ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Dystopia” – ICED EARTH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟI: Jim Morris και Jon Schaffer
ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΚΡΟΥΠ:
Stu Block – φωνητικά
Jon Schaffer – κιθάρα
Troy Seele – κιθάρα
Brent Smedley – τύμπανα
Freddie Vidales – μπάσο
Mε εξαίρεση την τωρινή κατάσταση, η οποία πλέον είναι στα όρια του τραγικού και γραφικού μαζί, σε αυτόν τον περίεργο αρνητικό συνδυασμό, νομίζω πως η περίοδος από την πρώτη αποχώρηση του Barlow μέχρι και τη δεύτερη (και τελευταία), ήταν η πιο ασταθής στην πορεία της κραταιάς, κάποτε, μπάντας του Jon Schaffer.
Μέσα στα χρόνια αυτής της αστάθειας και των συνεχών αλλαγών μελών, υπήρξαν κάποιες καλές στιγμές, υπήρξαν κάποια εξαιρετικά τραγούδια, υπήρξαν όμως και τα χειρότερα άλμπουμ του σχήματος, όπως και (το κυριότερο) η αίσθηση ότι δεν θα σήκωναν πάλι κεφάλι. Και στο άκουσμα της είδησης της εκ νέου αποχώρησης του Barlow, σε συνδυασμό με την ήδη ενασχόληση του Schaffer με τους SONS OF LIBERTY (τα πρώτα σοβαρότατα σημάδια του τι θα βλέπαμε από αυτόν μία δεκαετία σχεδόν αργότερα όσον αφορά τα πολιτικά πιστεύω και πεπραγμένα), αλλά και την περίοδο «ντεφορμαρίσματος» του σχήματος, οι οπαδοί της μπάντας άρχισαν να ανησυχούν και δικαίως. Να όμως, που μία μεταγραφή, άλλαξε τελείως το κλίμα. Και όπως φάνηκε και στην πορεία ήταν «χρυσή» μεταγραφή και άνετα η κορυφαία στην ιστορία της μπάντας.
Τον Stu Block μπορεί να τον ξέραμε όσοι είχαμε ασχοληθεί με τους INTO ETERNITY, αυτήν την εξαιρετικά παρανοϊκή και περίεργα ωραία μπάντα, όμως δεν τον ήξερε ο Schaffer. Ευτυχώς για αυτόν, ένας από τους ιθύνοντες της Century Media (δισκογραφικής στέγης και των ICED EARTH αλλά και των INTO ETERNITY), μίλησε στον Jon γι’ αυτόν και οι πρώτες ηχογραφήσεις που του έστειλε ο Stu, διέλυσαν τις όποιες φυσιολογικές ενστάσεις και φοβίες μπορεί να είχε ο ηγέτης των Αμερικάνων αρχικά. Το ακόμα καλύτερο για τον Schaffer ήταν το πώς κόλλησαν αυτοί οι δύο σαν άνθρωποι, πράγμα που του έδινε μετά από χρόνια την ευκαιρία να συνθέσει με άλλη διάθεση και άλλη συνεργασία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Schaffer του εμπιστεύθηκε ολόκληρο σχεδόν (με εξαίρεση δύο τραγούδια) και το στιχουργικό κομμάτι του άλμπουμ, κάτι που δεν είχε κάνει ΠΟΤΕ στο παρελθόν με τραγουδιστή του, ούτε καν με τον Barlow. Και για όσους ασχολούνται με μπάντες οι ίδιοι, ξέρετε το πόσο σημαντικό και δείγμα εμπιστοσύνης είναι αυτό, πόσο μάλλον όταν είσαι ο Schaffer και μιλάμε για έναν «νέο» στο σχήμα σου.
Αυτός ο αέρας ανανέωσης και εμπιστοσύνης που φύσηξε στο σχήμα, φάνηκε με το «καλημέρα» και στο συνθετικό κομμάτι. Γιατί όταν έσκασαν τα “Anthem” και “Dystopia” ειδικά, η προηγούμενη δεκαετία ανήκε ήδη στο παρελθόν και το «ναι ρε παιδάκι μου» ακούστηκε ξανά από τους οπαδούς. Το άκουσμα ολόκληρου του δίσκου από την άλλη, επικύρωσε την αίσθηση που άφηναν τα προαναφερθέντα τραγούδια: ότι οι ICED EARTH είχαν επιστρέψει επιτέλους με ένα εξαιρετικό άλμπουμ και ό,τι καλύτερο είχαν βγάλει τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια. Το πόσο σημαντικό είναι αυτό το άλμπουμ για τη μπάντα, φάνηκε από ακόμη δύο παράγοντες όμως.
Ο πρώτος είναι ότι έφερε στο σχήμα μία νέα φουρνιά οπαδών, νεότερης ηλικίας, που λογικό είναι να μην είχαν ασχοληθεί με τους ICED EARTH και τόσο όταν άκουγαν άλμπουμ όπως το “Framing Armageddon II” για παράδειγμα. Και μάλιστα έφερε μία φουρνιά οπαδών που (όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις) αγάπησε τα νέα τραγούδια και ακολούθησε από εκεί και πέρα φανατικά το σχήμα. Ο δεύτερος παράγοντας, είναι ότι με αυτόν το δίσκο, οι I.E. ανοίχτηκαν ακόμα περισσότερο σε αγορές που δεν είχαν ανοιχτεί και τόσο στο παρελθόν, καθώς δίνοντας για πρώτη φορά στην καριέρα τους συναυλίες σε μέρη όπως η Κίνα, η Αυστραλία, αλλά και η Κύπρος, στην οποία άλλωστε θα έκαναν λίγα χρόνια μετά το δεύτερο live DVD τους. Και οι δύο παράγοντες είναι σημαντικότατοι και για την εμπορική άνοδο του σχήματος, μετά από την καμπή που είχε για μία δεκαετία.
Για να είμαι ειλικρινής, το “Plagues of Babylon” δεν μου έκανε την ίδια εντύπωση με το “Dystopia”, όμως το ότι η μπάντα είχε μπει σε μία νέα ανοδική τροχιά, τόσο συνθετικά, όσο και εμπορικά, αποδείχθηκε και με το τελευταίο (τελικά) άλμπουμ της, το “Incorruptible”. Και ίσως να ανέβαιναν και περισσότερο, όμως δεν θα το μάθουμε ποτέ, αφού ο βλαχοΑμερικάνος μέσα στον Schaffer αμολύθηκε ωσάν το Κράκεν και κατέστρεψε τα πάντα.
Did you know that:
- Όταν ο Stu Block μπήκε στους ICED EARTH, η μητέρα του έδινε τη δική της άνιση μάχη με τον καρκίνο. Ο Block λοιπόν, έγραψε για αυτήν το “End of innocence”, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του άλμπουμ, το οποίο η γυναίκα πρόλαβε να απολαύσει, καθώς έχασε τη μάχη της τον Αύγουστο του 2013.
- Ο Block είναι φωνάρα. Το ξέρουμε. Επίσης ξέρουμε ότι μπορεί με άνεση να υποστηρίξει διαφορετικούς τύπους φωνητικών, κάτι που είχαμε δει στους INTO ETERNITY ήδη (όπου είχε και brutal φωνητικά), αλλά και μετά στους ICED EARTH όταν υποστήριζε με άνεση ολόκληρο τον κατάλογο της μπάντας και μάλιστα δύο τελείως διαφορετικών τραγουδιστών, όπως είναι οι Owens και Barlow. Και οι δύο τους μάλιστα, είναι μέσα στις βασικές του επιρροές! Πόσο ωραίο αλήθεια να είσαι ο συνεχιστής σε μπάντα από την οποία έχουν περάσει δύο από τις επιρροές σου και να λες και τραγούδια τους!
- Η Lindsay Vitola, η κυρία που κάνει τα δεύτερα φωνητικά στο “Anguish of youth”, δύο χρόνια μετά το “Dystopia”, συνεργάστηκε και με τον τεράστιο Jon Oliva στο άλμπουμ του “Raise the curtain”, ενώ το 2012 είχε εμφανιστεί και στο “The fire is mine” των SEVEN KINGDOMS. Τι κοινό έχουν αυτές οι τρεις κυκλοφορίες στις οποίες συμμετείχε η Lindsay; Τον Jim Morris! Είτε σαν παραγωγό, είτε σαν παίκτη, σε όλες (τυχαίως;;) είναι και ο Morris «μπλεγμένος».
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
