ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The extremist” – JOE SATRIANI
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΙΑ: Relativity
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Joe Satriani, Andy Johns, John Cuniberti
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
Joe Satriani – κιθάρες, μπάσο, μαντολίνο, μπάντζο
Gregg Bisonnette, Simon Philips – τύμπανα
Τον προηγούμενο μήνα κλήθηκα να γράψω για τα είκοσι χρόνια από το υπέροχο και κομβικό για τα 2000s “Strange beautiful music” του JOE SATRIANI. Σήμερα, είμαι δω πάλι για να γράψω μερικές διθυραμβικές και εορταστικές λέξεις για το πιο κλασσικό “The extremist”, το τέταρτο άλμπουμ του Satch που κλείνει τα τριάντα.
Είναι πράγματι ένας κλασσικός δίσκος, κάτι που μπορώ να διαπιστώσω εκ τω υστέρων με τη στερνή γνώση που προσφέρει η ιστορία. Είναι βασικά ο δίσκος που κλείνει την τετράδα που έγραψε ιστορία από το νεανικό ντεμπούτο “Not of this earth” του 1986 και τα μεγαθήρια που ακολούθησαν στο 1987 και 1989 αντίστοιχα, το ρηξικέλευθο “Surfing with the alien”, που όμοιο του δεν είχε ξαναγίνει ούτε από τον Eddie Van Halen και το πιο εμπορικό και bluesy “Flying in a blue dream”. Το τέταρτο άλμπουμ της καριέρας του Αμερικάνου κιθαρίστα ακολουθεί στον ίδιο ρυθμό όντας αρκετά πιο εμπορικό και με μερικά από τα πιο αγαπητά χιτάκια του Satch όπως το “Summer song” που παίζει να το ξέρεις να «τραγουδάς» χωρίς να γνωρίζεις καν ποιος είναι ο Joe Satriani (ήταν και το κομμάτι που αγάπησε το αμερικάνικο ραδιόφωνο περισσότερο). Μην ταυτίζετε όμως τις έννοιες «εμπορικό» ή «πιασάρικο» με απουσία καλλιτεχνικής κατεύθυνσης. Το “The extremist” ήταν και παραμένει ένας μουσικός και κιθαριστικός θησαυρός για λάτρεις όσο και παίχτες της εξάχορδης. Κομμάτια όπως το ομώνυμο, το υπέροχο και επίσης fan favorite “Friends” και φυσικά το “War”, ξεχωρίζουν γιατί έχουν την πολύ χαρακτηριστική υπογραφή του Satriani: γραμμένα πάνω σε μια μελωδία που λειτουργεί σαν riff ακολουθώντας έτσι μια πιο σύγχρονη εκδοχή της Jimi Hendrix τεχνοτροπίας, μόνο που ο Satch έχει το ένα πόδι στα μπλουζ του μακαρίτη και το άλλο στα λεγόμενα “modes” δηλαδή τις ματζόρε και μινόρε κλίμακες που ανακάλυψαν οι αρχαίοι Έλληνες και που εμείς αποκαλούμε «δρόμους», όπως Lydian mode ή mixolydian που είναι και ο δρόμος που απαντάται συχνότερα στο Satrian-ικο σύμπαν. Για να μη μιλήσω φυσικά για την τεχνική καινοτομία του με το tapping ή το whammy bar κοινώς και floyd rose. Το βασικότερο είναι πως όλα αυτά επιστρατεύονται στην υπηρεσία της μελωδίας και συνθέσεων που πάνω απ’ όλα γραπώνουν τον θεατή και τον αναγκάζουν να κουνηθεί και, τελικά, να τραγουδήσει τις μελωδίες της κιθάρας σαν να ήταν στίχοι (ελάτε σ’ ένα live του μαέστρου να ακούσετε το κοινό να τραγουδά το κάθε ριφ σαν να ήταν στίχος). Κατ’ εμέ, είναι ο πιο μελωδικός και μεταδοτικός δίσκος του μέχρι τότε και το απόλυτο soundtrack για το καλοκαίρι όταν κάνεις εκδρομές με το αμάξι παρέα με φίλους.
Όσο για το συγκρότημα που απαρτίζει τον Satriani εδώ, για άλλη μια φορά μιλάμε για την αφρόκρεμα της rock/fusion σκηνής των ΗΠΑ όπως τον Gregg Bisonnette και το πασπαρτού Simon Philips στα τύμπανα ή το γεγονός πως έχει το σταθερό του συνεργάτη για τόσα χρόνια πίσω από τη κονσόλα, τον John Cuniberti. Το “The extremist” προτάθηκε φυσικά, όπως και οι προκάτοχοι του, για Grammy καλύτερου instrumental rock δίσκου και, χάρη στα πιο παιγμένα του χιτάκια, έφτασε χρυσό στις πωλήσεις όντας και για πάνω από ένα χρόνο στα τοπ 200 των Αμερικάνικων charts. Και γιατί όχι, αφού μιλάμε για καταπληκτική ροκ instrumental μουσική που απευθύνεται άνετα σε όλους. Έτσι λειτουργεί ο Satriani ως μουσικός και συνθέτης: έχει υπόψη του τον ακροατή και όχι τον κιθαρίστα που ψάχνει για κάτι εντυπωσιακό για να μάθει και επιδείξει στους φίλους του. Γράφει κιθαριστική μουσική για όλους.
Did you know that:
- Το κομμάτι “Rubina’s blue sky happiness” είναι το δεύτερο κομμάτι αφιερωμένο στη γυναίκα του Rubina. Το πρώτο ήταν το “Rubina” από το ντεμπούτο “Not of this earth”.
- Τα B’ sides κομμάτια του δίσκου συμπεριλήφθηκαν στον διπλό δίσκο και διάδοχο “Time machine”.
- Ως συνήθως, ο Satriani δεν παίζει μόνο κιθάρα εδώ αλλά και παραλλαγές της steel κιθάρας, φυσαρμόνικα, μπάντζο και μαντολίνο.
- Το “Summer song” παίχτηκε περισσότερο στο ραδιόφωνο και όταν το πρόσεξε η Sony, το τσάκωσε για μια διαφήμιση discman το 1993.
- Το “The extremist” ήταν ο μέχρι τότε πιο εμπορικός δίσκος του Satriani. Μη τη φήμη του να γιγαντώνεται, το 1993 αντικατέστησε τον Ritchie Blackmore στους DEEP PURPLE για ένα χρόνο. Όταν του έγινε πρόταση να υπογράψει μόνιμο συμβόλαιο, το απέρριψε αφού είχε ήδη υπογράψει με την Sony. Έτσι ήρθε ο Steve Morse και ευτυχώς γιατί ο Satch είχε πολλά ακόμα να δώσει όπως φαίνεται και από το τελευταίο του άλμπουμ στα 66 του χρόνια που θερίζει.
Φίλιππος Φίλης
