15 Μαίου, 2020 – 20:30
ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Lock up the wolves” – DIO
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΙΑ: Vertigo
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ronnie James Dio
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
Φωνητικά: Ronnie James Dio
Κιθάρα – Rowan Robertson
Μπάσο – Teddy Cook
Τύμπανα – Simon Wright
Πλήκτρα – Jens Johansson
Η δεκαετία του ‘80, ναι, ήταν μια αποθεωτική δεκαετία για τις ικανότητες και το ταλέντο του Ronnie James Dio, από τους BLACK SABBATH στην δική του μπάντα και με κυκλοφορίες παγκόσμιας κλάσης. Γνώρισε την καταξίωση και την καθιέρωση. Νόμος της φύσης είναι όμως πως ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει και μετά στο σχετικά ασταθές “Dream evil”, τα πρώτα σημάδια κόπωσης θα ήταν εμφανή και τα πράγματα θα δυσκολέψουν. Είναι εποχή πλέον που το κλίμα στη μουσική αρχίζει να αλλάζει και η μουσική βιομηχανία κοιτά αλλού (έρχεται το grunge), το metal φυσιολογικά υποχωρεί και αρχίζει πια να κομματιάζεται. Ο αγαπημένος μας κοντός νιώθει άβολα με όλη αυτή τη κατάσταση.
Ταυτόχρονα οι τριγμοί μέσα στη μπάντα υπάρχουν, δεύτερη καπάκι αλλαγή κιθαρίστα, φεύγει ο Goldy, έρχεται ο 18 ετών τότε Rowan Robertson, αλλά η πραγματική κρίση θα κάνει την εμφάνιση της εφόσον έχει γραφτεί, αλλά όχι ηχογραφηθεί, σχεδόν ολόκληρο το “Lock up the wolves”. Όλη η υπόλοιπη παρέα ξαφνικά φεύγει και έρχονται νέοι σπουδαίοι μουσικοί οι οποίοι και ηχογραφούν το άλμπουμ. Simon Wright, Jens Johansson, Teddy Cook, περιστοιχίζουν τους Dio και Robertson. Γενικά γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια ανανέωσης στη μπάντα προκειμένου να επιβιώσει στις νέες συνθήκες και ένας γενικότερος εκσυγχρονισμός στο image των Dio. Αυτό είναι σαφές μέχρι και στα δυο video clips που θα φτιαχτούν για τα “Night music” και “Wild one” όπου ακόμα και ο Dio εμφανίζεται με τυπικό rock ντύσιμο, δερμάτινα, τζιν, μπότες κλπ.
Το “Lock up the wolves” παράλληλα έχει την καλύτερη παραγωγή και ήχο που έχουμε συναντήσει σε δουλειά των Dio. Θα αναρωτηθεί λοιπόν εύλογα κάποιος, γιατί δεν πήγε καλά; Τι έφταιξε; Συνθετικά δυστυχώς το άλμπουμ είναι το χειρότερο που μας είχαν δώσει μέχρι τότε, και πραγματικά όταν αυτό έχει να συναγωνιστεί κολοσσιαία metal άλμπουμ και μοιραία να συγκριθεί με αυτά… τότε la situation très difficile… Κατά την γνώμη μου, τα καλά τραγούδια που περιέχει, δεν θα είχαν θέση στα δύο πρώτα “Holy diver”, “The last in line” και ταυτόχρονα θα ήταν μέτρια ακόμα και για τα “Sacred heart” και “Dream evil”. Με άλλα λόγια, τα “Wild one”, “Born on the sun”, “Hey angel” είναι σχετικά οκ, ακούγονται έως και ευχάριστα, μα δυστυχώς το υπόλοιπο άλμπουμ είναι επίπεδο, ρηχό, υπερβολικά αργό πολλές φορές και προβλέψιμο. Tο μόνο στοιχείο που πραγματικά τραβά την προσοχή του ακροατή σε ολόκληρο το άλμπουμ είναι το κιθαριστικό παίξιμο του Robertson, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι τότε ήταν ένα παιδί που έφυγε από την Αγγλία, 18 ετών, για να κυνηγήσει το όνειρο του και να μπει σε ένα από τα πιο καυτά heavy metal συγκροτήματα εκείνων των χρόνων. Μπράβο του! Κρίμα που δεν τον είχαν στο “Dream evil” θα ήταν πολύ καλύτερο!
Δημητρης Σειρηνάκης
