ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The number of the beast” – IRON MAIDEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1982
ΕΤΑΙΡEΙΑ: EMI
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Martin “The Farmer” Birch
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Bruce Dickinson
Κιθάρες – Dave Murray, Adrian Smith
Μπάσο – Steve Harris
Τύμπανα – Clive Burr
Πάλι στα ίδια. Να κάθομαι να ψάχνω λέξεις και φράσεις για ένα κείμενο που αφορά το “The number of the beast”. Βλέπεις σαράντα (40) χρόνια είναι αυτά. Σαράντα χρόνια που η σκιά του «Θηρίου» σκεπάζει οτιδήποτε θέλει να ξεπροβάλλει και το βάζει στη θέση του με συνοπτικές διαδικασίες. Πέρυσι, έγραψα ένα “Insider” για τον δίσκο με πληροφορίες που θαρρώ πως οι περισσότεροι γνωρίζετε. Η αλήθεια είναι πως θα ήταν πολύ τετριμμένο το να γράφαμε ακόμα ένα κείμενο για τον δίσκο χωρίς να γίνουμε γραφικοί και επαναλαμβανόμενοι σε προτάσεις που έχουν γεμίσει εκατομμύρια σελίδες. O Σάκης Φράγκος, θέλησε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Έξι (6) ερωτήματα που αναμένουν απάντησης γύρω από το δίσκο. Για πάμε να τα απαντήσουμε, τέσσερις νοματαίοι που κληθήκαμε.
Ντίνος Γανίτης
(Ντίνος Γανίτης: ΝΓ, Δημήτρης Σειρηνάκης: ΔΣ, Παναγιώτης “The unknown force” Γιώτας: ΠΓ, Φανούρης Εξηνταβελόνης: ΦΕ)
- Είναι το “The number of the beast” το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών; Αν όχι, είναι το καλύτερο άλμπουμ των IRON MAIDEN;
Η αλήθεια είναι πως το άλμπουμ φιγουράρει σε πάρα πολλές λίστες στην κορυφή της εκάστοτε ψηφοφορίας και ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω άλλωστε. Γνωρίζω πάρα πολλούς ανθρώπους που σκίζουν τα ιμάτιά τους για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Σε αντικειμενικούς όρους θεωρώ πως είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών, καθώς το metal που διαπραγματεύεται το συγκρότημα μέσα στο “Beast” απλά δεν είχε παιχτεί ποτέ από κανέναν με τέτοιο τρόπο. Είναι η ποικιλία του δίσκου τέτοια που δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο. Τα τραγούδια, η σειρά τους είναι έτσι δομημένη όπου το τελικό σύνολο απλά συγκλονίζει. Επίσης, ήταν άκρως πρωτοποριακή κίνηση να μπουν τα καλύτερα τραγούδια στην δεύτερη πλευρά του βινυλίου. Την εποχή εκείνη, στα LP υπήρχε η λογική του single. Α side – B side, με τα συγκροτήματα να βάζουν τα δυνατά τραγούδια στην πρώτη πλευρά. Οι MAIDEN το αναίρεσαν πανηγυρικά με το ομώνυμο, το “Run to the hills” και το “Hallowed be thy name” να κλείνουν το δίσκο. Σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ πως το καλύτερο άλμπουμ MAIDEN είναι το «Έβδομο» αλλά δεν μπορεί τόσα εκατομμύρια κόσμου να κάνει λάθος. “The number of the beast” – The one for you and me… (ΝΓ)
Αν φυσικά θεωρήσουμε πως είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών, τότε δεδομένο είναι ότι είναι και το καλύτερο άλμπουμ των IRON MAIDEN. Αλλά ας τα πάρουμε με μια σειρά τα πράγματα. Ως προς το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, φρονώ πως είναι καθαρά θέμα γούστου και θέμα προσωπικών εμπειριών του καθενός μας. Για μένα, ναι, είναι το καλύτερο MAIDEN άλμπουμ, όχι μόνο για το σύνολο των συνθέσεων που περιέχει, αλλά γιατί συνδυάζει πολλά. Υψηλότατο επίπεδο τραγουδιών, πάθος, δύναμη, ορμή, αυθορμητισμό, συναίσθημα, επιθετικότητα, μελωδίες, κιθαριστικά σόλο ανατριχιαστικά, είναι το πλέον πειστικό άλμπουμ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του, αλλά το πλέον σπουδαίο και πολύ σημαντικό στοιχείο είναι το ότι εμπεριέχει υψηλό συμβολισμό! Είναι επίσης το άλμπουμ που το χρησιμοποιείς, ως επιχείρημα, όταν οι άλλοι σου λένε πως το heavy metal ήταν μια νεκρή, ψυχρή και ανακυκλώσιμη μουσική. Μα μιλάμε για το πιο διάσημο heavy metal άλμπουμ στο κάτω –κάτω της γραφής… Τελεία και παύλα εδώ. Αλλά ας συνεχίσω… Βεβαίως και όσο πιο αντικειμενικά μπορεί κάποιος να κρίνει θα έλεγα ότι όχι μόνο είναι και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στην ιστορία του heavy metal, (αγγίζει το νο1 ) αλλά δεδομένα είναι το άλμπουμ των IRON MAIDEN το οποίο τους έκανε να ακουστούν παντού (και όχι μόνο για την μουσική τους), τους οδήγησε στο μεγάλο breakthrough, αλλά παράλληλα καθιέρωσε, θεμελίωσε και επέβαλε το heavy metal σε παγκόσμιο επίπεδο. Υπό αυτές τις έννοιες λοιπόν, ακόμα και το καλύτερο άλμπουμ να μην ήταν, είναι επίσης και ένα από τα τρία πιο σημαντικά, είναι στυλοβάτης και μουσικό μνημείο. Και αυτό είναι αξίωμα και αναμφισβήτητο γεγονός. Αν η ιστορία της μουσικής επιλέξει ΕΝΑ άλμπουμ των IRON MAIDEN για να μείνει στο πάνω πάνω ράφι της, τότε νομίζω πως αυτό θα είναι το “The number of the beast”. (ΔΣ)
Η απαντήσεις, κατά την δική μου ταπεινή άποψη, στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι ‘όχι’ και ‘όχι’. Όσο και να αγαπώ, όσο και να θεωρώ το ”The number of the beast” τεράστιο δίσκο για την μπάντα και το metal, όσο και να έχω την άποψη πως οι IRON MAIDEN είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα στην ιστορία του metal, δε θα μπορούσα να απαντήσω ‘ναι’ σε κανένα εκ των 2 σκελών της ερώτησης. Αιτιολογώντας λοιπόν το ‘όχι’ του πρώτου σκέλους της ερώτησης, θα πω πως το ”The number of the beast’’ είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μεν δίσκους στην ιστορία του metal. Είναι σίγουρα από εκείνους που βοήθησαν τα μέγιστα να αναδειχθεί το είδος και είναι από τα άλμπουμ που θα στέκει πάντα φάρος για της μετέπειτα γενιές, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να το ορίσω ως το καλύτερο. Προσωπικά έτσι και αλλιώς δεν μπορώ να μπω σε αυτήν τη λογική βρίσκοντας το καλύτερο όλων των εποχών. Στο κάτω κάτω, ποτέ δεν θα είναι μόνο ένα άλμπουμ και από ένα γκρουπ. Το ‘όχι’ στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης δε διαφέρει και πολύ από τα προαναφερθέντα. Καθώς μολονότι όπως προείπα είναι και για τους MAIDEN ένας από τους πιο σημαντικούς και κομβικούς δίσκους στην καριέρα τους δεν μπορώ να τον ξεχωρίσω ως τον καλύτερο. Άλλωστε, μην δουλευόμαστε, οι MAIDEN έχουν τόσους πολλούς δίσκους στον κατάλογο τους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ο καλύτερος της καριέρας τους, που θα ήταν άδικο να διαλέξει κανείς μόνο έναν. Αφήνω έναν αστερίσκο λοιπόν, ανάλογα με την μέρα της εβδομάδας που θα με ρώταγε κανείς ίσως και να τον όριζα ως τον καλύτερο για μια μέρα, μιαν άλλη μέρα θα όριζα άλλον. (ΠΓ)
Το “The number of the beast” δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών, μιας και δεν είναι ούτε καλύτερο άλμπουμ του ίδιου του Θηρίου, του οποίου η απάτητη κορυφή, όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για ολόκληρο το Heavy Metal, δεν είναι άλλη από το “Seventh son of a seventh son”. Πιο πλήρες, πιο ώριμο, πιο άρτιο συνθετικά, πιο γεμάτο στιχουργικά. (ΦΕ)
- Είναι το “The number of the beast” το σημαντικότερο άλμπουμ των MAIDEN καθώς μιλάμε για το πρώτο αμιγώς heavy metal άλμπουμ που πούλησε 1.000.000 αντίτυπα;
1000 τα 1000. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλη απάντηση σε αυτό εδώ το ερώτημα. Ναι, οι IRON MAIDEN είχαν κάνει ήδη μία παγκόσμια περιοδεία με το “Killers” αλλά με τούτο εδώ ήρθε η παγκόσμια αναγνώριση από τον μουσικό τύπο και το κοινό. Μέσα σε μία νύχτα, από ελπιδοφόρο συγκρότημα έγιναν ηγέτες και πηγή έμπνευσης για κάθε μα κάθε συγκρότημα που βγήκε μετά το “Beast”. Η Αμερική τους αγκάλιασε, φάνηκε άλλωστε στις επόμενες δύο κυκλοφορίες, και ο δρόμος προς την κορυφή άνοιξε με τούτο εδώ το άλμπουμ. Σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ το “Beast” το σημαντικότερο metal άλμπουμ όλων των εποχών στην ίδια βαθμίδα στην οποία εντάσσω άλλα δύο άλμπουμ. Το πρώτο BLACK SABBATH και το “Metallica”. Τρεις δίσκοι που κυκλοφόρησαν χονδρικά ανά δεκαετία με αντίκτυπο τεράστιο, επηρεάζοντας εκατομμύρια ανθρώπων. Διαφωνεί κανένας με αυτό; (ΝΓ)
Από μια άποψη σαφώς και είναι, αφού να φανταστείτε ότι από πολλούς θεωρήθηκε ότι είναι και το πρώτο άλμπουμ της μπάντας, τόσο μεγάλη ήταν η δημοσιότητα και η επίδραση του, όπως είπαμε και πιο πάνω. Oπότε μια τόσο καθολικής αποδοχής κυκλοφορία για το σύνολο της metal σκηνής δεν γίνεται να μην είναι η πλέον σημαντική και για την ίδια την μπάντα. Βέβαια αν σκεφτείς λίγο πιο συλλογιστικά (και πάλι αφαιρώντας τα δυο πρώτα τους) αυτό που καθιερώνει ένα συγκρότημα στην συνείδηση των οπαδών είναι το επόμενο, αυτό που ακολουθεί μετά από αυτό που κάνει το μεγάλο breakthrough για το λόγο ότι υπάρχει συνέχεια και δεν έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα «κομήτη». Και οι δυο απόψεις έχουν τα λογικά τους επιχειρήματα τα οποία είναι αποδεκτά, αλλά και πάλι αυτό που ακτινοβολεί ανά τα χρόνια το “The number of the beast”, δεν μπορεί να επισκιαστεί ούτε καν από τους πραγματικά μεγαλειώδεις διαδόχους του. (ΔΣ)
Πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο ερώτημα αυτό. Έχω την εντύπωση λοιπόν πως, αν δεν είναι το σημαντικότερο, είναι σίγουρα μέσα στα 2-3 πιο σημαντικά και κομβικά άλμπουμ της καριέρας τους, όπως προαναφέρθηκε. Το συμπέρασμα, κατά την ταπεινή μου άποψη, βγαίνει αρχικά από το γεγονός πως είναι το πρώτο αμιγώς heavy metal άλμπουμ που φτάνει να πουλήσει πάνω από 1 εκατομμύριο πωλήσεις, κάτι που προφανώς την εποχή εκείνη για τον ήχο ήταν ένα αδιανόητο νούμερο και μια τεράστια ώθηση τόσο για την μπάντα όσο και για τον metal ήχο γενικότερα. Επίσης, νομίζω πως δικαιωματικά μπορεί να πάρει έναν τέτοιο άτυπο τίτλο, ειδικά από την στιγμή που μιλάμε για τον πρώτο δίσκο της καριέρας τους που έφτασε στο νούμερο 1 των charts της πατρίδας τους. Νέο που ως γνωστόν η μπάντα το πληροφορήθηκε κατά την διάρκεια περιοδείας και μάλιστα την στιγμή που έσπρωχναν όλοι μαζί το tour bus που χρησιμοποιούσαν τότε το οποίο και είχε χαλάσει. Τέλος ένα ακόμα σημείο που δείχνει το πόσο κομβικό άλμπουμ μπορεί να χαρακτηριστεί το ”The number of the beast” για την μπάντα είναι το γεγονός πως αυτό είναι το άλμπουμ που ανοίγει πλέον τα φτερά τους για να συστηθούν σε όλον τον κόσμο και να βάλουν πλώρη για την κορυφή. (ΠΓ)
Είναι όμως ξεκάθαρα και σαφέστατα το σημαντικότερο άλμπουμ όχι μόνο για τους MAIDEN, αλλά για ολόκληρο το ιδίωμα, όχι μόνο λόγω των πωλήσεών του, αλλά γιατί αυτό το άλμπουμ όρισε τον Heavy Metal ήχο από την κυκλοφορία του και μετά, έβαλε το Metal σε περισσότερα σπίτια, άνοιξε το δρόμο για τους Βρετανούς να παίζουν σε αρένες, να απευθύνονται σε ευρύτερο κοινό και να κατακτήσουν τον Θρόνο, από τον οποίο δεν τους έχει κουνήσει έκτοτε τίποτα. (ΦΕ)
- Θα μπορούσε να βγει το συγκεκριμένο άλμπουμ αν στα φωνητικά ήταν ο Paul DiAnno;
Και ναι και όχι. Αν δεν υπήρχαν τραγούδια όπως τα “Hallowed be thy name”, ομώνυμο και “Run to the hills” και στη θέση τους ήταν το “Total eclipse” συν άλλα δύο, πολύ εύκολα θα έβγαινε με τον Παυλάρα, χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε την απήχηση και την επιδραστικότητα που θα είχε. Με το υλικό που κυκλοφόρησε το θεωρώ αδύνατο έως ακατόρθωτο. Και εξηγώ. Οι MAIDEN κλήθηκαν να γράψουν υλικό για πρώτη φορά από το μηδέν. Ο Harris άρχισε να συνθέτει πάνω στις δυνατότητες της φωνής του Bruce Dickinson και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από τέλειο. Με τον DiAnno στο μικρόφωνο, ο Αρχηγός θα ήταν αναγκασμένος να συνθέσει τραγούδια τύπου “Killers” ή πρώτου άλμπουμ. Καθόλου άσχημα αν με ρωτάτε, αλλά καμία υπέρβαση, κανένα βήμα μπροστά. Ο Dickinson του έδωσε όλα τα εχέγγυα για να πάει ο Harris το συγκρότημα εκεί που ήθελε. Αργά και μεθοδικά. Το “Beast” είναι ο τέλειος συνδυασμός του χθες με το λαμπρό μέλλον που ακολουθούσε. Άρα με τη δομή που έχει ο δίσκος η απάντηση είναι όχι. Απλή και ξεκάθαρη. (ΝΓ)
Σε καμία περίπτωση και υπό καμία προϋπόθεση, χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης του Paul DiAnno. Είναι σαν να λέμε ότι υπάρχει “Stargazer” χωρίς τον Ronnie James Dio, “Mistreated” χωρίς Coverdale, “Bohemian Rhapsody” χωρίς Mercury. Απλά δεν γίνεται. Υπάρχουν κάποια τραγούδια και ολόκληρα άλμπουμ που ανήκουν σε αυτούς που τα δημιούργησαν, τα ερμήνευσαν, τα οριοθέτησαν και τα στοίχειωσαν εν πάση περιπτώσει… Ακόμα και στην ανίερη υπόθεση ότι δεν υπήρχε Bruce Dickinson στο “The number of the beast” αλλά DiAnno, θα μου επιτρέψουν οι οπαδοί της πρώτης περιόδου της μπάντας να υποθέσω, ότι το άλμπουμ κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχε σε καμία περίπτωση την απήχηση και λάμψη που έχει. Όχι γιατί ο DiAnno δεν τα έλεγε καλά, μια χαρά τα έλεγε ο άνθρωπος, απλά το ύφος πλέον που είχε μπάντα δεν θα μπορούσε να ταιριάξει με το στυλ και την προσωπικότητα του. Ακόμα και εάν δεν τον είχαν διώξει οι MAIDEN επειδή δεν είχε φτάσει στο επαγγελματικό επίπεδο που απαιτούσαν, νομίζω ότι θα τον έδιωχναν γιατί δεν θα ήταν ικανοποιημένοι από την ερμηνεία και απόδοση του αφού φανερά δεν θα ταίριαζε με το ύφος των τραγουδιών. Ίσως τελικά, η μεγαλύτερη συμβολή του Paul DiAnno στην ιστορία του heavy metal ήταν αυτή του η προσωπική αστάθεια η οποία οδήγησε στο να μπει στους MAIDEN ο Bruce Dickinson και έτσι να αλλάξει φορά ο πλανήτης του heavy metal. Στην κυριολεξία… (ΔΣ)
Προφανώς και θα μπορούσε, πάντα σε θεωρητικό επίπεδο, αν μπορούσαν να ξεπεραστούν τα πολλά προβλήματα που κατά βάση δημιουργούνταν από τον Παυλάρα ή έστω αν για κάποιο λόγο δεν έφευγε λίγο πριν αλλά λίγο μετά το άλμπουμ. Όμως το σίγουρο, κατά την άποψη μου, είναι πως το ”The number of the beast” με τον Paul Di’Anno στα φωνητικά δεν θα ήταν ούτε κατά διάνοια ο τεράστιος και κομβικός δίσκος που έγινε. Μπορεί να πιστεύω πως τραγούδια όπως το ”Invaders” ή το ”Gangland” ίσως ηχούσαν καλύτερα με τον Di’Anno πίσω από το μικρόφωνο, μπορεί να θεωρώ πως θα στεκόταν ως ένα βαθμό πολύ καλά και στο ομώνυμο, όμως από εκεί και πέρα δεν νομίζω πως θα μπορούσε να σταθεί καλύτερα σε τραγούδια που έγιναν ύμνοι από την φωνή του Dickinson. Που να ταιριάξει στο ”Hallowed be thy name”, στο ”22 Acacia Avenue”, στο ”Children of the damned”, στο ”Run to the hills”, στο ”The prisoner”; Ούτε καν. Με λίγα λόγια οι MAIDEN του ”The number of the beast” άλλαζαν τόσο πολύ σε σχέση με τα δυο πρώτα άλμπουμ τους που μια φωνή και σκηνική παρουσία σαν του Di’Anno δεν θα μπορούσε να στηρίξει σε καμία περίπτωση αυτήν την αλλαγή. Καλός και άγιος ο Παυλάρας, αλλά ως γνωστών δεν κάνουν όλοι για όλα. Υπέροχος για τα αρχικά NWOBHM βήματα αλλά εδώ το πράγμα ξεφεύγει και δεν…, όσο και να τον τιμούμε. (ΠΓ)
Η φωνή του Paul DiAnno, είναι ιδιαίτερη, με δική της χροιά και πραγματική είναι εξαιρετική. Ωστόσο, η φωνή του έχει συγκεκριμένο ύφος και το ταβάνι της ήταν μέχρι το “Killers”. Της έλειπε η θεατρικότητα, η ενέργεια και η αφοσίωση που απαιτούσε όλη η μετέπειτα καριέρα των IRON MAIDEN, στην οποία και λόγω χαρακτήρα αλλά και προσωπικών του γούστων και μουσικών επιλογών, δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει. Σίγουρα όχι με τον τρόπο που ανταπεξήλθε ο Bruce, ο οποίος είναι ούτως ή άλλως εκ των κορυφαίων που πέρασαν ποτέ από τον χώρο. Και σαν frontman αλλά και σαν τραγουδιστής. (ΦΕ)
- Ποιο τραγούδι θα επιλέγατε να άνοιγε το δίσκο εκτός από το “Invaders”; “Total eclipse” ή “Gangland” για το άλμπουμ;
Νομίζω το ομώνυμο θα επέλεγα για να ανοίξει το δίσκο. Και αυτό ορμώμενος διότι στην “Give ‘em Ed ‘till I’m dead tour” το 2003, οι συναυλίες τους άνοιγαν με αυτό το τραγούδι! Όταν λοιπόν ένα τραγούδι MAIDEN ανοίγει μία συναυλία, νομοτελειακά θα μπορούσε να ανοίγει τον οποιοδήποτε δίσκο. Με την αφήγησή του, με το riffάκι του, ιδανικό το λιγότερο. Τώρα ανάμεσα στο “Total eclipse” και το “Gangland” τάσσομαι υπέρ του δεύτερου γιατί έτσι έμαθα το άλμπουμ. Το 98.36% έμαθαν την ύπαρξη του “Total eclipse” στα remasters του 1998, οπότε τα υπόλοιπα τα ακούω και λίγο βερεσέ. “Gangland” για την αλητεία στο σόλο του Smith, γιατί ένας από τους συνθέτες είναι ο αείμνηστος Clive Burr, γιατί είναι ένα άψογο δείγμα NWOBHM και γιατί έχει φανταστικό τελείωμα! Ξέχασα κάτι; Προχωράμε! (ΔΓ)
Νομίζω ότι αν αλλάζαμε κάτι από αυτό το άλμπουμ, θα ήταν ιεροσυλία. Στα μνημεία δεν αλλάζουμε τίποτα. Αλλά αφού πρέπει, θα έλεγα ότι το “Gangland” είναι η επιλογή μου! (ΔΣ)
Ξεκαθαρίζω πως θεωρώ το ”Invaders” ένα πολύ καλό τραγούδι για άνοιγμα δίσκου και ίσως κάπως αδικημένο. Μάλλον φταίει το γεγονός πως μοιάζει με τραγούδι που είχε περισσότερο θέση σε κάποιο από τα 2 πρώτα άλμπουμ των MAIDEN και εδώ δείχνει κατώτερο των υπολοίπων ή παράταιρο. Αλλά μιας και η ερώτηση το απαιτεί, αν έπρεπε να το αντικαταστήσω με κάποιο αυτό σίγουρα θα ήταν το ”Total eclipse” ένα από τα πιο αδικημένα τραγούδια που έχουν γράψει οι IRON MAIDEN. Ένα τραγούδι που ταιριάζει με την όλη φιλοσοφία του δίσκου, όντας εξαιρετικό ως σύνθεση και με τον Dickinson να δένει υπέροχα πάνω του. Αν το δω καθαρά από την άποψη της προτίμησης, νομίζω πως με το ”Total eclipse” θα αντικαθιστούσα στο άλμπουμ περισσότερο το ”Gangland” παρά το ”Invaders”, μιας και το ”Gangland” χωρίς να το θεωρώ μάπα ως τραγούδι, απλά νομίζω ότι είναι κατώτερο όλων των υπολοίπων του δίσκου. (ΠΓ)
Το “Invaders” με την ορμή και την επιθετικότητα του, είναι σίγουρα η καλύτερη επιλογή για να ανοίγει το άλμπουμ. Αν πρέπει να επιλέξουμε κάποιο άλλο, ίσως το “Prisoner”, αλλά και πάλι δεν θα έκανε τόσο καλά τη δουλειά που το “Invaders” κάνει. Σε αρπάζει με το καλημέρα από τα μαλλιά με εξαιρετική επιτυχία. Άλλωστε γι’ αυτό επελέγη. Το ερώτημα “Total eclipse” ή “Gangland”, έχει απασχολήσει πολύ κόσμο με μόνιμο ηττημένο το “Gangland”. Αν έχει ένα τραγούδι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί υποδεέστερο των άλλων το “The number of the beast”, αυτό είναι ξεκάθαρα το “Gangland”. Το Θηρίο αδίκησε τον εαυτό του με αυτή του την επιλογή, παρά τις όποιες εξηγήσεις δόθηκαν στην πορεία. Το «κακό» περιορίστηκε με την επανακυκλοφορία του άλμπουμ, όπου το καταπληκτικό “Total eclipse”, αν και αργά, βρέθηκε στη θέση που του αρμόζει. (ΦΕ)
- Ποια είναι η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει σε τραγούδι εκείνου του δίσκου;
Δεν έχω ακούσει και πάρα πολλές καθώς δεν είμαι γενικά οπαδός των διασκευών. Θα διαλέξω αυτή που έχω δει και ζωντανά και είναι το “22 Acacia Avenue” από τους DREAM THEATER. Το είχα δει στο ΡΟΔΟΝ, το 2002 αν θυμάμαι καλά. Είχαν παίξει ολόκληρο το “The number of the beast” και μου είχαν πέσει τα σαγόνια. Βέβαια το συγκεκριμένο bootleg το έχω στην κατοχή μου μαζί με το “Master of puppets” που επίσης παίζουν ολόκληρο. Εκπληκτική εκτέλεση με τον Petrucci να έχει βαλθεί να αποτρελάνει τον 17χρονο τότε εγκέφαλό μου με το πώς μπορεί να παίζει δύο κιθάρες με ένα όργανο! (ΔΓ)
Για την πιο πρωτότυπη ρωτήστε σίγουρα την σύζυγο του Σάκη Φράγκου. Τώρα αν θέλετε και άλλες διασκευές, αλλά όχι επανεκτελέσεις, θα πρότεινα να διαλέξετε αυτές που έχουν κάνει διάφορες φιλαρμονικές ορχήστρες, ανά τον κόσμο, και σίγουρα δίνουν μια διαφορετικότητα. (ΔΣ)
Δύσκολη απάντηση σε αυτό το ερώτημα καθώς υπάρχουν ουκ ολίγες αλλά και πραγματικά πάρα πολύ αξιόλογες διασκευές σε τραγούδια του ”The number of the beast”. Από αυτές όμως που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό είναι το ”Prisoner” από τους FOZZY, το λατρεμένο μου ”22 Acacia Avenue ” από τους αγαπημένους DREAM THEATER (εντάξει αυτοί έχουν κάνει όλο τον δίσκο σε live εκτέλεση έτσι και αλλιώς), το ”The number of the beast” από τους αγαπημένους μου KREATOR, το ”Run to the hills” από μια all star εκτέλεση με τους Schenker, McAuley, Fletcher, Franklin, Tichy και τέλος οι περιπτώσεις του ”Hallowed be thy name” από τους SOLITUDE AETURNUS, CRADLE OF FILTH και DREAM THEATER (πάλι). Όμως αφού θέλουμε μόνο μια θα πάω στο ”Hallowed be thy name” και μολονότι θεωρώ πως τόσο οι SOLITUDE… όσο και οι COF έχουν κάνει εξαιρετική δουλεία και με πολύ έντονο το προσωπικό τους ύφος στο τραγούδι χωρίς να το χαλάνε, θα διαλέξω των SOLITUDE πολύ, πολύ οριακά όμως. (ΠΓ)
Χωρίς πολλές συζητήσεις, το “Hallowed be Thy Name” των CRADLE OF FILTH είναι η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει σε τραγούδι του δίσκου. Πέραν του ότι πρόκειται για πραγματική διασκευή και όχι αναμάσημα ή απλά αναπαραγωγή του τραγουδιού από άλλο συγκρότημα, η συγκεκριμένη διασκευή, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των CRADLE OF FILTH, δείχνει το πόσο βαθιά είναι η επιρροή των IRON MAIDEN, σε όλα τα παρακλάδια του Metal, του Extreme χώρου συμπεριλαμβανομένου. (ΦΕ)
- Θα είχε κάνει τόσο μεγάλο breakthrough αν δεν υπήρχε ο συγκεκριμένος τίτλος και το συγκεκριμένο εξώφυλλο που προκάλεσαν αντιδράσεις από τον συντηρητικό κόσμο της εποχής;
Κάθε αρνητική διαφήμιση έχει πάντα θετικό αντίκτυπο και στην περίπτωση των MAIDEN και του “Beast” κόλλησε γάντι. Οι διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις άρχισαν να καίνε κόπιες του άλμπουμ γιατί όπως έλεγαν, τα τραγούδια έστρεφαν τους νέους στο σατανισμό. Ένας «γκουρού» της εποχής, ένας «πεφωτισμένος» άνθρωπος, ανέφερε πως βάζοντας φωτιά στα βινύλια θα αναπνέουμε τον καπνό του κακού! Οπότε ο σοφός τύπος τι είπε; Σπάστε τα! Οι γονείς άρχισαν να σπάνε τους δίσκους των παιδιών τους. Το αποτέλεσμα; Τα παιδιά πήγαιναν και ξαναγόραζαν το δίσκο χαχαχαχα. Ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας οφείλεται σε αυτό. Ένα άλλο που τείνει να εξελιχθεί σε μύθο είναι αυτό που είχε κάνει ο Smallwood. O Rod, περίπου έξι μήνες πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, είχε μεταβεί στην Αμερική για δουλειές. Εκεί έκανε συναντήσεις με διάφορους αντζέντηδες, ραδιοφωνικούς παραγωγούς, διοργανωτές, managers και λοιπούς παρατρεχάμενους της μουσικής. Σε κάθε πόλη που πήγαινε κέρναγε όλο τον κόσμο, χαλούσε πολλά χρήματα και τους έκανε να περνούν ονειρεμένες βραδιές. Στο τέλος της ημέρας όλοι πήγαιναν στον manager και του έλεγαν πόσο καλά πέρασαν και πως ότι και να τους ζητούσε ο Smallwood θα του το έδιναν. Η απάντηση του Rod ήταν μία. “Help me with my band”. Και το έκαναν χωρίς κόπο καθώς θυμόντουσαν τις όμορφες στιγμές που είχαν περάσει μαζί με το νεαρό πλην πανέξυπνο manager! Θεωρώ πως και άλλο τίτλο να είχε, και το εξώφυλλο να ήταν διαφορετικό, να είχε χρησιμοποιηθεί αυτό του “Purgatory” το αποτέλεσμα θα ήταν πάνω κάτω το ίδιο. Η αξία του άλμπουμ φάνηκε με το καλημέρα και η αξία του παραμένει η ίδια μετά από σαράντα χρόνια. Αδιαμφισβήτητα μιλάμε για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, για πολλούς το καλύτερο, για το άλμπουμ που περιέχει το ίσως καλύτερο metal τραγούδι όλων των εποχών με τον ποιο αναγνωρίσιμο EDDIE όλων των εποχών. Τι άλλο να γράψουμε δηλαδή; (ΝΓ)
Απόλυτα προκλητικά, τίτλος και εξώφυλλο, σε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο από τον σημερινό, του 1982, έστρεψαν τα βλέμματα όλων στο άλμπουμ και στην μπάντα που αναγράφονταν στο εξώφυλλο. Η απάντηση λοιπόν είναι πως δεδομένα και όχι, αλλά και πάλι ένα τέτοιο άλμπουμ δεν θα γίνονταν να περάσει απαρατήρητο. Όμως τόσο ο τίτλος όσο και το εξώφυλλο είναι αναπόσπαστα κομμάτια του “The number of the beast”, είναι μέρος της φιλοσοφίας του, όλος ο συμβολισμός τους άλλωστε συνοδεύει μέχρι σήμερα την μπάντα και αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί τους. “The number of the beast”, “The best of the beast”, “Flight 666”, “The beast on the road”, “Legacy of the beast”, κλπ αποτελούν το DNA των IRON MAIDEN. H απεικόνιση του μεγαλειώδους Eddie να παίζει ως μαριονέτα τον ίδιο τον διάβολο στο εξώφυλλο είναι μια ιστορική και σατυρική απεικόνιση-δήλωση της δύναμης του metal και των IRON MAIDEN, υπεράνω του υπερφυσικού και απόλυτα κακού, μια σαφής και αλληγορική δήλωση η οποία όμως ακόμα και σήμερα λειτουργεί άψογα στο μυαλό και την συνείδηση των αιώνια εφήβων οπαδών τους. Καμιά άλλη μεταμόρφωση του Eddie άλλωστε, δεν είχε ποτέ την επιτυχία που έχει εδώ, και αυτό δεν είναι τυχαίο, όπως και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ακόμα και σήμερα που έχουμε δει εξώφυλλα ακόμα πιο επιθετικά, βλάσφημα και ακραία, κανένα μα κανένα δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει την προκλητικότητα, και την δήλωση του “The number of the beast”. (ΔΣ)
Η απάντηση εδώ μονολεκτικά ίσως να είναι ‘όχι’, όμως από την άλλη μόνο με αυτά δεν θα μπορούσαν να το κάνουν, χρειαζόταν και το υλικό του δίσκου. Οπότε θα τείνω καθαρά ως προς το ότι βοήθησαν και αυτά, ναι. Είναι σίγουρο λοιπόν, όχι μόνο στην συγκεκριμένη περίπτωση άλλα και σε άλλες που δεν είχαν καν την μουσική αξία, τη ρηξικέλευθη ηχητική αλλαγή και την σημασία του ”The number of the beast”, πως ένα πολύ δυνατό εξώφυλλο που χτυπάει πολύ έντονα τα συντηρητικά δεδομένα της εκάστοτε εποχής, δίνει ως ένα βαθμό μια ώθηση. Πόσο δε μάλλον στο μακρινό 1982 με μια εξωφυλλάρα σαν αυτή εδώ του Derek Riggs. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως οι MAIDEN είχαν από νωρίς βρει τρόπο να προκαλούν τα συντηρητικά μυαλά και μάτια της εποχής. Προφανώς το ίδιο ισχύει και για τον τίτλο του άλμπουμ καθώς η φιλολογία, ο ντόρος και το γενικότερο τζέρτζελο που έκαναν τα διάφορα συντηρητικά μυαλά σε σχέση με την μπάντα και την μουσική βοήθησαν κι αυτά από την πλευρά τους στην μεγαλύτερη απήχηση του δίσκου, της μπάντας, αλλά και γενικότερα του heavy metal ήχου. (ΠΓ)
Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι «η αρνητική διαφήμιση, είναι η καλύτερη διαφήμιση». Σίγουρα ο τίτλος και ο πόλεμος που ξεκίνησαν οι συντηρητικοί κύκλοι της εποχής στους MAIDEN βοήθησαν τελικά και άθελα τους στην γιγάντωση του άλμπουμ και του συγκροτήματος, όμως, δεδομένου του εξαιρετικού περιεχομένου του δίσκου, το breakthrough ήταν μονόδρομος. Μπορεί οι πωλήσεις να ήταν 900.000 αντί για 1.000.000 αντίτυπα, αλλά με τέτοια τραγούδια, τέτοιου επιπέδου συνθέσεις και μουσική, τέτοια εξωπραγματική παραγωγή από τον μεγάλο Martin Birch, μάλλον απλά η δυσφήμηση βοήθησε στην γρηγορότερη εξάπλωση ενός άλμπουμ που ήταν έτσι και αλλιώς καταδικασμένο να πετύχει. (ΦΕ)
