a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Unseen” – THE HAUNTED
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tue Madsen
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Peter Dolving
Κιθάρες – Anders Bjorler
Κιθάρες – Patrick Jensen
Μπάσο – Jonas Bjorler
Drums – Per Moller Jensen
Να και που τα ξαναλέμε για τους THE HAUNTED, τους Σουηδούς πρωτοπόρους του thrash metal, και μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες μπάντες της χώρας τους. Έχοντας χτίσει το δικό τους όνομα, αποκομμένο πλέον προ πολλού από τη ταμπέλα “project μελών των AT THE GATES”, και με σύμμαχο τους τη στήριξη από τη δισκογραφική τους εταιρεία Century Media από το “rEVOLVEr” (2004) οι THE HAUNTED πορεύονται με αυτοπεποίθηση και άνεση στο μουσικό κόσμο. Σήμερα, γυρίζουμε το ρολόι πίσω στα 2011, όπου μετά το “πισωγύρισμα” του “Versus” (2008), όπου οι Σουηδοί προσπάθησαν να πιάσουν το συναίσθημα της πρώτης δυάδας δίσκων τους, όχι με την ίδια ποιότητα (χωρίς να σημαίνει ότι ο δίσκος σε καμία περίπτωση έστω “μέτριος”), το σχέδιο αλλάζει. Έτσι, στις 21 Μαρτίου, μετά από ηχογραφήσεις στα Antfarm studios υπό το άγρυπνο βλέμμα του γνωστού και μη εξαιρετέου Tue Madsen, κυκλοφορούν ένα βαθιά πειραματικό άλμπουμ, το “Unseen”
Ελάχιστο γκάζι στο μπάσιμο του “Never better” και καθόλου στο “No ghost”, με μια πιο bluesy ερμηνεία από τον παρανοϊκό Peter Dolving. Περίμενε λίγο…ελάχιστο γκάζι; Bluesy ερμηνεία; Σίγουρα έχω ανοίξει το σωστό άρθρο; Ακούω τη κατάλληλη μπάντα; Ναι αναγνώστη και ακροατή μου, σωστά διαβάζεις. Φαντάσου μια πιο “χαλαρή” και πιο προσανατολισμένη σε ευθεία τραγουδοποιΐα εκδοχή του ”The dead eye”. Εδώ ο Dolving δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε πιο μελωδικές γραμμές, καθώς και η μπάντα ένα πιο ανοιχτόμυαλο μουσικό πλάνο. Έχει την γκρούβα κομματιών όπως το “Catch 22” αλλά δεν έχει την απειλητικότητα άλλων προκατόχων του. Το “Disappear” και το ομώνυμο αποτελούν πανέμορφα ραδιοφωνικά κομμάτια (με τα ρεφρέν να σου κολλάνε στο μυαλό) με τα αιχμηρά riffs να υπάρχουν, και ίσα-ίσα να εναλλάσσονται για χάρη των δυναμικών.
Το “Motionless” είναι ένα από τα ελάχιστα κομμάτια που είναι στις ταχύτητες των THE HAUNTED που αναγνωρίζουμε, με τα φωνητικά ωστόσο, να παραμένουν σε αυτή τη πειραματική διάθεση. Αποπνέουν ωστόσο, μια ειλικρίνεια αυτά τα πειράματα. Δεν γίνανε για να πουλήσουν γιαλαντζί “ανοιχτομυαλιά”. Έγιναν για να εκφραστεί η εσωτερικότητα τόσο του συγκροτήματος που το συνέθεσε, καθώς και η ανάγκη για καλλιτεχνική ελευθερία. Τηρουμένων των αναλογιών, μιλάμε για δίσκο ανάλογης αισθητικής με τα KREATOR δεκαετίας του ‘90 (κυρίως “Outcast” και “Endorama”). Ξεγυμνωμένο και με μια gothic επίγευση είναι κατά το ήμισυ και το “The skull” σε σημείο που μπορείς εύκολα να ξεγελάσεις έναν άνθρωπο που δε ξέρει τους THE HAUNTED! Συνοδευτικό του και το 50 δευτερολέπτων outro “Ocean park”.
Βαθιά gothic/post-punk επιρροή ακούει κάποιος και στο “The city”, αλλά και στο “Them”, όπου τα κύρια riffs φέρνουν KILLING JOKE και ίσως και JOY DIVISION κατά νου, με τα riffs που ακολουθούν να επαναφέρουν τους mid-tempo THE HAUNTED, με τα ύπουλα αρπίσματα να δημιουργούν ένα πέπλο μελαγχολίας, ακόμα και όταν φαινομενικά τσιτώνουν. Το “All ends well” νομίζεις ότι ακούς κάποιο άλλο εντελώς συγκρότημα, αλλά είναι τόσο ρημαδιασμένα καλογραμμένο, που δε σε νοιάζει! Η ύπουλη lead μελωδία στο ρεφρέν, σου καρφώνεται στο μυαλό, και δε φεύγει ούτε με λοβοτομή. Επίλογος του δίσκου, εν τέλει, είναι το “Done” που κλείνει το δίσκο όπως άνοιξε: με την ανάλογη blues διάθεση φωνητικά και ένα κομμάτι το οποίο γκρουβάρει μέχρι το φινάλε του, το οποίο παρά τα δυναμικά ξεσπάσματα, οδηγείται σε μια κάθαρση μέσω νοτών και φωνής.
Δεν θα πω ψέματα, ούτε θα σας πουλήσω δήθεν ανοιχτομυαλιά. Δε μου είχε γεμίσει το μάτι προ δεκαετίας ο δίσκος, και άργησα να χωνέψω και εκτιμήσω αυτό, αλλά και το προ-προκάτοχο του “The dead eye” (2006). Κυρίως επειδή είχα συνδέσει τους THE HAUNTED με το βρωμόξυλο και τη πρησμένη φλέβα στο λαιμό, και τέτοια άλμπουμ, μου ακούγονταν “ξένα”. Δεν θα κρύψω επίσης, ότι η προαναφερθείσα 90’s περίοδος των KREATOR όταν ήμουν έφηβος, επίσης δε μου γέμιζε το μάτι, παρότι δεν την έβλεπα με τόσο σκεπτικισμό (κυρίως λόγω της ύστερης περιόδου, που κουβαλούσε στο DNA της τέτοια γνωρίσματα). Στην τωρινή μου φάση σαν ακροατής, εκτιμώ και βάζω ψηλότερα από πριν τις πειραματικές δουλειές με υγεία και μεράκι από τις αγαπημένες μου μπάντες, μη ξεχνώντας και τις δουλειές που τους καθόρισαν βεβαίως.
Υπό αυτό το πρίσμα, 10 χρόνια μετά τη κυκλοφορία του, το “Unseen” σίγουρα δεν άξιζε τη χλεύη που εισέπραξε, και σίγουρα ωρίμασε όμορφα, και ανταμείβει όσους ήταν πρόθυμοι να ρίξουν μια πολύ πιο προσεκτική ματιά για να δουν τη ποιότητα και ειλικρίνεια του υλικού του, ειδικά τη δεδομένη στιγμή που βγήκε.
Did you know that?
– Τελευταίο άλμπουμ με τον Peter Dolving στο μικρόφωνο. Οριστική αποχώρηση, επάνοδος του Marco Aro με δύο άλμπουμ – στροφή στην περίοδο του “One kill wonder”/”The haunted made me do it”: το “Exit wounds” (2014) και το “Strength in numbers” (2017), τα οποία αγκαλιάστηκαν πλήρως από τους οπαδούς.
– Αποτελεί το προτελευταίο άλμπουμ στο οποίο θα συνεργαστούν με τον Tue Madsen, κλείνοντας το κύκλο μιας συνεχούς συνεργασίας, που άνοιξε με το “Live rounds in Tokyo” (2001). Ο δε κατάλογος του κυρίου Madsen, είναι αρκούντως εντυπωσιακός, μιας και έχει συνεργαστεί με τους (βαθιά ανάσα): ABORTED, ARTILLERY, AT THE GATES, BECOMING THE ARCHETYPE, BEHEMOTH, BORN FROM PAIN, CATARACT, DAEMON, DAGOBA, DARK TRANQUILLITY, DISBELIEF, EKTOMORF, GOREFEST, HATESPHERE, HEAVEN SHALL BURN, HOLY MOSES, ILLDISPOSED, KATAKLYSM, KONKHRA, MESHUGGAH. MOONSPELL, NEAERA, PANZERCHRIST, POISONBLACK, SIRENIA, THE AGONIST, THE BLACK DAHLIA MURDER, VADER, WITCHERY. Ζαλιστήκατε ή ακόμα;
-Η digipak έκδοση, περιλαμβάνει ως bonus, το studio κομμάτι “The attention”, και δύο live εκτελέσεις για τα κομμάτια “The reflection” και “The fallout”, από το “The dead eye”. Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Γιάννης Σαββίδης
