ONOMA ΑΛΜΠΟΥΜ: “Sanctified” – MORGANA LEFAY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Black Mark Production
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Börje Forsberg
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Charles Rytkönen – φωνή
Tony Eriksson – κιθάρες
Joakim Heder – μπάσο
Jonas Söderlind – τύμπανα
Daniel Persson – κιθάρες
Έχοντας δώσει δυο κυκλοφορίες μέσα στην ίδια ημερολογιακή χρονιά του 1993, οι Σουηδοί δεν κυκλοφόρησαν άλλο άλμπουμ, μέχρι το 1995 και στο μεσοδιάστημα είχαν αλλάξει πολλά. Είχαν βιώσει μια αρχική αναγνώριση εκτός συνόρων, είχαν αρχίσει να μαζεύουν έναν σοβαρό αριθμό συναυλιακών εμφανίσεων, ενώ παράλληλα προσπαθούσαν να εξελίξουν τις συνθετικές τους ικανότητες.
Το “Sanctified” από την αρχή του, προδίδει την δίψα τους για πρόοδο με την τεράστια διαφορά στον τελικό ήχο τους. Πιο πλαστικά τύμπανα, καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στα όργανα, αλλά και πιο κρυστάλινο ήχο, κάτι που όμως λειτούργησε και κάπως αρνητικά. Αυτό διότι τα τύμπανα ακούγονται σχεδόν ενοχλητικά, λες και δεν είναι ηχογραφημένα – που είναι βέβαια παιγμένα από τον Jonas Söderlind, αλλά… – στο στούντιο. Όπως το εξώφυλλο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη, έτσι και η μουσική τους είναι σε δυο επίπεδα πιστεύω.
Από την μια έχουμε τα σημάδια της προόδου, τα τραγούδια που ανεβάζουν το επίπεδο του δίσκου. Αυτά είναι “To Isengard”, “Mad Messiah” μαζί με το “In the court of the crimson King”. Το πρώτο, είναι βασισμένο σε κάποια κλασικά ριφ, μονόχνωτο αλλά και βαρύ, ταιριαστό στην φωνή του Charles Rytkönen. Το δεύτερο κάπως πιο ενδιαφέρον μουσικά, με κοψίματα και τα τύμπανα να κάνουν παιχνίδι με τις φοβερές κιθάρες του Tony Eriksson, ίσως το διαμαντάκι του δίσκου και προπομπός του ύφους που θα ακούγαμε στο μέλλον από τους MORGANA LEFAY. Το τελευταίο, είναι πιο γρήγορο και μας θυμίζει πως οι Σουηδοί είχαν thrash metal καταβολές.
Από την άλλη, όμως, έχουμε πολλές μετριότητες και αρκετές απογοητεύσεις. Ιδιαίτερα η παραγωγή του “Sanctified”, ακόμα και σήμερα που το ακούω, δηλαδή 30 χρόνια αργότερα, με χαλάει. Στεγνή και αφαιρετική, ενώ οι μουσικές ιδέες τους πραγματικά ενδείκνυνται για όγκο και βάθος. Τραγούδια όπως το “Out in the silence” είναι πραγματικά ανούσια, και όταν ανοίγεις τον δίσκο σου με κάτι τέτοια, σίγουρα δεν αφήνεις τις καλύτερες εντυπώσεις.
Όπως και το μακρινό 1995 με απογοήτευσε, τόσο και στο πέρασμα του χρόνου, ποτέ δεν το αφαίρεσα από το ράφι για να το ξανακούσω (ούτε καν στο spotify), μέχρι την στιγμή που χρειάστηκε να γράψω αυτές τις γραμμές. Είναι βέβαια εντυπωσιακό πόσο βελτιώθηκαν μέχρι το “Maleficium” που μας κόλλησε στον τοίχο όταν κυκλοφόρησε έναν χρόνο αργότερα.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
