ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “House of God”- KING DIAMOND
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2000
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Massacre Records
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: King Diamond, Andy LaRocque, Kol Marshall
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
King Diamond – φωνητικά
Andy LaRocque – κιθάρα
Glen Drover – κιθάρα
David Harbour – μπάσο
John Luke Hebert – τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Kol Marshall – πλήκτρα
Το λυκόφως του 20ου αιώνα και το λυκαυγές του 21ου, βρήκε τον Kim Bendix Petersen με μόνη του συντροφιά από τα παλιά τον Andy LaRocque, και τον John Luke Hebert να περνά με ευκολία και άνεση το test παραμονής μετά το “Voodoo” και την περιοδεία που ακολούθησε. Για να καλυφθούν τα κενά στην σύνθεση της μπάντας του, ο King Diamond αποτάθηκε στον Glen Drover των εξαίσιων Καναδών power metallers EIDOLON, για να αναλάβει χρέη δεύτερης κιθάρας και στον David Harbour, παλαιό «συμπολεμιστή» του, Hebert, από τις εποχές του “For those who dare” (έπος!) των CHASTAIN (μπαντάρα!). Λύνοντας λοιπόν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα προβλήματα αυτά, ο συμπαθέστατος (όσο τρομακτικός και να θέλει να γίνει, πάντα θα τον βλέπουμε με αξιοσημείωτη συμπάθεια, δεν γίνεται αλλιώς) Δανός «μάστορας» των φωνητικών ήταν έτοιμος να «ανοίξει εκ νέου πανιά» για έναν ακόμη concept δίσκο και να δώσει στους οπαδούς του την ίδια, γνωστή, κλασσική και απόλυτα επιτυχημένη συνταγή.
Την φορά αυτή, μεταφερόμαστε στην περιοχή Rennes-le-Château της νότιας Γαλλίας, ένα μέρος το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι συνδεδεμένο με πολλές ιστορίες, πολεμικά γεγονότα, θρύλους, μύθους και παραφυσικά/μεταφυσικά φαινόμενα. Δεν γίνεται να τα αναφέρω όλα, αν θες να μάθεις, google is your friend. Σύμφωνα λοιπόν με μια ιστορία, στο μέρος αυτό βρήκε καταφύγιο ο Χριστός, όταν και επέζησε από την Σταύρωση (γκντόιν!). Εκεί, παντρεύτηκε την Μαρία την Μαγδαληνή, έκανε πολλά παιδιά και δημιούργησε την δική του δυναστεία. Λόγω αυτής της, έτσι κι αλλιώς, διαδεδομένης θεωρίας κατά τον Μεσαίωνα, μάλιστα, κάποιοι Φράγκοι ευγενείς υποστήριζαν πως όντως είναι απόγονοι του Χριστού και της Μαγδαληνής, άρα η ηγεσία τους είναι «θέλημα Θεού» και ο σκοπός τους στην Γη ήταν να διαφεντεύουν τον κόσμο (σ.σ: ό,τι του φανεί του λωλο-Στεφανή).
Η ιστορία λοιπόν του King Diamond έχει τον ρόλο ενός spin off, για να μιλήσουμε με όρους κινηματογραφικούς/τηλεόρασης. Ένα βράδυ, αιώνες αργότερα από την εγκατάσταση του ζεύγους στο Rennes-le-Château, ένας κουρασμένος ταξιδιώτης χάνεται στο δάσος της περιοχής, παρά το γεγονός ότι γνώριζε καλά τον τόπο. Σύντομα τον κυκλώνουν πεινασμένοι λύκοι, έτοιμοι να τον κατασπαράξουν. Και εκεί που ο ήρωάς μας έχει αποδεχτεί την μοίρα του, ξαφνικά, εμφανίζεται μια λύκαινα με λαμπερά μπλε μάτια, και τρέπει όλους τους άλλους λύκους σε φυγή. Εμπιστευόμενος ενστικτωδώς αυτόν τον θηλυκό λύκο, ο ταξιδιώτης τον ακολουθεί μέχρι που φτάνουν σε έναν λόφο. Εκεί υπάρχει μια μικρή εκκλησία, με μια παράξενη επιγραφή στην είσοδό της στην οποία αναγράφεται η φράση «Αυτό το μέρος είναι τρομερό», και ακόμη πιο παράξενο…διάκοσμο.
Ο ταξιδιώτης μπαίνει στην εκκλησία, στον οίκο του Θεού (“House of God”, το έπιασες;), και ξαφνικά ο λύκος μεταμορφώνεται σε μια απίστευτα όμορφη γυναίκα. Ο ήρωας την ερωτεύεται κεραυνοβόλα, ωστόσο μαθαίνει γρήγορα την τραγική αλήθεια: η γυναίκα αυτή είναι δεμένη με μια κατάρα, η οποία την θέλει να παίρνει την πραγματική της μορφή, μόνο μέσα στην εκκλησία. Έξω από αυτή, είναι μια λύκαινα. Μέσα σε έναν χρόνο από την ημέρα που την καταράστηκαν, η κοπέλα θα πρέπει να βρει κάποιον άλλον ώστε να του φορτώσει την κατάρα. Αυτή θα ζήσει μια φυσιολογική ζωή, ενώ το νέο θύμα θα πρέπει με την σειρά του να βρει κάποιον-α, μέσα σε έναν χρόνο, ώστε να του/της «περάσει» με την σειρά του το ξόρκι και να σωθεί. Ο ήρωάς μας βρίσκεται σε δίλημμα: να επωμιστεί την κατάρα και να σώσει την αγαπημένη του, ή να σώσει την ζωή του και να δει την γυναίκα που λατρεύει να πεθαίνει; Τελικά, επικρατεί η αγάπη (σ.σ: τι συγκινητικό), ο άνδρας επωμίζεται την κατάρα, και η γυναίκα είναι ελεύθερη πια. Μια λεπτομέρεια όμως, έρχεται να ανατρέψει τα πάντα, μια λεπτομέρεια που δεν την γνώριζε ο ήρωάς μας: η κοπέλα έχει ξεχάσει τα πάντα, δεν θυμάται το παραμικρό και φεύγει προς το άγνωστο. Έτσι, τον παρατά μόνο και έρημο, με μοναδικό σύντροφό του την μοναξιά… Απογοητευμένος από την τροπή των πραγμάτων και μαινόμενος, έρμαιο της ολοένα αυξανόμενης τρέλας του, διαλύει τα πάντα γύρω του ανακαλύπτοντας ξαφνικά ένα μυστικό πέρασμα το οποίο και ακολουθεί. Στο τέρμα του, ανακαλύπτει μια κρύπτη και…
…και τα υπόλοιπα να τα διαβάσεις ακούγοντας το άλμπουμ! Σε σχέση με τους δύο προκάτοχούς του (“The graveyard”, “Voodoo”), το “House of God” είναι αρκετά πιο κιθαριστικό και όχι παραφορτωμένο με πλήκτρα, με πολύ ογκωδέστερη παραγωγή, λες και οι δημιουργοί του ήθελαν να επιστρέψουν στις μέρες του “Them”. Η ατμόσφαιρά του παράγεται περισσότερο από τις κιθάρες και τα φωνητικά. Ο Andy LaRocque και ο Glen Drover είναι εντυπωσιακοί, κρίμα που τους ακούσαμε μόνο σε αυτόν τον δίσκο. Και φαντάσου το λέω αυτό, γνωρίζοντας, όπως όλοι, πως ο αντικαταστάτης του δευτέρου ήταν ο «πολύς» Mike Wead! To ίδιο εντυπωσιακοί είναι και οι Harbour και Hebert, επίσης στην μοναδική τους παράσταση ως rhythm section του King Diamond. Με την απόδοσή τους προσδίδουν ακόμη περισσότερη «ιπποδύναμη» (US metal γαρ) στις συνθέσεις, έστω και αν δεν έχουν την τεχνοκρατική αντίληψη των Patino/Dee, επί παραδείγματι. Για τον ηγέτη της μπάντας πάλι, αξίζει να αναφερθεί πως ακούγεται ανανεωμένος, χαρίζοντας μας τις καλύτερές του ερμηνείες, εδώ και πολύ καιρό.
Όταν το άλμπουμ κυκλοφόρησε, δίχασε, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Άλλοι το βρήκαν απλουστευμένο, άλλοι χειροκρότησαν την πιο “in your face” άποψη του group. Κάποιοι βρήκαν την ιστορία εξαιρετική, κάποιοι άλλοι αχρείαστα προκλητική. Αν θες την δική μου άποψη (την θες δεν την θες, εγώ γράφω το άρθρο οπότε θα την διαβάσεις), μου αρέσει ιδιαίτερα η συνεχής ροή του δίσκου, ο ήχος του που είναι εξαιρετικός, τα κομμάτια σε γενικές γραμμές τα βρίσκω αξιολογότατα (το ομώνυμο συγκαταλέγεται στα καλύτερα του KD αναμφισβήτητα) ενώ η ιστορία σαν ιστορία, θα γινόταν και αυτή, όπως όλες οι προηγούμενες της KD δισκογραφίας, ένα πολύ ωραίο θρίλερ. Δεν ασχολούμαι με την υπόσταση της θεωρίας περί «Ιησού, Μαγδαληνής και τέκνων», είναι αρκούντως χαζή. Το βλέπω σαν ένα wannabe μυθιστόρημα, ή κινηματογραφικό σενάριο. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα ωραίο άλμπουμ. Δεν είναι “Abigail”, αλλά επίσης δεν είναι μέτριο ή κακό. Μπήκε και στα σουηδικά charts, στην 60η θέση. Pas mal, n’est pas?
Δημήτρης Τσέλλος
