ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Breaker” – ACCEPT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:1981
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Brain (Γερμανία)/ Passport (Αμερική)
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dirk Steffens
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Udo Dirkschneider
Κιθάρες – Wolf Hoffmann, Jörg Fischer
Μπάσο – Peter Baltes
Drums – Stefan Kaufmann
Οι ACCEPT το 1981, είχαν ναι μεν μόνο δυο χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, κατάφεραν να κάνουν όμως το όνομα τους γνωστό σε όλους όσους ασχολούνταν με τη hard rock και rock μουσική της τότε εποχής, αφού είχαν σαφείς καταβολές και από τα δυο μουσικά είδη. Αυτό αποτυπώθηκε περίτρανα και στις δυο πρώτες δουλειές τους “Accept” το 1979 και “I’m a rebel” ένα χρόνο μετά, το 1980, οι οποίες μέχρι και σήμερα έχουν να «δώσουν» κάτι στο οπαδό.
Το 1981 όμως θα ήταν η χρονιά που θα άλλαζε όλον τον υπόλοιπο ρου της καριέρας και ιστορίας του συγκροτήματος με την τρίτη δουλειά τους, “Breaker”. Θυμάμαι από μικρός πόσο «τραβούσε» τον οπαδό το εξώφυλλο σε μια metal κυκλοφορία. Έτσι και εκείνοι ηθελημένα ή όχι, marketing-ίστικα τα κατάφεραν, αφού η κοπέλα με το συρματόπλεγμα να διαπερνά τα αυτιά της, δημιούργησε ένα εξώφυλλο που μπορεί σε κάποιους ακόμα και σήμερα να μην αρέσει, βλέποντας το όμως σαν μια απλή εικόνα, πάντα θα αναγνωρίζεις σε ποιο group αναφέρεται, κάνοντας το ένα από τα χαρακτηριστικά σχέδιά τους. Βεβαίως τι να το κάνεις το «έξω» αν το «μέσα» χωλαίνει. Οι ACCEPT όμως έκαναν την κίνηση ματ. Αν το ξεσηκωτικά πορωτικό ριφ του “Starlight”, που «άνοιγε» το δίσκο, έπαιρνε την ηχητική σκυτάλη απ το “I’m a rebel”, και «έβαζε» τον ακροατή πιο ομαλά στην νέα τότε δουλειά, το επόμενο ομώνυμο τραγούδι, θα έδειχνε για πρώτη φορά την ηχητική διαδρομή και του δίσκου αλλά και του group, δίνοντας τους την μεγάλη ώθηση που είχαν στην συνέχεια. Φυσικά εκτός αυτού, θα γινόταν και ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του κοινού από τότε.
Ακούγοντας το album, ο οπαδός θα ανακάλυπτε ότι το σχήμα ξεκάθαρα «άφησε» πίσω το ηχητικό –σε στιγμές εμπορικό- στυλ των πρώτων δουλειών του, στην ολότητά τους, έγραψε και ηχογράφησε ένα album που στην πορεία θα αποδεικνυόταν, βάση τελικού αποτελέσματος των τραγουδιών, τέλειο. Έδωσε βαρύτητα στο να δημιουργήσει πιο metal συνθέσεις, σχετικά με το πρόσφατο παρελθόν του. Το group συνέθεσε τραγούδια που είχαν ηχητική αρχή, μέση και τέλος συνδυάζοντας με ωραίο τρόπο πως είναι να ακούγεσαι heavy έχοντας όμως «κρατήσει» (ίσως αναπόφευκτα) και κάποιες, λίγες, hard rock καταβολές στον ήχο σου, με τραγούδια που είχαν σαν κύριο συστατικό τις ευφάνταστες κιθαριστικές μελωδίες.
Oι ACCEPT, στην αλλαγή ηχητικής πορείας που έκαναν, δεν θέλησαν να αλλαξοπιστήσουν στον τρόπο που έγραφαν τα τραγούδια. Έτσι κάθε σύνθεση, είχε ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ριφ και η υπόλοιπη «χτιζόταν» πάνω σε αυτό χωρίς ηχητικές μορφοποιήσεις. Απ’ ότι φάνηκε, ήθελαν να γράψουν τραγούδια που όταν θα είχαν αργά και στακάτα ριφ θα «έσφυζαν» από δυναμισμό και ηχητικό τσαμπουκά, όπως εκείνοι το αντιλαμβάνονταν, και όταν τα τραγούδια είχαν πιο υψηλές ταχύτητες, να σε ξεσήκωναν άμεσα. Τα τραγούδια τους είχαν ένα ηχητικό groove, που ακούγοντας τα, ασυναίσθητα σε καθήλωναν, θες λόγω των μελωδιών της κιθάρας και των solos, των τρομερά αξιομνημόνευτων ρεφραίν που σου «έμεναν» άμεσα στο μυαλό και τα τραγουδούσες από τότε, εξαιτίας της οργής που έβγαζε ο Udo από τα ηχεία στα τραγούδια σαν άλλος ταύρος που βγαίνει στην αρένα, «σηκώνοντάς» σε από την καρέκλα; Οι ACCEPT δημιούργησαν αξιομνημόνευτα τραγούδια που δεν γινόταν να τα προσπεράσεις. Είχαν το ταλέντο και την έμπνευση να μας χαρίσουν για πάντα συνθέσεις όπως τις “Run if you can” (τραγούδι που προσωπικά πάντα θα θεωρώ ότι λόγω ριφ, θα μπορούσε να ήταν στο “Killing machine” των JUDAS PRIEST), “Son of a bitch”, “Burning”, “Midnight highway”, “Starlight”, “Breaker” και φυσικά τις δυο μπαλάντες “Can’t stand the night” και “Breaking up again”. Τραγούδια που ακούγονται από τότε, μόνο σε υψηλή ένταση γιατί έτσι θα νιώσεις το vibe και την «μαγεία» τους, αποδεικνύοντας περίτρανα το μεγαλείο τους και πόσο έχουν αντέξει στον χρόνο, παραμένοντας κλασσικά στο χρονοντούλαπο της μουσικής.
Το “Breaker” ήταν (και φυσικά είναι μέχρι και σήμερα), ένα από αυτά τα albums που δεν μπορείς, και δεν «πρέπει», να πατήσεις το stop, αφού ανήκει στην άτυπη κατηγορία «Δεν ξαναγράφεται ποτέ τέτοιο υλικό». Ήταν η απαρχή για την μετέπειτα καριέρα τους, η οποία «έβγαλε» τόσα τραγούδια που το καθένα αποτέλεσε σήμα κατατεθέν στην γιγάντωση της φήμης και αγάπης για το group, αλλά και την ηχητική αποτύπωση ενός ολοκλήρου ιδιώματος. Το album έχει μπει ήδη στο πάνθεον της δισκογραφίας τους σαν μια από τις καλύτερες δουλειές τους, η οποία «άνοιξε» τον δρόμο για ό,τι ακολούθησε.
Did you know that:
– Το album «έβγαλε» τρία singles τα “Burning”, “Breaker” και “Starlight”.
– Στο τραγούδι “Breaking up again”, τραγουδάει ο μπασίστας του group, Peter Baltes και όχι ο Udo. Ο Baltes επίσης συμμετέχει και σαν δεύτερα φωνητικά στο “Midnight highway”.
– Το τραγούδι “Son of a bitch” λογοκρίθηκε λόγω τίτλου και σε κάποιες εκδόσεις το ρεφρέν έγινε “Born to be whipped”. Στη πρώτη έκδοση του βινυλίου μάλιστα, υπάρχουν όλοι οι άλλοι στίχοι των τραγουδιών εκτός από αυτό.
– Στην αρχή του “Burning” ακούγεται κόσμος να ζητωκραυγάζει λες και το τραγούδι είναι από ζωντανή εμφάνιση τους. Στην πραγματικότητα όμως το κοινό είναι ψεύτικο, αφού οι φωνές είναι τέχνασμα του studio.
– Οι εκδόσεις του Ευρωπαϊκού και Αμερικάνικου βινυλίου έχουν διαφορετική σειρά τραγουδιών το καθένα και το όνομα του group και του τίτλου του δίσκου είναι σε άλλη θέση στο εξώφυλλο.
– Ο τίτλος του δίσκου θα ήταν πολύ αργότερα η ονομασία της δισκογραφικής εταιρείας του Udo Dirkschneider.
Θοδωρής Μηνιάτης
