a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Killing the dragon” – DIO
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡEΙΑ: Spitfire
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ronnie James Dio
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Ronnie James Dio
Κιθάρες – Doug Aldrich
Μπάσο – Jimmy Bain
Τύμπανα – Simon Right
Πάντα όταν κυκλοφορούσε ένα άλμπουμ των DIO, με την οποιαδήποτε σύνθεση, οι σειρήνες του συναγερμού ηχούσαν στο heavy metal. Βλέπετε η τεράστιας σημασίας πορεία του στον χώρο του σκληρού ροκ από το πρώτο άλμπουμ των RAINBOW μέχρι και το “Dream evil”, όχι μόνο έβαλε στο κάδρο της σκληρής μουσικής τον αγαπημένο μας τραγουδιστή, αλλά σε μεγάλο βαθμό, αλλά επί της ουσίας θεμελίωσε την προσωπικότητά του ως μια από τις πλέον σημαντικές στον χώρο του rock γενικότερα. Μια κληρονομιά που ακόμα και για τον ίδιο αν και καλοδεχούμενη φυσικά, ήταν δύσκολο να την ανταγωνιστεί τα μετέπειτα χρόνια και να την διατηρήσει.
Όμως αυτή ήταν η μοίρα του, και τίποτα μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να σβήσει την λάμψη των πεπραγμένων του εκείνων των χρόνων. Τι άλλο θα μπορούσε άλλωστε να προσφέρει; Πόσο ακόμα; Δεδομένο, αλλά αυτό όχι καλοδεχούμενο και δύσκολα αποδεχτό, ήταν το ότι θα επέρχονταν τα χρόνια της καμπής. Ήρθαν, και η δημοτικότητα όπως και η δυσλειτουργία των DIO, έδειξαν τα απτά σημάδια τους, κάτι που όμως ήταν απόλυτα φυσιολογικό από ένα σημείο και μετά. Παρά την δημιουργική πτώση όμως, και τις νέες περιπέτειες με τους BLACK SABBATH, η αγάπη του κοινού, η εκτίμηση και ο σεβασμός ποτέ δεν γνώρισαν κάμψη για τον Ronnie James Dio. Πάντα περιμέναμε με αγωνία την επόμενη κίνηση, το επόμενο βήμα και πάντα χαμογελούσαμε με αγάπη όταν ήταν κοντά μας για συναυλίες. Μέχρι που κάποια στιγμή, όπως τα κατάφερε η άτιμη η ζωή σταματήσαμε γιατί αυτός απλά ετάχθη να τραγουδά εκεί ψηλά και μας άφησε με μια στεναχώρια γιατί μας λείπει… Αλλά αυτή είναι η ζωή με τα καλά και τα άσχημά της.
Στις 21 Μαΐου λοιπόν του 2002, το “Killing the dragon” θα ήταν στα δισκάδικα και όλοι θα είχαν την περιέργεια να δουν τι ήταν.. Είχε προηγηθεί το “Magica” δυο χρόνια πιο νωρίς, αντιστρέφοντας κάπως το μη θετικό μουσικό κλίμα των προηγούμενων χρόνων, αλλά και χωρίς να καταφέρει να επαναφέρει το όνομα των DIO εκεί που ίσως θα έπρεπε λόγω της σχετικής συνθετικής του αδυναμίας. Το “Killing the dragon” ήταν σίγουρα μια-δυο σκάλες πιο ψηλά και δεδομένα ότι καλύτερο μετά το “Dream evil”. Το ατύχημα όμως είναι πως και αυτό δεν μας αφήνει, παρά το καλό του επίπεδο, κλασικές συνθέσεις να τις αποζητούμε τα μεθύστερα χρόνια, και μη μου φέρετε εδώ αντιρρήσεις γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Εδώ έχουμε την πρώτη εμφάνιση του Doug Aldridge στις κιθάρες, ένας πολύ καλός κιθαρίστας, εξαιρετικός παίχτης, αλλά όπως και ο Graig Goldy (ποτέ δεν κατάλαβα το κόλλημα του Dio με αυτόν) δεν κατάφερε να έχει την επιθετικότητα, σπιρτάδα, ταχύτητα και ευφυία του Vivian Campbell στα κοφτερά riff και τα solo που σάρωσαν τα πάντα στα τρία πρώτα απλησίαστα άλμπουμ των DIO και εν πολύς τα χαρακτήρισε.
Αυτά βέβαια δεν σημαίνουν πως το “Killing the dragon” δεν έχει τις καλές του στιγμές, τις έχει για να είμαι και ξεκάθαροι. Απλά είναι μόνο καλές, όχι κάτι παραπάνω από εκεί, όχι κάτι όπως αυτό που θα αποζητούσαμε πάντα από ένα άλμπουμ των DIO όμως, και δικαιωματικά θα το αποζητούσαμε, γιατί εάν δεν έχεις απαιτήσεις από έναν τέτοιου βεληνεκούς καλλιτέχνη, από ποιον θα έχεις διάολε; Έτσι πρέπει πάλι αν αποζητήσει ξανά κάποιος τα τραγούδια αυτού του άλμπουμ, για να επαναφέρει στην μνήμη του τις καλές συνθέσεις, όπως τα “Guilty”, “Scream”, “Better in the dark” και το ομώνυμο. ‘Η τέλος πάντων όποια κολλάνε καλύτερα στο γούστο του καθενός μας. Συνοπτικά το ‘Killing the dragon”, παρά το ότι είναι το καλύτερο άλμπουμ του Dio μετα από μια δεκαετία και βάλε, στέκεται εκεί και όχι παραπέρα γιατί δεν έχει την ικανότητα να ανέβει τα σκαλιά για κάτι καλύτερο. Φυσικά και μπορεί σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας ανάλογα με τα προσωπικά του βιώματα να έχει και την δική του άποψη, αλλά στην ιστορία της μουσικής προσφοράς του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη η αντικειμενική τοποθέτηση του, φτάνει μέχρι εκεί και όχι πιο ψηλά.
Δημήτρης Σειρηνάκης
