ΟΝΟΜΑ ΑΛΠΜΟΥΜ: “The world needs a hero” – MEGADETH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001
ΕΤΑΙΡΙΑ: Sanctuary
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dave Mustaine, Bill Kennedy
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Dave Mustaine – κιθάρα, φωνητικά
David Ellefson – μπάσο
Al Pitrelli – κιθάρα
Jimmy DeGrasso – ντραμς
Σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, ομολογώ ότι γράφουμε εκ του ασφαλούς. Είκοσι χρόνια μετά την κυκλοφορία κάποιου δίσκου, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα το πλαίσιο γύρω από το οποίο γράφτηκε και ηχογραφήθηκε κάποιος δίσκος. Την ανταπόκριση που είχε από κριτικούς, από τον κόσμο αλλά και από το ίδιο το συγκρότημα (όταν για παράδειγμα παίζει ή όχι τραγούδια μέσα από εκεί, στις συναυλίες του).
Έχω πει πολλές φορές, ότι οι λιγότερο αγαπημένοι μου δίσκοι ή να το θέσω διαφορετικά, οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου, δεν είναι οι δίσκοι που κάποιο συγκρότημα αποφάσισε να πειραματιστεί έντονα ή ακόμα και να γίνει πιο εμπορικό, αλλά οι δίσκοι που το πείραμά του απέτυχε για τον οποιονδήποτε λόγο κι επιχειρεί μία άρον άρον επιστροφή στον παλαιότερο ήχο του, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να το θέλει, αλλά επειδή του το επιτάσσουν οι καταστάσεις, η δισκογραφική ή πιέζεται από την κοινή γνώμη και τους οπαδούς του.
ΑΚΡΙΒΩΣ ένα τέτοιο άλμπουμ, είναι το “The world needs a hero”. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δύο χρόνια πριν, το 199, είχε προηγηθεί το αποτυχημένο πείραμα του “Risk” (το οποίο –παραδόξως;- εμένα μου άρεσε, χωρίς να είναι και από τους αγαπημένους μου δίσκους), η «διαστημική» τετράδα των Mustaine – Ellefson – Friedman – Menza, είχε υποστεί μετά από μία δεκαετία, αλλαγές κατά το ήμισυ, αφού ο Jimmy DeGrasso είχε έρθει πίσω από τα τύμπανα και ο Al Pitrelli, ένας γυρολόγος μεν, εκπληκτικός κιθαρίστας δε, είχε έρθει να διαδεχτεί τον Marty Friedman.
Στα σκοινιά, λοιπόν, ο Mustaine, προσπάθησε με ορισμένα «τρικ» να κερδίσει ξανά τους οπαδούς του. Δηλαδή, χρησιμοποίησε εκ νέου το φανταστικό “Dread and the fugitive mind”, που υπήρχε στη συλλογή “Capitol punishment”, που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν και ήταν ένα από τα δύο καινούργια, ακυκλοφόρητα μέχρι τότε, τραγούδια της. Άρεσε τους οπαδούς (θέλει ερώτημα κιόλας; Μιλάμε για ΕΠΟΣ), επέμεινε να το ξαναβάλει λοιπόν στο δίσκο κι όχι άδικα. Ένα άλλο τρικ, ήταν το “Return to hangar”, ένα τραγούδι που τεχνηέντως (;) είχε διαρρεύσει λίγο πριν βγει το “The world needs a hero”. Το sequel στο “Hangar 18”, με πάμπολλες αναφορές σ’ εκείνο το τραγούδι, στιχουργικές αλλά και μουσικές, όπως σχεδόν κάθε sequel όμως, υστερεί κατά πολύ. Το μόνο που μπορεί να κρατήσει κανείς, είναι οι thrashy στιγμές, που είχαν αρχίσει να γίνονται σαφώς πιο λιγοστές.
Τι άλλο μπορεί να ακούσει κανείς στο δίσκο; Το “Sweating bullets” των φτωχών, με τον τίτλο “The world needs a hero”, το “Dawn patrol” από τα Lidl, με τον τίτλο “Recipe for hate… Warhorse”, μια «διασκευή» στο “Am I evil?” των DIAMOND HEAD με τον τίτλο “When”, που διαρκεί πάνω από εννιά λεπτά και κουράζει αφόρητα (γιατί δεν έκανε μία διασκευή κανονική, παρά έγραψε ένα τραγούδι ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιο ως φόρο τιμής, ποτέ δεν το κατάλαβα). Θέλετε να συνεχίσω;
Μιλάμε για ένα δίσκο, που το αγαπημένο μου τραγούδι το είχαμε ήδη ακούσει (“Dread and the fugitive mind”), ενώ το δεύτερο αγαπημένο μου και από τα πλέον δημοφιλή του δίσκου, είναι η μπαλάντα “Promises”, με τη χρήση βιολιού. Όταν βαυκαλίζεσαι επιστροφή σε πιο thrashy ήχο και το τραγούδι που ουσιαστικά κάνει γκελ, είναι η μπαλάντα σου, κάτι δεν έχεις κάνει καλά. Νομίζω… Αξιοπρεπές είναι και το “1000 times goodbye” κι από εκεί και πέρα, βρίσκω διάσπαρτες καλές στιγμές, αλλά και τραγούδια που η ύπαρξή τους αγνοείται εις το διηνεκές μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, όπως το “Losing my senses”, που με κάνει να απορώ τι όνειρο είδε ο Τιτάνας Mega-Dave και το έβαλε στο δίσκο.
Λεπτομέρειες τύπου, είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια δίσκος των MEGADETH και περιέχει το “When”, που είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι τους, είναι για τους στατιστικολόγους. Μην ψάχνετε αίτια για την μετριότητα που ακούσαμε. Δεν φταίει ούτε ο μισθοφόρος Pitrelli, ούτε ο νέος ντράμερ. Ο Mustaine ήθελε να κάνει κάτι πιο thrash, του βγήκε κάτι πιο κοντά σε “Youthanasia” και “Countdown to extinction”, με το 30% της ποιότητας αυτών των κορυφαίων δίσκων όμως. Αν με ρωτάτε, θα προτιμούσα να άκουγα μία συνέχεια του “Risk”. Επειδή αυτό ήθελε να κάνει, αλλά τον εμπόδισε η εμπορική αποτυχία, με την ίδια λογική που θα ήθελα μία συνέχεια του “Host” από τους PARADISE LOST κι όχι το «επιτηδευμένο» “Believe in nothing”.
Φυσικά και υπάρχουν χειρότεροι δίσκοι από τους MEGADETH. Δεν ξεχνάω ποτέ το “Super collider” ή το “Th1rt3en”, για παράδειγμα. Απογοητευτικοί όμως, σαν το “The world needs a hero”, τσου!
Υ.Γ.: Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι ακόμα και το εξώφυλλο, που είχε διαφημιστεί για την επιστροφή του Vic Rattlehead και την υπογραφή του Hugh Syme, παίζει να είναι από τα χειρότερά τους (δεν ξεχνώ πάλι το “Risk”, με τον πόντικα, βεβαίως, βεβαίως).
Σάκης Φράγκος
