ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Attack!!” – YNGWIE MALMSTEEN’S RISING FORCE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΙΑ: Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Yngwie Malmsteen, Thomas Fletcher, Bradley Vance
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Doogie White – Φωνητικά
Yngwie Malmsteen – Κιθάρα, μπάσο, cello, sitar, πλήκτρα, φωνητικά
Derek Sherinian – Πλήκτρα
Patrick Johansson – Τύμπανα
Τα 80s για τον Σουηδό πάλαι ποτέ μάγο της εξάχορδης και νυν… ας μην τον χαρακτηρίσω καλύτερα, ήταν ένδοξα. Τα 90s, τον άφησαν να αναπαυτεί στις δάφνες του και με κεκτημένη ταχύτητα, να μας δώσει μερικούς ακόμη σπουδαίους δίσκους. Το λυκόφως του 20ου αιώνα και η αυγή του 21ου, ήταν η μεταβατική περίοδος από την εποχή της δόξας, στην εποχή της παρακμής. Το “War to end all wars” θέλησε να είναι βαρυσήμαντο, βαρύγδουπο και να ξεπεράσει το “Alchemy”, το τελευταίο πραγματικά ΜΕΓΑΛΟ Malmsteen album, δεν τα κατάφερε κι αυτό έγινε επειδή έπεσε σε έναν λάκκο που έσκαψε ο ίδιος ο δημιουργός του, με τα απίστευτα «κολλήματά» του.
Συνθετικά λοιπόν ναι μεν δεν είχε τα φόντα να το κάνει, αλλά δε θα του ήταν δύσκολο να μείνει σε μικρή απόσταση ως ένα ακόμη πολύ καλό άλμπουμ, αν είχε μια παραγωγή της προκοπής και δεν ερχόμασταν μούρη με μούρη με τον ως τότε χειρότερο ήχο που ακούστηκε ποτέ σε δίσκο Malmsteen, μπορεί και γενικότερα στον χώρο του neoclassical. Απαράδεκτος ήχος, με άθλια μίξη, που έθαβε τα πάντα εκτός από την lead κιθάρα και… το μπάσο, αφού το είχε αναλάβει ο ίδιος ο Yngwie!
Μετά την περιοδεία για την υποστήριξή του, στα πλαίσια της οποίας πέρασε και από τα μέρη μας για τελευταία φορά, δίνοντας ένα απαράδεκτο live, ο Yngwie έκανε αυτό που ξέρει να κάνει τόσο μα τόσο καλά και μάλιστα στο timing που τον είχαμε συνηθίσει: άλλαξε τα μέλη της μπάντας του. O επί σειρά ετών μαέστρος των πλήκτρων Mats Olausson, το «κτήνος» του μπάσου Randy Coven (καλά, αυτός θα έφευγε σίγουρα, ήταν session μέλος αφενός, αφετέρου ως μέγας παιχταράς που δεν στεκόταν στο «παρασκήνιο», δε γινόταν να μείνει δίπλα στον Malmsteen), ο «πολύς» Mark Boals και ο John Macaluso (πόσο μεγάλος drummer είσαι…), «πέρασαν από το λογιστήριο» εν μία νυκτί.
Αντικαταστάτες τους ήταν ο Doogie White (RAINBOW, CORNERSTONE, TANK, PRAYING MANTIS, PINK CREAM 69 κλπ), ο Derek Sherinian (DREAM THEATER, ALICE COOPER, Joe Bonamassa κλπ) και ο Patrick Johansson (STORMWIND, WITHOUT GRIEF, TAKARA). Στο μπάσο δε χρειαζόταν κάποιος, θα έπαιζε ο ίδιος ο Yngwie. Τώρα, όταν θα χρειαζόταν να βγει το group στον δρόμο, ok, ο Mick Cervino (BLACKMORE’S NIGHT) με τον Rudy Sarzo (Dio, Ozzy, το μισό hard rock και heavy metal) θα κάλυπταν το κενό.
Όλα όσα χαρακτήριζαν τον Yngwie ως μουσικό, υπάρχουν εδώ σε καλό επίπεδο. Συνθέσεις όλων των ταχυτήτων, power metal αναμεμειγμένο με hard rock, baroque και blues στοιχεία, το απαραίτητο επικό “touch”, τον Malmsteen να τραγουδάει… Διαθέτει και μια ομάδα τραγουδιών, εκεί στα τέσσερα-πέντε τα υπολογίζω, από τα δεκαπέντε (!), εκ των οποίων μπορείς να διαλέξεις κάποιο-α για το δικό σου “best of”. Δικό μου «σιγουράκι», το “Ironclad”, που το λες και «παιδάκι» του “Never die”. Μετά, βλέπουμε. Τα νέα μέλη αποδίδουν εξαίσια (αυτό έλειπε), ο Doogie είναι και εδώ σκέτη λατρεία, ο ήχος είναι κατά πολύ βελτιωμένος… όλα καλά! Για τους συλλέκτες, να πούμε πως στην ιαπωνική έκδοση υπάρχει το “Nobody’s fool” ως bonus, στην αμερικανική το “Battlefield” έναντι του “Touch the sky” και τον ρόλο του bonus έχει μια live εκδοχή του “Dreaming”, με τον Doogie White στα φωνητικά.
Πολύ ωραίος δίσκος το “Attack!!”. Όχι αριστούργημα, όχι να τρελαίνεται κανείς, αλλά δε χρειάζεται να είναι όλα πια αριστουργήματα. Με σημερινά δεδομένα και με βαθμολογία, το έπαιρνε το 7,5/10. Σε σύγκριση δε, με όσα κυκλοφόρησε ο YJM τα τελευταία δέκα χρόνια… ας μην το συνεχίσω καλύτερα. Φαντάζει “Odyssey”! Καλά, το εξώφυλλο ασχολίαστο.
Δημήτρης Τσέλλος
