ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Shadowmaker” – RUNNING WILD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: Rolf Kasparek
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, κιθάρα: Rolf Kasparek
Κιθάρα: Peter Jordan
Όταν το 2009 ο καπετάνιος Rock ‘n’ Rolf πήρε την απόφαση να κατεβάσει τα μαύρα πανιά του πειρατικού, βάζοντας μόνιμα στον πάγο τους RUNNING WILD, ομολογώ πως ήταν ένα σοκ. Έχοντας ως σκέψη όμως την πορεία του συγκροτήματος που ακολουθούσε τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούσα παρά να βρω μία ορθή λογική στην απόφαση του. Από το “Victory” έως και το “Rogues en vogue”, οι RUNNING WILD παρουσίαζαν σταδιακά μία ολοένα και περισσότερο πτωτική πορεία. Εκεί που η τραχύτητα και η απόλυτη ελευθερία που έβγαινε μέσα από τις υπέροχες συνθέσεις αλλά και το αλήτικο πειρατικό ύφος της μπάντας, σιγά-σιγά παραχώρησαν την θέση τους σε μία πλαστική παραγωγή, με αρκετές φωνές να αποδοκιμάζουν τον τρόπο που πλέον ακουγόντουσαν τα ντραμς (ναι, μιλάμε ξεκάθαρα για drum machine) και με τα τραγούδια, πλην σαφώς αρκετών εξαιρέσεων, ήταν φαντάσματα μπροστά στην δημιουργική αρετή του παρελθόντος.
Η κατεύθυνση που ήθελε να πάρει ο Kasparek ήταν διαφορετική και δεν μπορούσε να την ακολουθήσει στους RUNNING WILD. Όταν τα χαρμόσυνα νέα της επανασύνδεσης τους ήρθαν το 2011, δεν περίμενε κανείς ότι το άλμπουμ με το οποίο θα επέστρεφαν οι RUNNING WILD θα ήταν σαν το “Shadowmaker”, αντιθέτως οι περισσότεροι, μεταξύ τους και εγώ, δημιουργήσαμε όνειρα θερινής νυκτός, όπου οι αγαπημένοι μας πειρατές θα επέστρεφαν γεμάτοι όρεξη για νέο πλιάτσικο, που θα θύμιζε την χρυσή περίοδο τους. Αντιθέτως αυτό που έφτασε στα χέρια μας και δυστυχώς στα αυτιά μας ήταν το “Shadowmaker”.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου παγωμάρα όταν αντίκρισα το εξώφυλλο. Εκεί που παλαιότερα δέσποζαν τα υπέροχα έργα τέχνης του Andreas Marschall, ξαφνικά είχαμε μπροστά μας ένα μαύρο εξώφυλλο, με ένα ασημί – ας το πούμε – κακόγουστο κράνος. “Δεν μπορεί, η μουσική θα με αποζημιώσει”, σκέφτηκα ο άμοιρος. Τελικά αυτό που με αποζημίωσε ήταν οι πολλαπλές ακροάσεις που έκανα στο “Black hand inn”, μόλις τελείωσε το “Shadowmaker”, για να συνέλθω. Στο “Shadowmaker”, αν εξαιρέσω το συμπαθητικό “I am who I am”, έχουμε ένα συνονθύλευμα μετριότητας, με τραγούδια που προσπαθούν να μιμηθούν το “British steel” των JUDAS PRIEST ή σε γενικότερο πλαίσιο τους MOTLEY CRUE και τους QUIET RIOT. Το θέμα είναι ότι η προσπάθεια δεν απέδωσε και έχουμε να κάνουμε, μέχρι και σήμερα, με τον χειρότερο δίσκο στην ιστορία της μπάντας. Και φυσικά μέσα σε ένα τέτοιο άλμπουμ δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και το χειρότερο, μακράν όμως, τραγούδι τους, το “Me and the boys”.
Ομολογώ πως το “Shadowmaker” με στεναχώρησε περισσότερο από τη διάλυσή τους. Φυσικά δεν φταίνε σε τίποτα οι RUNNING WILD αν εγώ είχα στο μυαλό μου προσδοκίες για μία “μεγάλη” επιστροφή. Όμως ένα άλμπουμ σαν και αυτό δεν το περίμενε ούτε και ο ποιο απαισιόδοξος οπαδός τους. Η μαύρη σημαία επέστρεψε, μέσα στην δική μου ψυχή όμως κυμάτισε μεσίστια.
Did you know that:
-Το τραγούδι “Dracula” είναι εμπνευσμένο από την ομώνυμη νουβέλα του Bram Stoker.
Δημήτρης Μπούκης
