A day to remember …17/8 [W.A.S.P.]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “W.A.S.P.” – “W.A.S.P.”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1984
ΕΤΑΙΡΙΑ: EMI
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mike Varney & Blackie Lawless
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Blackie Lawless – Φωνητικά, μπάσο
Chris Holmes – Κιθάρες
Randy Piper – Κιθάρες
Tony Richards – drums

«Ήταν αηδιαστικό, ήταν αγενές, ήταν άξεστο και ήταν τέλειο!»

Όταν καλούμαι να γράψω ένα κείμενο για ένα τόσο κλασσικό άλμπουμ όπως το ντεμπούτο των W.A.S.P., θεωρώ δεδομένο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος δεν το έχει ακούσει ή δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται. Οπότε θεωρώ περιττό να κάτσω να χαλάσω το χρόνο μου, προσπαθώντας να εκθειάσω μια κυκλοφορία η οποία εδώ και σαράντα χρόνια μας αφήσει τόσα all time classic τραγούδια. Προτιμώ να κάνω πάντα ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, στην μπάντα, στις συνθήκες, στις συγκυρίες, στις στιγμές στην νοοτροπία και εν γένη στην ιστορία. Αλλά κυρίως προσπαθώ να περιγράψω (πετυχημένα ή όχι) εκείνο το πρώτο συναίσθημα που μου προκάλεσε η μουσική τους. Προσπαθώ να μεταφερθώ και εγώ λοιπόν, πίσω σε εκείνα τα χρόνια που ως νέοι οπαδοί, εντυπωσιαζόμασταν, ωραιοποιούσαμε και ηρωοποιούσαμε της μπάντες και τους καλλιτέχνες. Αν στο τέλος του κάθε κειμένου έχετε έστω και λίγο μεταφερθείτε και εσείς μαζί μου, τότε έχω πετύχει. Αν όχι, να ξέρετε ότι προσπάθησα τουλάχιστον και την επόμενη φορά θα τα καταφέρω.

Οι W.A.S.P. για μένα πάντα ήταν η μπάντα η οποία, ειδικά στα πρώτα, τρία της άλμπουμ, ήταν μια κατηγορία μόνοι τους, αφού εξαιρετικά δύσκολα μπορούσες με τον ογκώδη ήχο που είχαν να τους κατατάξεις κάπου συγκεκριμένα. Από την άλλη το image που υιοθέτησαν, επίσης ήταν ένα δισεπίλυτο πρόβλημα για το πού ανήκαν. Τους χαρακτήρισαν glam, αλλά η μουσική τους και τα επιθετικά φωνητικά του Blackie δεν είχαν καμία σχέση. Τους είπαν metal, αλλά η υπερβολική και ακραία σκηνική και ενδυματολογική τους παρουσία, πιο πολύ έφερνε σε …glam μπάντα. Τους είπαν poser, αλλά με τόσο heavy ήχο ούτε αυτό τους προσδιόριζε επαρκώς. Για hard rock ήταν πολύ heavy, για heavy metal ήταν πολύ μονοδιάστατοι και αρκετά rock n’ roll. Το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν μπορούσες να τους κατηγορήσεις για αντιγραφή αν και οι επιρροές τους ήταν αρκετά φανερές τουλάχιστον στο image τους από την Αγγλική glam σκηνή.

Μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ πολλοί τους χαρακτήρισαν ακόμα ως μια shock rock μπάντα, αλλά αυτός ο όρος μάλλον είναι αδόκιμος και αποτυχημένος γενικότερα αφού ούτε καλλιτέχνες του διαμετρήματος του Alice Cooper δεν μπόρεσε ποτέ επαρκώς να περιγράψει. Σίγουρα πάντως η πρώιμη σκηνική τους παρουσία με τα πριόνια, τα αίματα, τις νεκροκεφαλές, τις λεπίδες, τα κρέατα (!!) κλπ, έδειξε μια πρωτόγονη προκλητικότητα που είχαν ακολουθήσει τόσο ο Alice Cooper, όσο και οι KISS, αλλά και αυτοί σε όχι τόσο μεγάλο βαθμό. Η παρέα του Blackie Lawless είχε κάτι το μοναδικό που δυσκόλεψε πολύ τους μουσικοκριτικούς της εποχής να τους οριοθετήσουν. Ήταν όμως μια μπάντα που σίγουρα είχε δυναμισμό, εκρηκτικότητα, ακραία σκηνική παρουσία, ήταν προκλητικοί, είχαν όγκο την μουσική τους και παραδόξως πολλές μελωδίες και έντονα ρεφρέν που έκαναν σχετικά προσιτά τα τραγούδια τους. Όλα αυτά μαζί τους έκαναν αναγνωρίσιμους και πολύ ιδιαίτερους στην ανερχόμενη metal σκηνή της Αμερικής στις αρχές των 80s.

Με έδρα το Λος Άντζελες ο Blackie Lawless (Steven Duren το πραγματικό του όνομα παρακαλώ!) το 1982 ξεκίνησε ξανά την πορεία του, αφού με τους SISTER αρχικά και τους LONDON ύστερα (όπου συμμετείχε και ο Nikki Sixx και στις δύο μπάντες), τα demo τους είχαν πέσει στο κενό. Λογικό με αυτό το όνομα να μην πάνε και πολύ μακριά θα έλεγα… Όταν ο Rik Fox (μπάσο στην αρχική μορφή της μπάντας) ήρθε σε …αντιπαράθεση με μια σφήκα στον δρόμο πρότεινε στην μπάντα το όνομα W.A.S.P., αλλά αυτές οι τελείες ανάμεσα στα γράμματα ήταν πολύ ιντριγκαδόρικες τελικά. «Μου θύμισε το παλιό λογότυπο του Green Hornet από τη δεκαετία του ’60. Σκεπτόμενος την ιδέα τις επόμενες μέρες, ο Lawless συμφώνησε με το όνομα, αλλά του έδωσε την εμβληματική, αν και αινιγματική, στίξη». Να αναφέρω εδώ ότι η πρώτη, επίσημη σύνθεση των W.A.S.P. ήταν η εξής: Blackie Lawless και “Randy” Piper κιθάρες, ο Rik Fox μπάσο και ο drummer Tony Richards. Πολλές ανακατατάξεις έγιναν η αλήθεια να λέγεται μέχρι να κυκλοφορήσει το πρώτο τους άλμπουμ και από τις τάξεις της μπάντας πέρασαν αρκετοί τρελοί όπως ο μπασίστας Don Costa (μετά πήγε στον Ozzy, δείτε πιο κάτω πως απολύθηκε από εκεί!) ο οποίος, για να καταλάβετε για τι μούρλα είχαν όλοι τους, στο πίσω μέρος του μπάσου στερέωνε έναν ..τρίφτη τυριού και κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του σόου άρχιζε να ξύνει με τον τρίφτη τα πόδια του, τα οποία φυσικά μάτωναν και έτσι έκανε …σόου με το αίμα που έτρεχε… Επίσης οι ταινίες “Κόναν ο Βάρβαρος” και “The Road Warrior” αποτέλεσαν μεγάλη έμπνευση για την μπάντα όσον αφορά τις ενδυματολογικές τους επιλογές επάνω στην σκηνή, αλλά και όσον αφορά την θεματολογία του σόου τους.

Όπως και να έχει το πράμα πάντως καθοριστικό ρόλο στην πορεία της μπάντας προς το πρώτο τους άλμπουμ έπαιξαν οι συναυλίες τους στις 21 και 28 Σεπτεμβρίου 1982 στο Troubadour, ένα γνωστό club του L.A. όπου και είχαν καλέσει τους manager του Ace Frehley και των KISS. To σόου όπως ο ίδιος ο Blackie το περιγράφει «Ήταν αηδιαστικό, ήταν αγενές, ήταν άξεστο και ήταν τέλειο! » Αποκορύφωμα φυσικά η ιστορική στιγμή που ο Blackie ξεκινά να πετά ωμό κρέας στους θεατές, κάτι που έγινε μέρος του ψυχωτικού «τρομο»-σόου της μπάντας και σήμα κατατεθέν των πρώτων χρόνων τους στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Το σόου τους το εμπλούτισαν και με διάφορα (ψεύτικα φυσικά) όργανα βασανισμού, τα οποία κατασκεύασαν οι ίδιοι και τα χρησιμοποιούσαν με μοντέλα επί σκηνής. Ήθελαν να είναι προκλητικοί, αιμοβόροι, επιθετικοί, να φέρνουν τον τρόμο στο κοινό, να είναι σεξιστές, σοκαριστικοί και μουσικά κάτι ανάμεσα στο punk και στο εκκωφαντικό heavy metal όπως ακριβώς αυτό παίζονταν τότε στα τεράστια αμερικάνικα στάδια. Και τα κατάφεραν και με το παραπάνω!

Όσο οι W.A.S.P. άρχιζαν να έχουν όλο και περισσότερο κόσμο στα live τους, τόσο πιο ακραίοι γίνονταν, αλλά και τόσο πιο πολύ κυκλοφορούσαν οι φήμες για το νόημα του ονόματος της μπάντας. Αυτό βέβαια δεν ήταν τυχαίο αφού ο τρόπος γραφής με τις τελείες ανάμεσα στα γράμματα παρέπεμπε σε αρχικά παρά στην λέξη wasp. Πολλές ήταν οι ερμηνείες, η πιο λογική ήταν φυσικά αυτή που χαράχτηκε στο matrix του βινυλίου, στο ομώνυμο άλμπουμ τους, το “We Are Sexual Perverts” αλλά με τα χρόνια αυτή η ερμηνεία ατόνησε. Πολλά ακούστηκαν,”White Anglo-Saxon Protestants”, “We Are Satan’s People”, “We Are So Perfect”, “We Are So Powerful”, “We Are Sexual Prophets”, αλλά η πιο ωραία ερμηνεία δόθηκε τελικά από τον ίδιο τον Blackie με το αποστομωτικό .. “We Ain’t Sure, Pal” !!!

Πάμε πίσω στην μπάντα, η οποία το 1982 ακόμα δεν είχε υπογράψει κανένα συμβόλαιο, έκανε συνεχείς πρόβες, έπαιζε live μπροστά σε 3.000 κόσμο, αλλά συμβόλαιο με δισκογραφική δεν είχε και δεν μπορούσαν φυσικά να κυκλοφορήσουν άλμπουμ. Οι δύο manager, που αναφέραμε πιο πάνω, προσφέρθηκαν να βοηθήσουν την μπάντα, αλλά αυτός που τους έβαλε στα σαλόνια των δισκογραφικών ήταν ο Rob Smallwood, ο οποίος και τους έκλεισε το deal με την EMI και μάλιστα τότε οι W.A.S.P. έγιναν η πιο ακριβοπληρωμένη νέα μπάντα του πλανήτη, υπογράφοντας συμβόλαιο με την EMI για 7 άλμπουμ έναντι 2,7 εκατομμυρίων δολαρίων και στις 17 Αυγούστου του 1984 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ! Για τα επόμενα 14 χρόνια W.A.S.P. και Rob Smallwood παρέα θα έκαναν σπουδαία πράγματα.

Ήχος ακατέργαστος, θορυβώδης, θρασύς, άγριος, προκλητικός, επιθετικός αλλά ταυτόχρονα καθαρός, γεμάτος ενέργεια, έντονα ρεφρέν και μελωδίες, τα φωνητικά του Blackie να είναι στα όρια του υπερβολικού, χρησιμοποίησαν πολλές αντιθέσεις προκειμένου να χτίσουν τον ηχητικό χαρακτήρα της μπάντας ο οποίος μέσα από πολλές μουσικές αντιπαραθέσεις και εμφανισιακές ακρότητες πρότεινε ένα ακαταμάχητο συνδυασμό που τράβηξε αμέσως την προσοχή του κοινού. Από την άλλη όμως οι W.A.S.P. μπορεί να είχαν έντονα ρεφρέν στα τραγούδια τους, αλλά δεν είχαν καμία pop αισθητική, μπορεί να είχαν μελωδίες αλλά είχαν και τέτοια ωμή ορμή που δεν μπορούσαν να σαγηνέψουν ακροατήρια τα οποία δεν είχαν άμεση σχέση με το heavy metal ή έστω το κλασσικό rock για να πάνε πολύ ψηλά στα charts με το ντεμπούτο τους. Παρόλα αυτά, κέρδισαν αμέσως το πλατύ ακροατήριο το οποίο ήθελε πιο σκληρά ακούσματα. Και αυτό το ακροατήριο στην Αμερική, Ευρώπη και Ιαπωνία μόνο μικρό δεν ήταν.

Το single “Animal (Fuck Like a Beast),” καταλαβαίνετε προκάλεσε και αφού προκάλεσε έγινε ύμνος. Στην Αγγλία υπό τον φόβο ακόμα και φυλάκισης, η ΕΜΙ το έδωσε στην Music for Nations να το κυκλοφορήσει, στην Ιρλανδία και Νορβηγία τους απαγορεύτηκαν ακόμα και οι live εμφανίσεις, στην Αμερική δεν κυκλοφόρησε καν μετά από την πίεση της PMRC αλλά έγινε θρυλικό και πολλά χρόνια ακόμα θα έκανε μεγάλες πωλήσεις ως import single 45’’. Παραδόξως στην χώρα τους η απαγόρευση του “Animal..” έδωσε ώθηση στο “I wanna be somabody” με το “Tormentor” b side, το οποίο αν και δεν μπήκε στα single charts έγινε ένα από τα κλασικά metal τραγούδια των 80s, ενώ στην Βρετανία παραδόξως έφτασε μέχρι το νο 77, το οποίο κάθε άλλο παρά άσχημο ήταν για μια μπάντα με τόσο επιθετικό και ωμό ήχο.

Πόσα τραγούδια από το πρώτο άλμπουμ τους, έμειναν κλασικά; Τουλάχιστον τέσσερα, δεν είναι και λίγα ε; “I wanna be somebody”, “L.O.VE. machine”, “On your knees””, “Sleeping in the fire” μια από τις πιο χαρακτηριστικές μπαλάντες των 80s και από τα πιο όμορφα τραγούδια της μπάντας, συνυπολογίζουμε και το “Animal…”. Πέντε ύμνοι και νομίζω ότι κανένα από τα υπόλοιπα “The flame”, “B.A.D.”, “School daze”, “ Tormentor”, “The torture never stops” μπορούν να λογιστούν ως fillers. Βάλτε στον λογαριασμό και το επικό “Hellion” όμως!

Το ομώνυμο άλμπουμ των W.A.S.P. σκαρφάλωσε μέχρι το νο 74 του Billboard 200 chart, όχι άσχημα αλλά ούτε και πολύ καλά, αργότερα βέβαια έφτασε να γινεί χρυσό, και τα δύο singles “I Wanna Be Somebody” και “L.O.V.E. Machine” γνώρισαν αρκετό airplay στα Αμερικάνικα FM και βοήθησαν πολύ την μπάντα να γνωρίσει επιτυχία και να κάνει ένα πολύ καλό όνομα.

Οι Blackie Lawless, Chris Holmes, Randy Piper, Tony Richards παρέα μα τον παραγωγό τους Mike Varney και μηχανικό ήχου τον Bill Metoyer, είχαν κάνει ένα μικρό θαύμα χωρίς κανέναν δισταγμό, χωρίς καμία υποχώρηση. Είχαν βγάλει ένα άλμπουμ τόσο απλό και τόσο παταγωδώς θορυβώδες που άρεσε σε όλους τους metalheads. Ευνόησε το κλίμα και το πνεύμα της εποχής που επικροτούσε την ακρότητα; Σαφώς. Σήμερα μπορεί να μην τους δίναμε καμία σημασία. Αλλά τότε ήταν το 1984 και η ζωή ήταν διαφορετική και διαφορετικά δημιουργική ήταν και η μουσική.

Did you know that:

• Ο Steven Duren δηλαδή ο Blackie Lawless, εμφανίστηκε αρχικά ως ..Blackie Goozeman για 2 εβδομαδες στους τελειωμένους στην ουσία NEW YORK DOLLS παίρνοντας την θέση του Johnny Thunders!
• Mε τον μπασίστα των NEW YORK DOLLS, Arthur Kane, έκαναν τους KILLER KANE BAND, οι οποίοι κυκλοφόρησαν ένα 7″ με 3 τραγούδια, ένα εκ των οποίων, το “Mr.cool”, μεταμορφώθηκε αργότερα στο “Cries in the night” από το “Last command”.
• Η πρώτη και πρώιμη σύνθεση των W.A.S.P. (1982) ήταν οι: Blackie Lawless, Randy Piper, Don Costa, Gary Holland.
  
• Αρχικά το πρώτο άλμπουμ των W.A.S.P. ήταν να κυκλοφορήσει ως “Winged Assassins” και μάλιστα σε κάποια βινύλια αναφέρεται αυτός ο τίτλος όπως επίσης σε κάποια άλλα αναφέρεται ως “I wanna be somebody”.
  
• Οι W.A.S.P. ήταν όπως έχουμε πει ήταν διαβόητοι για το ότι πετούσαν κρέας στο κοινό κατά τη διάρκεια των live τους. Σύντομα όμως κάποιοι από το κοινό άρχισαν να κάνουν το ίδιο! Να φέρνουν δηλαδή και αυτοί κομμάτια -συκώτι κατά κύριο λόγο- και με την σειρά τους το πετούσαν πίσω στην μπάντα. Το πράμα όμως πήρε άσχημη τροπή σε μια συναυλία στη Φινλανδία το 1984, όταν κάποιος πέταξε ένα τεράστιο κομμάτι ..κατεψυγμένου κρέατος στον Chris Holmes, αυτό τον χτύπησε στο κεφάλι και ο κιθαρίστας έπεσε τάβλα!
• Τα σκηνικά για το εξώφυλλο του πρώτου τους άλμπουμ τα δανείστηκαν από τα γυρίσματα της ταινίας “Star Trek III” που γυρίζονταν στο διπλανό στούντιο!
• To video clip του “L.O.V.E. machine” κόστισε περίπου 000$. Το “I wanna be somebody” έγινε τόσο δημοφιλές που το VH1 το συμπεριέλαβε στο “Top 100 Hard Rock Songs” όλων των εποχών στην θέση #84.
• Στην ταινία “Ragewar” που κυκλοφόρησε και με τον τίτλο “ Dungeonmaster”, εμφανίζεται η αυθεντική σύνθεση της μπάντας με τον Blackie να έχει το Torture Rack και να βασανίζει την πρωταγωνίστρια της ταινίας!
• Ξέρετε τι ήταν το περίφημο Torture Rack στα live της μπάντας; Θα σας εξηγήσω, αφού σας τονίσω ότι το είχαν φτιάξει μόνοι τους! Λοιπόν, Οι W.A.S.P. στην πρώτη του περιοδεία παρουσίασαν την περιβόητη μηχανή «βασανισμού» με το όνομα Torture rack. Γίνονταν το εξής: Κατά την διάρκεια του “Tormentor”, ο Blackie άνοιγε δύο μεγάλες πόρτες αποκαλύπτοντας μια δεμένη μισόγυμνη γυναίκα (μοντέλο φυσικά). Η οποία με μια μαύρη κουκούλα στο κεφάλι φυσικά ήταν δεμένη σε έναν ξύλινο τροχό. Ο Lawless και καλά έκανε ότι της έκοβε το λαιμό, τη μαστίγωνε ή την εξανάγκαζε με τη βία σε κάποια πράξη σεξουαλικού αντικειμένου. Όταν τελείωνε το τραγούδι τελείωναν και τα «βασανιστήρια» του δύσμοιρου μοντέλου. Μετά το πέρας της περιοδείας το Torture Rack δεν το χρησιμοποίησαν ξανά παρά μόνο στην εμφάνιση τους στο Monsters of rock του 1987. Βάλτε τώρα τα αίματα, τα κρέατα, τις λεπίδες κλπ και φανταστείτε τι σάλο προκάλεσαν οι W.A.S.P. στην πρώτη τους περιοδεία στην Αμερική. Αν προσέξετε και στο εξώφυλλο του δίσκου, στο βάθος εκεί που είναι ο σκελετός, διακρίνεται κάτι αντίστοιχο. Μάλιστα είχαν βγάλει και αγγελίες και έψαχναν για κοπέλες οι οποίες πιθανόν να ενδιαφερόντουσαν για την θέση στο Torture Rack αλλά χωρίς (χρηματική) αμοιβή! Φαντάζομαι ότι θα τους έδιναν ..άλλου είδους αμοιβές!! Επιπλέον το fan club της μπάντας είχε τυπώσει μέχρι μπλουζάκια με το Torture Rack!
• Να σας πω εδώ για τον Don Costa (ο οποίος ο έφυγε από την ζωή τον Ιούλιο που μας πέρασε, από καρδιακή ανακοπή), τον πρώτο τρελό μπασίτα των W.A.S.P., όχι δηλαδή πως οι άλλοι ήταν τίποτα φυσιολογικοί, αλλά λέμε τώρα. Ο τύπος ήταν τόσο σεξομανής και τρελός που μέχρι και ο Chris Holmes όταν μπήκε στην μπάντα ζήτησε από τον Blackie να τον διώξει. Όχι γιατί τον ενοχλούσε αυτό που έκανε με τον τρίφτη του τυριού και τα πόδια του, ή ότι μπορεί στα καλά του καθουμένου να σταματούσε να παίζει και να έκανε του κεφαλιού του, αλλά γιατί θεωρούσε ότι ήταν τόσο τρελός που καταντούσε επικίνδυνος για την μπάντα. Ο Blackie αν και δεν ήθελε, τελικά τον έδιωξε και αυτός έκανε μια μπάντα με το όνομα DAMIEN. Έστειλε τα τραγούδια του στον OZZY ο οποίος έψαχνε για μπασίστα και παράλληλα ο Mark Kendall των GREAT WHITE (ο Costa είχε περάσει και από αυτούς) τον πρότεινε στον Jake E Lee που μόλις είχε μπει στο σχήμα του Ozzy. Να σημειώσουμε ότι παρά την τρέλα του ο Costa, ήταν ένας εξαιρετικά καλός και πολύ ταλαντούχος μουσικός. Πήρε την θέση τελικά, με τα ίδια κριτήρια που μπήκε ο Jake E. Lee στην μπάντα και απορρίφθηκε ο George Lynch. Ήταν και οι δύο καλοί μουσικοί, αλλά παράλληλα έπρεπε ήταν σέξι, όμορφοι και να είχαν μακριά μαλλιά! Κάτι που δεν είχε ο κοντοκουρεμένος George Lynch! Ξεκινήσανε την περιοδεία (πριν κυκλοφορήσει το “Bark at the moon”) και ο Costa είχε την κακή συνήθεια επάνω στη σκηνή να βγαίνει πιο μπροστά από τον Ozzy. Μεγάλο έγκλημα κατά τη κρίση της Sharon! Του δόθηκε μια προειδοποίηση, του δόθηκε και μια ακόμα. Αλλά δεν άκουσε την Sharon, η Sharon μάλλον το είπε στον Ozzy και ο Ozzy μέσα στη μαστούρα του, έδωσε μια κουτουλιά στον Costa με αποτέλεσμα να του σπάσει την μύτη. Τον έβαλαν να υπογράψει ένα έγγραφο το οποίο έλεγε ότι δεν θα κάνει μηνήσεις, δεν θα μιλήσει δημόσια ποτέ γι’ αυτό και του έδωσαν ως αποζημίωση 5.000$. Τελικά του φέρθηκαν τόσο άσχημα ώστε ακριβώς πριν βγουν στην σκηνή του US Festival είχαν καλέσει κρυφά από αυτόν, τον Bob Daisley να παίξει μπάσο, και εκείνη την ώρα του ανακοίνωσαν την απόλυσή του. Ο φτωχός ο Costa είχε καλέσει εκείνη την ημέρα όλη την οικογένεια του να τον δει να παίζει με τον Ozzy στο φεστιβάλ…
• Ο Blackie Lawlwss προτάθηκε για τον ρόλο του T-1000 στο “Terminator 2: Judgement Day”. Όμως ο ρόλος είχε γραφτεί για έναν άνδρα μέσου ύψους, ο οποίος θα μπορούσε να κρυφτεί στο πλήθος, και ο James Cameron επέμενε σε αυτό. Τελικά τον ρόλο τον πήρε ο Robert Patrick, και ο Blackie έχασε την ευκαιρία. «Ο Σβαρτζενέγκερ ήθελε να κάνω τον ρόλο, αλλά όταν ανακάλυψε ότι ήμουν 1,93 ύψος, αυτό ήταν πραγματικό πρόβλημα και έτσι δεν μπόρεσα συμμετάσχω στην ταινία.”
• Επίσης του ζητήθηκε να κάνει audition για τον ρόλο του Sammi Curr το 1986 στο περίφημο “Trick or Treat”, αλλά απέρριψε την ιδέα.
• Πιο πάνω αναφέραμε την ταινία “Road warriors”. Από αυτήν την ταινία γενικά ο Blackie επηρεάστηκε πάρα πολύ. Μάλιστα αρχικά στις συναυλίες τους αυτός και ο Joe Holmes φορούσαν κάτι δερμάτινα παντελόνια τα οποία από πίσω ήταν χωρίς δέρμα και φαίνονται τα οπίσθια τους. Αυτήν την εξυπνάδα την έκλεψαν από την συγκεκριμένη ταινία. Επίσης, διευθυντής φωτογραφίας και (αργότερα και σκηνοθέτης/κινηματογραφιστής) στην ταινία ήταν ο διάσημος Dean Semler. Αργότερα συνεργάστηκε με την μπάντα στα video clip των “The real me” και “Forever free”. Μόλις τελείωσε τα γυρίσματα στα δυο clip των W.A.S.P. έφυγε και έκανε μια ταινία που ονομάζονταν … «Χορεύοντας με τους λύκους» για την οποία κέρδισε Όσκαρ!

Θα ήθελα να ευχαριστήσω το φίλο Θεοδόση Λίθαρη, έναν από τους μεγαλύτερους οπαδούς και γνώστες της ιστορίας των W.A.S.P. σε παγκόσμιο επίπεδο, για τις πληροφορίες που μου έδωσε και χρησιμοποίησα στο παρόν άρθρο. Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα τι θα πει να είσαστε πραγματικός οπαδός μιας μπάντας, κάντε το κόπο και μπείτε στο site του: www.waspfire.gr

Δημήτρης Σειρηνάκης