νομίζω πως δεν το φτάνει, όμως είναι και αυτός εκπληκτικός στα μέρη του στα solos και ιδανική παρέα για τον Friedman στις δισολίες. Για την φωνή του νομίζω πως δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, έτσι και αλλιώς αυτό που μας αρέσει και αγαπάμε είναι η ιδιαιτερότητά της και αυτό το παρανοϊκό που βγάζει στο ύφος που τραγουδάει, κατά τα υπόλοιπα δεν στέκει ως τραγουδιστής προφανώς λόγω δυνατοτήτων.
Αν λοιπόν μπορούμε να πούμε κάτι προς το κλείσιμο αυτού του κειμένου είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως το ”Countdown to extinction” ήταν ένας υπέροχος και πολύ γεμάτος δίσκος, ο οποίος και πέτυχε απόλυτα τον σκοπό του παρά την απογοήτευση του Mustaine που δεν πήγε στην κορυφή και έχασε το Grammy. Ο στόχος του, ό,τι καημό και να έχει, επετεύχθη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έβαλε το όνομα των MEGADETH στον παγκόσμιο mainstream χάρτη, κάτι που ήταν προφανώς και απώτερος στόχος και φυσικά έφερε στο σχήμα πάρα πολλές πωλήσεις και χρήμα, συν φυσικά το γεγονός πως έβαλε και το παλιότερο υλικό τους σε ένα ακόμα μεγαλύτερο και ευρύτερο κοινό, δίνοντάς τους την δυνατότητα μέχρι και σήμερα να θεωρούνται, και όχι άδικα, μετά τους METALLICA το πιο επιτυχημένο και αναγνωρισμένο σχήμα του thrash, πάντα σε εισαγωγικά μιας και σχεδόν όλες οι μπάντες έκαναν τις μουσικές παρασπονδίες τους ανά τα χρόνια. Τέλος να πω πως ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν ο δεύτερος που άκουσα ολόκληρο καθώς με το πολύ airplay και το video του ”Symphony of destruction” ψήθηκα απίθανα να τον αγοράσω. Όπως και έγινε και φυσικά δεν το μετάνιωσα ποτέ (για την ιστορία, το ”Rust in piece” που είχε προηγηθεί ήταν το πρώτο, σε κασέτα μάλιστα οριγκινάλε!) που μου είχε δώσει ο ξάδερφος τότε να ακούσω, να ‘ναι καλά ο άνθρωπος.
Did you know that:
- Το video του ”Symphony of destruction” που προτάθηκε για την κατηγορία Best Metal Performance στα Grammy Awards του 1993, έχασε τελικά από το τραγούδι ”Wish” των NINE INCH NAILS. Για να είμαστε σωστοί και ακριβής προφανώς και ήταν ένας καημός από τότε μιας και τα προηγούμενα 3 χρόνια το είχαν πάρει σερί οι άσπονδοι φίλοι του Dave, METALLICA. Για την ιστορία το μοναδικό Grammy που κέρδισε στην συγκεκριμένη κατηγορία το γκρουπ των MEGADETH ήρθε το 2017 με το άλμπουμ ”Dystopia” και το ομώνυμο τραγούδι του.
- Πέραν της Αμερικής και του Billboard 200 που έφτασε μέχρι και την 2η θέση, πολύ καλά πήγε και στα charts πολλών Ευρωπαϊκών και μη χωρών. Ενδεικτικά να αναφέρουμε 5η θέση στο UK Charts και στο New Zealand Albums chart, 6η θέση στην Ιαπωνία, 14η στην Αυστραλία, 9η στην Νορβηγία, 2η θέση στην Ελλάδα, 10η στην Σουηδία και σε πολλές ακόμα χώρες όπως αναφέραμε και πριν.
- Το πολύ ωραίο και έξυπνο εξώφυλλο είναι δουλειά του γνωστού και μη εξαιρετέου Καναδού Hugh Syme, ο οποίος έχει γίνει πασίγνωστος πρωτίστως για τις δουλειές του με τους τεράστιους RUSH και φυσικά πέραν τούτου με όλο τον καλό κόσμο, DREAM THEATER, DEF LEPPARD, IRON MAIDEN, STYX, QUEENSRYCHE, TILES, TESLA, FATES WARNING, AEROSMITH, KISS και πάρα μα πάρα πολλούς ακόμα.
- Στην Γιαπωνέζικη έκδοση του άλμπουμ συμπεριλήφθηκαν και 2 τραγούδια ως bonus track. Το ένα ήταν το ”Breakpoint” που έμεινε εκτός άλμπουμ, πολύ καλό τραγούδι ίσως λίγο πιο κοντά στην ‘Rust in Peace” περίοδο θα έλεγα. Το δεύτερο ήταν το επίσης πολύ καλό τραγούδι ”Go to hell” που είχε περιληφθεί στο soundtrack της ταινίας του 1991 ”Bill & Ted’s Bogus Journey ” με πρωταγωνιστές τους Keanu Reeves, Alex Winter, William Sandler.
- Στην remastered/remixed έκδοση του 2004, εκτός από τις Demo εκδόσεις των ”Countdown to extinction”, ”Symphony of destruction” και ”Psychotron” υπάρχει και το ακυκλοφόρητο ”Crown of worms” που ήταν μια σύνθεση του Mustaine με τον Sean Harris, original και κλασικό τραγουδιστή των Βρετανών metallers DIAMOND HEAD.
- Στην anniversary έκδοση της 20ής επετείου του άλμπουμ το 2012, υπήρχαν τόσο τα extra τραγούδια της έκδοσης του 2004, αλλά και ένα ακόμα bonus disc που περιείχε όλη την εμφάνιση στο Cow Palace του San Francisco. Κάτι που δεν είχε ποτέ κυκλοφορήσει ολόκληρο ως τότε, παρά μόνο ως EP το 1992 και περιείχε μόλις 6 τραγούδια από το εν λόγω live.
Παναγιώτης “Hansen” Γιώτας
