ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Emperor of the Black Runes” – DOMINE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Dragonheart Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Enrico Paoli
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Morby – Φωνητικά
Enrico Paoli – Κιθάρα
Riccardo Paoli – Μπάσο
Riccardo Iacono – Πλήκτρα
Stefano Bonini – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Leanan Sidhe – Φωνητικά στα τραγούδια “The Sun of the New Season (A homecoming song)” και “The forest of Light”
Francesco Zambon – Χορωδιακά φωνητικά
Patrick Wire – Αφήγηση στο “The song of the swords”, χορωδιακά φωνητικά
Οι DOMINE…
Ευδιάκριτοι ανάμεσα σε αυτούς που ηγούνται του ευρωπαϊκού underground επικού ήχου, ζουν και μεγαλουργούν στον δικό τους κόσμο. Το θρυλικό ντεμπούτο “Champion Eternal”, απόκοσμο, κινούμενο σε μονοπάτια που ελάχιστοι κατάφεραν να πατήσουν, ακόμη να βρει ανταγωνιστή ή έστω συνοδοιπόρο στον μοναχικό του δρόμο, χαρακτηριστικό στο οποίο οφείλει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό από τη μαγεία του… Θα σου δώσω όσο καιρό χρειάζεσαι για να ψάξεις, με σκοπό να βρεις κάποιο album που να του μοιάζει. Δεν θέλω να σε προδιαθέσω αρνητικά, αλλά δεν πρόκειται να έχει επιτυχία η αναζήτησή σου. Άδικος ο κόπος.
Τα εξίσου αριστουργηματικά “Dragonlord (Tales of the noble steel)” και “Stormbringer ruler – The legend of the power supreme”, ήταν το επόμενο, λογικό από πλευράς του καλλιτέχνη, βήμα. Έτσι είχε οραματιστεί και το “Champion Eternal” o αρχηγός και συνθέτης Enrico Paoli, αδυνατούσε όμως τη δεδομένη χρονική στιγμή να επιτύχει ένα ανάλογο αποτέλεσμα. Πραγματικό Wagner-ικό metal, ερωτοτροπούσε με την συμφωνική μουσική μακριά από τις αστείες προσπάθειες όσων πίστευαν (και ήταν πολλοί, ειδικά εκείνη την εποχή) πως με ένα set πλήκτρων, θα μπορούσαν να γίνουν μαέστροι.
Οι πρωτοδισκάκηδες και όσοι δυσκολεύονταν να καταπιούν τη λέξη «εξέλιξη», άρχισαν τις πρώτες γκρίνιες. Ακόμη γκρινιάζουν η αλήθεια είναι, απλά, ελάχιστοι όντες, μάλλον περνούν απαρατήρητοι. Οι υπόλοιποι, μεταξύ αυτών και ο άνθρωπος που γράφει αυτές τις γραμμές, «αφήσαν το θαύμα τους». Οι DOMINE είχαν μεν χάσει τον βάρβαρο και αρχέγονο επικό τους χαρακτήρα, είχαν όμως μετεξελιχθεί σε κάτι εξίσου ηρωικό και επιπροσθέτως ευγενές, «ντυμένο» με λούστρο και λάμψη.
Τότε ο Τύπος τους ενέταξε και επισήμως στο power metal. Μια κίνηση θεωρητικά σωστή, έστω κι αν στο τέλος της ημέρας αδικεί κατάφορα το συγκρότημα. Γιατί οι DOMINE δεν ανήκουν στο αγαπημένο μας Στρουμφοχωριό. Θα τους βρεις εκεί όπου το power metal των HELLOWEEN συναντά τους MANOWAR κι εκεί όπου οι κέλτικες μελωδίες των THIN LIZZY και IRON MAIDEN, ανταμώνουν την «παράδοση» των JETHRO TULL. Και θα τους βρεις με τον Elric πάντα στο εξώφυλλο, να διηγούνται ιστορίες όπου η μαγεία συναντά το ατσάλι, σαν τους παραμυθάδες του Παλαιού Καιρού.
Ήταν Μάιος του 2003, όταν τελείωσαν οι ηχογραφήσεις του “Emperor of the Black Runes”. «Εκ των προτέρων φάνταζε σχεδόν αδύνατο να ξεπεραστεί ένα album σαν το ‘Stormbringer ruler…’, αλλά το νέο album ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας», θα δήλωνε η μπάντα. Ξέρω τι θα πεις… «Τα γνωστά, μεγάλα λόγια που λέει κάθε μουσικός για τη νέα του δουλειά». Όντως, το “Emperor…” δεν ήταν το καλύτερο DOMINE album. Ήταν όμως το πλέον πομπώδες, ως τότε, το πιο μεγαλεπήβολο και μεγαλόσχημο. Κι επειδή κάποιες φορές, είναι άστοχο, άκυρο, άσκοπο και εν τέλει χαζό να «ψειρίζουμε τη μαϊμού» και να «ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα», ας πούμε τα αυτονόητα – το τέταρτο πόνημα των Ιταλών, είναι ένας ακόμη καταπληκτικός δίσκος.
Η εισαγωγή “Overture Mortale”, φόρος τιμής στο “Don Giovanni” του Mozart, φτιάχνει ατμόσφαιρα και ανοίγει τον δρόμο για το καταιγιστικό “Battle gods”. Μπορεί να μην είναι “Thunderstorm” ή “The hurricane master” από πλευράς αξίας αλλά πρόκειται για κομμάτι ιδίας φιλοσοφίας, οπότε καταλαβαίνεις πως πρόκειται για αποθεωτικό, ευθύβολο power metal. Όπως συμβαίνει ομοίως στα “Arioch, the Chaos Star”, “The song of the swords” και φυσικά στον ύμνο “True believer”. Τα μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια βέβαια, είναι αναντίρρητα αυτά που ξεχωρίζουν περισσότερο κερδίζοντας τις εντυπώσεις, αφού εκεί συναντάται στον απόλυτο βαθμό, η έμφυτη μεγαλοπρέπεια της μπάντας.
Το “Icarus ascending” μοσχοβολάει Βρετανία, μέχρι και τους MAGNUM του “On a storyteller’s night” μου θυμίζει! Σιμά του το “The prince in the scarlet robe”, με το πανέμορφο πιάνο και το λυρικότατο refrain, για να φτάσουμε στις δυο “top of the tops” στιγμές του δίσκου… Μαζί με την ενδεκάλεπτη εξαλογία “The Aquilonia Suite – Part I”, δεσπόζει ακολουθώντας κατά πόδας το επίσης χωρισμένο σε πέντε μέρη, magnum opus “The Sun of the New Season (A homecoming song)”. Θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο στο δεύτερο… Οι κιθάρες, το solo και το ντουέτο των φωνητικών, είναι ονειρικά. Κρίμα και αναπάντητο ερώτημα το γιατί ένα τέτοιο έπος, έχει τόσο υποβαθμιστεί σε επίπεδο συναυλιών… Η μεγάλη του διάρκεια δεν είναι δικαιολογία, τα παιδιά από την Τοσκάνη πάντα παίζουν μεγάλα κομμάτια στα live τους.
Η διαφορετική, ακόμη πιο παραμυθένια νότα στο album, έρχεται από το “The forest of light”. Θα το ζήλευε ο Hansi, θα το ζήλευε και ο Ian Anderson. Ο δεύτερος θα ζήλευε και θα χαμογελούσε, συνειδητοποιώντας πόσο ίδιος με αυτόν, ακούγεται ο Morby! Μιλώντας για ομοιότητες, να πω ότι στην Ιαπωνική έκδοση του δίσκου (πριν την εποχή του internet, όλοι οι υπόλοιποι κατά βάση «ουρούσαμε εις το φρέαρ», όσον αφορά τα bonus tracks «δωράκια» τα οποία άκουγαν μόνον οι σχιστομάτηδες φίλοι μας) υπάρχει μια καταπληκτική διασκευή στο “Altar of the king” (με outro το riff του “Outlaw”) των RIOT. Εκεί να δεις, πόσο επιτυχημένα «πιάνει» ο Morby το ηχόχρωμα του συγχωρεμένου Guy Speranza… όταν άκουσα για πρώτη φορά το κομμάτι, είχα μείνει άναυδος!
To “Emperor of the Black Runes” θα έδινε τη θέση του, τρία χρόνια μετά, σε ένα ακόμη album, το “Ancient spirit rising”. Για αυτό, θα μιλήσουμε όταν έρθει η ώρα. Εμένα, άλλο είναι το θέμα μου και δεν είμαι ο μόνος προβληματισμένος πάνω σε αυτό: Όταν ανατρέχω στην DOMINE δισκογραφία, αναρωτιέμαι για ποιον λόγο η μπάντα έχει πέσει σε τέτοιο studio λήθαργο. Και η απορία μου γιγαντώνεται, γιατί είναι τόσο ακμαία επί σκηνής, που όσοι καψεροί ακολουθούν μετά από τις καταιγιστικές τους εμφανίσεις, είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένοι σε συντριπτική ήττα. Έχω ρωτήσει και τους ιδίους κι απάντηση δεν έχω λάβει. Μόνο κάτι πονηρά χαμόγελα. Λες κάτι να ετοιμάζεται…; Μακάρι, γιατί η «Σουίτα της Aquilonia» ακόμη να γνωρίσει το δεύτερο μέρος της και κάτι τέτοια μου χαλάνε το ocd!
Did you know that:
– Κύριο θέμα του “Emperor of the Black Runes” είναι όπως πάντα, ο Michael Moorcock και ο Αιώνιος Πρόμαχος. Ο δίσκος όμως θα έβρισκε έμπνευση και από άλλες θεματικές πηγές, όπως το σύμπαν του Corum και η πόλη του Tanelorn, ο μυθικός Ίκαρος, η ταινία φαντασίας “The Legend of Zu” και ο Conan, στην πορεία του προς τον θρόνο. Η τελευταία ιστορία θα ξεκινούσε στο “The Aquilonia Suite – Part I”, όπου ακούγονται γνώριμες μελωδίες από το “Conan the Barbarian” του Βασίλη Πολυδούρη. Υπάρχει και μια ωραία ιστορία πίσω από αυτό: Όταν ο Πολυδούρης άκουσε το κομμάτι, ενθουσιάστηκε τόσο που έδωσε τα εύσημά του στους DOMINE. Οποία τιμή λοιπόν, για τον συνθέτη και αρχηγό Enrico Paoli!
Δημήτρης Τσέλλος
