ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Storm of the light’s bane” – DISSECTION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dan Swanö
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Jon Nödtveidt – Φωνητικά, κιθάρες
Johan Norman – Κιθάρες
Peter Palmdahl – Μπάσο
Ole Öhman – Τύμπανα
Ξεκινώντας, αυθόρμητα έρχονται κάποιες σκέψεις, που αφορούν την τραγική, ιδιαίτερη όσο και απόλυτα εμπνευσμένη μορφή του Jon Nödtveidt. Ενός “καταραμένου” μουσικού που στο τέλος, καταδίκασε τον ίδιο του τον εαυτό στον θάνατο, ακολουθώντας τα πιστεύω του, τα οποία μπορεί να μην βγαίνουν αυτούσια στην μουσική του, είναι οπωσδήποτε όμως κομμάτια αυτής της “παλαβής” και σκοτεινής δημιουργικής μεγαλοφυΐας του. Ένα κομμάτι της μεγαλοφυΐας αυτής, είναι ένα από τα άλμπουμ που χαριτολογώντας κάποιοι κατατάσσουν στα “άλμπουμ με τα μπλε εξώφυλλα”, σαν ένα κοινό χαρακτηριστικών σπουδαίων για το ιδίωμα δίσκων.
Υπάρχουν λοιπόν δίσκοι που ξεπερνούν τη χρονική στιγμή της κυκλοφορίας τους και μένουν για πάντα ως σημεία αναφοράς. Το “Storm of the light’s bane” των DISSECTION, είναι ένας από αυτούς. Κυκλοφόρησε το 1995, σε μια εποχή που το black metal είχε ήδη αποκτήσει τον δικό του χαρακτήρα, ενώ το death metal είχε εξελιχθεί σε κάτι πιο ώριμα επιθετικό. Κι όμως, αυτό το άλμπουμ ήρθε να ενώσει δύο κόσμους και να δημιουργήσει κάτι πραγματικά ξεχωριστό.
Οι DISSECTION δεν προσπάθησαν απλώς να γράψουν έναν ακόμη ακραίο δίσκο. Εδώ έβαλαν ψυχή, μελωδία και σκοτεινή ατμόσφαιρα, χωρίς να χάσουν ίχνος από την επιθετικότητα που απαιτεί το είδος. Το αποτέλεσμα παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς στο black/death metal και ένα έργο που πολλοί μουσικοί συνεχίζουν να μνημονεύουν ως πηγή έμπνευσης.
Ο Jon είχε ξεκάθαρο όραμα. Ήθελε μουσική που να πηγάζει από το σκοτάδι, όχι απλώς με κραυγές και ταχύτητα, αλλά με συνθέσεις που έχουν δομή, συναίσθημα και χαρακτήρα. Στο “Storm of the light’s bane” αυτό γίνεται απόλυτα κατανοητό. Η κιθαριστική δουλειά είναι από τις πιο προσεγμένες και εμπνευσμένες που έχουν ακουστεί στο είδος. Οι μελωδίες μπλέκονται με τα riffs με τρόπο που σε τραβάει και δεν σε αφήνει, δημιουργώντας μια αίσθηση επικής, κρύας ομορφιάς.
Το άλμπουμ ξεκινά με το “At the fathomless depths”, μια μικρή instrumental εισαγωγή που βάζει αμέσως τον ακροατή στο κλίμα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, γίνεται φανερό ότι εδώ έχουμε κάτι καλοδουλεμένο. Ακολουθεί το “Night’s blood”, ένα κομμάτι που αναδεικνύει όλο το μεγαλείο της μπάντας. Οι αλλαγές, οι μελωδίες, και η απόλυτη συνοχή του είναι εντυπωσιακές. Είναι από αυτά τα τραγούδια που καταλαβαίνεις σε λίγα λεπτά γιατί ο δίσκος αυτός θεωρείται μνημειώδης.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Το “Unhallowed” ακολουθεί με ένα πιο επιβλητικό ύφος, ενώ το “Where dead Angels lie” αποτελεί ίσως την κορυφή του άλμπουμ. Ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια των DISSECTION, με μια μελαγχολική αλλά δυνατή μελωδία που έχει χαραχτεί στη μνήμη πολλών.
Το “Storm of the light’s bane” είναι ένας δίσκος χωρίς αδύναμες στιγμές. Το “Thorns of crimson death” απλώνεται πιο αργά, δίνοντας χώρο στην ατμόσφαιρα να αναπνεύσει. Το “No dreams breed in breathless sleep” κλείνει το άλμπουμ με τρόπο που αφήνει μια αίσθηση ολοκλήρωσης, σαν ένα τελετουργικό που φτάνει στο τέλος του, όπως ακριβώς ξεκίνησε, χωρίς λόγια, μόνο μουσική. Η συνοχή του δίσκου είναι κάτι πραγματικά σπάνιο. Δεν υπάρχουν υπερβολές, ούτε δείχνει ποτέ πρόθεση εντυπωσιασμού απλώς για τον εντυπωσιασμό. Ό,τι υπάρχει εδώ είναι απολύτως αναγκαίο.
Ο ήχος του δίσκου βοήθησε επίσης στη μεγάλη του κληρονομιά. Η παρουσία του Dan Swanö, αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση αυτού, ο οποίος εκτός των άλλων, προσφέρει και κάποια φωνητικά στον δίσκο. Η παραγωγή έχει την απαραίτητη καθαρότητα για να αναδεικνύονται οι κιθάρες, αλλά παραμένει αρκετά ωμή ώστε να μη χάνεται το πνεύμα του black metal. Οι DISSECTION βρήκαν μια ισορροπία που ελάχιστοι έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Είναι ένας δίσκος σκληρός, αλλά και όμορφος. Άγριος, αλλά και προσεγμένος. Ένας συνδυασμός που αποδεικνύει πόσο μεγάλο ήταν το όραμα της μπάντας.
Το “μπλε” εξώφυλλο, μια μοναδική δημιουργία του αριστοτέχνη Necrolord (κατά κόσμον Kristian Wåhlin), χρειάζεται την δική του ξεχωριστή αναφορά, καθώς συμπληρώνει στο απόλυτο το μεγαλείο του περιεχομένου.
Αυτό το άλμπουμ δεν έμεινε απλώς ως καλός δίσκος του είδους. Άφησε τεράστιο αποτύπωμα. Συγκεκριμένα, έδειξε ότι το ακραίο metal μπορεί να έχει βάθος, να μην περιορίζεται σε χαοτικό θόρυβο και τυφλή ταχύτητα. Με σπάνια μαεστρική ικανότητα, οι DISSECTION παντρεύουν τη μελωδία με τη βαρβαρότητα, χωρίς να φαίνεται η παραμικρή σύγκρουση ανάμεσά τους. Αυτό άνοιξε τον δρόμο για αμέτρητες μετέπειτα μπάντες που προσπάθησαν να ακολουθήσουν το πρότυπο που τέθηκε εδώ. Άλλες επιτυχώς, άλλες όχι.
Επιπλέον, υπάρχει και η αύρα του μυστηρίου και του σκοτεινού ρομαντισμού που συνοδεύει πάντα τους DISSECTION. Όχι επιφανειακά, αλλά βαθιά μέσα στη μουσική τους. Στίχοι που μιλούν για το σκοτάδι ως δύναμη, όχι ως φολκλόρ τρόμου. Αυτή η προσέγγιση έδωσε στην μπάντα έναν χαρακτήρα μοναδικό. Δεν ήταν άλλο ένα black metal συγκρότημα που απλώς προσπαθεί να προκαλέσει. Υπήρχε φιλοσοφία, ιδέα και πίστη σε αυτό που έκαναν. Και στο τέλος το πλήρωσαν. Ακριβά.
Παρότι οι DISSECTION δεν πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν πολλά άλμπουμ, το “Storm of the light’s bane” μαζί με το “The somberlain” είναι αρκετά για να τους φέρουν στην κορυφή της ιστορίας του ακραίου metal. Πολλοί δίσκοι έχουν αγαπηθεί, αλλά λίγοι έχουν μείνει τόσο έντονα στο πέρασμα του χρόνου. Κάθε ακρόαση, ακόμη και τόσα χρόνια μετά, δείχνει πως αυτά τα έργα δεν έχουν χάσει τίποτα από τη δύναμη και τη γοητεία τους.
Σήμερα, όταν κάποιος αναφέρεται στους πιο σημαντικούς δίσκους του black/death metal, το όνομα του “Storm of the light’s bane” έρχεται σχεδόν πάντα πρώτο. Και όχι άδικα. Είναι ένας δίσκος που συνδυάζει πάθος, τεχνική, σκοτάδι και μελωδία σε τέλειες αναλογίες. Ένα έργο που σε χτυπάει στο συναίσθημα, χωρίς ποτέ να χαλαρώνει την επιθετικότητά του.
Ένα ταξίδι σε μια παγωμένη, αλλά πανέμορφη πλευρά του metal. Ένας δίσκος που δεν γερνάει, δεν ξεπερνιέται και παραμένει για πάντα ένα από τα πιο λαμπρά επιτεύγματα του ακραίου ήχου.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
