ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΥΜ: “Under lock and key” – DOKKEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 22/11/1985
ΕΤΑΙΡΙΑ: Elektra
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Neil Kernon, Michael Wagener
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Don Dokken – Φωνητικά
George Lynch – Κιθάρες
Jeff Pilson – Μπάσο
Mick Brown – drums
Almost there…
Η heavy metal λάμψη των 80s αντικατοπτρίζεται πολύ χαρακτηριστικά σε συγκεκριμένα άλμπουμ όπως πχ το “Number of the beast”, το “Holy diver”, το “Bark at the moon” κλπ. Υπάρχει όμως και μια σειρά από πολλά άλμπουμ, τα οποία τα δημιούργησαν μπάντες οι οποίες ήταν ένα σκαλί κάτω σε δημοτικότητα σε σχέση με τους δημιουργούς των προαναφερόμενων. Αλλά αυτό μπορεί να ήταν απλά θέμα συγκυρίας. Υπήρξαν μπάντες με θεαματικά άλμπουμ όπως πχ οι RIOT, οι LEATHERWOLF, οι FIFTH ANGEL ή οι Q5 στις οποίες και παρα τις πρόδηλες ικανότητες τους, η ζωή ήταν αρκετά πιο σκληρή απέναντι τους. Όχι άδικη, αλλά σκληρή! Πιστεύω πως εν πολύς σε αυτή τη κατηγορία ανήκουν και οι DOKKEN. Θα μου πείτε δεν γνώρισαν επιτυχία και δεν έχουν πουλήσει περί τα 10.000.000 άλμπουμ στο σύνολο; Δεν μπήκαν και δυο φορές στο Bilboard σε υψηλές σχετικά θέσεις; Θα σας απαντήσω πως έχετε δίκιο και σωστά μιλάτε, αλλά να σας θυμίσω πως για τις μεγάλες εμπορικές μπάντες των 80s τα 10.000.000 άλμπουμ ήταν μια μέρα από την ζωή τους, πόσο δε όταν μιλάμε για συνολικές πωλήσεις και όχι για ένα και μεμονωμένα άλμπουμ. Για να μην σας φέρω πολλά παραδείγματα θα σας μιλήσω μόνο για τους MOTLEY CRUE και DEF LEPPARD , οι οποίοι έχουν πωλήσεις, ο καθένας, πάνω από 100.000.000 άλμπουμ για να κατανοήσουμε την πραγματική εικόνα όταν μιλάμε για μεγάλα και …μεγάλα συγκροτήματα, αλλά και για να είμαστε και ορθολογιστές.
Τους DOKKEN, τους έχω σε μεγάλη εκτίμηση μιας και το “Tooth and nail” έτυχε να είναι ένα από τα πρώτα άλμπουμ, για τα οποία διάβασα κάποτε κριτική στο ΠΟΠ και ΡΟΚ και μου τράβηξε την προσοχή, τόσο ώστε να τους συμπαθήσω πριν καν τους ακούσω. Όταν δε τους άκουσα, η εφηβική μου τότε συμπάθεια, μετατράπηκε σε εκτίμηση. Γι’ αυτό και σας έγραψα τα παραπάνω, μιας και μου αρέσει να τα βάζουμε σε μια λογική σειρά τα πράγματα, αφού άλλο είναι το πόσο εκτιμώ και μου αρέσει μια μπάντα και άλλο το πόσο μεγάλη και σπουδαία ήταν, ή είναι. Γιατί μπορεί να μην μου αρέσουν καθόλου οι ZEPPELIN, αλλά ποιος ηλίθιος θα βγει και θα πει ότι είναι μια μπάντα ανάξιας λόγου ή μικρή;; Και αφού είπα τις φιλοσοφίες μου για ακόμα μια φορά πάμε να θυμηθούμε το “Under lock and key”, ακόμα ένα άλμπουμ που «μεγαλώνει» όμορφα για όποιον το έχει στην δισκοθήκη του.
Μελωδικό μέταλλο, μεγάλα «εγώ», και η ιστορία που θυμάται ακόμα το “Under lock and key”
Amigo studios, Los Angeles, κάπου στο 1985…
Φώτα χαμηλά, κλεισούρα, μυρωδιά από καμένο ενισχυτή, καπνός, καφέδες, ποτά, τασάκια γεμάτα και τσιγάρα παντού, ατμόσφαιρα κουρασμένη και βαριά. Νευρική ησυχία, αναμονή και ένταση. Στους τοίχους φωτογραφίες από MÖTLEY CRUE, RATT, QUIET RIOT, SCORPIONS, ACCEPT, JUDAS PRIEST κ.α. Η πίεση; Τεράστια. Η μπάντα; Κουρασμένη. Τα νεύρα τεντωμένα και οι κινήσεις νευρικές. Οι Lynch και Dokken έτοιμοι για μια ακόμα αναμέτρηση, οι Pilson και Brown αποκαμωμένοι από την συνεχώς ηλεκτρισμένη και ανταγωνιστική ατμόσφαιρα, κοιτάνε αποκαμωμένοι τον παραγωγό τους, τον Michael Wagener που κάθεται στην κονσόλα.
Ο George Lynch στο control room, ακουστικά στο ένα αυτί, ακούει το τελευταίο take..
«Μου λες δηλαδή ότι θες να το παίξω πιο απλά Don; Εντάξει, να το παίξω πιο απλά. Αλλά αυτό δεν είναι riff για τους MOTLEY CRUE γαμώτο! Είναι για τους DOKKEN!»
Ο μηχανικός κάνει mute, κοιτά τον Wagener. Μισό χαμόγελο. Ξέρει ότι αυτή η ένταση έχει συμβεί τρεις φορές σήμερα και φοβάται ότι σε λίγο θα ξεσπάσει πάλι καταιγίδα..
Don Dokken (ήρεμα, αλλά με νόημα):
«Ναι George… το τραγούδι δεν είναι μόνο κιθάρες όμως. Είναι και ψυχή»
Lynch (ήρεμα) αλλά κοφτά γρυλίζει:
«Κι η ψυχή χρειάζεται νύχια»
Ο Wagener σηκώνει τα χέρια κατευναστικά προς όλους.
«ΟΚ, ok παιδιά, το capture που πήραμε πριν ήταν τέλειο, δυνατό και καθαρό! Μην το αναλύουμε άλλο, πάμε παρακάτω σας παρακαλώ»
Σε ελεύθερη μετάφραση: Μην καταστρέψετε πάλι αυτό που μόλις χτίσαμε και είναι τόσο καλό!
Ο Lynch κοιτάζει με κοφτερό βλέμμα αλλά και θριαμβευτικά ευχαριστημένο ύφος.
Ο Dokken χαμογελά ηττημένος αλλά μέσα του ξέρει ότι το take ήταν σχεδόν τέλειο, όσο και να τον εκνευρίζει το ύφος και η συμπεριφορά του ιδιόρρυθμου Lynch! Έτσι και αλλιώς ξέρει ότι αύριο πάλι τα ίδια θα γίνουν, αλλά αυτή την φορά δεν θα χαρίσει κάστανα ξανά…
Οι Pilson και Brown ξεφυσάνε με ανακούφιση..
Και το όνομα αυτού .. “Under lock and key”!
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, το Los Angeles ήταν ο μουσικός φούρνος όπου έψηνε η αμερικανική βιομηχανία την πιο λαμπερή, φιλόδοξη και επικερδή εκδοχή του σκληρού ήχου. Στο Sunset Strip και στα υπόγεια γύρω από αυτό, χτίζονταν καριέρες με λακ, ύφος, στυλ, κοφτερά riff, έντονα ρεφρέν, ενισχυτές στο φουλ και τα MTV rotations μπορούσαν να αναστήσουν ή να θάψουν συγκροτήματα σε μια νύχτα. Οι DOKKEN ξεκίνησαν μέσα από το ίδιο οικοσύστημα που γεννούσε τότε φαινόμενα σαν τους RATT και τους QUIET RIOT. Σ’ αυτή την πραγματικότητα, δεν ήταν απλώς άλλη μια μπάντα με spandex και με αυτοπεποίθηση στα ύψη. Ήταν o ορισμός του συγκροτήματος όπου η τεχνική αριστοτεχνία θα συναντούσε τη μελωδικότητα, αλλά και τα μεγάλα «εγώ» θα σχημάτιζαν μια ιδιάζουσα μα δημιουργική σύγκρουση. Με το “Tooth and nail” το 1984, οι έβαλαν το όνομά τους στον χάρτη. “Just got lucky”, “Into the fire” και “Αlone again” ήταν το τρίπτυχο που τους έστειλε στο MTV και τους έδειξε το δρόμο προς την κορυφή. Αλλά για να επιβιώσει κανείς σε αυτό το επίπεδο, έπρεπε να έχει ταυτότητα, παραγωγή υψηλού επιπέδου και κυρίως σταθερότητα. Και τότε πριν το μεγάλο βήμα, ξεκίνησε το πρώτο ρήγμα.
Μεγάλα «εγώ», μεγάλες εντάσεις και το παιχνίδι της εξουσίας
Η ιστορία Lynch – Don Dokken δεν ήταν μια απλή σύγκρουση προσωπικοτήτων. Ήταν καθαρά σύγκρουση φιλοσοφίας. Ο ένας ήθελε τους DOKKEN στο ραδιόφωνο και στα charts, και ο άλλος ήθελε να είναι ο επόμενος guitar hero της εποχής, ήθελε να πάει πιο ψηλά από τον Randy Rhoads και τον Eddie Van Halen. Και όσο πιο μεγάλη γινόταν η μπάντα, τόσο πιο μικρό γινόταν το δωμάτιο που χωρούσαν και οι δύο μαζί. Αλλά η ένταση που «ακουγόταν» στον αέρα όσο ήταν στο στούντιο και έγραφαν άλλο τόσο δεν «ακούστηκε» ποτέ στις μίξεις και στο τελικό άκουσμα του δίσκου. Αλλά η μπάντα ήταν μια Ferrari σε πίστα που όλο και θα στένευε συνέχεια από εδώ και μπρος.
Η Κατασκευασμένη ισορροπία:
To “Under lock and key” ηχογραφήθηκε υπό πίεση, με στόχο ένα αποτέλεσμα που θα ήταν σε θέση να ανταγωνιστεί τους SCORPIONS ή και τους DEF LEPPARD ακόμα. Με παραγωγούς τον Neil Kernon και τον Michael Wagener, η μπάντα απέκτησε έναν ήχο τόσο εμπορικό και τόσο καθαρό που θα κοίταζε στα ίσια τον οπουδήποτε. Είναι ένα άλμπουμ όπου ο κιθαρίστας δεν θυσιάζει την ταχύτητα αλλά ούτε και την τραχύτητα, αλλά ούτε και ο τραγουδιστής θυσιάζει την εμπορική στόχευση και αυτό από μόνο του είναι άθλος. Ένας άθλος που προέκυψε από την ευθεία σύγκρουση των Dokken και Lynch, αλλά και την επεισοδιακή συνύπαρξη και λεπτή ισορροπία τους για λίγα χρόνια. Όμως αυτή η ισορροπία δεν προέκυψε αρμονικά φυσικά, υπήρξε όμως προς χάριν του συνόλου και χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες των Jeff Pilson η “κόλλα” της μπάντας, ο πυροσβέστης των πυρκαγιών, και του Mick ”Wild” Brown. Χτίστηκε μέσα στην τριβή, πολύ συχνά με την μπάντα διαιρεμένη, με ξεχωριστές ηχογραφήσεις, με ψυχρές επαγγελματικές κινήσεις εκεί όπου κάποτε υπήρχε ενθουσιασμός. Παρόλα αυτά ακούς το άλμπουμ και δεν μπορείς παρα να «βγάλεις το καπέλο» στην μπάντα για την ποιότητα αλλά και την κοφτερή του χροιά.
“Unchain the night”, “The hunter”, “In my Dreams”, “It’s not love”, “Lightning strikes again”, είναι πεντακάθαρες συνθέσεις που εμπεριέχουν μελωδία και κρυφή κιθαριστική βία! Ο δίσκος συνολικά δεν έχει fillers, αλλά έχει αισιοδοξία, επιθετικότητα, νοσταλγία, και ένταση. Είναι δουλεμένος με ακρίβεια και η δημιουργική πλευρά της μπάντας αποτυπώνεται άψογα στα τραγούδια.
Ακριβώς πριν το peak και το burnout
Το εξαιρετικό και λαμπερό “Under lock and key” δεν είναι μόνο ο πιο ολοκληρωμένος δίσκος των DOKKEN. Είναι από τα πολύ χαρακτηριστικά άλμπουμ που διχάζονται ανάμεσα στο hard rock και στο heavy metal. Είναι το documentation, ένα πραγματικό case study, μιας μπάντας που μπορούσε να γίνει κυρίαρχη, αλλά τελικά έμεινε στην ιστορία ως “almost there”, όχι εξαιτίας της μουσικής της, αλλά εξαιτίας των μελών της και της επικά συγκρουσιακής τους διάθεσης. Παραπάνω είπα ότι οι DOKKEN δεν έγιναν ποτέ τόσο μεγάλοι, ίσως όμως έγιναν ακριβώς τόσο όσο τους επέτρεπε η χημεία τους, αφού αυτή η ένταση ανάμεσά τους, ήταν το καύσιμο και ταυτόχρονα το δηλητήριο στα σωθικά της μπάντας. Ειδικά όσον αφορά τους Dokken και Lynch, κράτησαν ακόμα λίγο την ανοχή τους ο ένας για τον άλλον, μέχρι να φτάσουν να ηχογραφήσουν το “Back for the attack” εντελώς ξεχωριστά και χωρίς καν να συναντηθούν στο στούντιο, έκαναν ακόμα μια επιτυχία με το “Dream warriors” και τελικά έμειναν για πάντα εχθροί…
Δημήτρης Σειρηνάκης
