A day to remember… 2/11 [PSYCHOTIC WALTZ]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Into the everflow” – PSYCHOTIC WALTZ
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΙΑ: Dream Circle Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ralf Hubert
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Buddy Lackey – φωνητικά
Dan Rock – κιθάρες, πλήκτρα
Brian McAlpin – κιθάρες
Ward Evans – μπάσο
Norm Leggio – ντραμς

Πάμε άλλο ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Σε μία εποχή χωρίς internet, που το word of mouth δούλευε με απίστευτο τρόπο, τότε που άνθιζε το tape trading, τότε που για να μάθεις ένα νέο σχήμα που έκανε το «μπαμ», έπρεπε να αγοράζεις ξένα περιοδικά (ακόμα και χωρίς να ξέρεις τη γλώσσα). Προσοχή, δεν θεοποιώ την εποχή εκείνη, φυσικά και μου αρέσει που με ένα κλικ έχω μπροστά μου όποιο συγκρότημα θέλω, απλά πρέπει να πούμε αυτές τις λεπτομέρειες για να μπουν στο κλίμα και όσοι δεν το έζησαν λόγω ηλικίας, είτε το παραδέχονται, είτε όχι.

Ένα από τα συγκροτήματα που είχαν κάνει πάταγο στο underground στις αρχές των 90s, ήταν οι PSYCHOTIC WALTZ. Ένα γκρουπ με πάρα πολύ ιδιαίτερο ήχο, που το χαρακτήριζες progressive επειδή ακριβώς δεν ήξερες που ακριβώς να το κατατάξεις. Το ντεμπούτο του, “A social grace”, είχε thrash επιρροές, BLACK SABBATH, ψυχεδέλεια, US Metal και πάρε κι ένα φλάουτο στο μυθικό “I remember”, το κομμάτι που έχει στοιχειώσει όλους εμάς που λατρέψαμε και λατρεύουμε αυτό το σχήμα, έτσι να γουστάρεις.

Οι PSYCHOTIC WALTZ, ποτέ δεν υπήρξαν τυχεροί στην καριέρα τους. Εκείνα τα χρόνια, ήταν ιδιαίτερα δύσκολα, για έναν επιπλέον λόγο. Μην ξεχνάμε ότι από τα σχολικά του χρόνια, ο ένας κιθαρίστας του σχήματος, ο Brian McAlpin, είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος. Λίγο πριν τις ηχογραφήσεις, ο έτερος κιθαρίστας, Dan Rock, είχε ένα τρομαχτικό ατύχημα όταν έκανε κατάβαση από βουνό με σκοινί και είχε μείνει κι εκείνος σε αμαξίδιο για περισσότερους από οχτώ μήνες. Ευτυχώς, η κατάστασή του βελτιώθηκε, πάτησε στα πόδια του και το συγκρότημα μπήκε για ηχογραφήσεις.

Το πρώτο που κοίταξαν να αλλάξουν, ήταν η εταιρία τους. Έφυγαν από τη Rising Sun Records (που έκλεισε δέκα χρόνια αργότερα) και πήγαν στη Dream Circle. Δύσκολη εταιρία κι αυτή. Χωρίς διανομή και στην Ελλάδα και αναγκαζόμασταν να πληρώνουμε μία περιουσία για να αγοράζουμε τα CD τους ως «εισαγωγής», δηλαδή περίπου 2.500 δραχμές παραπάνω. Στην Αμερική, ήταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Μόνο στην περιοχή τους, στο San Diego είχαν ένα σχετικό όνομα. Το cult following που είχαν στην Ευρώπη, όμως, ήταν εξαιρετικό. Πολλά περιοδικά είχαν το “A social grace” «Δίσκο του μήνα» και ο Buddy Lackey (τι Devon Graves και μπαρμπούτσαλα μου λέτε. Με αυτό το όνομα μεγαλώσαμε) με την παρέα του, αποφάσισαν ότι έπρεπε να επικεντρωθούν στην Ευρώπη. Πήγαν λοιπόν στο Herne, στην κοιλάδα του Ruhr, πιο γνωστός και ως το «χωριό των RAGE», αφού από εκεί κατάγεται ο Peavy Wagner (στην άχρηστη πληροφορία της ημέρας), με παραγωγό τον Ralf Hubert, τον άνθρωπο πίσω από τους MEKONG DELTA και προφανώς έναν από τους ελάχιστους που μπορούσε να κατανοήσει τη μουσική τους και ηχογράφησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, το “Into the everflow”.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα άλμπουμ λιγότερο thrashy, πολύ περισσότερο ψυχεδελικό, με τους BLACK SABBATH να κάνουν έντονη την παρουσία τους για μία ακόμη φορά. Ο Buddy Lackey, έκανε ασύλληπτα πράγματα με τη φωνή του, ίσως λίγο υπερβολικά, αλλά σίγουρα αδιανόητα και σε βαθμό που ελάχιστοι είχαν δοκιμάσει μέχρι τότε, ο Norm Leggio στα ντραμς έπαιζε φοβερούς ρυθμούς και η κιθαριστική δουλειά των Rock/McAlpin ήταν υποδειγματική. Μέχρι και το εξώφυλλο του συγχωρεμένου Mike Clift, o οποίος δούλεψε σχεδόν αποκλειστικά με το συγκρότημα, ήταν μέρος της μεγάλης εικόνας, του ξεχωριστού image που πρόσεχαν μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.

Για μία ακόμη φορά, είχαν αποδείξει ότι μπορούσαν να παίζουν πράγματα που δεν είχαν δοκιμαστεί ποτέ ξανά στο παρελθόν, διατηρώντας τον χαρακτήρα του “A social grace” και πηγαίνοντας τη μουσική τους ένα βήμα παραπέρα. Αυτό φαινόταν αρχικά από τις δύο επικές συνθέσεις τους, το “Butterfly” και κυρίως το “Into the everflow”, των οποίων η δομή και η τελική κορύφωση είναι χαρακτηριστικά του ταλέντου τους. Πλάι σε αυτά, βάζω το “Freakshow” που είναι η λογική συνέχεια του αγαπημένου μου “Another prophet song”, αλλά και η μπαλάντα, “Hanging on a string”, που δεν είναι απλά μία προσπάθεια να φτάσουν το “I remember”. Κατανοώντας ότι δεν είναι δυνατό να ξαναγραφτεί κάτι παρόμοιο, δοκίμασαν κάτι διαφορετικό, αλλά εξίσου ελκυστικό, μ’ ένα κιθαριστικό σόλο που βρίθει μελωδίας και συναισθήματος. Εύφημος μνεία στο τραγούδι “Little people”, του οποίου ο τίτλος, έχει χρησιμοποιηθεί ουκ ολίγες φορές στην επαγγελματική κι όχι μόνο δραστηριότητά μου…

Δεν θα ήθελα να μπω σε μία στείρα track by track ανάλυση για ένα δίσκο που βγήκε πριν από 30 χρόνια. Παλιότερα, ήταν και πάρα πολύ δύσκολο να βρεθεί, πλέον μπαίνετε στα streaming services, το ακούτε και κρίνετε, αν δεν γνωρίζετε τους σπουδαίους PSYCHOTIC WALTZ. Απλά, θα πρέπει να αναφέρω ότι εκείνα τα χρόνια, όσους άκουγαν PSYCHOTIC WALTZ, τους είχαμε ως συνώνυμο της ανοιχτομυαλιάς στη μουσική και του καλού γούστου, κάνοντας μία ιδιότυπη «ελιτίστικη κλίκα», όπου μπορούσαμε να μιλάμε για συγκροτήματα που δεν τα γνώριζε το ευρύ κοινό και να καταλαβαινόμαστε. Είμαι ευτυχής, που επέστρεψαν κι έβγαλαν το “The God-shaped void”, το οποίο άνετα ήταν δίσκος της χρονιάς όταν βγήκε και δείχνουν ότι το κατέχουν το άθλημα όσο λίγοι.

Did you know that:

• Στο “Butterfly”, υπάρχει ένα ιδιότυπο ποτ πουρί από τον Jimi Hendrix (“Purple haze”), τους DOORS (“People are strange”), τον David Bowie (“Fame”), τους JETHRO TULL (“Cross-eyed Mary”), ενώ ακούγονται και πολλοί στίχοι από τίτλους τραγουδιών του Hendrix (βάλτε κάτω πόσες αναφορές υπάρχουν μόνο σ’ αυτό το τετράστιχο: “For the purple hazed experience / Of the electric lady’s voodoo child / Yes they were bold as love / Just ask the axis”).
• Το 2004, το “Into the everflow”, επανακυκλοφόρησε μαζί με το “Bleeding” (όπως και το “A social grace” μαζί με το “Mosquito”), έχοντας ένα bonus CD με δέκα (10) bonus tracks, εκ των οποίων τέσσερα ήταν από το demo των ASLAN (pre-PSYCHOTIC WALTZ) και τα υπόλοιπα ήταν demo του δίσκου.
• Κανονικό bonus track ήταν η διασκευή στο “Disturbing the priest” των BLACK SABBATH, από το “Born again”, της περιόδου με τον Ian Gillan. Ακόμη κι εκεί, η επιλογή τους ήταν ασυνήθιστη, με τον Buddy Lackey να κάνει τη φωνή του ακριβώς σαν αυτή του Gillan. Η διασκευή αυτή, υπήρχε στην επανακυκλοφορία που είχε κάνει το ίδιο το συγκρότημα και στη συλλογή “Weird thoughts”, που είχε κυκλοφορήσει μόνο στην Ευρώπη. Επίσης, υπήρχε στο demo των ASLAN, μία πρώιμη μορφή της, πίσω στο 1986.
• Η πώρωση με τους PSYCHOTIC WALTZ εκείνα τα χρόνια, είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο, που θυμάμαι πως είχα βγει ένα βράδυ, μισοξυρισμένος, όπως ακριβώς ο Dan Rock στη φωτογραφία που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο του δίσκου… Καταλαβαίνετε πως με κοιτούσε ο κόσμος…

Σάκης Φράγκος