ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Carnival diablos” – ANNIHILATOR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001
ΕΤΑΙΡΙΑ: SPV
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jeff Waters
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jeff Waters – κιθάρες, μπάσο
Joe Comeau – φωνητικά
Ray Hartmann – ντραμς
David Scott Davis – κιθάρα
Russell Bergquist – μπάσο (όχι στο δίσκο)

Tα 00s έμπαιναν για τους ANNIHILATOR όχι ακριβώς όπως τα ήθελαν με ερωτηματικά να πλανώνται για το μέλλον τους πάνω που έδειχναν να βρίσκουν τα πατήματα τους. Το “Criteria for a black widow” ήταν το άλμπουμ που επανέφερε την ηρεμία και την έμπνευση ύστερα από το αποτυχημένο πείραμα του “Remains”και για πρώτη φορά μετά το “Set the world on fire”, οι ANNIHILATOR θύμιζαν ξανά συγκρότημα. Η «αναβίωση» του line-up του “Alice in hell” ακριβώς 10 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, έδειχνε να τους κάνει καλό και ποτέ πριν (και μετά) δεν ακούστηκαν ξανά τόσο τσιτωμένοι. Επειδή όμως ότι ανεβαίνει πάντα κατεβαίνει, επειδή όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος κι επειδή ο Jeff Waters είναι αυτός που είναι και τον αγαπάμε (ή άλλοι τον μισούν) με τα καλά και κακά του, κατά την περιοδεία τους με τους OVERKILL, παραλίγο θα τον κλαίγαμε μια και καλή καθώς είχε τη φαεινή «ιδέα» να φέρει στα όρια του τον ήδη γεννημένο μπαχαλάκια τραγουδιστή Randy Rampage, με αποτέλεσμα ο τσιτάκιας frontman να του επιτεθεί με μαχαίρι και να φτάσει αρκετά κοντά (σύμφωνα με μαρτυρίες ελάχιστα από τα μάτια) πριν τον κάνει ανάμνηση μια για πάντα. Αυτό φυσικά ήταν και το τέλος του Rampage στη μπάντα.

Έτσι, οι ANNIHILATOR ήταν ξανά σε αναζήτηση τραγουδιστή. Ευτυχώς μόνο τραγουδιστή, καθώς ο υπόλοιπος πυρήνας γύρω από τον Waters είχε παραμείνει σταθερός, με τον αυθεντικό ντράμερ Ray Hartmann, τον κιθαρίστα Dave Scott Davis και τον Russel Bergquist στο μπάσο. Και κάπου εκεί ο Waters κάνει ίσως τη μεγαλύτερη κίνηση-ματ της καριέρας του, καθώς «κλέβει» στην ουσία τον –τότε κιθαρίστα των OVERKILL- Joe Comeau, τον οποίο και φέρνει ξανά στο προσκήνιο ως τραγουδιστή. Ξανά, λέγοντας, διότι ο Comeau είχε μεγαλουργήσει στους LIEGE LORD, με τη γνώριμη φωνή-μεγάφωνο και η είδηση τότε σκόρπιζε χαρά στους φίλους της μπάντας, που αν μη τι άλλο περίμεναν δίσκο σε… υψηλές συχνότητες. Ευτυχώς ο Waters εκμεταλλεύτηκε πλήρως το… φονικό όπλο που είχε στη φαρέτρα του, με τον Comeau όχι απλά να μην έχει ξεχάσει πώς να τραγουδάει, αλλά να μπορεί να τραγουδήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Κι όταν λέμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ, εννοούμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Στον όγδοο δίσκο τους ονόματι “Carnival diablos”, οι ANNIHILATOR –ή αν θέλετε να είμαστε πιο ρεαλιστές, ο Waters και οι υπόλοιποι- παρουσιάζουν το πιο ώριμο και εύφορο πρόσωπο της καριέρας τους και ο δίσκος στα 59’ διάρκειας του δείχνει μια μπάντα που όχι απλά έχει διαβολεμένη έμπνευση, αλλά ξεκάθαρα φαίνεται να το διασκεδάζει κιόλας.

Αρχικά να εξάρουμε την φοβερή καθαρή παραγωγή του ίδιου του Waters, όπου όλα ακούγονται καθαρά, δυνατά και εν γένει υπέροχα. Οι κιθάρες του όσο μπροστά πρέπει για να δείχνουν ποιος είναι το αφεντικό αλλά και οι άλλοι να μην πηγαίνουν πίσω. Αρχή με το thrashy “Denied” κι ο Comeau ήδη από τους πρώτους στίχους θέτει το μοτίβο, “Welcome to darkness, the future is here, destruction and pain are my friends, explosions and fires that rip through the night, surrounded by bodies of death”. Αμάν, αυτό θα σκοτώνει είναι το πρώτο πράγμα που θα σκέφτηκε ο οποιοσδήποτε (λογικός) άνθρωπος εκείνη τη στιγμή. Σε θηριώδη κατάσταση ο Comeau γενικότερα, «φτύνει» κάθε στίχο με πειθώ, σαρκασμό και είναι το τέλειο «πειραματόζωο» στις ορέξεις του Waters, o οποίος με τη σειρά του δείχνει γιατί ΟΤΑΝ ήταν σοβαρός και εμπνευσμένος, δεν είχε αντίπαλο. Ο δίσκος περιέχει κι άλλους «δυναμίτες» ταχύτητας όπως το “Battered” (κόλαση) ή το “Hunter killer” που κλείνει (ή μήπως όχι; Θα δούμε παρακάτω!) το δίσκο. Από την άλλη, γκρούβες αδρεναλίνης γεμίζουν τον δίσκο με ενέργεια, όπως τα “The perfect virus”, “Time bomb”, “The rush”,“Insomniac”, γλυκό το ομότιτλο κομμάτι, κορυφή και το instrumental “Liquid oval” αλλά η αφρόκρεμα έρχεται στις στιγμές που ακολουθούν.

O Waters τόνιζε πριν βγει ο δίσκος ότι «θα πάθετε πλάκα με τον Comeau, ο άνθρωπος είναι ο καλύτερος cover τραγουδιστής που υπάρχει, μπορεί να μιμηθεί τους πάντες» και φυσικά δεν το αφήνει να περάσει ανεκμετάλλευτο. Στο “Shallow grave” λοιπόν, ο Waters αποτείνει φόρο τιμής στην αγαπημένη του μπάντα όλων των εποχών (AC/DC) με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, και ΟΧΙ, δεν είναι ο Brian Johnson αυτός που τραγουδάει αλλά ο ίδιος ο Joe Comeau. Το κομμάτι πραγματικά είναι ΚΑΡΦΙ AC/DC και είχε θέση σε οποιοδήποτε δίσκο τους (ναι, και στο “Back in black” ακόμα, κράξτε τσαούσες) και φυσικά ίσως η πιο χαρακτηριστική ανάμνηση από το δίσκο. Και το ίσως πάει στην άλλη κορυφαία «μίμηση» του Comeau, καθώς το “Epic of war” είναι το καλύτερο κομμάτι που δεν τραγούδησε ποτέ ο… Bruce Dickinson! Μιλάμε για ένα κομμάτι που αν έμπαινε ποτέ σε δίσκο IRON MAIDEN θα είχαμε κόσμο να φεύγει από τα μπαλκόνια, ο Comeau λες κι έχει «καταπιεί» τον μεγάλο κοντό της Βρετανίας, εξαπολύει στίχους τον ένα μετά τον άλλο σε ένα φρενήρη ρυθμό και πολλοί θεωρούν για το λόγο αυτό το “Epic of war” το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Eνός δίσκου που συνολικά ήταν ότι καλύτερο είχαν να επιδείξουν οι ANNIHILATOR από το 1990.

Και που για να είμαστε ειλικρινείς, δεν βγήκε και κάτι ανάλογο μετέπειτα (αν και το επόμενο “Waking the fury” είναι σχεδόν ισάξιο, χάνει με split decision σε αγώνα 15 γύρων με πολύ ξύλο). Ο Waters καταφέρνει ένα μικρό θαύμα από το πουθενά, μαζεύοντας τα κομμάτια του (και τον εγκέφαλο του βασικά που ήταν το κυριότερο) σε σειρά και πρόσφερε ένα από τα πλέον αγαπημένα άλμπουμ των οπαδών για όλα τα ‘00s. Ένα άλμπουμ που παρά τη «σφαγή» που έχει προηγηθεί, «τολμάει» 30 δευτερόλεπτα μετά το “Hunter killer” να τοποθετήσει το ΕΠΟΣ “Chicken and corn”, μια «πέτσα» άνευ προηγουμένου ασοβαρότητας με την οποία δεν άνοιξε μύτη. Κι όχι μόνο αυτό αλλά το παίξανε και 2 φορές στην Ελλάδα παρακαλώ με τους παλιούς οπαδούς της μπάντας να προσπαθούν να πιστέψουν στ’ αυτιά τους εκείνες τις στιγμές. Α και μιλώντας για συναυλία… ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΤΟΤΕ ΡΕ ΑΘΕΟΙ! Ο ερχομός τους στην Ελλάδα το Μάϊο του 2001 ως… support των ανερχόμενων τότε NEVERMORE και πλάϊ με τους SOILWORK (μοναδική τους εμφάνιση στη χώρα μας) και RAWHEAD REXX (τους θυμάται κανείς τους τίμιους;) έχει γραφτεί στην ιστορία για την όλη απόδοση και το πώς έσβησαν τους κατά τ’ άλλα υπεραγαπημένους NEVERMORE.

Οι τότε θαμώνες θυμούνται το μπάσιμο με το “Denied”, τα ομότιτλα κομμάτια των “Set the world on fire”/”King of the kill”/”Refresh the demon” να παίζονται σχεδόν στο καπάκι, τα ουρλιαχτά στο “Phantasmagoria”, τη συγκίνηση στο “Alice in hell” και ΤΟΝ ΧΟΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ στο τέλος με το “Shallow grave”. Μόνο θετικές και χαρούμενες γενικότερα αναμνήσεις από αυτό το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ άλμπουμ το οποίο πλέον έκλεισε 20 χρόνια ζωής. Κι άλλα κείμενα έχουμε γράψει ο καθένας μας με χαρά και βιώματα περιεχόμενα τους, αλλά 20 χρόνια “Carnival diablos”… ρε φίλε αυτό πόνεσε. Πλέον συνειδητοποιώ ότι από τότε πέρασε άλλο τόσο διάστημα στη ζωή μου όσο είχα ζήσει μέχρι στιγμής. Κι ενώ δεν μένω στα παλιά και χαίρομαι που μεγαλώνω, αυτό πόνεσε…
Άγγελος Κατσούρας