a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Μaximum overload” – DRAGONFORCE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2014
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: earMUSIC
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jens Bogren
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Marc Hudson
Kιθάρες – Herman Li
Κιθάρες – Sam Totman
Μπάσο – Frédéric Leclercq
Drums – Dave Mackintosh
Πλήκτρα – Vadim Pruzhanov
Ρε παιδί μου άμα σ αρέσει το Power Metal και δε σε χαλάει να τρίβεις και λίγο παραπάνω ρεγκάτο απάνω του, είχες περάσει καλά με το “Maximum overload”. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα κακά είναι ότι κιόλας πέρασαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του έκτου κατά σειρά δίσκου των DRAGONFORCE και γενικά πέρασαν ήδη δέκα χρόνια από το 2014 που από μόνο του είναι σοκ.
Το όνομα του δίσκου πρόδιδε τις προθέσεις των shredders από το Λονδίνο οι οποίοι από την πρώτη δισκογραφική τους δουλειά είχαν καταστήσει σαφές ότι ήθελαν να πηγαίνουν όλα στο κόκκινο. Ταχύτητες δίκασες σόλο τσιρίδες και ρεφρενάρες μεγαλεπίβολες. Ε, στο “Maximum overload” τα τσίτωσαν όλα όσο μπορούσαν. Από το εναρκτήριο “The Game” το άλμπουμ έμπαινε με τα μπούνια. Πρόκειται για το πιο γρήγορο τραγούδι που έγραψαν ποτέ, στα 240 bpm. Συντονισμένοι με το πνεύμα της εποχής μάλιστα που το core γνώριζε τις δόξες του, οι DRAGONFORCE δεν είχαν διστάσει να μπουν με ένα «τέρμα early 10s» σουηδοντέθ ριφ που θα το ζήλευαν οι KILLSWITCH ENGAGE και να διανθίσουν τον ήχο τους με blastbeats και brutal φωνητικά.
Fun Fact στο εν λόγω κομμάτι κάνει guest ο Matt Heafy των TRIVIUM οπότε από εκεί καταλαβαίνεις πολλά. To έκανε και σε άλλα δύο κομμάτια του δίσκου (“Defenders”, “No more”). Μετά βέβαια στο ρεφρέν γυρνάνε στα γνώριμα cheesy power μονοπάτια που είτε τσινάς, είτε τα απολαμβάνεις. Και κάπου εκεί τελειώνει η διάθεση για πειραματισμούς του “Maximum overload”. Κάτσε αυτό είναι καλό ή κακό; Μάλλον καλό, Δέκα χρόνια μετά o δίσκος αυτός ακούγεται ευχάριστα. Δεν αναλώθηκε σε μοντερνιές για να εναρμονιστεί με την εποχή. Τις χρησιμοποίησε με το σταγονόμετρο. Η μπάντα έχοντας στο οπλοστάσιο της τη μεγάλη δημοτικότητα που απέκτησε λόγω ταχυτήτων και καλού μάρκετινγκ (βλ. Guitar Hero) έχει δώσει ένα τίμιο δισκάκι που ευχαρίστως το βάζεις και σε κρατάει ακόμα.
Όμορφες συνθέσεις ωραία κουπλεδάκια και σχεδόν όλα μα όλα τα ρεφρέν είναι τόσο catchy ώστε να μη θες να πατήσεις το skip. “Tomorrow’s king” με τις χαρωπές αλλά και λίγο νοσταλγικές μελωδίες. “Three hammers” που θα το ζήλευαν αρκετές επικομπάντες. “Symphony of the night” με την Castlevania θεματολογία και τις έξυπνες εναλλαγές στη σύνθεση. “Ring of fire” που είναι διασκευή Johny Cash και πραγματικά εκπλήσσεσαι από το πόσο μια country σύνθεση μπορεί να γίνει power metal έπος. Είναι μερικά παραδείγματα των όμορφων στιγμών που σου χαρίζει το “Maximum overload”. Η παραγωγή επίσης είναι πολύ γεμάτη και απολαυστική που κινείται σε πιο μοντέρνα προσέγγιση και δεν έχει τις κιθάρες – τζιτζίκια αρκετών power metal πονημάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι φέρει την υπογραφή του Jens Bogren ο οποίος έχει δουλέψει για τη μισή σουηδική Death σκηνή και όχι μόνο.
Ανακάλυψαν τον τροχό με αυτό το δίσκο οι DRAGONFORCE; Σε καμία περίπτωση. Άλλαξαν το μέλλον τις μουσικής; Με την καμία. Όμως. Διάβαζα κριτικές της εποχής που το ψιλοέθαβαν με το γάντι λόγω της απουσίας καινοτόμων στοιχείων. Όμως μάλλον είχαν εξαντλήσει την αυστηρότητά τους. Δεν είναι απαραίτητο κάθε δίσκος να σου αλλάζει τη ζωή ούτε χρειάζεται να λύνεις εξισώσεις για να απολαύσεις καλή μουσική. Οι DRAGONFORCE είχαν καταφέρει να δώσουν 16 πολύ ωραία και ευχάριστα κομμάτια (όχι και λίγα) τα οποία σε κράταγαν και σε έκαναν να περνάς όμορφα. Δέκα χρόνια μετά το πετυχαίνουν ακόμα… Κάπου ίσως αυτό είναι και το νόημα της μουσικής. Όχι;
Υ.Γ. Να μη μιλήσουμε πάλι για το ότι όλοι οι τύποι είναι τέρατα τεχνικής. Τα ’χουμε πει αυτά.
Άρης Λάμπος
