ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Pinnacle of bedlam” – SUFFOCATION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2013
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Joe Cincotta
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Frank Mullen
Κιθάρες – Terence Hobbs
Κιθάρες – Guy Marchais
Μπάσο – Derek Boyer
Drums – Dave Culross
Η στροφή της δεκαετίας του 2000, είχε πολλά σημαντικά γεγονότα στη μουσική μας. Ένα από αυτά, το reunion SUFFOCATION το 2002. Η επιστροφή μιας εκ των πιο σημαντικών ακραίων μπαντών που υπήρξαν ποτέ. Τα προσωπικά πολύ αγαπημένα “Souls to deny” (2004) και “Suffocation” (2006) που κυκλοφόρησαν από την Relapse, έβαλαν πολύ νέο κόσμο στις τάξεις των SUFFOCATION, θυμίζοντας ποιοι έθεσαν τα θεμέλια για τα παρακλάδια του death metal που γίνανε πιο δημοφιλή στις νεότερες γενιές που ασχολήθηκαν με το είδος. Παράλληλα, αποτέλεσε μεγάλη χαρά για τους παλιότερους οπαδούς τους που έβλεπαν μια παραδοσιακή δύναμη να επιστρέφει.
Η πρώτη δεκαετία του 2000, έκλεισε με την υπογραφή στην Nuclear Blast και το πολύ καλό “Blood oath” (2009). Η μπάντα μεγαλώνει σαν εμπορικό μέγεθος, αλλά έρχεται η οριστική αποχώρηση – βόμβα του Mike Smith. Ο ιστορικός drummer αποχωρεί ένα χρόνο πριν τη κυκλοφορία του διαδόχου του “Blood oath”. Αντικαταστάτης φυσικά, βρέθηκε, στο πρόσωπο ενός παλαιού γνώριμου. Φονιάς των δερμάτων και διακορευτής διπετάλων Dave Culross πίσω από τα τύμπανα για δεύτερη φορά μετά το “Despise the sun” EP (1998). Φυσικά, δεν έχει παίξει μόνο εκεί, μια και είναι γνωστός από τη θητεία του στους συνοδοιπόρους από τη Florida, MALEVOLENT CREATION.
Το έμπα της νέας δεκαετίας είναι γεγονός με το “Pinnacle of bedlam”, που κυκλοφόρησε μια μέρα σαν τη σημερινή το 2013. Τη θυμάμαι καλά εκείνη τη μέρα, ήταν η πρώτη κυκλοφορία των SUFFOCATION που βίωσα σε πραγματικό χρόνο τότε (μάλιστα, τότε είχα γράψει και κριτική). Από το μπάσιμο του “Cycle of suffering” και για τα επόμενα 33 λεπτά περίπου, ο ακροατής βιώνει τους SUFFOCATION σε μια ακόμα πολύ καλή στιγμή τους που τιμάει στο έπακρο την κληρονομιά της μπάντας. Είτε μιλάμε για το πιο thrash-αριστό “Purgatorial punishment”, είτε τα σαρωτικά “Eminent wrath” και “As grace descends” (με το χαρακτηριστικό του video clip).
Εντύπωση κάνει η ακουστική εισαγωγή του “Sullen days”, που κλείνει κυκλικά ένα κατά τα άλλα γκρουβάτο και βάναυσο κομμάτι. Το σύμπτωμα θα έλεγε κάποιος μιας μπάντας που εξελίσσεται παικτικά. Επίσης, σοφά τοποθετήθηκε ακριβώς στη μέση του δίσκου από πλευράς tracklisting. Χωρίζοντας το δίσκο ακριβώς στη μέση. Δυναμίτες όπως το ομώνυμο, το “My demise”, το “Inversion” θυμίζουν με σαφήνεια ποια ακριβώς μπάντα ακούμε, ενώ το αποχαιρετιστήριο “Rapture of revocation” μας αφήνει με ένα γκρουβάτο riff σε fade out. Όπως μας αρέσει δηλαδή! Καθυστερήσεις στο δίσκο παίζονται με μια πολύ καλή επανηχογράφηση του “Beginning of sorrow”, να αφήνει μια αίσθηση νοσταλγίας στον ακροατή.
10 ολόκληρα χρόνια μετά και οι SUFFOCATION μπορούν να κοιτούν με καμάρι αυτό το άλμπουμ καθώς είναι στις πολύ καλές ύστερες δουλειές τους. Θυμάμαι να έχω πρόβλημα με το ότι τα φωνητικά του Frank Mullen εδώ είναι χαμηλά στη μίξη σχετικά, πλέον δε με πειράζει τόσο. Μη σας πω και καθόλου. Ειδικά μπροστά σε τέτοιο αποτέλεσμα στο σύνολο του. Μπορεί να μεσολάβησε μόνο ένα ακόμα άλμπουμ (“…of the dark light”, 2017) έκτοτε, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη σημασία και τη σπουδαιότητα των ηρώων του είδους από το Long Island της Νέας Υόρκης. Κεφάλαιο, ιστορία, σεβασμός.
Did you know that?
– Προτελευταίος δίσκος με τον θρυλικό Frank Mullen στο μικρόφωνο, ο οποίος θα φύγει από την ενεργό δράση με μια περιοδεία που ονομάστηκε “Goodbye Frank” το 2018.
– Μοναδική στιγμή όπου ακούμε τον Mike Smith είναι η επανηχογράφηση του “Beginning of sorrow” από το “Breeding the spawn” (1993), η οποία έγινε το 2010, δύο χρόνια πριν την οριστική αποχώρηση του από το συγκρότημα.
– Εξώφυλλο από τον Raymond Swanland, o οποίος έχει εικονογραφήσει το κόσμο του Magic: The Gathering.
– Παρόλο που δεν είναι concept άλμπουμ, εμπνέεται βαθιά από το Θιβετιανό βιβλίο “Bardo Thodol” (το βιβλίο των νεκρών) και το κύκλο της ζωής και του θανάτου.
Γιάννης Σαββίδης
