ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Pink bubbles go ape” – HELLOWEEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΙΑ: ΕΜΙ
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Chris Tsangarides
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Michael Kiske – φωνητικά
Michael Weikath – κιθάραRoland Grapow – κιθάρα
Markus Grosskopf – μπάσο
Ingo Schwichtenberg – ντραμς
Το πιο σοφό που έχουμε να κάνουμε προτού μιλήσουμε είναι να περιγράψουμε τι συνέβη πριν και κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του “Pink bubbles go ape”. Δεν θα αλλάξει η τελικά μας άποψη για το δίσκο, αλλά θα κατανοήσουμε για ποιον λόγο βγήκε με αυτά τα τραγούδια, αυτό το ύφος κτλ.
Ξεκινάμε λοιπόν, με το πάρα πολύ σημαντικό για τη μουσική του σχήματος, γεγονός, ότι είναι ο πρώτος τους δίσκος χωρίς τον Kai Hansen, ο οποίος είχε αποχωρήσει αμέσως μετά την ευρωπαϊκή περιοδεία για το “Keeper of the seven keys – part II” και αντικαταστάθηκε από τον Roland Grapow, έναν κιθαρίστα τον οποίο είχε «λοκάρει» σε ανύποπτο χρόνο ο Weikath σ’ ένα club του Αμβούργου και του είχε κάνει πολύ θετική εντύπωση.
Δεν έφτανε το γεγονός ότι είχε φύγει ο Hansen, οι HELLOWEEN βρέθηκαν στη μέση μία αδυσώπητης δικαστικής διαμάχης ανάμεσα στην πρώην δισκογραφική τους εταιρία, τη Noise Records και την EMI, αφού ο Rod Smallwood, manager των IRON MAIDEN, τους είχε πάρει εκεί. Μετά από τουλάχιστον δύο χρόνια διαμάχης, βρέθηκαν εξουθενωμένοι και με τεράστια ανάγκη για χρήματα.
Είχαν παραγωγό που δεν γούσταραν. Ο Chris Tsangarides δεν ήταν δική τους επιλογή και το γκρουπ υποστηρίζει ότι δεν τους βοήθησε καθόλου στην ενορχήστρωση των κομματιών. Οι HELLOWEEN ήθελαν τον Tommy Hansen, που ήταν βέβαιοι ότι θα άλλαζε πλήρως την εικόνα του άλμπουμ, ο Rod Smallwood όμως δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα, αφού δεν του άρεσε καθόλου η παραγωγή στο “Keeper of the seven keys – Part II”. Το θέμα ήταν, ότι ενώ φαινόταν πως την παραγωγή στο άλμπουμ εκείνο είχαν κάνει το Tommy Newton και ο Tommy Hansen, ο Hansen είχε απολυθεί από τη Noise και το άσχημο αποτέλεσμα που άκουγε ο Smallwood, ήταν δουλειά του Newton. Όπως και να είχε όμως, η Sanctuary ήθελε έναν «επαγγελματία» παραγωγό. Ένα δυνατό όνομα, δηλαδή ουσιαστικά.
Στην προσπάθειά του το management να αλλάξει πράγματα, προσέλαβε τον «πολύ» Storm Thorgerson, που είχε φτιάξει μνημειώδη εξώφυλλα για τους PINK FLOYD, LED ZEPPELIN κτλ και είχε δουλέψει με τους HELLOWEEN στο video clip του “I want out”. Το αποτέλεσμα; Το ψάρι στο εξώφυλλο, τα τηγανητά αυγά στο οπισθόφυλλο και στο video του “Kids of the century”. Χωρίς να κρίνω αν αυτά ήταν πετυχημένα, γουστόζικα ή όχι, το θέμα είναι ότι οι οπαδοί των Γερμανών power metallers, δεν είχαν ιδέα ποιος ήταν ο Thorgerson και κατέληξαν να σχολιάζουν απλά το γεγονός ότι τους έλειπαν οι χιουμοριστικές κολοκύθες που υπήρχαν σε αφθονία στα προηγούμενα εξώφυλλα, αφού στο οπισθόφυλλο υπήρχε για τους τύπους, μία κολοκύθα…
Σε μουσικό επίπεδο, έχοντας γράψει τέτοιους δίσκους αμέσως πριν, σε φτάνει σ’ ένα οριακό σημείο, αφού είναι δύσκολο να γράψεις κάτι παρόμοιο, πόσο μάλλον να το ξεπεράσεις, όταν μάλιστα σου λείπει κι ένας από τους βασικούς συνθέτες σου… Ο Weikath, ομολογεί ξεδιάντροπα ότι δεν είχε διάθεση να γράφει power metal τραγούδια/ύμνους, αλλά κάτι πιο εμπορικό. Προς τιμή του, όλα αυτά τα χρόνια, δηλώνει ότι τα τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος, είναι τα χειρότερα του άλμπουμ (“Number one”, “Heavy metal hamsters”), ομολογώντας την αποτυχία του.
Θέλετε και κάτι άλλο, παρασκηνιακό; Οι HELLOWEEN, έχοντας μπει στο management της Sanctuary είχαν ένα μεγάλο πρόβλημα. Είχαν πολλά κοινά σημεία με τους IRON MAIDEN και το management τους, δεν ήθελε να έχει δύο «παρόμοια» σχήματα. Οπότε στόχος τους, ήταν να κάνουν τις «κολοκύθες» ένα πιο «σοβαρό» σχήμα και να χάσουν το χιουμοριστικό τους στοιχείο, χωρίς όμως να υπολογίζουν, ότι ένας από τους πολύ σημαντικούς λόγους που οι HELLOWEEN ήταν αυτοί που ήταν εκείνη την εποχή, ήταν το χιούμορ τους και όλη αυτή η «ανάλαφρη» διάθεση που είχαν κι έβγαζαν προς τα έξω, κάνοντάς τους αξιαγάπητους, πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους στο να γράφουν power metal ύμνους.
Στα τραγούδια τώρα, υπάρχει υλικό να συζητάμε για ώρες. Σίγουρα υπάρχουν μερικά πολύ ωραία τραγούδια, όπως το εναρκτήριο “Kids of the century” (ακόμα θυμάμαι το σοκ που είχα πάθει όταν είχα δει για πρώτη φορά το video clip και αντί για κολοκύθες έβλεπα αυγά «μάτια»), το “Mankind” που το βρίσκω εξαιρετικό, το “Someone’s crying”, που είναι από τις ωραίες uptempo στιγμές, αλλά και το “The chance”. Υπάρχουν αδιάφορες στιγμές (“Back on the streets”, “Goin’ home”), μία μπαλάντα που θα μπορούσε να είναι και στο “Chameleon” (“Your turn”), μία αποτυχημένη ψευτοεμπορική προσπάθεια του Weikath (“Number one”), που μάλιστα βγήκε και σε single μπας και πουλούσε τίποτα και δύο αίσχη που δύσκολα βρίσκεις όμοιά τους στη δισκογραφία των HELLOWEEN, το “Heavy metal hamsters” και το ‘I’m doing fine, crazy man” (παίζει να είναι και από τους χειρότερους τίτλους που έχω ακούσει). Ειδικά το “Heavy metal hamsters”, έφαγε τρελή λέζα και η αλήθεια είναι ότι ήταν επιλογή του Tsangarides, αφού το σχήμα το προόριζε για b’ side. Εκείνος όμως θεωρούσε ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι σαν το “Dr. Stein”, που προοριζόταν κι αυτό για b’ side, αλλά κατέληξε να είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του γκρουπ. Προφανώς και η επιλογή ήταν εντελώς λάθος…
Ο κόσμος διχάστηκε με το δίσκο, υπήρξαν πολλοί που γύρισαν την πλάτη στους HELLOWEEN, αλλά και πολλοί που τους στήριξαν. Θέλετε την προσωπική μου γνώμη; Δεν το βρίσκω κακό άλμπουμ. Διαβάζοντας όλα όσα προηγήθηκαν, θεωρώ ότι ακόμα και να το μισείτε, θα βρείτε λόγους να το συμπαθήσετε. Νομίζω ότι περισσότερο ήταν ένα αποτυχημένο πείραμα του Rod Smallwood, που προσπάθησε να αλλάξει μία ήδη επιτυχημένη συνταγή. Εσείς αν είχατε το management αυτό, θα επιμένατε στη δική σας άποψη ή θα τους αφήνατε να κάνουν εκείνο που νόμιζαν, μετά από τέτοιες μεγάλες επιτυχίες;
Did you know that:
- Γιαπωνέζικο bonus και b’ side στο “Kids of the century”, ήταν ένα ακόμη τραγούδι που έφαγαν «λέζα», το “Shit and lobster” (άλλος τίτλος για … Όσκαρ)! Το έτερο b’ side εκείνου του single, ήταν η διασκευή στο κλασικό rock n’ roll τραγούδι, “Blue suede shoes”, όπου ο Kiske έβγαζε τη μεγάλη του αγάπη γι’ αυτή τη μουσική (τεράστιος οπαδός του Elvis Presley, ο Kiske).
- Το δεύτερο single που κυκλοφόρησε, ήταν το “Number one”, όπως προείπαμε και τα b’ side του ήταν το σχετικά καλό, uptempo “You run with the pack” και το “Les Hambourgeois walkways”, που όχι μόνο από τον τίτλο, αλλά και τη μουσική, ήταν το «ισοδύναμο» του “Parisienne walkways” στο πιο …Αμβούργο!
- Στο “Pumpkings”, το άλμπουμ των MASTERPLAN, που ο Roland Grapow διασκεύασε ουσιαστικά τα τραγούδια που είχε γράψει στους HELLOWEEN, χρησιμοποίησε τα “The chance”, “Mankind” και “Someone’s crying”.
- To “Windmill”, ένα από τα τραγούδια που έχουν κράξει πιο πολύ οι οπαδοί των HELLOWEEN, είχε γραφτεί στα sessions του “Pink bubbles go ape”, αλλά τελικά μπήκε στο “Chameleon”. Υπήρχε ένα ακόμη τραγούδι που είχε γραφτεί, το “City cries”, αλλά το έφαγε το σκοτάδι και ποτέ δεν ολοκληρώθηκε.
Σάκης Φράγκος
