ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Clouds” – TIAMAT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media Records
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Waldemar “Is it now?” Sorychta
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Johan Edlund: Φωνητικά, Κιθάρες
Thomas Petersson: Κιθάρες
Johnny Hagel: Μπάσο
Niklas Ekstrand: Τύμπανα
Kenneth Roos: Πλήκτρα
Παρότι ξεκίνησαν το 1987, ως TREBLINKA, ήταν μόλις το 1990 όταν άρχισαν επίσημα την καριέρα τους υπό το όνομα της Θαλάττης, στην μεσοποτάμια εκδοχή της θεάς, της TIAMAT. Μέχρι το 1992, οπότε και θα σταματήσουμε την χρονομηχανή μας, είχαν ήδη δύο ολοκληρωμένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους, με το τρίτο, το “Clouds”, να είναι αυτό που θα μας απασχολήσει σήμερα.
Όπως και τα δύο προηγούμενα άλμπουμ του συγκροτήματος, έτσι και το “Clouds”, κινείται στον χώρο του Blackened, Doom/Death Metal, διατηρώντας τον αρχικό, extreme χαρακτήρα του ήχου των Σουηδών. Όμως, παρά το γεγονός ότι συνεχίζει να είναι extreme, ήδη από αυτό το άλμπουμ οι ΤΙΑΜΑΤ άρχισαν να δείχνουν σημάδια πειραματισμού, ανοίγοντας διαφορετικούς δρόμους και εξερευνώντας άλλα ηχητικά περάσματα. Πολύ χαρακτηριστικό των παραπάνω, το γεγονός ότι, παρά την κυριαρχία των growl και των extreme φωνητικών, πλέον στην φωνητική τους παλέτα προστίθενται και καθαρά φωνητικά. Παράλληλα, η μελωδία γίνεται πιο κυρίαρχη και ήδη αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους αρκετά Gothic στοιχεία, δείχνοντας ίσως και την μελλοντική πορεία και εξέλιξη του σχήματος.
Το “Clouds” παρότι ακόμα αρκετά ωμό, δείχνει κάποια σημάδια ωρίμανσης για τους ΤΙΑΜΑΤ, μακριά όμως από τον πρώτο ήχο τους. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη ιστορία, η οποία θα ειπωθεί σε έτερο χρόνο. Μένοντας αυστηρά σε αυτήν την τρίτη κυκλοφορία τους, το μόνο σίγουρο είναι ότι καλύπτει πολλά και διαφορετικά γούστα, πολλά και διαφορετικά είδη ακροατηρίου. Η επιθετικότητα, παραμένει παρούσα, αλλά φαίνεται πως την καλμάρει η μελωδία, η οποία όμως δεν είναι απαραίτητα κατευναστική, ακόμα και αυτή, έχει κάτι το ακατέργαστο, κάτι το πραγματικά σκοτεινό και ίσως απειλητικό. Τα καθαρά φωνητικά, παρότι ξένα στην ως τώρα μουσική της μπάντας, δεν είναι άσχετα ούτε και άσχημα. Η χρήση τους άλλωστε, είναι τόση, όση χρειάζεται για να σπάσει την απόλυτη κυριαρχία των γρυλισμάτων. Η γοτθική ατμόσφαιρα που κουβαλάει μαζί του ο δίσκος, παρότι πρωτοεμφανιζόμενη σε δουλειά των ΤΙΑΜΑΤ, επίσης δεν είναι ξένη προς το σύνολο. Αντίθετα, στην απόλυτη μαυρίλα, προσθέτει έναν ρομαντισμό, εξυπηρετώντας στο έπακρο τον λόγο της παρουσίας της στο άλμπουμ.
Το “Clouds”, στα οκτώ τραγούδια του, έχει μια απόλυτη αρμονία, μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Και οπωσδήποτε, δεν φέρει απότομα καμία από τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που θα έρθουν στο μέλλον του συγκροτήματος. Είναι αρμονικό, δυναμικό, σκοτεινό και πληρέστατο. Ακολουθεί με σεβασμό τους προκατόχους του, φέρνοντας νέα πνοή στη μπάντα, αλλά παράλληλα, ανοίγει κάποιες νέες πύλες, τις οποίες το συγκρότημα αντί απλά να τις διαβεί, στην πορεία τις συνθλίβει, αλλάζοντας εντελώς το προφίλ του. Προς το χειρότερο; Ανάλογα στον ακροατή. Εδώ πάντως, δύσκολα κάποιος θα φύγει ανικανοποίητος από το αποτέλεσμα!
Φανούρης Εξηνταβελόνης
