A day to remember… 22/9 [CANNIBAL CORPSE]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Tomb of the mutilated” – CANNIBAL CORPSE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ:  Metal Blade
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Scott Burns
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Chris Barnes
Κιθάρες – Jack Owen
Κιθάρες – Bob Rusay
Μπάσο – Alex Webster
Drums – Paul Mazurkiewicz

“….υπομονή μέχρι το Σεπτέμβριο του χρόνου και θα τα ξαναπούμε.”. Με αυτές τις λέξεις έκλεισα το κείμενο μου την τελευταία φορά πέρυσι πρώτη του Ιουλίου για το “Butchered at birth” των θεών CANNIBAL CORPSE. Οι Κανίβαλοι της καρδιάς μου, σε μια πορεία προς τη κορυφή, με το επίπεδο να ανεβαίνει σταθερά, και την επιθετικότητα να μην λείπει ούτε κατά ένα γραμμάριο, ούτε την αρρώστια, μπήκανε στα Morrisound Recording στην Tampa κι έμειναν εκεί από πρώτη του Ιουνίου έως τις 15. Σημειώνω ξανά, το προηγούμενο μόλις άλμπουμ βγήκε ούτε χρόνο πριν κι εκείνοι ΗΔΗ είχαν έτοιμο το διάδοχό του. Μετά από δύο μνημεία του είδους ήδη τότε στις αποσκευές σου, ήρθε η ώρα για το κρισιμότερο όλων των άλμπουμ. Το τρίτο άλμπουμ. Αυτό που σε αλλάζει επίπεδο, που σε περνάει στα σαλόνια των μεγάλων, των σπουδαίων, των “δεν έτυχε, πέτυχε”, αρκεί να είσαι προορισμένος γι’ αυτά τα μεγάλα πράγματα στα πλαίσια του είδους σου βεβαίως βεβαίως.

Συνεχίζουμε με την ίδια ομάδα. Scott Burns στη παραγωγή του δίσκου, Vincent Locke στο εξώφυλλο (αλήθεια θέλω να μάθω τι συμβαίνει στο μυαλό αυτού του ανθρώπου και συλλαμβάνει τέτοιες εικόνες και τις απεικονίζει στο χαρτί) και ίδια ακριβώς σύνθεση. Το άλμπουμ κυκλοφορεί σαν σήμερα στις 22 Σεπτεμβρίου το 1992. Ο τίτλος σοκαριστικός “Tomb of the mutilated” και το δε εξώφυλλο, υπόδειγμα του πόσο σοκαριστικό πρέπει να είναι ένα ακραίο έργο τέχνης. Με ευθεία σεξουαλική αναφορά στο κεντρικό του “θέμα”, με αίμα τόσο όσο, με ξεκοιλιάσματα, με πτώματα….ωραία πράγματα, μερακλίδικα. Αποτελεί σήμα κατατεθέν σήμερα της gore πλευράς του death metal αισθητικά, με πολλές μπάντες – μαθητές τους να ακολουθούν αυτό το μονοπάτι όπως οι SEVERE TORTURE, οι DEEDS OF FLESH, οι DYING FETUS, οι CRYPTOPSY και άλλοι πολλοί. Είτε σε αυτή, είτε στην διαφορετική εκδοχή του με τα πτώματα που κρέμονται στο παρασκήνιο (σαν “συνέχεια” του “Butchered at birth”, θα έλεγε κάποιος!).

Λένε η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Το μπάσιμο τότε του “Hammer smashed face” είναι η δήλωση του ότι αυτή η μπάντα δεν θα πάει ΠΟΥΘΕΝΑ και για ΚΑΝΕΝΑ λόγο. Η επιτάχυνση στο τέλος, αποτελεί μια από τις πιο όμορφες ταχυπαλμίες που έχω βιώσει στα όσα χρόνια το λιώνω. Και να φανταστείτε αυτό το κλασσικό, τιτάνιο κομμάτι με τη τόσο χαρακτηριστική εισαγωγή είναι μόλις τα τέσσερα λεπτά από τα 35 που διαρκεί ο δίσκος συνολικά. Το επόμενο δε κομμάτι…προλογίζεται υπέροχα από τον ίδιο τον George Fisher στις συναυλίες τους “This next song, is about shooting blood out of your cock…IIIIII CUUUUUUM BLOOOOOOD”. Τι να πρωτοπείς γι’ αυτό τον ύμνο που να πάρει; Ότι σαρώνει και μοιράζει πτώματα σαν του εξωφύλλου, ότι το φινάλε “to spew, putreFACTIOOOOOOOOON” ανατριχιάζει τους πάντες και τα πάντα, σε συνάρτηση με το υπέροχο solo που το κλείνει και ότι είναι ένα σοκαριστικά κλασσικό κομμάτι για όλο το είδος!

“I don’t know, I just took that knife, and I cut her from neck, down to her anus, then I cut off her vagina and ate it”. Ποιο τέρας λέτε ότι σκέφτηκε αυτές τις λέξεις και τις διατύπωσε σε ηχογραφημένη μορφή; Μα φυσικά, ο serial killer Arthur Shawncross, γνωστός και ως “Genesee River Killer”! Το ιδανικό στιχουργικό θέμα για τους CANNIBAL CORPSE, δίνοντας τον τρομερό τίτλο “Addicted to vaginal skin”! Το δε κομμάτι αποτελεί σεμινάριο δυναμικών, ξεκινώντας αργά, γκρουβαριστά σχεδόν για τους ίδιους τους CANNIBAL, προτού παίξει με τις ταχύτητες όπως αυτό επιθυμεί. Για ρομαντικές ελεγείες τύπου “Entrails ripped from a virgin’s cunt” ή το σοκαριστικό “Necropedophile”, νομίζω τα λόγια περιττεύουν! Αυτό που προσωπικά πάντα θαύμαζα σε αυτό το συγκρότημα, είναι πως δεν αποτυγχάνουν να σε εκπλήξουν τόσο με τους τίτλους τους, όσο και με τις πανέξυπνες αλλαγές, με riffs να παραμονεύουν σε κάθε γωνία έτοιμα να σε χτυπήσουν όταν δε το περιμένεις! Μια υποδεέστερη μπάντα θα μπορούσε εύκολα να κουράσει, εκείνοι όμως, το ‘χουν και δεν το αφήνουν!

Ξεχωριστά θα σταθώ στις προσωπικά αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου. Η πρώτη, είναι το “Split wide open” με τα αγαπημένα μου τύμπανα όλου του δίσκου από τον Paul Mazurkiewicz! Ειδικά στην εισαγωγή, ήθελα να πάρω φόρα και να γκρεμίσω τοίχο με το κεφάλι! Σκέτη πώρωση (και άλλες λέξεις σκέφτομαι αλλά θα με κόψουν, οπότε δε θα τις πω, συμπληρώστε κατά το δοκούν) και πανέξυπνη συνθετική επιλογή, από μια μπάντα που εντυπωσιάζει μόλις ξεπεράσεις το ακραίο της στιχουργίας και της οπτικής αισθητικής τους. Μιλάμε για πραγματικά καλούς και ουσιώδεις παίκτες που σπρώχνουν τα όρια του ιδιώματος το οποίο υπηρετούν. Η έτερη στιγμή είναι το “Post mortal ejaculation”. Από το πανέξυπνο “παιχνίδι” με το εισαγωγικό riff, στην αλυσίδα των riffs όπως προχωράει το κομμάτι και το χτίζουν μέχρι την μεγάλη παύση με ένα αργόσυρτο riff που συνοδεύεται από τα σφυροκοπήματα του Mazurkiewicz, και την κραυγή που κόβει το αίμα του Barnes από πάνω από το πανικό. Από τις αγαπημένες μου στιγμές, στη δισκογραφία των Κανίβαλων, όχι μόνο εδώ μέσα.

Στο φινάλε, το “Beyond the cemetary”, περιγράφει ακριβώς το ΠΟΥ θα καταλήξεις άμα αποπειραθείς να ακολουθήσεις τους φρενήρεις ρυθμούς τους. Ειδικά αν ακολουθήσεις τη μπασαδούρα του αρχηγικού Alex Webster, που ακούγεται τόσο υπέροχα και βαριά στη μίξη που όλοι οι μπασίστες του ακραίου ήχου θέλουν να σφίξουν το χέρι του Scott Burns και μετά του Alex που παίζει αυτά που παίζει, όπως τα παίζει, με την άνεση που τα παίζει! Κάπως έτσι, χωρίς καν να το καταλάβει κανείς, έχουν περάσει 35 λεπτά βίας, αποθέωσης του death metal και αλλαγής πολλών πραγμάτων που θεωρούσαμε ως τότε δεδομένα στο death metal. Γιατί φυσικά το thrash στοιχείο δίνει και παίρνει, ωστόσο έχει γίνει τέτοιο κομμάτι του χαρακτήρα της μπάντας, που δεν το λέμε σημείο που θυμίζει KREATOR, SLAYER, DARK ANGEL, SEPULTURA, αλλά πλέον καθαρά σημείο CANNIBAL CORPSE.

30 χρόνια μετά, το “Tomb of the mutilated” αποτελεί ξεκάθαρο κλασσικό άλμπουμ για το death metal. Σημείο αναφοράς της ακρότητας του είδους, του πως μπορείς να σπάσεις τους υπάρχοντες κανόνες και να θέσεις καινούργιους έτσι επειδή απλά μπορείς! Είναι φάρος και για τους ίδιους τους CANNIBAL CORPSE που η συνέπεια και η τσίπα είναι δεύτερες φύσεις τους και είναι αδύνατον να βγάλουν κάτι έστω μέτριο. Αυτό είναι μια λογική συνέχεια, μια συνειδητή επιλογή που κάνεις από νωρίς στη καριέρα σου, χωρίς να σε ενδιαφέρει να ακολουθήσεις κάτι λίγο πιο “προσιτό” ή “αρεστό”. Ό,τι έβγαζε, έβγαλε και θα βγάλει αυτή η μπάντα, διέπεται από αυτές τις αρχές, και σε όποιον αρέσει. Και δεδομένης της τιτάνιας επιτυχίας από εμπορικής άποψης, κερδισμένοι είναι μόνο οι ίδιοι. 

Did you know that?

– Αποτελεί το κύκνειο άσμα του Bob Rusay στις κιθάρες, μια και εκδιώχθηκε ένα χρόνο μετά. Ο λόγος, είναι πολύ απλός: το επίπεδο του δεν επαρκούσε για το πόσο μακριά θέλανε οι ίδιοι οι CANNIBAL CORPSE να το πάνε. Κάτι που τον δυσαρέστησε τόσο πολύ που όχι μόνο δεν τους μίλησε ξανά έκτοτε, όχι μόνο δεν ξανάπαιξε κιθάρα, αλλά δεν ξανασχολήθηκε με τη μουσική γενικά. Η τελευταία πληροφορία κάνει λόγο για το ότι ο ίδιος έγινε εκπαιδευτής golf.

– Η επανέκδοση του 2002, περιλαμβάνει το ”I cum blood” και σαν bonus κομμάτι και σαν video, με τον George Fisher στο μικρόφωνο, από το οποίο ήταν παρμένος και ο γλαφυρός πρόλογος που ανέφερα πιο πάνω!

– Στις πρώτες εκδόσεις του δίσκου, χρειάστηκε να τονιστεί πως δε χρησιμοποιήθηκε pitchshifter/harmonizer για τα φωνητικά του Barnes!

Γιάννης Σαββίδης