ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Asphyx” – ASPHYX
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Andy Classen
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, μπάσο – Ron van Pol
Κιθάρες – Eric Daniels
Κιθάρες – Tony Brookhuis
Drums – Sander van Hoof
Στο προηγούμενο κείμενο για το “Last one on earth” (1992), είχα βάλει την ακόλουθη φράση “Τη θέση ανέλαβε ο Ron van Pol, τραγουδώντας στο διάδοχο του εδώ παρουσιαζόμενου δίσκου, “Asphyx” (1994)”, αναφερόμενος στην αντικατάσταση του Martin Van Drunen. Μια αντικατάσταση που εκκινούσε την ενδεχομένως πιο υποτιμημένη περίοδο του αγαπημένου μου Ολλανδικού death metal σχήματος. Μετά το δεύτερο σερί μνημείο λοιπόν, οι ASPHYX, βρίσκονται προ ολικής αλλαγής. Πέρα από τον Martin, έχουμε να φεύγει και ο Bob Bagchus από τη μπάντα, με τον Eric Daniels πλέον να κρατάει τα ηνία. Τη σύνθεση θα ολοκλήρωνε ο Sander Van Hoof (Roel Sanders κανονικό όνομα) στα τύμπανα.
Δεν θα έχαναν χρόνο ωστόσο. Στο στούντιο γρήγορα με τον Andy Classen, με τον Robert Kampf (αφεντικό της Century Media) να επιβλέπει. Κάπως έτσι, μια μέρα σαν τη σημερινή κυκλοφορεί το φερώνυμο άλμπουμ του σπουδαίου Ολλανδικού σχήματος. Από την εισαγωγή “Prelude of the unhonoured funeral” γίνεται ένα πράγμα σαφές. Υπάρχει ζωή χωρίς τον Martin, ενώ το “Depths of eternity” έρχεται να επιβεβαιώσει αυτόν τον ισχυρισμό. Λίγο πιο “ωμή” παραγωγή στα τύμπανα, που πάντα μου αρέσει στον ακραίο ήχο. Κάτι που αναδεικνύεται από αυτά τα υπέροχα τύμπανα του “Emperors of salvation” που με διαλύουν ακόμα και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Τι κομμάτι που να με πάρει ο διάολος!
Δεν τσιγκουνεύονται τα γρήγορα σημεία, ούτε στο “’Til death do us part” ούτε στο “Incarcerated chimaeras”. Τα πατροπαράδοτα αργόσυρτα σημεία ωστόσο, είναι θάνατος. Βλέπε “Initiation into the ossuary” ας πούμε, που φτάνει τα 10 λεπτά, θυμίζοντας τα αντίστοιχα κομμάτια από τα δύο πρώτα άλμπουμ. Να σταθούμε στα φωνητικά, σε αυτό το σημείο. Ο Ron van Pol είναι εντελώς διαφορετικός τραγουδιστής, δεν έχει το υψηλό death metal γρύλλισμα του Martin, έχει ωστόσο έναν έμφυτο old school death metal τσαμπουκά, κρατιέται κατά κύριο λόγο σε πιο χαμηλές συχνότητες, προσφέροντας ιδανικά στην μοναδική ατμόσφαιρα του δίσκου.
Η σύνδεση με το πρόσφατο παρελθόν της μπάντας, παραμένει άρρηκτη μέσω των εξής συνθέσεων: “Abomination echoes” και “Thoughts of an atheist”. Γιατι αυτό, ρωτάτε; Διότι οι εν λόγω συνθέσεις, απαντώνται στο “Crush the cenotaph” EP (1989), ενώ η δεύτερη υπάρχει και στο “Enter the domain” demo (1989). Φυσικά, έχει τρομερό ενδιαφέρον το πόσο όμορφα αυτές οι συνθέσεις στέκονται εντός του κλίματος του δίσκου. Και τι δίσκου! Η αλήθεια είναι πως η ενδιάμεση φύση της παραγωγής (καθαρή αλλά όχι κρυστάλλινη/καλογυαλισμένη) τα αναδεικνύει κατάλληλα. Τα δε πλήκτρα που γουστόζικα εκκινούν το “Back into eternity”, προσθέτουν μια ενδιαφέρουσα νότα σε μια ορθόδοξη σύνθεση των ASPHYX, που είναι φτιαγμένη για αποκόλληση σβέρκου, το αυτό και για το “Valleys in oblivion”.
30 χρόνια μετά, που στέκεται αλήθεια, ένα άλμπουμ σαν το “Asphyx”; Ειδικά όταν σε αυτά τα χρόνια έχουν μεσολαβήσει άλλες δύο διαλύσεις (1996, 1998, 2000) και ένα άκρως επιτυχημένο reunion από το 2007 και πέρα, με τους λατρεμένους μου Ολλανδούς να παίρνουν έστω και κατόπιν εορτής όσα δικαίως και πανάξια έπρεπε να λαμβάνουν από τη σκηνή τα τελευταία 10 – 15 χρόνια. Η απάντηση είναι απλή και σαφής: το “Asphyx” έδειξε μια μπάντα που στο πρόσωπο της σχεδόν διάλυσης και του “μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας” σκηνικού αυτής της δεκαετίας (κάθε δίσκος θα είχε και ένα ελαφρώς διαφορετικό line up), δεν το έβαλε ΠΟΤΕ κάτω. Δίσκος που ωρίμασε στις συνειδήσεις των ορκισμένων οπαδών του σχήματος, ως πραγματικά σπουδαίος.
Did you know that?
– Ο Roel Sanders, θα πήγαινε αργότερα να παίξει τύμπανα στα λατρεμένα “The grand grimoire” (1997), “Bloody blasphemy” (1999) αλλά και στο “Passiondale” (2012) των συμπατριωτών GOD DETHRONED. Καθόλου άσχημα θα πω εγώ!
– Αυτή δεν θα ήταν η πρώτη φορά που κάτι από το παρελθόν έρχεται να κυκλοφορήσει ως κάτι νέο από τους ASPHYX, μια και το “Embrace the death” (ίδια χρονιά δηλαδή με το εξαιρετικό διάδοχο του εδώ παρουσιαζόμενου δίσκου, “God cries”), αποτελούσε επί της ουσίας το ντεμπούτο των ASPHYX. Γιατί δεν κυκλοφόρησε; Γιατί η εταιρεία που έμελλε να το βγάλει (C.M.F.T. Productions), φαλίρισε. Η Century Media κατάφερε να πάρει τα δικαιώματα για τη κυκλοφορία του το ‘96, αγκαζέ με το “Mutilating process” single (1989). Τότε, βέβαια, η μπάντα είχε διαλυθεί, με τα μέλη να φτιάχνουν τους τότε βραχύβιους SOULBURN με το εκπληκτικό “Feeding on angels” (1996).
– “Depths of eternity” και “Abomination echoes” ονομάστηκαν δύο συλλογές των ASPHYX που κυκλοφόρησαν από την Century Media. Η πρώτη, περιείχε αυτό το άλμπουμ και το “God cries” και κυκλοφόρησε το 2009. Η δεύτερη έπιανε όλη την προ – “The rack” περίοδο, μαζεύοντας όλα τα demo/EP/single σε μια κυκλοφορία. Αυτές οι κυκλοφορίες έλαβαν χώρα, στον απόηχο του πάταγου που έκανε το reunion άλμπουμ της μπάντας “Death…the brutal way” (2009).
– O Tony Brookhuis που αναλαμβάνει credit για όλα τα lead μέρη στις κιθάρες, είναι φυσικά κιθαρίστας των ASPHYX στις πρώιμες μέρες του σχήματος, παίρνοντας και συνθετικό credit για τις παλαιότερες συνθέσεις του δίσκου. Στον αντίποδα, ο Heiko Hanke στον οποίο χρεώνονται τα πλήκτρα, έκανε μόνο αυτό το δίσκο, συν τα πλήκτρα στο “The last supper” (1995) των Αυστριακών BELPHEGOR.
Γιάννης Σαββίδης
