a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Manic frustration” – TROUBLE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Def American
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rick Rubin/Trouble
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Eric Wagner – φωνητικά
Bruce Franklin – κιθάρα
Rick Wartell – κιθάρα
Ron Holzner – μπάσο
Barry Stern – τύμπανα
Ας το επαναλάβουμε για πολλοστή φορά. Τα 90s όσο και αν ευνόησαν τις νέες τάσεις στο metal που ουσιαστικά το έθεσαν προ των ευθυνών του ή να εκσυγχρονιστεί ανοίγοντας την βεντάλια των επιρροών του ή να χαθεί στην λήθη, δυσκόλεψαν αφάνταστα τους καλλιτέχνες που κινούνταν γύρω από αυτό. Τα παραδείγματα πάμπολλα και δεν θα ήταν σκόπιμο να αναφερθούν ονομαστικά. Ακόμα όμως και για ένα ιδιόμορφο και κάποιες φορές “απομονωμένο” από τα φώτα της δημοσιότητας παρακλάδι όπως είναι το doom metal, οι όποιες αλλαγές συνέβησαν στην δομή του ουσιαστικά το οδήγησαν στην συνύπαρξή του με πιο παραδοσιακές rock φόρμες που γέννησαν και το λεγόμενο stoner. Οι TROUBLE είχαν ήδη στις πλάτες τους τέσσερα άλμπουμ, με τα δύο πρώτα “Psalm 9”, “The skull” να στέκονται παντοτινά ως φάρος έμπνευσης για όσους ακολούθησαν, το “Run to the light” να βρίσκεται αρκετά κοντά ποιοτικά και το ομώνυμο “Trouble”, το παρθενικό άλμπουμ για λογαριασμό της Def American του Rick Rubin να οριοθετεί το μέλλον που θα κινηθούν στο άμεσο μέλλον οι doomsters από το Illinois. Φαίνεται, όμως, πως οι δραστικές αλλαγές στον ήχο τους θα αποτελούσαν αποκλειστικό προνόμιο του “Manic frustration” το οποίο και είδε το φως της κυκλοφορίας το 1992.
Oι μεγαλύτεροι σε ηλικία ίσως να θυμούνται πως αποτελούσε πραγματική έκπληξη η προβολή του “Memory’s garden” στο MTV, ένα από τα κομμάτια που αναμφίβολα ξεχωρίζουν, όπως άλλωστε και εκείνο που ανοίγει φουριόζικα την αυλαία του δίσκου, το εξαιρετικό “Come touch the sky”. O πηχτός, βαρύς κι ασήκωτος ήχος, οι συνθέσεις που κρύβουν μέσα τους την μελαγχολία, την απόγνωση, την εσωστρέφεια και την μαυρίλα του doom, αποτελούν πλέον παρελθόν. Τα λασπωμένα ριφ δεν έρπουν ράθυμα αλλά με θαυμαστή μεγαλοπρέπεια αναδύοντας μυρωδιές από τα πρώτα άλμπουμ των ηγετών BLACK SABBATH και έχουν κάνει στην άκρη για πιασάρικες μελωδίες, ψυχεδελικές αναφορές και κάποιες λοξές ματιές προς τους BEATLES. H μέση διάρκεια των κομματιών πέφτει δραματικά, το groove έχει αντικαταστήσει την μεταλλική ταυτότητα των 80s, νέοι ορίζοντες ανοίγονται μπροστά τους. Σε αξιόλογα επίπεδα κινούνται τα “Tragedy man”, “Mr White”, το “’Scuse me” θα μνημονεύεται για το πολύ όμορφο ακουστικό μέρος στην μέση του, δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ το ίδιο όμως και για τα μπαλαντοειδή “Rain” και “Breathe…” που δεν προσθέτουν κάτι συγκλονιστικό στο τελικό αποτέλεσμα.
Δεν είναι κακός δίσκος το “Manic frustration”. Επ’ ουδενί. Απλά ήταν δυσκολοχώνευτος για τον λεγόμενο παραδοσιακό πυρήνα των οπαδών τους. Μπορεί να τους έφερε ακόμα πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα, η μουσική τους να μπει δηλαδή σε ακόμα περισσότερα σπίτια, η μετέπειτα πτωτική πορεία τους ωστόσο, κατέδειξε πως η διαφοροποίηση της ηχητικής τους ταυτότητας είχε επιπτώσεις στην ποιότητα που τους χαρακτήριζε. Και κατά την ταπεινή μου άποψη, η χαρισματική παρουσία του συγχωρεμένου Eric Wagner πίσω από το μικρόφωνο ήταν ο παράγοντας εκείνος που τους κράτησε σε μια συνθετική αξιοπρέπεια και κατέστησε το “Manic frustration” έναν δίσκο που “άντεξε” στο πέρασμα των χρόνων…
Did you know that:
- Οι πωλήσεις μπορεί να πήγαν αισθητά καλύτερα από εκείνες των προηγούμενων δίσκων, αγγίζοντας τις 100.000, αριθμός που ωστόσο δεν στάθηκε ικανός ώστε να τους εξασφαλίσει την συνέχιση του συμβολαίου τους με την Def American.
- Καθώς οι doom συναυλίες ανέκαθεν δεν αποτελούσαν την πλειονότητα στην χώρα μας, η ζωντανή εμφάνιση των TROUBLE στο Gagarin στις 24 Μαΐου 2007, αντιμετωπίστηκε ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα για τους μύστες του είδους. Εξαιρετική η απόδοση της μπάντας, ζεστή η ατμόσφαιρα και ένα set list που περιείχε κάποια από τα καλούδια του παρελθόντος αλλά και τα “Come touch the sky” και “Memory’s garden” από το παρουσιαζόμενο άλμπουμ.
- 28 ολόκληρα χρόνια… Τόσα έπρεπε να περάσουν ώστε να επανακυκλοφορήσει το πέμπτο άλμπουμ των TROUBLE από την Hammerheart το 2020. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
