a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Gothic” – PARADISE LOST
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Peaceville Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Keith Appleton
ΣΥΝΘΕΣΗ: Nick Holmes – φωνητικά
Greg Mackintosh – κιθάρα
Aaron Aedy – κιθάρα
Stephen Edmondson – μπάσο
Matthew Archer – τύμπανα
Στη παρέα από το Halifax χρωστάμε πολλά. Δημιούργησαν έστω και άθελά τους, αφού απλά ήθελαν να παίξουν αργόσυρτο death metal, ένα καινούριο genre, το γνωστό και αγαπημένο μας gothic metal. Ένα χρόνο μετά το doom/death ντεμπούτο τους “Lost paradise”, το 1991 κυκλοφόρησαν το “Gothic”, το οποίο έμελλε να επηρεάσει 100άδες μπάντες και ακόμη και μετά από τρεις δεκαετίες μετά, αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλούς μουσικούς.
Ο τρόπος που έγραφε μουσική ο Greg Mackintosh ήταν πρωτοποριακός, παρά τις επιρροές και μουσικές αναφορές σε άλλες μπάντες που μπορεί να είχαν τα riffs του. Στη μετάβαση αυτή από τον πιο πρωτόγονο ας πούμε ήχου του ντεμπούτου, βοήθησαν και οι πινελιές ορχηστρικών σημείων καθώς και τα διακριτικά γυναικεία φωνητικά της Sarah Marrion, με τρανό παράδειγμα το ομώνυμο θρυλικό τραγούδι, το οποίο ανοίγει τον δίσκο. Το οποίο όμως είναι μόνο μία μονάδα, αφού ο δίσκος περιέχει τα υπερκλασικά, “Eternal” (ίσως το κορυφαίο τραγούδι της μπάντας), “Dead emotion” και “Rapture”, κομμάτια τα οποία οι μεταλλάδες της γενιάς του ’90, θα έχουν μπάντα-εικόνισμα! Τα φωνητικά του Holmes θα πρέπει να διδάσκονται σε μαθήματα φωνητικής για ακραίο metal, αφού τέτοια χροιά και βάθος, προσωπικά δεν έχω ακούσει ποτέ και από κανέναν άλλο. Ο πρώην ντράμερ της μπάντας Matthew Archer, μπορεί να μην θεωρούταν κορυφή σε αυτό που κάνει, αλλά νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος που προτιμά τον δικό του ήχο, παρά για παράδειγμα αυτά που έπαιζε μετά ο «πολύς» Adrian Erlandsson. Ήταν αυτό που λέμε «τόσο, όσο» και δε θα τα άλλαζα για κανένα λόγο.
Σε τριάντα χρόνια από τώρα να είμαστε καλά, και παππούδες και γιαγιάδες που θα είμαστε, τα συναισθήματα αλλά και η εκτίμηση για αυτό το θρυλικό άλμπουμ, δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ακόμα και τώρα, γράφοντας αυτό το άρθρο, ακούγοντας τον δίσκο, τραγουδώ, κάνω headbanging και πωρώνομαι, όπως την πρώτη φορά που το άκουσα, 26 χρόνια πριν!
Γιώργος Δρογγίτης
