a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “A semblance of normality” – SKYCLAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Demolition Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Kevin Ridley, Dario Mollo
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Kevin Ridley – Φωνητικά, κιθάρα
Steve Ramsey – Κιθάρα
Georgina Biddle – Βιολί
Graeme English – Μπάσο
Arron Walton – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Paul Smith – Κρουστά
Frankie Gibbon – Hammond
Andy May – Πίπιζες, σφυρίχτρες
The Royal Philharmonic Orchestra – Ορχηστρικά μέρη
Πραγματικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος και κανένα νόημα, στο να ασχοληθούμε ξανά με τη διάσπαση των SKYCLAD και τη φυγή του Martin Walkyier. Τους λατρέψαμε στα 90s, τους κάναμε κάτι σαν εθνικούς ήρωες στη χώρα μας, ρίξαμε τα τείχη για να κάνουν σεργιάνι στα venues, στις δισκοθήκες μα πρωτίστως στις καρδιές μας και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που χύθηκε τόσο μελάνι και ειπώθηκαν τόσα λόγια για το διαζύγιο εκείνο. Επαναλαμβάνω, αναφέρομαι στα εντός των συνόρων γιατί στο εξωτερικό, καθένας έχει τα δικά του μέτρα και σταθμά και τη δική του οπτική επί των πραγμάτων.
Ας δούμε λοιπόν τι έκαναν οι εναπομείναντες. Το “No daylights nor heeltaps”, δεν πρέπει να μπαίνει στην ίδια ζυγαριά με τα υπόλοιπα albums. Ναι, οι ίδιοι οι SKYCLAD το υπολογίζουν ως μια επίσημη, full length κυκλοφορία, αλλά πρόκειται περί συλλογής επανηχογραφημένων τραγουδιών, σε σχετικά διαφορετική μορφή, οπότε το “A semblance of normality” είναι το πραγματικό album της επανεκκίνησης. Και τώρα, ξεκινά ο δεύτερος γύρος της αιώνιας διαμάχης, με την ερώτηση – κλειδί: Είναι αυτό ένα «κανονικό» SKYCLAD album; Η οποία, ερώτηση, πηγάζει από μια άλλη, εξίσου κομβική: Είναι αυτοί εδώ «κανονικοί» SKYCLAD;
Η απάντηση και στις δυο αυτές ερωτήσεις, είναι η ίδια: ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ. Έτσι, με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Τι να σου πω ρε φίλε, εγώ όταν τους είδα το 1998 στο πάλαι ποτέ ΡΟΔΟΝ, ο μόνος που δεν ήταν παρών, ήταν ο Arron (που δισκογραφεί μαζί τους από το 2001 πια). Η τριάδα των ανδρών ήταν παρούσα από το 1991, η Georgina από το 1995. Δε γίνεται όταν φεύγει ένας, να διαγράφεται η πορεία των υπολοίπων. Και αδυνατώ να δεχτώ πως αυτή η κουβέντα, εξελίσσεται μέχρι σήμερα. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι η ζωή προχωρά και κυρίως, ότι κάποια πράγματα, γίνονται για έναν σκοπό, κι έχουν μιαν αιτία που γίνονται.
Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα στο “A semblance of normality”, είναι ο διαφορετικός αλλά και ταυτόχρονα τόσο SKYCLAD, ήχος του. Το βιολί είναι εδώ, αλλά όχι τόσο μπροστά. Οι χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και το rhythm section είναι βαρύτερα από ποτέ, τα riffs συμπαγή και ογκώδη με heavy αισθητική (ούτε thrash όπως στα πρώτα albums ούτε και folk rock όμως), οι ακουστικές έχουν επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ τα φωνητικά, δεν έχουν την οργισμένη, οξεία προφορά και χροιά του παρελθόντος, αλλά μια πιο χύμα, “pub” αισθητική. Να λοιπόν που τα πήγε περίφημα και στην «πρώτη» φωνή ο συμπαθέστατος Kevin, τον οποίον ως τότε ακούγαμε στα δεύτερα φωνητικά. Οι στίχοι, τι άλλο; Πολιτικοί και κοινωνικοί, ασκούν δριμεία κριτική σε διάφορα θέματα και ακούγονται σαν ένα ιδιότυπο «κήρυγμα». Μπορεί να μην υπάρχουν τα πανέξυπνα, καυστικά και κάπου-κάπου δυσκολονόητα λογοπαίγνια του Martin, αλλά το επίπεδο δεν είναι χαμηλότερο από αυτό που περιμένεις από έναν δίσκο των SKYCLAD.
Η παραγωγή του διδύμου Ridley/Mollo είναι αρκετά καλή και αναδεικνύει σωστά το υλικό. Η αλήθεια βέβαια είναι πως περίμενα πιο ενεργή συμμετοχή από τον δεύτερο, καθώς δεν είναι και λίγες οι συμμετοχές του σε διάφορα groups και projects ως μουσικός, αλλά ok… Λεπτομέρειες! Πολύ ωραία δουλεύει επίσης η συμφωνική προσέγγιση σε κάποια από τα τραγούδια, με τα μέλη της The Royal Philharmonic Orchestra να μπαίνουν για τα καλά στο κλίμα της μουσικής του group. Υπολόγισε τώρα στο σύνολο των πολύ καλών τραγουδιών και τρεις συνθέσεις που είχαν τα φόντα να γίνουν κλασσικές, τουλάχιστον όσον αφορά την τελευταία εποχή της μπάντας. Τα “Anotherdrinkingsong”, “Parliament of Fools” και “Lightening the Load” είναι τυπικά SKYCLAD κομμάτια, έχοντας όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Βρετανούς ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του heavy metal.
Το “A semblance of normality” είναι μια από τις πιο ποικίλες κυκλοφορίες των «Ουρανοντυμένων». Με την αδιαμφισβήτητη ποιότητά του άντεξε στον χρόνο, απόκρουσε όλες τις κακοήθεις επιθέσεις από μια συγκεκριμένη μερίδα οπαδών που δεν ανέχονταν και δεν είχαν καμία διάθεση να δουν τη νέα σελίδα στην ιστορία της αγαπημένης τους, κατά τ’άλλα, μπάντας και τώρα πια, απολαμβάνει τη θέση που δικαίως κατέχει στην SKYCLAD δισκογραφία.
Δημήτρης Τσέλλος
