ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Regressus” – MYSTIC PROPHECY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2003
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Δημήτρης Λιαπάκης, Christian Schmid, Joachim Heinz Ehrig
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Δημήτρης Λιαπάκης – Φωνητικά
Gus G. (Κώστας Καραμητρούδης) – Κιθάρα
Martin Albrecht – Μπάσο
Dennis Ekdahl – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Steffen Theurer – Τύμπανα
Joachim Heinz Ehrig (aka Eroc) – Πλήκτρα
Τους MYSTIC PROPHECY δεν τους θεώρησα ποτέ «αλλοδαπό» συγκρότημα. Ανέκαθεν, στη δική μου συνείδηση, ήταν ένα δικό μας σχήμα. Όχι μόνο επειδή ιδρυτής τους είναι ο Δημήτρης Λιαπάκης, Έλληνας της Ομογένειας, αλλά κυρίως διότι για ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής τους, ως τώρα, είχαν και έναν ακόμη Έλληνα στις τάξεις τους, πάντοτε κιθαρίστα, είτε αυτός λεγόταν Κώστας Καραμητρούδης (ο Gus G. δηλαδή), είτε Κωνσταντίνος Κοτζαμάνης (ο Constantine), είτε Λάκης Ραγκαζάς (αυτός δεν έχει καλλιτεχνικό ψευδώνυμο), είτε Βαγγέλης Κουκουλάρης (ο Evan K.). Επίσης, μου βγάζουν ένα ελληνικότατο συναίσθημα και μουσικά, που θα εξηγήσω παρακάτω από πού πηγάζει. Το τιμώμενο “Regressus” ήταν το δεύτερό τους album, που τους ήθελε ακόμη κουαρτέτο. Μαζί με τον Λιαπάκη, θα βρίσκαμε σταθερά τον συνιδρυτή Martin Albrecht στο μπάσο (μαζί οι δυο τους από την εποχή των VALLEY’S EVE), τον Gus G και τον drummer Dennis Ekdahl, γνωστό και από τους RAISE HELL και THYRFING.
Πάμε τώρα να εξηγήσουμε, γιατί οι MYSTIC PROPHECY βγάζουν μια έντονη μουσική Ελληνικότητα. Όπως είναι γνωστό και στα κουκουνάρια ακόμη, το power metal χωρίζεται σε δυο σχολές, την αμερικανική και την ευρωπαϊκή. Όλα λοιπόν τα power metal συγκροτήματα ακολουθούν έναν από τους δύο δρόμους, εκτός αν μιλάμε για Ελλάδα. Εκεί θα βρεις και κάποιους εκπροσώπους του είδους, όπως οι INNERWISH, FIREWIND, DIVINER, WARDRUM (κάποια από τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό) που έχουν δημιουργήσει το δικό μας στυλ, έχοντας πάρει τα καλύτερα στοιχεία και από τους δύο αυτούς κόσμους. Το προς τα πού «γέρνει» περισσότερο το ύφος δεν έχει σημασία (ok, συνήθως «γέρνει» προς την άλλη όχθη του Ατλαντικού), σημασία έχει ότι το «πάντρεμα» που έχει γίνει, έχει δώσει ένα υπέροχο αποτέλεσμα με σφραγίδα γνησιότητας. Από τους πρωτεργάτες λοιπόν αυτής της ξεχωριστής «πτέρυγας», είναι και οι MYSTIC PROPHECY.
Οδηγούμενοι από τα βραχνά, δυναμικά φωνητικά του Λιαπάκη και τις βαρέων βαρών κιθάρες του Καραμητρούδη, οι MYSTIC PROPHECY επιδίδονται σε ογκωδέστατο power metal που δε φείδεται μελωδιών. Η βελτίωση σε σχέση με το ντεμπούτο είναι παραπάνω από αισθητή, ειδικά στον τομέα της παραγωγής και ο Λιαπάκης παίρνει όλα τα καλά στοιχεία των συμπαικτών του και τα αξιοποιεί καταλλήλως, όπως πρέπει να κάνει κάθε σωστός «αρχηγός» σε μια μπάντα. Και ο ίδιος όμως ξεχωρίζει με τα ιδιαίτερα, για power metal, φωνητικά του. Χωρίς τσιρίδες, χωρίς υψηλές συχνότητες και sky-high ερμηνείες, «δένει» άψογα την hard rockin’ blues ΦΩΝΑΡΑ του (γιατί αυτό είναι το «χρώμα» της, δεν έχει metal φωνή ο Λιαπάκης, του το έχω πει και έχει συμφωνήσει με «χίλια») με την παντοδύναμη riff-ολογία του ανατέλλοντος αστέρα Gus (έχει και κάτι από FIREWIND ο δίσκος), αποδεικνύοντας περίτρανα πως κάθε σοβαρός hard rock τραγουδιστής, μπορεί εύκολα να σταθεί σε power metal μπάντα.
Έχει πολλές ωραίες στιγμές το σκοτεινό στιχουργικά, γεμάτο δαίμονες, φωτιές, κολάσεις κλπ ομορφιές, “Regressus”. Επί προσωπικού, όταν το πρωτάκουσα είχα ξεχωρίσει αμέσως το ταχύ “Calling from Hell” με το απίθανο breakdown, τα a la BRAINSTORM (τέρμα «Αμερικανοί» κι αυτοί) “Eternal flame” και “Land of the dead”, το έπος “The sign of the Cross” (γίνεται τραγούδι με τέτοιο τίτλο να μην είναι καλό;), τα “Lords of pain” και “Lost in time” που μάλλον ξέφυγαν από το “Something wicked this way comes”, το εντελώς VICIOUS RUMORS “Forgotten soul”… Είδες πόσα κομμάτια; Και μάλιστα, χωρίς τα υπόλοιπα να μπορούν να χαρακτηριστούν μέτρια ή κακά, αλλά αντιθέτως, να πρόκειται για αξιόλογες συνθέσεις. Και επειδή από την αρχή οι MYSTIC PROPHECY είχαν δείξει τις προθέσεις τους, που συνεχίστηκαν μέχρι πρόσφατα, στην Ιαπωνική έκδοση (όπου πρώτο κομμάτι είναι το “Mystic prophecy και όχι το “Calling from Hell”) αλλά και στις εκάστοτε επανακυκλοφορίες (με διαφορετικό εξώφυλλο πια) του album, θα βρεις και δύο ωραίες διασκευές στα “Sanctuary” και “Fighting the world”.
Για μένα δεν τίθεται θέμα. Τούτη η μπάντα είναι από τις πλέον αξιόλογες που έβγαλε η Ευρώπη όσον αφορά το «μετά το Millenium» power metal και σαν ακούσεις το “Regressus”, θα καταλάβεις το γιατί. Άσε που δώδεκα δίσκους μετά, με τελευταίο τον φετινό, πολύ καλό “Hellriot”, δεν έχουν ούτε μια κακή στιγμή. Βρες μου πολλούς να μπορούν να υπερηφανευτούν γι’ αυτό… μπορείς;
Δημήτρης Τσέλλος
