ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ – “One” – NEAL MORSE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 2004
ΕΤΑΙΡΙΑ – Inside out
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ Bill Evans και Neal Morse
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
Neal Morse – κιθάρες, φωνητικά, πλήκτρα
Randy George – μπάσο
Mike Portnoy – τύμπανα
Κάτι μου λέει πως θα αρχίσω να επαναλαμβάνομαι γράφοντας στη στήλη αυτή για τον αγαπητό μου Neal Morse, μιας και για κάθε επέτειο δεν γίνεται να μην πιάσω την ιστορία πάλι από την αρχή και να υπογραμμίσω τα γεγονότα εκείνα που έκαναν τον πάλαι ποτέ ηγέτη των SPOCK’S BEARD έναν σόλο καλλιτέχνη. Πάνω απ’ όλα πρέπει να ανατρέξουμε στα όσα τον έκαναν born again χριστιανό.
Το 2001 λοιπόν και ενώ οι SPOCK’S BEARD βρίσκονταν στα τελικά στάδια της ηχογράφησης του διπλού άλμπουμ “Snow”, η Αμερική δέχθηκε την επίθεση στους δίδυμους πύργους και ο Morse βρέθηκε σε μια απομονωμένη γεωγραφική τοποθεσία για να διεργαστεί τις σκέψεις του πάνω στο που βρισκόταν μουσικά, προσωπικά αλλά κυρίως πνευματικά όντας σε δίλημμα για το συγκρότημα του και τον εαυτό του.
Το 2002 πήρε την απόφαση να συνεχίσει μόνος του διαγράφοντας μια καριέρα ως πιονιέρος του χριστιανικού prog rock και δημιουργώντας σχολή. Το 2003, με τον Mike Portnoy πλησίον του (είχαν ήδη κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ μαζί ως TRANSATLANTIC), αποτύπωσε την πνευματική του αναγέννηση στο “Testimony” και, το 2004, κυκλοφόρησε το magnum opus “One” το οποίο βασίζεται θεματικά στην παραβολή του Άσωτου Υιού, η πρώτη φορά που διασκεύασε μια διάσημη παραβολή και κείμενο από τη Καινή Διαθήκη.
Η ιστορία βέβαια δεν αποτελεί ως γενικότερη θεματική κάτι καινούργιο για τον Morse μιας και το μοτίβο του μεταφορικού υιού που απομακρύνεται από τον Πατέρα μέσα από την αμαρτία, μόνο για να επιστρέψει μέσα από τη συγχώρεση, συναντάται σε όλη τη δισκογραφία του. Εδώ επίσης συναντάμε ουσιαστικά μια πρώτη μορφή του γκρουπ NMB (THE NEAL MORSE BAND) μιας και στο μπάσο είναι ο Randy George ο οποίος μαζί με τον Portnoy θα συνδράμουν και στη σύνθεση κάποιων κομματιών.
Όπως είναι αναμενόμενο με τον Neal Morse, ο άνθρωπος δεν μπορεί να γράψει έναν prog rock δίσκο που να μην ξεπερνάει τη μία ώρα με το “One” να φτάνει στα 79 λεπτά. Μουσικά, αν είστε οπαδός, ξέρετε ακριβώς τι να περιμένετε από τον κύριο από το Nashville του Tennessee μιας και είναι πολύ συντηρητικός στο στυλ και τον ήχο του: μακροσκελή και δαιδαλώδη τραγούδια με επικά, συμφωνικά και μεγαλειώδη intro και outro, πολυφωνίες, σόλο, εναλλαγές και φυσικά το μουσικό και ηχητικό σύμπαν των GENESIS, YES, THE BEATLES, ELTON JOHN, KANSAS, ELP σαν μια εγκυκλοπαίδεια του 70s prog rock και songwriting. Τα οχτώ κομμάτια του δίσκου χωρίζονται σε πολλαπλά μέρη και διαρκούν πάνω από δέκα λεπτά σε μέσο όρο.
Ναι, ο Neal Morse γράφει πάντοτε prog rock on steroids και κάνει αυτό που εκείνος γουστάρει και που τον εκφράζει μουσικά αλλά και πνευματικά, αδιαφορώντας αν συχνά επαναλαμβάνεται και κουράζει με την μανιέρα του. Συχνά μου φέρνει ψυχική ανάταση και με ξεσηκώνει με την αχαλίνωτη μουσικότητα του (χάρη και στο παίξιμο του Portnoy) αλλά συχνά με εκνευρίζει με τις εμμονές του, μουσικές και στιχουργικές. Θα έλεγα μάλιστα πως είτε μιλάμε για ένα άλμπουμ του που βγήκε πριν από είκοσι χρόνια ή ακόμα και στο παρόν, ο Neal Morse είναι ένας καλλιτέχνης που είτε θα σας αρέσει ή θα σας απωθεί ή ενίοτε και τα δύο.
Αυτό τουλάχιστον όσον αφορά τη σόλο καριέρα του μιας και για πολλούς από μας που ακούμε φανατικά 90s prog σχήματα, οι SPOCK’S BEARD ήταν το peak του Morse και η απουσία του από το συγκρότημα παραμένει αισθητή όλα αυτά τα χρόνια. Χαίρομαι ωστόσο να επιστρέφω κάθε τόσο στα επικά σόλο άλμπουμ του όπως το “One” για να ξαναπιάσω το νήμα και να θυμηθώ από πού (ξανά)ξεκίνησε και την πορεία που ακολούθησε.
Φίλιππος Φίλης
