ONOMA ΑΛΜΠΟΥΜ: “Asylum” – KISS
ETOΣ KYKΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1985
ΕΤΑΙΡΙΑ: Mercury Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Paul Stanley και Gene Simmons
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες/Φωνητικά – Paul Stanley
Mπάσο/Φωνητικά – Gene Simmons
Κιθάρες – Bruce Kulick
Τύμπανα – Eric Carr
Την 29η Μαρτίου 1985, η περιοδεία του “Animalize”, του 12ου άλμπουμ των KISS, έφτανε στο τέλος της, κάπου στο New Jersey, με support τους σοκαριστικούς και φερέλπιδες (τότε) W.A.S.P. Χάρη στην επιτυχία του single “Heaven’s on Fire”, το “Animalize” είχε γίνει πλατινένιο, το πρώτο άλμπουμ των KISS από την εποχή του αμφιλεγόμενου “Dynasty” (1979) που πετύχαινε κάτι τέτοιο. Πλέον, η μπάντα έκλεινε πανηγυρικά το κεφάλαιο της επιστροφής της στην ελίτ του αμερικανικού hard rock, έχοντας αφήσει το make-up εκτός εικόνας, ήδη από το “Lick it up” (1983), χωρίς, ωστόσο, να αποφύγει τις απώλειες.
Μέσα σε 3 χρόνια, οι KISS είχαν ήδη κάψει δύο κιθαρίστες, τον ταλαντούχο Vinnie Vincent και τον άτυχο Mark St. John. O νέος κιθαρίστας, πάντως, είχε έρθει για να μείνει. Όταν προσλήφθηκε για να παίξει στην θέση του St. John μετά τον Νοέμβρη του 1984 στην περιοδεία του “Animalize”, o φοβερός Bruce Kulick (αδελφός του παλιού συνεργάτη των KISS, Bob Kulick), κάπου φάνηκε να ομαλοποιείται η κατάσταση με το line-up του συγκροτήματος. Έπειτα από την σιωπηλή παρουσία του στο “Animalize” και την εξίσου διακριτική παρουσία του στην ακόλουθη περιοδεία, o Bruce Kulick ένιωθε ολοκληρωτικά έτοιμος να αναλάβει τον ρόλο για τον οποίο προοριζόταν. Ο ίδιος ο Paul Stanley του ανακοίνωσε άμεσα και λιτά την πρόσληψη του. «Στέλνουμε τον Mark σπίτι του. Τώρα εσύ θα είσαι ο κιθαρίστας των KISS και θέλουμε να είσαι ανταγωνιστικός με αυτά που ακούγονται στο ραδιόφωνο», εννοώντας όλους τους πρωτοκλασάτους κιθαρίστες της εποχής.
O Kulick, που διέθετε τεχνική δεξιοτεχνία και είχε μία ξεχωριστή αίσθηση μελωδίας, ανταποκρίθηκε επάξια στην πρόκληση, ενσωματώνοντας, από την μια, στοιχεία των θεαματικών συναδέλφων του, διατηρώντας, ωστόσο, το προσωπικό του στυλ, αντί να μιμείται απλά το παίξιμο τους. Η αξιοπιστία του και η ικανότητα του εντυπωσίασαν τους υπόλοιπους KISS και για πρώτη φορά μετά την αποχώρηση του Ace Frehley, η κατάσταση τους έμοιαζε αισιόδοξη. Και μάλιστα αυτή η σύνθεση θα παρέμενε σταθερή, μέχρι τον πρόωρο θάνατο του ντράμερ Eric Carr το 1991, προσφέροντας τους την ικανότητα να μείνουν επίκαιροι, μουσικά και εμπορικά, μέσα σε μία πολύ ανταγωνιστική δεκαετία.
Λίγες εβδομάδες, λοιπόν, μετά το τέλος της περιοδείας του “Animalize”, οι KISS μπήκαν στο στούντιο με τον νέο τους κιθαρίστα για να ηχογραφήσουν το επόμενο τους άλμπουμ. Για τον Kulick, ήταν μία ευκαιρία που περίμενε σε όλη του την ζωή. «Πέρασε καιρός μέχρι να μαθευτεί ποιος είναι ο lead κιθαρίστας των KISS. Θα αποτελούσα κι επίσημα μέλος του συγκροτήματος, ηχογραφώντας στον δίσκο, γράφοντας τραγούδια, βγαίνοντας φωτογραφίες με τους υπόλοιπους στο εξώφυλλο», δήλωσε σε συνέντευξη του ο Kulick πολλά χρόνια αργότερα. Σε αυτό το χρονικό σημείο, μπήκαν τα θεμέλια για το “Asylum”, το άλμπουμ νο. 13 και ένα σημείο καμπής για την εξέλιξη του συγκροτήματος στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Αν και δεν υπάρχει κάποια επίσημη δήλωση από το συγκρότημα για τον τίτλο που επιλέχθηκε, φαίνεται πως η ιδέα προήλθε από ένα demo του Paul Stanley που είχε ηχογραφηθεί το 1981 και τελικά κυκλοφόρησε επίσημα στην επετειακή έκδοση για τα 40 χρόνια του “Creatures of the night” (1982).
Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν στα διάσημα Electric Lady Studios, κάτι πολύ σημαντικό για τον Kulick, μιας και σχετιζόντουσαν άμεσα με τον θρυλικό Jimi Hendrix. Σε παραγωγή Paul Stanley και Gene Simmons, η νέα δουλειά τους φιλοδοξούσε να εκμεταλλευτεί την ώθηση που είχαν πάρει από το “Animalize” και να τους προωθήσει ακόμα περισσότερο στο glam metal κοινό του 1985, υποβοηθούμενοι και από βίντεο κλιπ που θα έπαιζαν στο MTV. Βέβαια, όπως και σε κάθε δουλειά των KISS μέχρι τότε, τίποτε δεν προμηνυόταν εύκολο. Ήδη από την περίοδο του Animalize, ο Gene Simmons είχε αναπτύξει μία παράλληλη καριέρα στο πλάι, κυνηγώντας ρόλους στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Είχε ήδη εμφανιστεί στην ταινία «Runaway: Ομάδα ειδικής καταδίωξης» (1984) ενώ το 1985 θα εμφανιζόταν στο πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν των «Σκληρών του Μαϊάμι». Εκτός αυτού, επένδυε τον χρόνο του υπογράφοντας, μανατζάροντας και κάνοντας παραγωγές σε καλλιτέχνες όπως οι Keel, η Wendy O. Williams και οι Black’N Blue.
Αυτή η στάση έφερε τον Paul Stanley πιο μπροστά σαν αρχηγό της μπάντας, ο οποίος κατηύθυνε όλο το project με πυγμή, ενώ ο Kulick συνεισέφερε αρκετά και αυτός, βοηθώντας στο γράψιμο των κομματιών. Εκτός, όμως, από το ίδιο το συγκρότημα, ήρθε και εξωτερική βοήθεια με δύο ανερχόμενους (τότε) και πολύ καταξιωμένους (πλέον) συνθέτες. O πρώτος ήταν ο τεράστιος Desmond Child –ένας από τους πιο εμπορικά επιτυχημένους συνθέτες ever – που θα γνώριζε τρομακτική επιτυχία ένα χρόνο αργότερα με την δουλειά του για τους BON JOVI. Ο άλλος, που έγραψε την δική του ιστορία στον χώρο του AOR και του μελωδικού hard rock ήταν ο εξωτικός Αϊτινός μπασίστας, Jean Beauvoir, μέλος των PLASMATICS, ενός punk/metal σχήματος που δημιουργήθηκε από την τραγουδίστρια Wendy O’ Williams και τον παραγωγό Rod Swenson. Ο Swenson θα έπαιρνε κι αυτός έμμεσα μέρος στα credits του άλμπουμ με τον κιθαρίστα των PLASMATICS, Wes Beech.
Αρχικά, ο Carr έπαιζε τα drum tracks, ο Stanley έβαζε την βάση με ρυθμική κιθάρα, ο Simmons συμπλήρωνε το rhythm section (όπου συμμετείχε) και στο τέλος, πριν τα φωνητικά, ο Kulick έπαιζε τις lead κιθάρες. Το αποτέλεσμα ήταν ένα καλογυαλισμένο, ραδιοφωνικό άλμπουμ, που ταίριαζε απόλυτα με τον glam metal ήχο που κυριαρχούσε στο MTV το 1985. Το “Asylum” ξεκινάει δυναμικά με το “King of the mountain” και την βροντερή εισαγωγή του Eric Carr, κάπως σαν αυτή του παλαιότερου “Creatures of the night”. Το τραγούδι που γράφτηκε από τους Stanley, Kulick και Desmond Child ξεκίνησε από μία ιδέα του κιθαρίστα, με τους άλλους δύο να την μετουσιώνουν σε ολοκληρωμένο κομμάτι και με τα εισαγωγικά μέρη να γράφονται τελευταία. Αυτή είναι και μία εξαιρετική προσπάθεια για την ανάδειξη των δύο νεότερων μελών της μπάντας, του Kulick και του Carr.
Ακολουθεί το “Any way you slice it”, μία σύνθεση και ερμηνεία του Simmons – η πρώτη του στο άλμπουμ – και του Howard Rice, συνθέτη και μηχανικό ήχου, που ήταν γείτονας του τότε, όταν ο μπασίστας έμενε με την Diana Ross. Τρίτο στην σειρά έρχεται το εκπληκτικό “Who wants to be lonely”, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια των 80s KISS. Φυσικό να ξεχωρίζει από μελωδία και πιασάρικο feeling, αφού εκτός του Stanley, συμμετείχαν στην σύνθεση τόσο ο Child όσο και ο Beauvoir, ο οποίος παίζει και το μπάσο εδώ, καθώς ο Simmons απουσίαζε κατά την ηχογράφηση. Αυτό που ξεχωρίζει είναι τα βρεγμένα μοντέλα και το πολύχρωμο ντύσιμο του Stanley στο βίντεο κλιπ, που ανταποκρίνεται πλήρως στο κλίμα (και την μόδα) της εποχής.
Λίγο πριν το τέλος της πρώτης πλευράς, βρίσκεται το διασκεδαστικό “Trial by fire”, με μία από τις καλύτερες φωνητικά ερμηνείες του Gene σε όλη την δισκογραφία των KISS. Στιχουργικά εδράζεται σε ένα δόγμα που είχε υιοθετήσει η μπάντα από την αρχή, να ζεις με τους δικούς σου κανόνες και να ξεπερνάς την αμφισβήτηση, η οποία ερχόταν μαζικά στο διάβα τους από κριτικούς και ακόμα και από fans τους. Ο Simmons είχε την βοήθεια του Kulick εδώ, ο οποίος έγραψε το “Trial by fire” κομμένο και ραμμένο για τον μπασίστα του. Τελευταίο έρχεται το γρήγορο “I’m alive”, από τους Stanley, Kulick και Child, το οποίο τρέχει με τον ρυθμό του Eric Carr στα ντραμς, φέρνοντας λίγο στο μυαλό MOTLEY CRUE ή ακόμα και VAN HALEN.
Πιστοί στο δυναμικό ξεκίνημα, οι KISS ανοίγουν την δεύτερη πλευρά με το “Love’s a deadly weapon”. Εδώ παίρνουν τα credit οι Swenson και Beech των PLASMATICS, μιας και το τραγούδι δανείζεται μουσικά από το δικό τους “Party”, ενώ ο τίτλος έρχεται από ένα άλλο παλιότερο demo του Stanley. Τα καλύτερα, πάντως έρχονται μετά, με ένα από τα μεγαλύτερα hits των KISS, το γλυκόπικρα εθιστικό (και ίσως εμπνευσμένο από τον χωρισμό του από την ηθοποιό Lisa Hartman) “Tears are falling” του Paul Stanley, που αποτέλεσε και το μοναδικό single του άλμπουμ, φτάνοντας στο νο. 20 του Billboard Mainstream Rock chart. Με την εξαιρετική ενορχήστρωση του και ένα δυνατό ρεφραίν, κέρδισε τις προτιμήσεις των θεατών στο “Dial MTV”, καθιστώντας το ένα από τα πιο περιζήτητα τραγούδια εκείνη την χρονιά. Το βίντεο έχει, επίσης, αφήσει εποχή, με τον Stanley – ο οποίος παίζει και το μπάσο εδώ – να αιωρείται πάνω από την σκηνή σαν άλλος Ταρζάν. Λογικό είναι να θεωρείται το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ και ένα από τα αγαπημένα των fans.
Μετά το εμπνευσμένο από μία αληθινή ιστορία, σύμφωνα με τον συνθέτη του Gene Simmons, “Secretly cruel”, που διαθέτει αρμονικά δεύτερα φωνητικά και ρέει ωραία μέσα στο track list, έρχεται το έντονα επηρεασμένο από LED ZEPPELIN (των οποίων τόσο ο Stanley όσο και ο Carr ήταν μεγάλοι οπαδοί), “Radar for love”, που συνέγραψε ο τραγουδιστής με τον Child και αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από άλλο ένα δυνατό σόλο του Kulick. Το “Asylum” τελειώνει με το γλαφυρό ρεφραίν του “Uh! All night” που κλείνει τον δίσκο σε μία διασκεδαστικά ποζεράδικη νότα, πάλι με τον Beauvoir στο μπάσο. Αυτό είναι και το τρίτο βιντεοκλίπ του άλμπουμ, εμπνευσμένο από τα παλιά μιούζικαλ του σκηνοθέτη Busby Berkeley.
Το εξώφυλλο του δίσκου είναι μία ευθεία παραπομπή στην τετράδα του “Dynasty”, με μία πιο pop art αισθητική. Ακόμα και τα χρώματα στα χείλη των μελών του συγκροτήματος σχετίζονται με τα σόλο άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει τα μέλη των KISS το 1978, με την διαφορά ότι το μπλε του Ace Frehley αντιστοιχεί στον Bruce Kulick και το πράσινο του Peter Criss, στον Eric Carr. Σύμφωνα με τον Kulick, η έμπνευση ήρθε από τον δίσκο “Shock” των MOTELS, τόσο με τα ρούχα όσο και με το γενικότερο look και όλο αυτό το glam στοιχείο δεν έκατσε πολύ καλά με αρκετούς fans τους.
Αυτό δεν εμπόδισε το “Asylum” από το να γίνει χρυσό, όταν κυκλοφόρησε 40 χρόνια πριν, τον Σεπτέμβρη του 1985, με πωλήσεις άνω των 500 χιλιάδων δίσκων στις ΗΠΑ, όπου έφτασε στο νο. 20 των charts, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο πήγε ακόμα καλύτερα, φτάνοντας μέχρι το νο. 12. Την μεγαλύτερη επιτυχία την έκανε στην Φινλανδία, φτάνοντας στην κορυφή των charts, ενώ στην γειτονική Σουηδία ανέβηκε μέχρι το νο. 3. Οι KISS ήταν μέσα στα πράγματα, έχοντας οριστικά επανεφεύρει τον εαυτό τους και όντας ξανά αναγνωρίσιμοι και εμπορικά επιτυχημένοι, βγήκαν σε περιοδεία τον Νοέμβρη του 1985, ξεκινώντας από το Little Rock του Arkansas, με τους BLACK ‘N BLUE, τους W.A.S.P. και τους KING KOBRA να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους. Σε αντίθεση, όμως, με τις δύο προηγούμενες περιοδείες, τούτη εδώ έμεινε στα όρια της Βόρειας Αμερικής, βγάζοντας 91 συναυλίες. Οι οπαδοί τους, παλιοί και νέοι, απόλαυσαν μία τεράστια σκηνική παραγωγή με εκατομμύρια κομφετί κι ένα εκτυφλωτικό logo των KISS που έπιανε περίπου 70 τετραγωνικά μέτρα, το μεγαλύτερο που είχαν χρησιμοποιήσει μέχρι τότε. Για λόγους ασφαλείας, πάντως, έβγαλαν το ειδικό πάτωμα που είχαν για την σκηνή, καθώς και τα κλιμακοστάσια σε σχήμα κεραυνού. O Kulick, που ζούσε το όνειρο κυριολεκτικά, έμαθε από τον Simmons πως να κινείται πάνω στην σκηνή και πως να εμφανίζεται κατά την διάρκεια των σόλο του, μία παράσταση που είχε ο καθένας ξεχωριστά. Highlight της περιοδείας ήταν η εμφάνιση τους στο διάσημο Madison Square Garden τον Δεκέμβριο του ’85.
Κοιτώντας τέσσερις δεκαετίες πίσω στον χρόνο, το “Asylum” ξεχωρίζει ως μία από τις πιο ξεχωριστές δουλειές τους. Εξίσου αγαπημένο και παρεξηγημένο από πολλούς οπαδούς των KISS, αποτελεί τόσο μουσικά όσο και οπτικά ένα δυνατό στιγμιότυπο της προσαρμογής του συγκροτήματος στα νέα δεδομένα των αγαπημένων 80s. Όπως πολύ εύστοχα το συνοψίζει ένας από τους βασικούς συντελεστές του, ο κιθαρίστας Bob Kulick, «το άλμπουμ πετυχαίνει μία καλή ισορροπία ανάμεσα στις προσδοκίες από μία hair metal μπάντα των 80s, με εκθαμβωτικές κιθάρες και υπερβολή και αυτά που περίμενε ο κόσμος από τους KISS στα 70s…κοιτώντας το τώρα, έχει κρατηθεί πολύ καλά και αξίζει ακόμη την αναγνώριση».
Κώστας Τσιρανίδης
