ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Paradise lost” – PARADISE LOST
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2005
ΕΤΑΙΡΙΑ: GUN Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rhys Fulber
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Nick Holmes – Φωνητικά
Greg Mackintosh – Κιθάρες, πλήκτρα
Aaron Aedy – Κιθάρες
Steve Edmondson – Μπάσο
Καλεσμένος μουσικός:
Jeff Singer – Τύμπανα
Το 2005, οι PARADISE LOST κυκλοφόρησαν το ομώνυμο άλμπουμ “Paradise lost”, έναν δίσκο που σηματοδότησε μια μεταβατική φάση στην καριέρα τους. Ερχόμενοι από την ατμοσφαιρική και ηλεκτρονικά επηρεασμένη περίοδο των “Host” (1999) και “Believe in nothing” (2001), αλλά και το πιο κιθαριστικό “Symbol of life” (2002), το “Paradise lost” συνδύασε στοιχεία από όλη την πορεία τους μέχρι τότε. Είκοσι χρόνια μετά, το άλμπουμ εξακολουθεί να θεωρείται μια από τις πιο επιβλητικές και ώριμες δουλειές τους, αντιπροσωπεύοντας ένα σημείο ισορροπίας μεταξύ του gothic metal ύφους που καθιέρωσαν και των πιο μοντέρνων επιρροών που πειραματίστηκαν.
Από την πρώτη ακρόαση, το “Paradise lost” ξεχωρίζει για τον πλούσιο, μελαγχολικό ήχο του. Τα riffs του Greg Mackintosh επιστρέφουν σε μια πιο βαριά και σκοτεινή κατεύθυνση, αλλά χωρίς να χάνουν τη μελωδικότητα που τους χαρακτηρίζει. Ο Nick Holmes, από την άλλη, προσφέρει μερικές από τις πιο δυναμικές ερμηνείες του, με τη φωνή του να κυμαίνεται από βαθιά, σχεδόν μουντή αφήγηση μέχρι πιο επιθετικά ξεσπάσματα. Αυτή η προσέγγιση προσέφερε στο άλμπουμ μια αίσθηση εσωτερικής έντασης, που το καθιστά μοναδικό στην ευρεία δισκογραφία τους.
Τα τραγούδια του άλμπουμ συνδυάζουν διαφορετικές ατμόσφαιρες και διαθέσεις. Το εναρκτήριο “Don’t belong” θέτει αμέσως το μελαγχολικό ύφος, με τα βαριά riffs να δίνουν χώρο σε πιο ατμοσφαιρικά περάσματα. Το “Grey”, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια του δίσκου, φέρνει στο προσκήνιο έναν πιο gothic rock/metal ήχο, προλέγοντας ουσιαστικά την εποχή που θα ακολουθήσει. Το “Forever after”, που κυκλοφόρησε ως single, ήταν ένα από τα πιο πιασάρικα και εμπορικά προσβάσιμα τραγούδια τους, αλλά με τη χαρακτηριστική μελαγχολία που μόνο οι PARADISE LOST μπορούν να αποδώσουν.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του “Paradise lost” είναι η παραγωγή του. Ο Rhys Fulber (γνωστός για τη δουλειά του με τους FRONT LINE ASSEMBLY και FEAR FACTORY) ανέλαβε ξανά την παραγωγή, δίνοντας στο άλμπουμ μια καθαρή αλλά βαριά ηχητική ταυτότητα. Οι ηλεκτρονικές πινελιές είναι παρούσες αλλά διακριτικές, ενισχύοντας την ατμόσφαιρα αντί να κυριαρχούν στον ήχο. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που ακούγεται σύγχρονος ακόμα και σήμερα, αποφεύγοντας τις παγίδες της εποχής του.
Το “Paradise Lost” συχνά θεωρείται ως το άλμπουμ που τους οδήγησε ξανά σε πιο μεταλλικά μονοπάτια, προετοιμάζοντας το έδαφος για τις πιο σκληρές κυκλοφορίες που θα ακολουθούσαν, όπως το “In Requiem” (2007) και το “Faith divides us – Death unites us” (2009). Παράλληλα, αποτέλεσε και μια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες κυκλοφορίες τους, με στίχους που αγγίζουν θέματα απόγνωσης, απώλειας και υπαρξιακής αβεβαιότητας.
Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, το “Paradise lost” παραμένει ένα υποτιμημένο διαμάντι στην ιστορία της μπάντας. Δεν είχε την εμπορική επιτυχία του “Draconian times” ούτε τη λατρεία που περιβάλλει τα πρώτα doom/death άλμπουμ τους (και δικαίως), αλλά κατέχει μια ξεχωριστή θέση ως ένας δίσκος που τους βοήθησε να ανακαλύψουν ξανά τη μουσική τους ταυτότητα ή ακόμα καλύτερα, να την επεκτείνουν. Ήταν το άλμπουμ μιας μπάντας που δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται, παραμένοντας πάντα πιστή στον πυρήνα της σκοτεινής αισθητικής της.
Σε μια εποχή που πολλές μπάντες του χώρου τους ανακυκλώνουν παλιές ιδέες, το ”Paradise lost” του 2005 αποτελεί υπενθύμιση του γιατί αυτή η μπάντα ξεχωρίζει: γιατί δεν φοβάται να πειραματιστεί, να αποτύχει, να ξαναβρεί τον δρόμο της και να συνεχίσει να δημιουργεί με ειλικρίνεια. Και αυτό, δύο δεκαετίες μετά, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
