a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Symbol of life” – PARADISE LOST
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΙΑ: G.U.N.
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rhys Fulber
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Φωνητικά – Nick Holmes
Lead κιθάρες – Greg Mackintosh
Ρυθμικές κιθάρες – Aaron Aedy
Μπάσο – Steve Edmondson
Ντραμς – Lee Morris
Τα δρακόντεια χρόνια είχαν πια περάσει και καταγραφεί στην ιστορία ως μια από τις πλέον επιτυχημένες και επιδραστικότερες δουλειές των PARADISE LOST. Ήδη την τρομερή εκείνη κυκλοφορία, είχαν ακολουθήσει το “One second”, ξάδελφος εξ αγχιστείας του προκατόχου του (πολύ καλή και ιδιαίτερη δουλειά βέβαια), το “Host” που έφερε κύματα σε όσα νερά κατόρθωσε να αφήσει ατάραχα το “One second” (και δεν ήταν πολλά, αλλά το άλμπουμ είναι ήδη κλασικό κι ας μην έχει καμία σχέση με το Metal, σίγουρα έχει μεγάλη σχέση με την ατμόσφαιρα των LOST) και το πλήρως αμφιλεγόμενο “Believe in nothing’’.
Οι παλιοί οπαδοί, θεωρούσαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση πια να δούνε τους άρχοντες της μελαγχολίας να παραδίδουν δουλειές που να θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν τους (γιατί για κάποιους δόξα δεν υπάρχει στον πειραματισμό και την εξέλιξη αλλά μόνο στο αναμάσημα ιδεών) και είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν σιγά σιγά την μπάντα. Οι νεότεροι οπαδοί, δεν ήταν εξοικειωμένοι με τον αρχικό, θανατερό ήχο του παρελθόντος και οι ίδιοι οι PARADISE LOST, έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Μπήκαν στο στούντιο με τις ιδέες τους. Έγραψαν και ηχογράφησαν αυτό που ένιωθαν ότι ήθελαν να γράψουν και να ηχογραφήσουν εκείνη τη στιγμή και φυσικά δεν απευθύνθηκαν ούτε σε παλιούς ούτε σε νέους οπαδούς. Απευθύνθηκαν σε όποιον εκείνη τη στιγμή, στο άμεσο ή απώτερο μέλλον, θα έβρισκε στη νέα τους μουσική κάτι, που θα τον έκανε να βρει κομμάτια του εαυτού του, να ακούσει αυτό που εκείνη τη στιγμή είχαν μέσα τους οι Shadowkings και ήθελαν να προσφέρουν σε όσα αυτιά ήταν πρόθυμα να το ακούσουν.
Κάπως έτσι, στη δισκογραφία των Βρετανών, ήρθε και προστέθηκε ένα νέο άλμπουμ. Το “Symbol of life” ήταν πλέον γεγονός, μοναδικό όπως κάθε δουλειά των PARADISE LOST, με την δική του μοναδική ταυτότητα και ελάχιστες ομοιότητες μόνο με το πριν και το μετά, καμία όμως ομοιότητα με οποιαδήποτε πολύ παρελθοντική ή πολύ μελλοντική δουλειά του σχήματος. Γιατί; Γιατί οι LOST ότι παίζουν μια φορά, το έπαιξαν. Από εκεί και έπειτα, αναζητούσαν, αναζητούν και θα αναζητούν διαφορετικά μονοπάτια να περιπλανηθούν, διαφορετικούς χώρους να εξερευνήσουν.
Το “Symbol of life” όμως έχει και κάτι ακόμα μοναδικό. Αφού έδειξε την θέληση του συγκροτήματος να επιστρέψει σε πιο ηλεκτρικά, πιο σκληρά, πιο βαριά μουσικά βήματα, κατόρθωσε μέσα από τις εξαιρετικές συνθέσεις του και τα πανέξυπνα κομμάτια του να γεφυρώσει ένα κενό, ένα χάος μεταξύ των οπαδών του. Οι παλιότεροι άκουγαν επιτέλους ηλεκτρικές κιθάρες με παραμόρφωση και τον πολύ-πολύ συγκεκριμένο ήχο και ύφος του Greg, οι δε νεότεροι, βρήκαν το άλμπουμ που θα μπορούσε να τους οδηγήσει με πολύ όμορφο και γλυκό τρόπο στο παρελθόν. Σαν μια όμορφη ιστορία που αφηγείται κάτι το οποίο όμως πρέπει να το ψάξεις περισσότερο και να σε οδηγήσει σε εκπλήξεις
Παράλληλα, προσέφερε μια μεγάλη (αν όχι την μεγαλύτερη) ραδιοφωνική επιτυχία των PARADISE LOST, το single αλλά και αδιαμφισβήτητο hit του άλμπουμ “Erased”, δίνοντας μια νέα ώθηση, μια νέα ορμή στη πεντάδα από το Χάλιφαξ, την οποία είχε ανάγκη μιας και οι προηγούμενες δουλειές του, πραγματικά, όσο καλές και να ήταν, δεν ήταν για όλους.
Ήταν το “Symbol of life” αυτό που επανέφερε τους LOST στον μεταλλικό χάρτη, που τους ξανασύστησε στο παρελθόν και τους επαναπροσδιόρισε στο παρόν, δίνοντας τους αναγκαίο δημιουργικό χώρο για το μέλλον. Με μια ακόμα εξαιρετική, αξία μνείας διασκευή να στεφανώνει ένα σημαντικό και αξιόλογο σύνολο, το “Small town boy”, η σημαντικότητα αυτού του άλμπουμ προφανώς και δεν είναι μόνο καλλιτεχνική και η ανάμνηση των γενεθλίων του, είναι κάτι περισσότερο από την ανάμνηση ενός απλά πολύ καλού άλμπουμ. Άλλωστε είναι PARADISE LOST, πόσες πιθανότητες είχε να μην είναι καλό;
Φανούρης Εξηνταβελόνης
