ONOMA ΑΛΜΠΟΥΜ: “In Trance” – SCORPIONS
ETOΣ KYKΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1975
ΕΤΑΙΡΙΑ: RCA
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dieter Dierks
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Klaus Meine
Κιθάρες – Rudolf Schenker
Κιθάρες – Uli Jon Roth
Mπάσο – Francis Buchholz
Τύμπανα – Rudy Lenners
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ο Γερμανός κιθαρίστας Rudolf Schenker, με το συγκρότημα του, τους SCORPIONS, ξεκίνησε την αφανή πορεία του σαν μία μπάντα που έπαιζε pop και rock διασκευές, μία ταπεινή αφετηρία για ένα συγκρότημα που έμελλε να γίνει ένα από τα σπουδαιότερα hard rock/heavy metal σχήματα όλων των εποχών.
Μετά από κάμποσα χρόνια διασκευών και σε αναζήτηση της ταυτότητας τους, οι SCORPIONS κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο “Lonesome crow”, το 1972. Το ντεμπούτο τους ήταν σαφώς κάτι διαφορετικό από οτιδήποτε θα κυκλοφορούσαν μετά από χρόνια, ριζωμένο, περισσότερο, στην πειραματική, ψυχεδελική rock σκηνή της Γερμανίας, γνωστή και ως “krautrock”, λόγω και της εμπλοκής του τότε παραγωγού τους Conny Plank, που είχε δουλέψει πολύ με αντίστοιχα συγκροτήματα.
Μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ, επήλθε η πρώτη σημαντική αλλαγή στην σύνθεση τους, που θα επηρέαζε πολλούς στα επόμενα χρόνια, πέρα από τους ίδιους τους SCORPIONS. Ο lead κιθαρίστας τους και νεότερος αδελφός του Rudolf, Michael Schenker, έφυγε για να προσχωρήσει στους ανερχόμενους Άγγλους hard rockers UFO. Η αποχώρηση του Michael όχι μόνο άνοιξε την πόρτα για την δική του αναγνώριση, ως ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, αλλά σήμανε και την εμφάνιση ενός άλλου τεράστιου βιρτουόζου της εξάχορδης θεάς, του Uli Jon Roth. Ο Roth, του οποίου του στυλ ακροβατούσε ανάμεσα στην τεχνοτροπία του Jimi Hendrix και την κλασσική μουσική, έφερε μία προοδευτική και μυστικιστική αύρα στους SCORPIONS. Μαζί με τον Rudolf και τον αγγελικό τραγουδιστή Klaus Meine, έγιναν η δημιουργική τριπλέτα πίσω από τον ήχο του συγκροτήματος.
Το πρώτο άλμπουμ αυτής της σύνθεσης, μαζί με τον μπασίστα Francis Buchholz και τον ντράμερ Jurgen Rosenthal (μετέπειτα ELOY), με τίτλο “Fly to the rainbow”, ανέδειξε ξανά ένα συγκρότημα σε αναζήτηση κατεύθυνσης. Αν και σαφώς μία πιο βελτιωμένη πρόταση σε σχέση με το προηγούμενο τους, το άλμπουμ είχε ακόμα κάποια χίπικα κατάλοιπα με μία αναδυόμενη hard rock αισθητική. Γενικά, τα δύο πρώτα άλμπουμ των SCORPIONS αποτέλεσαν γέφυρα μεταξύ ενός ψυχεδελικού παρελθόντος και του γνωστού γερμανικού hard rock οδοστρωτήρα στον οποίο θα εξελισσόντουσαν τα επόμενα χρόνια, κυκλοφορία με κυκλοφορία. Οι μεγάλες, ατμοσφαιρικές συνθέσεις θα υποχωρούσαν βαθμιαία για χάρη του ατόφιου heavy rock, προπομπός του οποίου, στο “Fly to the rainbow”, ήταν το εκπληκτικό “Speedy’s coming”.
Μέχρι το τέλος του 1975, οι SCORPIONS ήταν έτοιμοι να ξεφύγουν από τα στενά όρια της χώρας τους και να ακουστούν διεθνώς. Σημαντικό βήμα για αυτό και την μετάβαση τους σε έναν πιο σκληρό ήχο, θα ήταν η τρίτη κυκλοφορία τους, με τίτλο “In trance”. Αρχικά, μία ακόμη αλλαγή στο line-up τους ήταν η έλευση του Βέλγου ντράμερ Rudy Lenners, ο οποίος έφερε δυναμισμό και εφευρετικότητα στο rhythm section. Στην συνέχεια – και ακόμη σημαντικότερο – άλλαξαν παραγωγό. Ενώ στο “Fly to the rainbow” είχαν χρησιμοποιήσει τον Frank Bornemann – ιδρυτή των ονειρικών ELOY – αποφάσισαν, για το “In trance”, να συνεχίσουν με τον γίγαντα Dieter Dierks. Ο Dierks, στον οποίο οι SCORPIONS (και όχι μόνο) οφείλουν τον τιτάνιο, γρανιτένιο ήχο τους, είχε δουλέψει στο παρελθόν με πιο πειραματικά σχήματα, όπως τους Άγγλους progressive rockers NEKTAR και τους Γερμανούς θρύλους της ηλεκτρονικής μουσικής, TANGERINE DREAM.
Ο παραγωγός έδωσε αυτό το συνεκτικό στοιχείο στην μπάντα, φέρνοντας μαζί όλες τις διαφορετικές μουσικές προσωπικότητες τους να δουλέψουν για ένα κοινό στόχο. Όπως είχε πει και ο Rudolf, «από την μια ήταν ο Uli, περισσότερο επηρεασμένος από τον Hendrix, ενώ από την άλλη ήμασταν εγώ και ο Klaus με τα τραγούδια μας … ο Dieter είχε φοβερό αυτί και μπορούσε να συνδυάσει αυτά τα δύο στυλ για να φτιάξει έναν ιδιαίτερο ήχο». Με αυτό το δυναμικό line-up και τον Dierks να καθαρίζει τον ήχο τους από φλυαρίες και αδιέξοδους πειραματισμούς, η μπάντα ήταν ξεκάθαρα πιο άνετη να δημιουργήσει ένα άλμπουμ, που αποδείχτηκε διαχρονικό, γεμάτο ταλέντο και αυτοπεποίθηση. Και παράλληλα, ήταν η αρχή μιας απόλυτα επιτυχημένης πορείας με τον εξαιρετικό αυτό παραγωγό, που τους οδήγησε στις μεγαλύτερες επιτυχίες τους και έμεινε μαζί τους μέχρι και το “Savage amusement” (1988). Στα πλήκτρα συμμετείχε, όπως και στο “Fly to the rainbow”, o Achim Kirschning, ο οποίος παλιότερα έπαιζε στους RED DAWN, μαζί με τους Jürgen Rosenthal , Uli Jon Roth και Francis Buchholz.
Το “In trance” ξεκινάει με ένα από τα πιο ιδιαίτερα τους τραγούδια, το ηλεκτρισμένο “Dark lady”. Με το αδιάκοπο σφυροκόπημα στα ντραμς και τα πολυεπίπεδα riffs του, είναι ενδεικτικό των δυνατών σημείων του “In trance”. Για πρώτη φορά, οι Uli και Klaus Μοιράζονται τα φωνητικά, ενώ οι κιθάρες ακούγονται επιθετικές, ξεκινώντας εκρηκτικά το άλμπουμ. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Roth, «το τραγούδι δεν έχει απολύτως κανένα μήνυμα, αλλά προέκυψε πάνω στην απόλαυση να παίζουν αυτόν τον boogie σκοπό με τα διπλά arpeggio».
Το ομώνυμο τραγούδι είναι αναμφίβολα η πρώτη μεγάλη στιγμή των SCORPIONS. Μία σκοτεινή, ψυχεδελική μπαλάντα που δεν είχε καμία σχέση με ό,τι είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Διαποτισμένο με έναν ρομαντισμό δίχως αναστολές (άλλοι υποστηρίζουν ότι μιλάει για τον εθισμό και τις καταχρήσεις), το τραγούδι φτάνει σε ένα ρεφραίν όπου ο Klaus αγγίζει και τα άψυχα με την ερμηνεία του. Από την άλλη, τα κιθαριστικά σόλο του Roth είναι πεντακάθαρα και τέλεια παιγμένα, φέρνοντας την δική τους μαγεία στην σύνθεση. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι η απάντηση των άγνωστων τότε SCORPIONS στους AEROSMITH, ενώ διαθέτει ένα μελωδικό ρεφραίν που θα ακούγαμε σε πολλές power ballads την δεκαετία που θα ακολουθούσε. Τέτοιες μπαλάντες θα αποτελούσαν το σήμα-κατατεθέν των SCORPIONS, καθώς με τα χρόνια θα πετούσαν λίγο-λίγο τα ψυχεδελικά στοιχεία και θα γινόντουσαν αυτό που ο κόσμος όλος γνώρισε στα 80s.
Πέρα από το πολύ ανθρώπινο και γλυκόπικρο μήνυμα του επόμενου “Life’s like a river”, το τραγούδι έχει και μία από τις καλύτερες ενορχηστρώσεις στην δισκογραφία τους. Οι δισολίες αντί εναρκτήριου riff των Roth και Schenker είναι τόσο περίτεχνες και αραχνοΰφαντες, που ξεχωρίζουν πριν και μετά το μελαγχολικό κουπλέ που τραγουδάει ο Klaus. Ένα τραγούδι για τα χρόνια που περνούν πάνω από τους ανθρώπους και τους αλλάζουν καθώς αυτοί γερνούν. Μεγάλο συναισθηματικό βάθος σε αυτό το «ποτάμι της ζωής», που εμφατικά ξεχύνεται μέσα από την βαθιά αισθαντική φωνή του Meine και τις κιθάρες των Roth και Schenker, με την ενεργή υποστήριξη των Lenners και Buchholz που οδηγούν τον ρυθμό.
Η ένταση ανεβαίνει κατακόρυφα με το “Top of the bill”, καθώς τα ουρλιαχτά του Klaus σχίζουν τον αέρα, με την υστερική, παραμορφωμένη κιθάρα του Roth βάζει φωτιά στα ηχεία. Το τραγούδι μιλάει για την ζωή στον δρόμο και τις φαινομενικά ατελείωτες περιοδείες, τρανταχτό παράδειγμα της ενέργειας της μπάντας και της «εργασιακής» τους προσέγγισης, στον δύσκολο δρόμο προς την φήμη και την καταξίωση. Στο τέλος της πρώτης πλευράς, οι SCORPIONS κλείνουν με το σκοτεινό “Living and Dying”. Ένα απαισιόδοξο – αλλά ενδιαφέρον- τύπου BLACK SABBATH τραγούδι που σιγοκαίει μέσα στο σκοτάδι του. Η θρηνητική κιθάρα του Uli πνίγει το τραγούδι στην λύπη, αλλά αξίζει να αναφερθεί και η εξαιρετική δουλειά του Buchholz στο μπάσο.
Γερμανοί και τεχνολογία πάνε μαζί και το “Robot man” είναι η απόδειξη αυτού. Εδώ αρχίζει να ξεχειλίζει η ενέργεια του συγκροτήματος, με γρηγορότερο ρυθμό και περισσότερα χωσίματα από τους Roth και Schenker. Με ένα μπαράζ από τον Lenners στα ντραμς, ωθούμενο από το μηχανικό riff και τα μανιασμένα φωνητικά του, ξεχωρίζει μέσα στο “In trance”, και σε αφήνει να περιμένεις και για συνέχεια.
Το “Evening wind” είναι μια ατμοσφαιρική μπαλάντα με έντονη παρουσία στο μπάσο. Τα φωνητικά του Klaus διαδέχονται τους στίχους με φόντο την blues κιθάρα του Uli. Το σόλο είναι συγκρατημένο, όχι αχαλίνωτο, προσθέτοντας στο συναίσθημα του τραγουδιού καθώς φτάνει σε ένα fade out στο τέλος.
Στη συνέχεια ακολουθεί το “Sun in my hand”, όπου τραγουδάει ο Uli Jon Roth. Ένας φόρος τιμής του κιθαρίστα στο ίνδαλμα του, Jimi Hendrix και ίσως το πιο «φευγάτο» και ψυχεδελικό τραγούδι του άλμπουμ. Ενώ ξεκινά με μερικά εκπληκτικά riff και ακούγεται σαν τους CREAM, τα φωνητικά του Roth δεν είναι τόσο δυνατά όσο το παίξιμό του. Καθώς αυτό προσθέτει ποικιλία, είναι αναμφισβήτητα το λιγότερο Scorpion-ικό κομμάτι στο άλμπουμ, καθώς η αλληλεπίδραση μεταξύ των φωνητικών και της κιθάρας θάβει τις δυνατότητες του.
Το τελευταίο εξαιρετικό κομμάτι του άλμπουμ είναι το “Longing for fire”. Ξεκινά με ένα riff που ακούγεται για λίγο σαν KISS πριν στραφεί σε μια περιοχή που θυμίζει STYX της δεκαετίας του ’70, ενώ στο πνεύμα του θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει το “Boys are back in town” των SCORPIONS. Ο Rudolf προσφέρει μερικά εξαιρετικά riff, αλλά το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει είναι η φανταστική κιθάρα του Uli και η μπασογραμμή του Buchholz. Το άλμπουμ κλείνει με το ορχηστρικό κομμάτι “Night lights”, το οποίο είναι ένα πολύ ήρεμο αν και πειραματικό κομμάτι. Είναι ένα ιδιόμορφο κλείσιμο – σαν ένα γλυκό νανούρισμα, αφού διαθέτει μία εξαιρετική μελωδία έμπνευσης Roth.
Γενικά, το “In trance” δύναται, δικαιωματικά, να θεωρηθεί ως το πρώτο «γνήσιο» SCORIPONS άλμπουμ, καθώς εδώ είναι το σημείο που η μπάντα αρχίζει να αναπτύσσει το χαρακτηριστικό μεταλλικό της ήχο. Τόσο οι καταιγιστικές κιθάρες του δίδυμου Schenker-Roth, όσο και η δυναμικές ερμηνείες του Meine, μας προσφέρουν ένα δίσκο που αριστοτεχνικά μας μεταφέρει μία γλυκόπικρη, μελαγχολική διάθεση. Και μάλιστα, ίσως να είναι και το πιο «μελαγχολικό» άλμπουμ των SCORPIONS, εξαιτίας του χαρακτηριστικού παιξίματος του Roth, μία αίσθηση που εντείνεται από την πιο «σοβαρή» στιχουργική προσέγγιση.
Ωστόσο, το “In trance” έχει και άλλες δύο πρωτιές για τους SCORPIONS, που αφορούν το εξώφυλλο του. Πρώτον, εδώ βλέπουμε για πρώτη φορά το γνωστό τους logo, με την χαρακτηριστική γραμματοσειρά. Επιπλέον, ξεκίνησε μία εποχή προκλητικών εξώφυλλων για το συγκρότημα, που θα κρατούσε μέχρι και το “Love at first sting” του 1984. Η πρώτη εκδοχή του εξώφυλλου, από μία φωτογραφία του Michael von Gimbut, αναπαριστά μία ξανθιά Γερμανίδα μισό-ανασηκωμένη πάνω από μία λευκή Fender Stratocaster, με το ένα της στήθος να ξεπροβάλλει μέσα από την ελαφριά ένδυση της. Αν και στην πρώτη ελληνική έκδοση του άλμπουμ, το στήθος φαινόταν – αν και θολά – οι μετέπειτα εκδόσεις φρόντισαν να το καλύψουν. Όσον αφορά την κιθάρα, αυτή ήταν του ίδιου του Uli και μάλιστα μία από τις αγαπημένες του, αφού την χρησιμοποίησε σε όλα τα άλμπουμ μέχρι το “Tokyo tapes”, ενώ φαίνεται και στο εξώφυλλο του δεύτερου προσωπικού του άλμπουμ, “Fire wind” (1981).
To “In trance” κυκλοφόρησε την 17η Σεπτεμβρίου 1975 και παρά τις προσδοκίες δεν μπήκε σε κάποιο chart. Παρόλα αυτά, έδωσε στο συγκρότημα να βγει σε περιοδεία έξω από την Γερμανία, παίζοντας την πρώτη τους βρετανική περιοδεία, περνώντας από ιστορικά venues του Λονδίνου, όπως το Marquee και το Roundhouse. Μάλιστα, στο Birmingham είχαν προγραμματιστεί να ανοίξουν για ένα ανερχόμενο punk συγκρότημα – μετέπειτα φίλους των MOTORHEAD και επιτυχημένου post punk σχήματος των 80s – τους DAMNED. Σύμφωνα, με τον Schenker, «δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο…δεν μπορέσαμε να ανεβούμε στην σκηνή μέχρι τις 01:00 τη νύχτα…και κάποιοι από το ακροατήριο έπιναν όλο το βράδυ, κατουρούσαν στις γωνίες του χώρου, παντού!». Η μπάντα έριξε μία ματιά, βγήκαν έξω, μπήκαν στα αυτοκίνητα τους και έφυγαν χωρίς να παίξουν ούτε μία νότα. Πίσω στην Γερμανία, άλλαξαν ταυτότητα για λίγο, και με το όνομα THE HUNTERS ηχογράφησαν δύο διασκευές σε τραγούδια των Άγγλων glam rockers SWEET στα γερμανικά, τα “Action” και “Fox on the run”.
Τελικά, το “In trance” ήταν ένα καθοριστικό βήμα για τους SCORPIONS. Το άλμπουμ τους μετέφερε από το ψυχεδελικό rock σε έναν πιο δυνατό hard rock ήχο, που έθεσε τις βάσεις για τη μελλοντική τους επιτυχία. Ενώ οφείλει κάποια από την συνθετική και μελωδική του έμπνευση σε διάφορα μεγάλα συγκροτήματα της εποχής, το αποτέλεσμα είναι αναμφισβήτητα οι SCORPIONS που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε. Ο συνδυασμός των γρανιτένιων riffs του Rudolf Schenker και των καυτών leads του Uli Jon Roth δημιούργησε ένα μοναδικό δίπολο δυνατών rock κομματιών και μελαγχολικών μπαλαντών. Αυτό το δυνατό αλλά μελωδικό στυλ αποδείχθηκε το πρότυπο για τους μελλοντικούς τους θριάμβους. Και σε αυτό το άλμπουμ, η φωνή του Klaus Meine αναδείχθηκε για πρώτη φορά με τη γνωστή της δύναμη, δίνοντας στους SCORPIONS τον γνώριμο «γερμανικό» τους χαρακτήρα, που θα βελτιωνόταν στις επόμενες δεκαετίες. Ενώ η επιτυχία στα charts ήρθε πολύ αργότερα, με το “Lovedrive” (1979), το “In trance” αποτέλεσε την ιδανική αφετηρία για το ταξίδι τους προς την επιτυχία και την δόξα.
Κώστας Τσιρανίδης
