ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The olden domain” – BORKNAGAR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1997
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century media records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Waldemar Sorychta
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες – Øystein Garnes Brun
Τύμπανα – Erik “Grim” Brødreskift
Μπάσο – Kai Kristoffer Lie
Φωνητικά – Fiery G. Maelstrom
Πλήκτρα – Ivar Bjørnson
Μόλις ένα χρόνο μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι BORKNAGAR επιστρέφουν το 1997 με το δεύτερο δίσκο τους, “The olden domain”. Είναι μία περίοδος που ο όρος avant-garde έχει αρχίσει να ακούγεται αρκετά όντας κοτσαρισμένος δίπλα στον όρο black metal, με σημαντικά δείγματα από ARCTURUS, ULVER, VED BUENDS ENDE, IN THE WOODS…, FLEURETY. Προς αυτή την κατεύθυνση άρχισε να βαδίζει και η συγκεκριμένη Νορβηγική μπάντα, κάτι που γίνεται ξεκάθαρο από το εναρκτήριο κιόλας κομμάτι “The eye of Oden”. Τα καθαρά φωνητικά είναι ισόποσα με τα τους black metal βρυχηθμούς, ενώ και η μουσική δε βασίζεται αποκλειστικά σε blast beats, αν και αυτά δεν είναι διόλου λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα.
Η μπάντα κάνει χρήση του πλήρους εύρους των φωνητικών δυνατοτήτων του τεραστιότατου Fiery G. Maelstrom (a.k.a. Vargnatt Inc., a.k.a. G. Wolf, a.k.a. Garm, a.k.a. Kristoffer Rygg, a.k.a. ο άνθρωπος πίσω από τους ULVER), που τότε ακόμη επιδιδόταν στην παραγωγή black metal κραυγών/φωνητικών. Από τη μία ακούς τα γεμάτα ενέργεια και ένταση άγρια φωνητικά τα οποία εναλλάσσονται με τα επικά, στομφώδη και πομπώδη καθαρά, που ορισμένες φορές είναι απαγγελτικά, δίνοντας έξτρα gravitas στο όλο εγχείρημα.
Τα πλήκτρα παίζουν πιο καίριο ρόλο, συμβάλλοντας στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί η μουσική, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ορχηστρικό “Om hundrede aar er alting glemt”.
Το “The olden domain”, παρόλο που δεν έχει την ίδια αίγλη που έχουν άλλα άλμπουμ του είδους την εποχή εκείνη, αποτελεί μέρος του μεγαλύτερου παζλ που κάνει φανερή την εξέλιξη και μεταστροφή της Νορβηγικής σκηνής πέρα από το αρχέτυπο black metal. Το σημαντικότερο όμως είναι πως αποτελεί τη δεύτερη μόλις κυκλοφορία της μπάντας και φανερώνει τη συνθετική δεινότητα του mastermind της, Øystein Garnes Brun. Ακούγοντάς το δε μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι στέφεται με επιτυχία και να ελπίζεις σε ακόμη καλύτερη εξέλιξη, που όντως ήρθε τόσο με το “The archaic course” όσο και με το “Quintessence”.
Κλείνοντας, δεν πρέπει να αμελήσουμε τη συμβολή του Waldemar Sorychta, που είναι καθαρή και διαυγής, δίνοντας τον χώρο σε κάθε όργανο να ακουστεί με άνεση από τον ακροατή.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
