ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ – “The mountain” – HAKEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 2013
ΕΤΑΙΡΙΑ – Insideout
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – Jens Bogren
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Ross Jennings – φωνητικά
Charlie Griffiths – κιθάρα
Diego Tejeida – πλήκτρα
Richard Henshall – κιθάρα
Ray Hearne – τύμπανα
Thomas MacLean – μπάσο
Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τη κυκλοφορία του αριστουργηματικού “The mountain” και, γράφοντας αυτές τι λέξεις, συνειδητοποιώ πως έχουν περάσει επίσης αρκετά χρόνια ώστε οι HAKEN να έχουν πλέον τα εχέγγυα μιας σημαντικής μπάντας στον σύγχρονο prog χώρο καθώς έχουν κυκλοφορήσει ήδη αρκετά άλμπουμ που έχουν εντυπωσιάσει και αφήσει το στίγμα τους. Ωστόσο, αυτό που κατ’ εμέ έχει καταστήσει τους Άγγλους αυτούς ως σημείο αναφοράς είναι το πόσο καλά έχει ωριμάσει το τρίτο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε σαν σήμερα. Για πολλούς οπαδούς, καλή ώρα, το “The mountain” είναι για τους HAKEN κάτι σαν το “Images & Words”: ένα breakthrough άλμπουμ που από τη πρώτη στιγμή είχε την αύρα ενός κλασσικού (σύγχρονου μεν) άλμπουμ, που ίσως ξεπεραστεί καθώς η μπάντα ωριμάζει με τα χρόνια, αλλά που θα παραμείνει η πρώτη επαφή για την πλειοψηφία των οπαδών και ένα πρώτο και αποστομωτικό breakthrough για το συγκρότημα. Δεν θέλω φυσικά να κάνω συγκρίσεις ή να υπονοήσω πως το “The mountain” είναι εξίσου καλό. Αυτό δεν γίνεται και για λόγους πρακτικούς (το “Images…” κυκλοφόρησε τη σωστή στιγμή για να γράψει ιστορία, δεν ήταν μονάχα το ριζοσπαστικό του περιεχόμενο). Δεν παύει όμως να είναι ένα βουνό (pun intended) που πολλές prog μπάντες θέλουν ν’ ανέβουν και στο οποίο στοχεύουν. Γι’ αυτό λοιπόν και από τη στιγμή της κυκλοφορίας του δίσκου υπήρξαν συγκρίσεις με τους DREAM THEATER και το “Images & words” όπως και οι τυπικές κατηγορίες από τον τύπο για «αυταρέσκεια» και «φλυαρία». Η ελίτ ωστόσο του prog ιδιώματος το καλωσόρισε με ανοιχτές αγκάλες και έκπληξη για το άλμα που είχε κάνει το γκρουπ σε ποιότητα. Κάπου τότε, όπως προείπα, άρχισα κι εγώ να τους ακούω και από τότε έχουν γίνει στη συνείδησή μου ένα από τα πιο εντυπωσιακά και τολμηρά συγκροτήματα του είδους που δεν φοβάται να πειραματιστεί και να αναζητήσει νέους ορίζοντες.
Πριν το “The mountain” είχαν προηγηθεί δύο άλμπουμ, το κάπως αμήχανο ντεμπούτο “Aquarius” και το πολύ δυνατό “Visions”. Η μεγάλη εξέλιξη που επήλθε το 2013 με το “The mountain” ήταν πως για πρώτη φορά οι συνθέσεις γράφτηκαν από κοινού. Ειδικά στο στιχουργικό κομμάτι, και οι πέντε έγραψαν στίχους, ο καθένας δύο τραγούδια, πάντοτε με κάποιο μεγάλο concept κατά νου. Μέχρι τότε τους στίχους τους αναλάμβανε ο τραγουδιστής Ross Jennings μόνο που τα υπόλοιπα μέλη τους έβρισκαν κάπως δυσνόητους. Οι θεματικές που διατρέχουν τον νέο δίσκο το 2013 είναι όντως κάπως «υψηλές» αν και οικίες: η άνοδος και πτώση του Ίκαρου ως μεταφορά για την υπέρμετρη φιλοδοξία (“Falling back to earth”), το δράμα ενός σύγχρονου Άτλαντα στο “Atlas stone” (“Carry the world on my shoulders, rise to the challenge I set myself”) και η θνητότητα (“In memoriam”). Για το ίδιο το συγκρότημα, ο δίσκος ήταν συμβολικός και ενδεικτικός του δρόμου που είχε διανύσει μέχρι τότε. Αν με ρωτήσετε προσωπικά, ήταν όντως σαν να ανέβηκαν στην κορυφή ενός βουνού, γεγονός που ώθησε τους HAKEN σε αναζήτηση ενός άλλου που ενδεχομένως να ολοκλήρωσαν φέτος με το “Fauna” (όπως με το “The mountain” όμως, η ιστορία θα το δείξει). Καταλαβαίνεις ότι μια μπάντα έχει ωριμάσει όταν όλες οι τάσεις της, συχνά αντικρουόμενες, αναμειγνύονται άρτια χωρίς ένα τραγούδι να είναι το πιο απαλό, το ένα το πιο heavy, το άλλο το πιο πολύπλοκο και ούτω καθ’ εξής. Στο “The mountain”, το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται πιο ολοκληρωμένο από ποτέ.
Το άλμπουμ επίσης περιέχει ένα από τα μεγαλύτερα και πιο αγαπητά χιτάκια των HAKEN (αν γίνεται μια prog μπάντα να έχει όντως τέτοια), το καταπληκτικό “Cockroach king”, εμβληματικό επίσης της χαρακτηριστικής τάσης της μπάντας να αναμειγνύει το djent με τις τζαζ εξάρσεις και πολυφωνίες των GENTLE GIANT και το prog metal των DREAM THEATER. Σε αντίθεση όμως με τον ελιτισμό που πολλοί θέλουν να βλέπουν και να υπογραμμίζουν στη μουσική prog καλλιτεχνών, το βίντεο του κομματιού είναι εντελώς αστείο μιας και σ’ αυτό πρωταγωνιστούν κούκλες Muppets, τις οποίες μάλιστα φιλοτέχνησε ο κιθαρίστας Charlie Griffiths και χειρίζεται ο Ross Jennings. Όσο για το κομμάτι, τι να πρώτο πω; Ακούστε το και απολαύστε το αντί να σας αραδιάζω εγώ τώρα ένα σωρό επίθετα. Βασικά, εφόσον έχετε 70 λεπτά διαθέσιμα, βάλτε ολόκληρο το δίσκο και δείτε τι σημαίνει να μπορείς να ανακεφαλαιώσεις όλο σχεδόν το prog των 70s και παράλληλα να είσαι σε επαφή με την εποχή σου (στην εξίσωση βρίσκει κανείς επίσης ηλεκτρονική μουσική και ειδικότερα μπόλικη ambient όπως και trip hop).
Did you know that:
- Στο δεκάλεπτο έπος “Pareidolia” υπάρχει ένας σαφώς ανατολίτικος αέρας (είναι και ο τίτλος προφανώς από τα ελληνικά). Το instrumental σκέλος ξεκινάει με μια χιτζαζ μελωδία την οποία έχω ακούσει πολλούς να ισχυρίζονται πως παίζεται σε μπουζούκι. Τελικά είναι απλώς τα πλήκτρα του Diego Tejeida που ακούγονται έτσι.
- Το βασικό μουσικό θέμα, όπως και η ιστορία του “Cockroach king”, επαναλαμβάνεται στο 17λεπτο έπος “Messiah complex” από το “Virus” του 2020 (εκείνο που είχε την κακοτυχία να ονομαστεί έτσι εν μέσω πανδημίας).
- Στη θέση 54 στα τοπ 100 prog άλμπουμ του βρετανικού περιοδικού Prog βρίσκεται το “The mountain”. Ο δίσκος ήταν επίσης στα τοπ της χρονιάς για τον Jordan Rudess και τον Mike Portnoy. Αυτό μας λέει πολλά πιστεύω για την αξία του δίσκου.
- Το “The mountain” είναι ο τελευταίος δίσκος της μπάντας με τον μπασίστα Thomas MacLean προτού μπει στις επάλξεις της ο μόνιμος πλέον και εξαιρετικός Conner Green.
Φίλιππος Φίλης
