ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “For those who dare”- CHASTAIN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: R/C Records
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: David T. Chastain, John Cuniberti
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Leather Leone – φωνητικά
David T. Chastain – κιθάρες
David Harbour – μπάσο
John Luke Hebert – τύμπανα
Όταν η κουβέντα έρχεται σε υποτιμημένους guitar heroes, βιρτουόζους που δεν έχουν λάβει της εκτίμησης και της αναγνώρισης που τους πρέπει και γενικά καλλιτέχνες με «αποτύπωμα» δυσανάλογα μικρότερο από την αξία τους, δεν γίνεται να μην αναφερθεί το όνομα του David Chastain. Όταν η κουβέντα επεκτείνεται στις μεγαλύτερες γυναικείες φωνές, το όνομα “Leather Leone” από μόνο του, χωρίς παραπάνω επιχειρήματα, αρκεί για να λήξει κάθε περαιτέρω συζήτηση για το ποια είναι καλύτερη. Ο συνδυασμός αυτών των δύο προσωπικοτήτων, δημιούργησε ένα από τα εντυπωσιακότερα US metal σχήματα όλων των εποχών, τους CHASTAIN. Το προξενιό ήταν απόφαση του γνωστού και μη εξαιρετέου guru Mike Varney, ιδιοκτήτη της Shrapnel Records και θρυλικού κυνηγού ταλέντων της «εξάχορδης» θεάς.
Θεάρεστο heavy/power λοιπόν, με τεράστιους σε αξία δίσκους, που χαρακτηρίζονταν από καταπληκτικά τραγούδια όπου δέσποζε από την μία η εκτυφλωτική κιθάρα του Chastain και από την άλλη η ασύλληπτη φωνή της Leather, η οποία δεν χαρακτηρίστηκε άδικα ως ο «θηλυκός Dio». Από κοντά και το rhythm section των Mike Skimmerhorn και Ken Mary, όπως κατάλαβες μιλάμε για πραγματικό all-star line up. Μετά από τέσσερεις δίσκους, επέρχεται η πρώτη αλλαγή: οι Skimmerhorn και Mary αποχωρούν, για να τους αντικαταστήσουν οι David Harbour και John Luke Hebert, δύο μουσικοί οι οποίοι «πάνε πακέτο» όπως φαίνεται, αφού τους βλέπουμε μαζί σε άλλη συνεργασία με τον Chastain, στο προσωπικό άλμπουμ της Leather “Shock wave”, στους MANTA RAY και στο “House of God” του King Diamond. Έχουμε μπει πια στο 1990, και έχουν ήδη ξεκινήσει οι «ζυμώσεις» των μεγάλων, επερχόμενων αλλαγών.
Το “The mountain whispers” αποδεικνύει με το «καλημέρα» πως ο Chastain θέλησε να εναρμονιστεί με τις εξελίξεις γύρω του. Η συνθετική άποψη είναι ίδια με αυτή του παρελθόντος, αλλά ο ήχος είναι σύγχρονος, πιο…βιομηχανικός (εντάξει, μην φανταστείς FEAR FACTORY, για κλασσικό μέταλλο μιλάμε) με πιο βαριές και χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες. Το «κακό» (λέμε τώρα) με αυτό το άλμπουμ είναι πως το πρώτο του μισό είναι ανώτερο του δευτέρου, καθώς και τα πέντε κομμάτια ως την διασκευή στο “Barracuda” των HEART, πάνε τρένο. Ειδικά τα “For those who dare” (έγινε και video-clip), “Please set us free” και “I am the rain”, «χτυπούν ταβάνι» έμπνευσης. Από εκεί και μετά, πέφτει λίγο το επίπεδο, έστω και αν τα υπόλοιπα τραγούδια κυμαίνονται σε υψηλό επίπεδο και το “Once before” αποτελεί μεγαλειώδες τελείωμα. Άλλωστε, μιλάμε για έναν πολύ καλό δίσκο. Τον χειρότερο του group ως τότε, αλλά και πάλι, πολύ καλό.
Η συνέχεια ήθελε τον Chastain να μένει μόνος και να συνεργάζεται με session μουσικούς, έχοντας την καλή μαθήτρια της Leather, Kate French, στα φωνητικά, για δύο δίσκους. Μέχρι την επιστροφή της μεγάλης ερμηνεύτριας και του Mike Skimmerhorn και την θεαματική, ολική επανεκκίνηση του 2013. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία. Ως τότε, καλό θα ήταν να ξανακούσουμε όσα μας έδωσαν οι CHASTAIN ως και αυτό το άλμπουμ, να αναθεωρήσουμε ει δυνατόν απόψεις, και να…μάθουμε μπαλίτσα, που έλεγε και μια ψυχή.
Δημήτρης Τσέλλος.
