a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ – “Miss Machine” – THE DILLINGER ESCAPE PLAN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΙΑ: Relapse
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Steve Evetts / Ben Weinman / Chris Pennie
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Greg Puciato
Κιθάρα – Benjamin Weinman
Κιθάρα – Brian Benoit
Μπάσο – Liam Wilson
Τύμπανα – Chris Pennie
Έχοντας κυκλοφορήσει ένα ρηξικέλευθο άλμπουμ όπως το “Calculating infinity”, ένα από τα επιδραστικότερα άλμπουμ του ακραίου πειραματικού ήχου, οι THE DILLINGER ESCAPE PLAN από το New Jersey αποτελούν πλέον ένα από τα πιο ελπιδοφόρα συγκροτήματα των 00s και δεν είναι λίγοι αυτοί που αναμένουν την επόμενή τους κίνηση. Μαζί με άλλα αμερικάνικα συγκροτήματα όπως οι BOTCH, οι COALESCE, οι CANDIRIA, οι CAVE IN και τους KNUT από την Ελβετία αποτέλεσαν μία νέα σκηνή που ο μουσικός τύπος ονόμασε mathcore και παγιώθηκε ως όρος λόγω του αρκετά τεχνικού παιξίματος και των περίπλοκων ρυθμών χωρίς όμως να έχουν καμία σχέση με το progressive metal όπως αυτό παγιώθηκε στα 90s.
Mε τον Dimitri Minakakis και τον μπασίστα Adam Doll εκτός συγκροτήματος, με τον πρώτο να μην την παλεύει με τις περιοδείες και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις που συνεχώς αυξάνονταν και τον δεύτερο να μένει ανάπηρος μετά από τροχαίο ατύχημα, οι THE DILLINGER ESCAPE PLAN μέσω της ιστοσελίδας τους ψάχνουν για τραγουδιστή έχοντας ανεβάσει μία instrumental έκδοση του “43% Burnt” από το “Calculating infinity” και συνθέτουν νέο υλικό για το οποίο συμφωνούν με τον Pike Patton των FAITH NO MORE να τραγουδήσει σε αυτό. O Mike Patton ήταν από τους πρώτους μουσικούς που είχαν εκφράσει τον θαυμασμό τους για τους THE DILLINGER ESCAPE PLAN και τους είχε ζητήσει να περιοδεύσουν μαζί το 1999 με τους MR BUNGLE οι οποίοι είχαν μόλις κυκλοφορήσει το τρίτο τους άλμπουμ, “California”. To “Irony is a dead scene” EP κυκλοφορεί το 2002 και το όνομα των THE DILLINGER ESCAPE PLAN αρχίζει να γίνεται γνωστό σε ένα ευρύτερο κοινό λόγω της συμμετοχής του Mike Patton αλλά προκαλεί μία σχετική αμηχανία γιατί το συγκρότημα είχε ήδη βρει τον αντικαταστάτη του Minakakis από το 2001 στο πρόσωπο του Greg Puciato και περιόδευαν ήδη μαζί του και για ένα μεγάλο διάστημα δεχόντουσαν ερωτήσεις για το ποιος είναι τελικά ο τραγουδιστής τους ή αν θα συνέχιζαν με τον Mike Patton.
Με ανανεωμένο line-up, έχοντας τον Liam Wilson των STARKWEATHER στο μπάσο, οι THE DILLINGER ESCAPE PLAN περιοδεύουν ασταμάτητα, παίζοντας με συγκροτήματα όπως οι SYSTEM OF A DOWN, QUEENS OF THE STONE AGE, MASTODON, THE LOCUST και DARKEST HOUR και συμμετέχουν σε περιοδείες όπως η Take Action και Warped Tour και σε μεγάλα φεστιβάλ όπως τα Reading και Leeds.
Η πρώτη ηχογράφηση με τον νέο τους τραγουδιστή ήταν το “Baby’s first coffin” το οποίο συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της κινηματογραφικής ταινίας “Underworld” το 2003 κι έπρεπε να περάσουν σχεδόν δυόμιση χρόνια από τότε που έγινε μέλος τους για να ακούσουμε τον Greg Puciato και το πόσο μπορεί να υποστηρίξει την μελωδικότερη προσέγγιση που έδειχνε να έχει το νέο τους υλικό.
Έχοντας δημιουργηθεί ένα τεράστιο hype και προσμονή για το διάδοχο του “Calculating infinity” και ότι άφηνε να υπονοηθεί με το “Irony is a dead scene”, οι THE DILLINGER ESCAPE PLAN κυκλοφορούν το “Miss Machine” με το αυτοκόλλητο πάνω στην συσκευασία του CD να γράφει “The long awaited new album from THE DILLINGER ESCAPE PLAN” και όντως αυτό ήταν.
Ενώ δεν ήταν λίγες οι δισκογραφικές εταιρείες που τους είχαν προσεγγίσει και μάλιστα αρκετές από αυτές πολυεθνικές, το συγκρότημα παραμένει στη Relapse που είχε αρχίσει να αποκτά φανατικό κοινό έχοντας στο roster της τότε συναρπαστικά συγκροτήματα όπως οι MASTODON, NILE, BURNT BY THE SUN, NASUM, TODAY IS THE DAY και DYING FETUS και με τον Steve Evetts (HATEBREED, SNAPCASE, SEPULTURA, DEADGUY) σταθερά πίσω από την καρέκλα του παραγωγού. Το “Panasonic youth” σε αρπάζει κατευθείαν από τα μούτρα πριν καν υποπέσεις στην παραμικρή υπόνοια να τους αμφισβητήσεις και το “Sunshine the werewolf” σε αφήνει μετέωρο να προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Ο χαοτικός χαρακτήρας του παρελθόντος και το ωστικό κύμα που σου σκάει στα μούτρα κατά την πρώτη ακρόαση αρχίζει και αποκτά περισσότερη δομή και ακούγονται πλέον πιο εύπεπτοι με το άλμπουμ να έχει απίστευτη ροή.
Στο “Highway robbery” ακούμε κανονικό ρεφρέν με τον Puciato να βγάζει τα λαρύγγια του και ταυτόχρονα να πατάει πάνω σε μελωδικές γραμμές και ήδη καταλαβαίνουμε το πόσο πιο ευρύς ακούγεται σε σύγκριση με τον προκάτοχό του αν και ομολογουμένως έχει διατηρήσει την χαρακτηριστική ωμότητα του Minakakis στις πιο ακραίες στιγμές του άλμπουμ. Το συγκρότημα όσο κυλάει το “Miss Machine” ξεδιπλώνεται όλο και περισσότερο, ειδικά στο “Phone home” με τις έντονες επιρροές από NINE INCH NAILS και του Trent Reznor στα φωνητικά, τις πιο mid-tempo στιγμές και την avant-garde αισθητική τους και τη γενικότερη διάθεση για πειραματισμό με πιο jazz ή electronic απολήξεις.
Οι βασικές συνθέτες του άλμπουμ, ο κιθαρίστας Ben Weinman και ο drummer Chris Pennie πραγματικά μεγαλουργούν και ειδικά ο τελευταίος καταφέρνει και ακούγεται τόσο μέσα στη σύνθεση, με αρκετά ιδιαίτερο παίξιμο που δεν είναι λίγες οι φορές που κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση. Το “Setting fire to sleeping giants” αποτελεί το απόλυτο hit με τον bossa nova ρυθμό του και το κολλητικό ρεφρέν καθώς και το “Unretrofied” που αποτελεί μία ηλεκτρονική σχεδόν «μπαλάντα» κι επίσημα πλέον οι THE DILLINGER ESCAPE PLAN κατοχυρώνονται ως ένα συγκρότημα που δοκιμάζει καινοτόμα πράγματα, αντιμετωπίζοντας νέες προκλήσεις, χωρίς να προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις όποιες προσδοκίες μπορεί έχει ο καθένας από αυτούς. Το να γράψουν μουσική όπως αυτή του “Calculating infinity” θα αποτελούσε την εύκολη λύση για τους ίδιους και το αποτέλεσμα πολύ πιθανό να μην ήταν το ίδιο ικανοποιητικό και η απόφασή τους να επικεντρωθούν στη σύνθεση και να διαφοροποιηθούν από μία σκηνή που είχε ήδη αρχίσει να αποκτά αρκετούς μιμητές τους κρίνεται σίγουρα πετυχημένη και αποτέλεσε εφαλτήριο και για τις επόμενες δισκογραφικές τους δουλειές.
Σίγουρα σε αυτό βοήθησε και η συνεργασία τους με τον Mike Patton όπου στο “Irony is a dead scene” έκανε όλα τα είδη φωνητικών που μπορούσε να κάνει ένας τραγουδιστής κι αυτό λειτούργησε ευρηματικά για τους ίδιους, σαν τους έδωσε το ελεύθερο να δοκιμάσουν καινούρια πράγματα τα οποία ο κόσμος ίσως να μην το δεχόταν έχοντας ακούσει μονάχα το “Calculating infinity” και αποτέλεσε κάτι σαν προοίμιο του “Miss Machine”. Μουσικά το παίξιμο τους παραμένει στριφνό με την τεχνική να χρησιμοποιείται ως εργαλείο για να επιτευχθούν και να βιώσει ο ακροατής συναισθήματα όπως ενθουσιασμό, θυμό, επιθετικότητα, φόβο και ανησυχία βάζοντας ως προτεραιότητα την ίδια τη σύνθεση και την επιθυμία να πιέσουν ακόμη περισσότερο τους εαυτούς τους ως μουσικοί.
Για τα “Panasonic youth”, “Unretrofied” και “Setting fire to sleeping giants” γυρίζονται τα αντίστοιχα video σε σκηνοθεσία από τον Josh Graham, υπεύθυνος για τα οπτικά εφέ στις συναυλίες των NEUROSIS και κιθαρίστας των RED SPARROWS και STORM OF LIGHT και ακολούθησε headline περιοδεία με τον τίτλο “Miss Machine gets pregnant tour” μαζί με τους ZAO, MISERY SIGNALS και EVERY TIME I DIE στις Η.Π.Α. και τους BURST και POISON THE WELL στην Ευρώπη. To καλοκαίρι του 2005 συμμετείχαν στη Gigantour, ένα περιοδεύον φεστιβάλ που διοργάνωνε ο Dava Mustaine, με headliners τους ίδιους τους MEGADETH και συγκροτήματα όπως οι DREAM THEATER, ANTHRAX, FEAR FACTORY, NEVERMORE, LIFE OF AGONY, SYMPHONY X, DRY KILL LOGIC και BOBAFLEX και άνοιξαν επίσης και για τους SLIPKNOT.
Did you know that:
- Toν σχεδιασμό και την καλλιτεχνική επιμέλεια του εξωφύλλου του “Miss Machine” το έχει αναλάβει ο πρώην τραγουδιστής των THE DILLINGER ESCAPE PLAN, Dimitri Minakakis
- To 2005 o κιθαρίστας Brian Benoit λόγω μιας χειρουργικής επέμβασης που είχε υποβληθεί τον Δεκέμβριο του 2004 αντικαταστάθηκε από τον πρώην κιθαρίστα των FENIX*TX, James Love για την επερχόμενη ευρωπαϊκή περιοδεία. Μία μέρα όμως πριν πετάξουν για Ευρώπη ο έτερος κιθαρίστας Ben Weinman ενεπλάκη σε αυτοκινητιστικό ατύχημα και χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο και απτόητος την επόμενη μέρα ξεκίνησαν την περιοδεία. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους στην Ισπανία στο Festimad Festival o Weinman δεν αισθανόταν καλά και λιποθύμησε ως αποτέλεσμα των τραυματισμών που υπέστη στο ατύχημα με τους γιατρούς να του συνιστούν να επιστρέψει στο σπίτι του να αναπαυθεί τουλάχιστον για τρεις μήνες με τον ίδιο αναβάλλοντας τις συναυλίες τους για σχεδόν τρεις εβδομάδες. Δύο μήνες μετά οι THE DILLINGER ESCAPE PLAN αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από τις τελευταίες τους προγραμματισμένες εμφανίσεις στο Gigantour λόγω νέου τραυματισμού του Weinman o οποίος επιδείνωσε τον προηγούμενο.
- Ο Greg Puciato στην audition του είχε στείλει δύο εκτελέσεις του “43% Burnt”. Μια με τους αρχικούς στίχους και μία εντελώς καινούριους που τους είχε γράψει ο ίδιος. Χρειάστηκαν μονάχα δύο πρόβες για να γίνει μόνιμο μέλος του συγκροτήματος και η πρώτη συναυλία με τον καινούριο τραγουδιστή πραγματοποιήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2001 στο CMJ Music Festival της Νέας Υόρκης.
- Εκτός του “Baby’s first coffin” και πριν την κυκλοφορία του “Miss Machine” στις 20 Ιουλίου, οι THE DILLINGER ESCAPE PLAN ηχογράφησαν μερικές διασκευές που συμπεριλήφθηκαν σε συλλογές και αντίστοιχα tribute άλμπουμ. Συγκεκριμένα τα “Damaged I” και “Damaged II” των BLACK FLAG για το “Black on black: A tribute to Black Flag”, το “Rebel Yell” του Billy Idol για το “Buddyhead suicide” και το “My Michelle” των GUNS N’ ROSES για το “Bring you to your knees: A tribute to Guns & Roses”.
- Στιχουργικά το “The perfect design” μιλάει για κάποιον που σκοτώνει τον άνθρωπο που αγαπάει ώστε να μην μπορεί ποτέ να είναι με κανέναν άλλον αλλά στη συνέχεια συνειδητοποιεί ότι τον θέλει πίσω και τώρα δεν μπορεί να τον έχει. Το “Sunshine the werewolf” βασίζεται σ’ ένα άρθρο που είχε διαβάσει ο Puciato για ανθρώπους που ονομάζονται “Giftgivers” και“Bugcatchers”, άνθρωποι που προσπαθούν να μεταδώσουν ή νακολλήσουν τον ιό HIV σκόπιμα.
- Το “Miss Machine” είχε κυκλοφορήσει σε μία περιορισμένη digipack έκδοση με bonus DVD που περιείχε οκτώ τραγούδια από συναυλίες τους καθώς κι ένα making-of του άλμπουμ.
Κώστας Αλατάς
