ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Magnum opus” – YNGWIE MALMSTEEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Music For Nations / Pony Canyon
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Yngwie Malmsteen, Chris Tsangarides
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Yngwie Malmsteen – κιθάρα, σιτάρ, δεύτερα φωνητικά
Michael Vescera – φωνητικά
Mats Olausson – πλήκτρα
Shane Gaalaas – ντραμς
Barry Sparks – μπάσο
Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους στο heavy metal, είναι πως ο Malmsteen είναι καλός μόνο στα τρία πρώτα άλμπουμ του. Μιλάμε για μία ιστορική ανακρίβεια, έως και χαζομάρα. Δεν θα σχολιάσω για την αλμπουμάρα “Odyssey”, αλλά με αφορμή την 30η επέτειο κυκλοφορίας του “Magnum opus”, είναι ευκαιρία να μιλήσουμε για μερικά πράγματα.
Κανείς δεν διαφωνεί, ιδιαίτερα απ’ όσους τον έχουν γνωρίσει, ότι ο Malmsteen δεν είναι και από τους πιο εύκολους ανθρώπους στον κόσμο. Ναι, αλλά αυτό τι σχέση έχει με τη μουσική του; Διότι το ακούω ως επιχείρημα για να μας πείσουν ότι έχει να βγάλει καλό δίσκο 35 χρόνια. Ναι, όλες οι κυκλοφορίες του από το “Unleash the fury” και μετά, δεν έχουν κανένα μα κανένα λόγο ύπαρξης.
Όμως, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν το neoclassical heavy metal που υπηρετεί ήταν στα αζήτητα, εκείνος, κλασικός ξεροκέφαλος, συνέχιζε να παίζει το ύφος αυτό και μάλιστα να μας δίνει μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις του. Καμία εταιρία στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο εκτός Ιαπωνίας, δεν ασχολούνταν με το κλασικό metal (πόσο μάλλον με το neoclassical), εξ ου και το “Magnum opus”, βγήκε το καλοκαίρι στην Ιαπωνία και σχεδόν μισό χρόνο μετά και στον υπόλοιπο κόσμο, το έβγαλε η Music For Nations.
Στα φωνητικά βρίσκουμε και πάλι (μετά το “The seventh sign”) τον Michael Vescera (δεν νομίζω να έχει κρατήσει τραγουδιστή για πάνω από δύο δίσκους, αλλά πάντα επέλεγε τον «αφρό») και όπως πάντα, οι μουσικοί που παίζουν μαζί του, είναι κορυφαίοι. Πως άλλωστε θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα του; Το άλμπουμ ξεκινά με το “Vengeance”, που είναι μυθικό τραγούδι (πανομοιότυπο κι εξίσου μαγικό με το “Never die” του “The seventh sign”) και η ποιότητα δεν πέφτει σχεδόν καθόλου στη συνέχεια.
Εννοείται ότι έχει όλα τα κλισέ του Σουηδού υπερ-ήρωα της κιθάρας: Κάποια τραγούδια με πιο “pop” (εντός ή εκτός εισαγωγικών) διάθεση, neoclassical instrumental, φρενήρη κιθαριστικά σόλο, cheesy μέχρι εκεί που δεν πάει μπαλάντες (μόνο οι ANNIHILATOR συναγωνίζονται σε cheesiness τις μπαλάντες του Malmsteen, αλλά όπως δικαιολογεί τον εαυτό του ο Jeff Waters, είναι Καναδός, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς). Όμως, το επίπεδο των συνθέσεων είναι πραγματικά υψηλό και μάλιστα σε μία περίοδο, που όπως είπαμε, ήταν πάρα πολύ δύσκολη για το heavy metal.
Δύσκολα γράφονται τραγούδια σαν το “Voodoo”, το “Tomorrow’s gone” ή το “Fire in the sky”, τα οποία ακούγοντάς τα πάλι, αρκετά χρόνια μετά, παράτησα ό,τι έκανα και πήρα το booklet του CD αρχίζοντας να το ξεφυλλίζω και να μου έρχονται εικόνες από τα φοιτητικά μου χρόνια… Μπορεί το “Magnum opus” να μην είναι το …Magnum Opus του Σουηδού, ποιος σας είπε όμως ότι τον γουστάρουμε δίχως τις υπερβολές του; Να θυμόμαστε πάντα, ότι οι μουσικοί δεν είναι οι κολλητοί μας φίλοι. Όσο παράξενοι μπορεί να ακούγεται ότι είναι, δεν μπορεί να είναι λόγος να θεωρούμε και τους δίσκους τους κακούς.
Για το τέλος, κάτι που είναι ασυνήθιστο, υπάρχει το instrumental “Amberdawn”. Η έκδοση που έχουμε εμείς στην Ευρώπη, το βρίσκει στο τέλος, η γιαπωνέζικη, έχει και το έτερο instrumental, “Cantabile”. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Οι μυημένοι, γνωρίζουν ότι Amberdawn είναι το όνομα της συζύγου του Malmsteen εκείνη την περίοδο, στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Το αξιοπερίεργο είναι ότι μετά τον χωρισμό τους, φαίνεται ότι έγινε… dominatrix… Αυτά.
Σάκης Φράγκος
