ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Bark at the moon” – OZZY OSBOURNE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1983
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: CBS/Epic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ozzy Osbourne, Bob Daisley, Max Norman
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Ozzy Osbourne – Φωνητικά
Jake E. Lee – Κιθάρα
Bob Daisley – Μπάσο
Tommy Aldridge – Τύμπανα
Είναι μεγάλο ΚΡΙΜΑ και το εννοώ, να μην απολαμβάνει το “Bark at the moon” τις ίδιες δάφνες δόξας που απολαμβάνουν το “Blizzard of Ozz” και το “Diary of a madman”. Γιατί όσο και να θες να με πείσεις περί του αντιθέτου, ότι και καλά έχουν το ίδιο status, μάταιος κόπος, ξέρεις κι εσύ ο ίδιος κατά βάθος (ή όχι και τόσο βάθος) πως είναι και θα είναι εσαεί στην σκιά τους. Κρίμα λοιπόν, γιατί ουσιαστικά μιλάμε για τουλάχιστον ισάξιους δίσκους.
Πριν συνεχίσω, θα δώσω λίγο ακόμη χώρο στην προσωπική προτίμηση και στην υποκειμενικότητα, λέγοντας πως τούτο δω είναι το αγαπημένο μου Ozzy album και αυτό που θα μπορούσε να έχει τον ρόλο μανιφέστου, από πλευράς του μεγάλου frontman. «Δείτε με, είμαι εδώ!» είναι σαν να λέει ο ίδιος ο Ozzy. «Έφυγα από τους BLACK SABBATH, πήρα τα ρίσκα μου, έφτιαξα κάτι δικό μου και αν ‘η αρχή είναι το ήμισυ του παντός’, τότε με τη δική μου, ‘διάνυσα με τη μία, σχεδόν ολόκληρο τον δρόμο’. Ήμουν έτοιμος να κατακτήσω τα πάντα, έχασα τον καλύτερό μου συνεργάτη, τον καλύτερό μου φίλο, τον άνθρωπο που θα μπορούσε ίσως να με ‘τραβήξει’ μακριά από κάθε είδους κατάχρηση αλλά όχι, δεν το έβαλα κάτω. Είμαι εδώ, στα καλύτερά μου, ακόμη…δεν θα το βάλω κάτω!»
Ξέχνα ό,τι έχει προηγηθεί. Ναι, είναι αδύνατον, αλλά προσπάθησε. Πες πως το “Bark at the moon” ήταν ντεμπούτο. Θα το έλεγες αριστούργημα; Ναι, γιατί το λες και τώρα. Θα το συμπεριλάμβανες στα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών; Σίγουρα. Θα αποθέωνες το παίξιμο του Jake E. Lee; Οπωσδήποτε, έστω κι αν η «φανέλα» που φόρεσε ήταν τόσο «βαριά», έστω κι αν γύριζε γύρω από το μυαλό σου το “what if” του George Lynch των DOKKEN, του δεύτερου axeman στην τελική ευθεία της διαδοχής του Randy Rhoads. Θα τόνιζες το παίξιμο του Bob Daisley; Και ποιος δεν θα ήθελε έναν Bob Daisley στη μπάντα του! Όπως θα ήθελε σαν τρελός το “powerhouse” που ονομάζεται Tommy Aldridge (ο άνθρωπος που γεννήθηκε 65 ετών στο πρόσωπο), αντικαταστάτη του Lee Kerslake στα τύμπανα και έναν μαέστρο σαν τον Don Airey στα πλήκτρα…
Ένα από τα πρώτα και ιστορικότερα studios στην Αγγλία, το Ridge Farm Studio, άνοιξε τις πόρτες του για τον Ozzy, για να ηχογραφηθεί εκεί το “Bark at the moon”. Το μοναδικό album του Ozzy, όπου η σύνθεση των τραγουδιών του πιστώνεται εξ ολοκλήρου. Ή μάλλον, του πιστωνόταν, μέχρι τα γνωστά γεγονότα με τον Lee και τον Daisley. O Lee υποστήριξε ότι συνέθεσε ένα σημαντικό μέρος της μουσικής του δίσκου, αλλά εξαπατήθηκε από την σύζυγο και manager του Osbourne, την αξιότιμη κυρία Sharon Osbourne. Ισχυρίστηκε επίσης ότι αφού είχε συνθέσει τα τραγούδια και ολοκληρώσει την ηχογράφηση των μερών του στο studio, του παρουσιάστηκε ένα συμβόλαιο που ανέφερε ότι δεν θα είχε καμία αξίωση σχετικά με το album και πως δε μπορούσε να το αναφέρει αυτό δημόσια. Αν έπραττε διαφορετικά, θα τον πετούσαν στον δρόμο!
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Bob Daisley. Συμβόλαιο και σε αυτόν, πάρε τόσα, γράψε μουσική, στίχους και μη μιλάς. Ο πρώην drummer Lee Kerslake, ο οποίος έπαιξε επίσης με τον Daisley και στους URIAH HEEP, ήταν πιο συγκεκριμένος, ανέφερε και το ποσό: 50.000 – 60.000 δολλάρια. Τώρα τι ακριβώς ισχύει από αυτά και κατά πόσο, μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ο ίδιος ο Osbourne πάντως, παραδέχτηκε αρκετά χρόνια αργότερα, στις σημειώσεις του “The Ozzman cometh”, ότι ο Lee είχε συνεισφέρει τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, στην συγγραφή του δίσκου. Η προσωπική μου εκτίμηση; Τα τραγούδια είναι γραμμένα από την τριάδα Ozzy/Lee/Daisley. Από κοινού, χωρίς κάποιο από αυτά να το έχουν αναλάβει κατ’ αποκλειστικότητα ένα ή δύο μέλη της τριάδας.
Το “Bark at the moon” είναι επίσης το μοναδικό όπου συμμετείχε ο Tommy Aldridge. Ο Aldridge έφυγε μετά την ηχογράφησή του και αντικαταστάθηκε για λίγο από τον θρύλο Carmine Appice (κράτησε το όνομα, θα μας χρειαστεί πιο κάτω), αλλά επέστρεψε στη μέση της περιοδείας, αφού ο Appice απολύθηκε. Όταν ρωτήθηκε γιατί έφυγε ο Appice κι επέστρεψε ο Aldridge, η Sharon απάντησε «για λόγους υγείας». Όχι του Appice, αλλά δικούς της. Ψυχικούς. Δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει… Πάντως η Sharon ήταν αρκούντως έξυπνη, ώστε να ξέρει που πρέπει να κάνει πίσω και πού όχι. Για παράδειγμα έκανε «γαργάρα» τους στίχους του τραγουδιού “Now you see it (Now you don’t)”, γραμμένους από τον Daisley με σκοπό να την κατηγορήσει για την πρώτη του απόλυση από το συγκρότημα, το 1981. Αρνούμαι να πιστέψω πως η Sharon δεν το κατάλαβε. Μια χαρά το κατάλαβε και τους επέτρεψε.
«Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται». Μια από τις πιο χαρακτηριστικές παροιμίες του λαού μας, ταιριάζει «γάντι» με το “Bark at the moon”, λόγω του ομότιτλου ύμνου που «σηκώνει αυλαία». Υπάρχει κόσμος που ισχυρίζεται πως εντός του, ακούγεται το καλύτερο solo σε ολάκερη την Ozzy δισκογραφία και ένα από τα καλύτερα στο heavy metal. Και το λέει με το αντίστοιχο του “Mr. Crowley” να έχει προηγηθεί, φαντάσου για τι ποιότητα και τι έμπνευση μιλάμε! Το ομώνυμο κομμάτι έγινε και video clip, αλλά μη ψάχνεις επί ματαίω να βρεις τον Tommy Aldridge σε αυτό. Στη θέση του κάθεται ο Carmine Appice. Extra credit, η εμφάνιση της ηθοποιού Emma Thompson, που υποδύεται τη βοηθό και αγαπητικιά/σύζυγο/δεν ξέρω τι είναι, του Ozzy.
Mε τραγούδια σαν τα “Now you see it (Now you don’t)”, “Rock ‘n’ roll rebel”, “Centre of eternity” (οι αναφορές στην εισαγωγή σε “Black Sabbath” και “Mr. Crowley” μάλλον δεν είναι τυχαίες) και “Slow down”, το “Bark at the moon” χτυπά κορυφές πολύ ψηλές. Ομοίως με τα υπέροχα, μελιστάλαχτα “You’re no different” και “So tired” (τα κλασσικά έγχορδα είναι μια προσφορά του Louis Clarke των E.L.O), το αυτό με την σκοτεινή και ατμοσφαιρική πτυχή της μπάντας, στα “Waiting for darkness” και “Spiders in the night”… Ο Ozzy, σε έναν δίσκο που όσο και να θέλει να συγκρατήσει την άπλετη ποιότητά του, δε μπορεί να το κάνει. Αυτή του τρέχει από μανίκια και μπατζάκια!
Με το “Bark at the moon”, ο Madman έβαλε περισσότερη «πούδρα» στο heavy metal του, το έκανε ακόμη πιο μελωδικό και arena friendly, το έκανε όμως με έναν τρόπο αριστοτεχνικό, χωρίς να χάσει τον πρότερο χαρακτήρα του. Οι συνεργάτες του αποδίδουν εκτυφλωτικά, μιλάμε για μια σύναξη βιρτουόζων σαν αυτές που σκαρφιζόμαστε στις ωραιότερες των φαντασιώσεών μας. Τα περισσότερα φώτα πάνω του, δέχεται όπως είναι φυσιολογικό ο Jake Lee. O πρώην «Αρουραίος» (κιθαρίστας των RATT) αξίζει τα περισσότερα εύσημα, γιατί σε μια θέση που φάνταζε τότε ηλεκτρική καρέκλα, διατήρησε το γνώριμο ύφος του Ozzy ήχου, του άνοιξε ταυτόχρονα νέους ορίζοντες, ώστε να γίνει ακόμη πιο εμπορικός και καλοδεχούμενος στα τεράστια, mainstream ακροατήρια και τέλος κατέβασε οριστικά από τόσο νωρίς, τον διακόπτη της «ηλεκτρικής καρέκλας» για τους επόμενους που θα τον διαδέχονταν.
Το εξώφυλλο… Στο ντεμπούτο, ο Ozzy δαιμονισμένος. Στο δεύτερο, τρελός, με τον γιο του μαζί να φαντάζει σαν τον Damien από την «Προφητεία». Εδώ, λυκάνθρωπος στα δάση. 3/3 από πλευράς αποτύπωσης στη μνήμη μας, μια φορά το είδαμε και δεν το ξεχνάμε ούτε με λοβοτομή. Φωτογραφία τραβηγμένη ξανά από τον Fin Costello, στα ιστορικά Shepperton Studios (αν δεις τι έχει γυριστεί εκεί από το 1931 μέχρι σήμερα…). H ιδέα ήταν του ιδίου του Ozzy. Η αρχική, σε συνεννόηση με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του CBS, Roslav Szaybo, τον ήθελε με το λυκοτόμαρο στο κεφάλι, να μοιάζει κάπως με τον Ρωμαίο λεγεωνάριο που κρατούσε το έμβλημα της εκάστοτε λεγεώνας. Πληκτρολόγησε “Signifer” και θα δεις τι εννοώ. Εγκαταλείφθηκε όμως σχεδόν αμέσως, όταν η Sharon γνώρισε τον makeup artist Greg Cannom (και τι δεν έχει δημιουργήσει αυτός ο άνθρωπος), εντυπωσιασμένη από τη δουλειά του στο “Thriller” του Michael Jackson.
Έξι ώρες χρειάστηκαν για να γίνει ο Ozzy λυκάνθρωπος και μαζί με τα φώτα και την τεχνητή ομίχλη, το κόστος ανήλθε στις 50.000 λίρες. Από μέσα φορούσε μόνο ένα μαύρο καλσόν. Τα γυρίσματα, όλα σε εξωτερικούς χώρους και με το κρύο να είναι τσουχτερό, ξεκίνησαν μετά τις 22:00 και τελείωσαν τα ξημερώματα, με την καινούργια μέρα να βρίσκει τον Ozzy ακόμη ντυμένο λυκάνθρωπο, τη νταντά να έχει το νεογέννητο μωρό σε ένα καλάθι σαν τον μικρό Μωυσή στην ταινία «Οι Δέκα Εντολές», μιας και η Sharon είχε γεννήσει μόλις δυο μέρες πριν και μια κυρία να ετοιμάζει ένα ζεστό τσάι. Άξιζε τόσος κόπος; Κατά τον Costello το αποτέλεσμα ήταν τεχνικά απαίσιο, αλλά λειτούργησε τέλεια. Οπότε…
Λίγο μετά την κυκλοφορία του “Bark at the moon”, ένας Καναδός ονόματι James Jollimore δολοφόνησε μια γυναίκα και τα δύο παιδιά της, αφού είχε πιο πριν ακούσει το album. Δεν ήθελαν κάτι άλλο τα ΜΜΕ και οι απανταχού χριστιανικές οργανώσεις, ώστε να ξεκινήσουν ένα ακόμη «κυνήγι μαγισσών» και να φορτώσουν άλλο ένα φορτίο στην πλάτη του Ozzy, ο οποίος εκείνη την εποχή αντιμετώπιζε τις γνωστές κατηγορίες ότι το τραγούδι “Suicide solution” είχε ωθήσει έναν οπαδό του σε αυτοκτονία…
Νούμερο 19 στα charts του Billboard, χρυσό μέσα σε λίγες εβδομάδες στις Η.Π.Α, με πάνω από 500.000 αντίτυπα πουλημένα. Μέχρι σήμερα, έχει πουλήσει πάνω από 3,000,000 αντίτυπα στη χώρα του Θείου Σαμ. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, έγινε ασημένιο (60,000 αντίτυπα) μέσα σε ένα μήνα… Δεν τα πήγε κι άσχημα τελικά το “Bark at the moon”, ε; Αλλά ναι, βέβαια. Κάποιοι ακόμη λένε «σαν τα δυο πρώτα, δεν έχει». Cradle that rocks you!
Δημήτρης Τσέλλος
