ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: MOTLEY CRUE – “Motley Crue”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΙΑ: Elektra
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Bob Rock
ΣΥΝΘΕΣΗ:
John Corabi – Φωνητικά, Κιθάρα
Nikki Sixx – Μπάσο
Mick Mars – Κιθάρα
Tommy Lee – Drums
Το 1994, το κλασικό metal είχε ουσιαστικά πεθάνει, το thrash έδωσε ό,τι έδωσε, το λεγόμενο hair metal και τα παρακλάδια του είχαν κουράσει από την τόση αντιγραφή και ανακύκλωση, η λακ, το lipstick και τα ξασμένα ξανθά μαλλιά ήταν πλέον ντεμοντέ, τα σκισμένα παντελόνια κατάντησαν κουρέλια και νέες μπάντες με φρέσκιες ιδέες, νέο attitude και νέο ύφος σκληρής ροκ μουσικής κυριαρχούσαν.
Grunge και alternative ήταν ονόματα σε δύσκολα για εμάς μουσικά ιδιώματα που δυσκολευτήκαμε να ακούσουμε και να χωνέψουμε. Βέβαια θα μου πείτε ότι το black, death και prog metal κρατούσαν τα ηνία του metal τότε μεν, αλλά τη δημιουργικότητα, το ρεύμα, την επιτυχία, την καθολική αποδοχή και την δημοτικότητα των 80s κανείς και τίποτα πια δεν θα την πλησίαζε ξανά και ποτέ.
Οι πιο παλιές μπάντες, δεν είχαν πολλές επιλογές. Ή θα συνέχιζαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ή θα διαλύοντα, ή θα προσάρμοζαν το ύφος και το στυλ τους στην εποχή. Οι πιο πολλοί τελικά διέλυσαν, τα πιο μεγάλα ονόματα τα βρήκαν πολύ σκούρα αλλά συνέχισαν, κάποιοι σκέφτηκαν την αλλαγή σε διαφορετικά μονοπάτια. Από αυτούς κάποιοι το επιχείρησαν, ελάχιστοι πέτυχαν (BON JOVI), άλλοι έφαγαν θεαματικά τα μούτρα τους. Το 99% από αυτούς που προσπάθησαν να αλλάξουν το ήχο τους η αλήθεια είναι πως πολύ δικαίως απέτυχαν για πολλούς και διάφορους λόγους.
Όμως για την περίπτωση των MOTELY CRUE, τα πράματα είναι διαφορετικά. Αυτοί έβγαλαν ένα εξαιρετικά αξιοπρεπές άλμπουμ, έριξαν πολύ δουλειά, πίστεψαν πολύ σε αυτό που έκαναν και το έκαναν πολύ καλά, ήθελαν να πάνε ένα βήμα μπροστά, αλλά με το όνομα και την φήμη που είχαν, κανείς δεν μπορούσε να τους δει πιο σοβαρά από μια χύμα rock n’ roll μπάντα και το μόνο τους λάθος ίσως να ήταν πως νόμιζαν ότι ο κόσμος τους εκτιμούσε λόγω της μουσικής τους.
Λάθος κατά 50%. Γιατί το υπόλοιπο που χαρακτήριζε το συγκεκριμένο γκρουπ, ήταν η «μαγκιά» και η πρόζα, το sex και η αντρίλα που πουλούσαν. Αυτό δεν μπόρεσαν ποτέ να το ξεφορτωθούν ώστε μουσικά να κάνουν αυτό που ήθελαν τότε. Να πάνε ένα βήμα πιο μπροστά από το “Dr. Feelgood” δηλαδή.
H φυγή ή η απόλυση του Vince Neil, θα τους δώσει τον χώρο που θέλουν, η επιλογή του Corabi είναι ιδανική, το άλμπουμ είναι πολύ καλά δουλεμένο, προσαρμόζεται αριστοτεχνικά στο ύφος της περιόδου, οι συνθέσεις πολύ καλές, μα παρά τις προσδοκίες τους, η αποτυχία τους περίμενε στην γωνία. Λογικό; Λογικό! Μα ποιος που άκουγε τότε NIRVANA, θα αγόραζε άλμπουμ των MOTLEY CRUE, και ποιος οπαδός των MOTLEY CRUE θα αγόραζε ένα άλμπουμ που ακούγονταν πιο πολύ σαν NIRVANA για παράδειγμα;
Βάλτε και στην εξίσωση και την γκρίνια για το ότι δεν ήταν στην μπάντα ο Neil αλλά ένα νέος και άγνωστος τύπος (αλλά πολύ καλύτερος τραγουδιστής) και εύκολα κανείς καταλαβαίνει ότι οι CRUE κάθισαν να λύσουν μια εξίσωση την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν, αλλά δεν θα μπορούσε να τους δώσει καμία θετική λύση στο πρόβλημα τους.
Παρόλα αυτά, το “Motley Crue” μπορεί να έχει μια διαφορετική μουσική κατεύθυνση αλλά από το 1994 και μέχρι σήμερα είναι ό,τι πιο μεστό και δημιουργικό μας έχουν δώσει σε στούντιο άλμπουμ. Αφήστε που σήμερα ακούγεται πολύ πιο ώριμό και θελκτικό από ποτέ.
Δημήτρης Σειρηνάκης
