ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The black halo” – KAMELOT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2005
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: SPV/Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Sascha Paeth
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά: Roy Khan
Κιθάρες: Thomas Youngblood
Μπάσο: Glenn Barry
Drums: Casey Grillo
Αγαπημένοι KAMELOT και πολλές αγαπημένες δουλειές έχω να σκέφτομαι από αυτό το σπουδαίου power metal συγκρότημα. Στη χρυσή περίοδο τους, τότε που ο Roy Khan σημάδευε με τις ερμηνείες και την υπέροχη φωνή του τις εξαιρετικές τους συνθέσεις, τα άλμπουμ τους έγραψαν ιστορία. Το “The black halo” μπορεί να μην είναι “Karma” αλλά είναι μία μαγευτική στιγμή στη πορεία των KAMELOT. Ένα άλμπουμ όπου το power metal τους εμπλουτίζεται με μία υποδειγματική κινηματογραφική αμφίεση, με ερμηνείες και λυρισμό που μπορούν να διδάσκονται σε σεμινάρια.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, για να θυμηθούμε βασικές λεπτομέρειες γύρω από αυτό το άλμπουμ. Με το “Epica” οι KAMELOT γέννησαν το rock opera concept τους, εμπνευσμένο από το διάσημο έργο του Johann Wolfgang von Goethe, το “Faust”. Μία ιστορία που ξεκινά από το στοίχημα που βάζει ο Μεφιστοφελής (ο έξω από εδώ) με τον Θεό, θέλοντας να κερδίσει την ψυχή του αγαπημένου ανθρώπου του Θεού, του Faust. Οι KAMELOT άλλαξαν τον χαρακτήρα από Faust σε Ariel, με τον Roy Khan να υποδύεται τον τραγικό αυτόν χαρακτήρα.
Αν το “Epica” έθετε τα θεμέλια της ιστορίας, το “The black halo” είναι η μεγαλειώδης κορύφωση. Εδώ οι KAMELOT δεν αρκούνται απλά στο να επαναλάβουν τη φόρμουλα του προκατόχου του, αλλά εμπλουτίζουν τον ήχο τους, δημιουργώντας ένα άλμπουμ πιο κινηματογραφικό, πιο θεατρικό και ταυτόχρονα πιο βαρύ, με έντονες progressive και συμφωνικές επιρροές. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από εξαιρετικές συνθέσεις και μελωδίες που μένουν χαραγμένες στο μυαλό, με μία μοναδική ατμόσφαιρα που ακροβατεί μεταξύ μελαγχολίας και δύναμης.
Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ για ακόμα μία φορά στον Roy Khan. Ο Νορβηγός τραγουδιστής έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας, αποδίδοντας άριστα τη θεατρικότητα και τη συναισθηματική ένταση που απαιτεί το συγκεκριμένο concept. Από τα γεμάτα πάθος refrain μέχρι τις πιο σκοτεινές και δραματικές στιγμές, ο Khan έδωσε ζωή στην ιστορία του άλμπουμ.
Η μαγεία του “The black halo” ξετυλίγεται σε μία όμορφη και ομαλή ροή, ακούγοντας το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος, σε ένα εξαιρετικό σύνολο τραγουδιών, με κάθε κομμάτι να εξυπηρετεί την αφήγηση και να συμβάλλει στην εξέλιξη της ιστορίας. Υπάρχουν όμως τα τεράστια δυνατά hits, που είναι μαζεμένα στην αρχή του άλμπουμ και σε κολλάνε στον τοίχο με το καλημέρα. Το “March of Mephisto” με τη συμμετοχή του Shagrath (DIMMU BORGIR) – πόσο ταιριαστό να κάνει τον Μεφιστοφελή – είναι το σκοτεινότερο τραγούδι του άλμπουμ. Το “When the lights are down” είναι από αυτά τα τραγούδια που κάνουν τον οποιονδήποτε να αγαπήσει το power metal, με ταχύτητα, μελωδίες και εθιστικό ρεφραίν. Τέλος το “The haunting (somewhere in time)”, ξεχειλίζει από συναίσθημα, θεατρικότητα και με την μελωδία της κιθάρας να με ανατριχιάζει το ίδιο ακριβώς, όπως είκοσι χρόνια πριν που κυκλοφόρησε ο δίσκος. Φυσικά η συμμετοχή της Simone Simons (EPICA) χαρίζει ένα πολύ δυνατό ντουέτο με τον Khan (και ένα βίντεο κλιπ που μαζεύαμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα).
Είμαι στη δύσκολη θέση που πρέπει να βάλω επίλογο, σε ένα κείμενο που αφορά ένα πολύ αγαπημένο μου συγκρότημα και πολύ αγαπημένο μου άλμπουμ και δεν βρίσκω τα λόγια. Για αυτό θα κλείσω λέγοντας μόνο ότι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και παίζει το “The black halo” στο background, αντιλαμβάνομαι πως δεν το έχει αγγίξει ο χρόνος και νιώθω σαν να βγήκε εχθές. Η δύναμη του είναι πως μετά από είκοσι χρόνια είναι ακόμα φρέσκο, μοντέρνο κα βαθιά συγκινητικό. Το power metal που μας λείπει.
“One cold winter’s night…”
Did you know that:
- Το εξώφυλλο του άλμπουμ σχεδιάστηκε από τον Derek Gores, ο οποίος δημιούργησε και το εξώφυλλο του “EPICA”.
- Ο Shagrath συμμετέχει και σε ένα ακόμα τραγούδι του “The black halo”, στο επίσης εξαιρετικό “Memento mori”.
- Μία ακόμα συμμετοχή στο “The black halo” είναι η συμμετοχή της συζύγου του Thomas Youngblood, η Mari Youngblood που είναι σοπράνο και την ακούμε στα τραγούδια “Abandoned” και “Memento mori”.
Δημήτρης Μπούκης
