A Day To Remember… 23/1 [PAIN OF SALVATION]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Scarsick” – PAIN OF SALVATION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2007
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: InsideΟut music
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Daniel Gildenlöw
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, κιθάρα, μπάσο, μπάντζο – Daniel Gildenlöw
Κιθάρα, φωνητικά – Johan Hallgren
Πλήκτρα – Fredrik Hermansson
Τύμπανα, φωνητικά – Johan Langell

Οι PAIN OF SALVATION από το πρώτο άλμπουμ τους είχαν δείξει ότι είναι ένα συγκρότημα που πρέπει να τσεκάρει ο κάθε progressive metal οπαδός που σέβεται τον εαυτό του. Με κάθε νέα τους κυκλοφορία είχαν μία ανοδική πορεία σε ό,τι αφορά στις συνθέσεις αλλά και στη δημοτικότητά τους, θέτοντας δυσθεώρητα ψηλά τον πήχη των προσδοκιών με την κυκλοφορία του “The perfect element I”, μέχρι που ήρθε το “Be”, το οποίο δίχασε και απογοήτευσε πολύ κόσμο (τα ‘χουμε πει για αυτό τον ογκόλιθο της μπάντας αλλά και συνολικά του progressive metal σε άλλο A day to remember).

Μέσα σε αυτό το κλίμα, κυκλοφορεί το “Scarsick”, το έκτο full length στούντιο άλμπουμ των PAIN OF SALVATION, που κατά την περίοδο προώθησής του πριν την κυκλοφορία του διαδίδονταν διάφορες φήμες και υπόνοιες ότι αποτελεί το “The perfect element II”. Φήμες οι οποίες άρχισαν να επιβεβαιώνονται από ένα σημείο κι έπειτα κυρίως δια στόματος Daniel Gildenlöw μέσα από τις συνεντεύξεις που παραχωρούσε. Οπότε μία μεγάλη μερίδα οπαδών περίμεναν το έπος των επών, ιδιαίτερα εφόσον γινόντουσαν οι παραλληλισμοί που ήθελαν τους PAIN OF SALVATION να είναι οι νέοι DREAM THEATER, οι οποίοι είχαν πιάσει την κορυφή της συνθετικότητάς τους με το “Metropolis pt. 2: Scenes from a memory”, το οποίο είχε ακολουθήσει παρόμοιο τρόπο προώθησης με το “Scarsick” σε ό,τι αφορά στη φημολογία, σε μία εποχή που το διαδίκτυο δεν ήταν διαδεδομένο. Με αυτά κατά νου, μπορεί να καταλάβει κανείς την απογοήτευση που ένιωσαν πολλοί οπαδοί όταν ήρθαν αντιμέτωποι με το “Scarsick”.

Ο δίσκος παραμένει συνθετικά σε υψηλότατα επίπεδα, αλλά όπως είχε ήδη δείξει ο Daniel στο “Be”, πηγαίνει το στυλ της μπάντας ένα βήμα παραπέρα. Πλέον στο ρεπερτόριο της μπάντας έχουν προστεθεί τα επιθετικά φωνητικά του Daniel, επιλέγοντας να “φτύνει” τους στίχους κι όχι μόνο να τραγουδάει. Παρόμοια λογική ισχύει και για τη μουσική, η οποία δεν περιορίζεται μόνο σε συναισθηματικά περάσματα και σε τεχνικότητα, αλλά και σε πιο minimal και άμεσες εκφράσεις. Χωρίζοντας το “Scarsick” σε δύο μέρη, με το πρώτο μέρος, τιτλοφορούμενο “His skin against this dirty floor”, να αποτελείται από τα 5 πρώτα τραγούδια και το δεύτερο μέρος, τιτλοφορούμενο “Why can’t I close my eyes?”, από τα υπόλοιπα 5, βλέπουμε και την αντίθεση μεταξύ των “νέων” PAIN OF SALVATION του πρώτου μέρους και των “παλιών” του δεύτερου. Επιπλέον, εάν προσέξει κανείς, οι πρώτοι 4 δίσκοι των PAIN OF SALVATION σκιαγραφούν έναν αφηγητή/κριτικό/πομπό, τόσο λόγω μουσικής, όσο στίχων και φωνητικών μελωδιών, που προσπαθεί να κάνει έκκληση στην ανθρωπιά και το συναίσθημα του δέκτη, χωρίς να λαμβάνει ο ίδιος ο αφηγητής άμεση δράση, ενώ στο “Be” αλλά ακόμη περισσότερο στο “Scarsick”, ειδικά στο πρώτο μέρος, αλλάζει η στάση του αφηγητή και γίνεται πιο ενεργητική,  μαχητική και αντιπαραθετική, εμφανίζοντας έναν άνθρωπο που αναγνωρίζει ότι η προσπάθεια να πείσει κάποια αγύριστα κεφάλια “με το καλό” δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα. Αντ’ αυτού, είναι έτοιμος να αναλάβει ο ίδιος ενεργό ρόλο στην αλλαγή των κακώς κείμενων της κοινωνίας, στα οποία κάνει κριτική.

Το άλμπουμ ξεκινάει με το ομώνυμο κομμάτι και σκάει το πρώτο σοκ, καθώς ο ακροατής ακούει μία μορφή των PAIN OF SALVATION που δεν έχει συνηθίσει. Φωνητικά που θυμίζουν περισσότερο ρίμες από ραπ και το κύριο θέμα του τραγουδιού να φέρνει στο νου πιο πολύ επιθετικότητα και groove από nu metal μπάντες. Το “Spitfall” συνεχίζει με μία απλή επαναλαμβανόμενη μελωδία καθώς ο Daniel συνεχίζει να ραπάρει, κριτικάροντας το κυνήγι δόξας και πλούτου. Όσο κι αν αυτό φαντάζει ξένο στον ανυποψίαστο ακροατή, σε δεύτερο χρόνο μπορεί να αντιληφθεί ότι γίνεται επίτηδες, κάνοντας τη σύνδεση με τη σύγχρονη mainstream hip-hop που αναλώνεται ακριβώς σε αυτό το κυνήγι και το προβάλει ως τον υπέρτατο στόχο και αυτοσκοπό κάθε ανθρώπου. Βέβαια στο ρεφραίν, η σύνθεση ξεφεύγει επίτηδες από τη συγκεκριμένη μανιέρα, κάνοντας την απαραίτητη αντίθεση για να περάσει πιο αποτελεσματικά το μήνυμα. Το πολυαγαπημένο “Cribcaged” καταβαραθρώνει κάθε “υψηλό” στόχο που θέτει η καταναλωτική, καπιταλιστική, υλιστική, νεοφιλελεύθερη κοινωνία, επισημαίνοντας τη στροφή στην ταπεινότητα και εφιστώντας την προσοχή μας στην ανάγκη να νοιαστούμε για τη σωστή ανατροφή των επόμενων γενιών. Παρόλο που έχει αρκετά απλή μελωδία και μουσικότητα, είναι πολύ έντονο και συναισθηματικό, προκαλώντας μου ρίγη και δάκρυα. Δυστυχώς για τους PAIN OF SALVATION, το τραγούδι που ακολουθεί, το “America”, αποτέλεσε τροχοπέδη για την όποια διευρυμένη περαιτέρω απήχησή τους στην Αμερική, στην οποία στόχευαν, με τον Mike Portnoy, τότε ακόμη ντράμερ των DREAM THEATER, να τους προωθεί κάνοντας αναφορά σε αυτούς με κάθε ευκαιρία, που είχε ξεκινήσει ούτως ή άλλως με τη συμμετοχή του Daniel στους TRANSATLANTIC μερικά χρόνια νωρίτερα. Κι όλα αυτά πήγαν στο βρόντο, διότι ενώ το τραγούδι κάνει κριτική στα αρνητικά της Αμερικάνικης καπιταλιστικής κουλτούρας, κι όχι συλλήβδην των Αμερικανών, όπως ο ίδιος ο Daniel είχε αναγκαστεί να διευκρινίσει, δεν ήταν λίγοι αυτοί που το πήραν “πατριωτικά” και δε σήκωναν μύγα στο σπαθί τους, χαρακτηρίζοντας τους PAIN OF SALVATION αντιαμερικάνους. Ασχέτως αυτού, το “America” παραμένει ένα επιτηδευμένα ευκολάκουστο up-tempo κεφάτο κομμάτι, ώστε να κάνει αντίθεση με τους καυστικούς στίχους που δεν χαρίζονται. Το “Disco queen”, αν και αρχικά ξενίζει με τη ντίσκο νοοτροπία του στο ρεφραίν, αποτέλεσε αγαπημένο κομμάτι του κοινού όπως φάνηκε από τις μετέπειτα περιοδείες της μπάντας, με εξαίρεση την Ελλάδα όπου ακόμη επικρατούσε σε μεγάλο βαθμό η τοξική νοοτροπία ότι η metal, ειδικά από διανοούμενες μπάντες σαν τους PAIN OF SALVATION, πρέπει να διατηρείται “σοβαρή”, χωρίς “παραστρατήματα”.

Αλλαγή “πλευράς” και το “Kingdom of loss”, που συνδέεται άμεσα με το “King of loss” από το “The perfect element I”, μας θυμίζει πως ήταν οι PAIN OF SALVATION όταν τους πρωτογνωρίσαμε. Ένα τραγούδι που 10 χρόνια ακόμη με κάνει να ανατριχιάζω και να κλαίω ακούγοντάς το. Με το “Mrs modern mother Mary” γινόμαστε μάρτυρες για πολλοστή φορά της κριτικής που ασκεί ο Daniel στον χριστιανισμό και στο θεϊσμό εν γένει, αλλά και στη νοοτροπία της πλειοψηφίας που τον ασπάζεται. Το “Idiocracy” με την KORN εισαγωγή του, φερμένη στα μέτρα των PAIN OF SALVATION, καταλήγει στο έντονο φινάλε με τους στίχους “why can’t I close my eyes / why can’t I just be hypnotized / industrialized and privatized / all mesmerized / ‘cause I can see / and what I see around me / makes me paralyzed / yes I can see / and what I see is not worthy a democracy / it’s uncivilized / so please close my eyes / I don’t want to see / this undemocratic / semi-automatic / mediocracy and hypocracy / pretending we’re free / under plastic flags waving dependency / for this idiocracy / close my eyes…” να προκαλούν ανατριχίλα. Συναισθηματισμός και αντικαπιταλισμός πάνε χέρι-χέρι στο “Flame to the moth”, με σκισμένα δευτερεύοντα φωνητικά να κάνουν την εμφάνισή τους, σε ένα κατά τα άλλα αρκετά ισορροπημένο κομμάτι, για να δώσουν έμφαση στην εναντίωση στο σύστημα. Το άλμπουμ καταλήγει στο 10-λεπτο “Enter rain” που διατηρεί μία μελό ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκειά του, με εξαίρεση το ρεφραίν που ανεβάζει την ένταση, κλείνοντας με fade out στα φωνητικά, με μία απαλή μελωδία να ακούγεται για μερικά ακόμη δευτερόλεπτα.

Συνολικά το “Scarsick” αποτελεί άλλον ένα υπέροχο δίσκο των PAIN OF SALVATION, με δυνατούς στίχους και μνημειώδη κομμάτια, που όμως συγκυριακά δεν αγκαλιάστηκε σύσσωμα από τους οπαδούς της μπάντας. Ανατρέχοντας όμως σε αυτό 10 χρόνια αργότερα και διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, ελπίζω κάποιοι εκ των απογοητευμένων να το δούνε με άλλο μάτι και να του δώσουν άλλη μία ευκαιρία.

Κλείνοντας να επισημάνω ότι επειδή το αρχικό πλάνο του Daniel για το “Scarsick” ήταν διαφορετικό από αυτό που τελικά κατέληξε στα χέρια μας, το 2008 είχε κάνει διαθέσιμη ψηφιακά, μέσω του επίσημου ηλεκτρονικού καταστήματος του συγκροτήματος, μία εκδοχή του δίσκου με τίτλο “Scarsicker”, η οποία περιλάμβανε 2 επιπλέον κομμάτια και σχεδόν όλα τα τραγούδια να έχουν υποστεί edit, μικραίνοντάς τα σε διάρκεια, αλλάζοντας πολύ τις δυναμικές του κάθε τραγουδιού αλλά και του συνόλου.

Κωνσταντίνος Βασιλάκος

Αυτή η κυκλοφορία των PAIN OF SALVATION, σηματοδότησε μία ακόμη σπουδαία στιγμή για το ROCK HARD, αφού καταφέραμε και φέραμε στην Ελλάδα, μία μέρα πριν την κυκλοφορία του δίσκου, την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2007, μία μέρα πριν την κυκλοφορία του “Scarsick”, τον Daniel Gildenlow και τον Johan Hallgren, σ’ ένα ακουστικό show με τιμή 15 ευρώ με μπύρα (!!!), όπου ξεκίνησε ως ένα ακουστικό show για 30-40 λεπτά και κατέληξε σ’ ένα άνευ προηγουμένου πανηγύρι, που κράτησε πάνω από 90 λεπτά, με τους δύο μουσικούς να παίζουν παραγγελιές από το κοινό, που έκανε sold out το -τότε- Underworld και δυστυχώς άλλοι τόσοι έμειναν απ’ έξω… Τρομερές οι 3-4 μέρες που έμειναν μαζί μας, το γεύμα με δύο νικητές διαγωνισμού, οι συζητήσεις περί μουσικής, η απορία τους σχετικά με το ότι κανείς οδηγός μηχανής δεν φορούσε κράνος (πρώτη φορά έβλεπαν κράνη περασμένα στο χέρι!!!), η πρώτη αποκάλυψη ότι πρόκειται περί της συνέχειας του “The perfect element” και οι αποκλειστικές ηχογραφήσεις που έκαναν στο στούντιο για το ROCK HARD…

Ακολουθεί η συνέντευξη που είχαμε κάνει για το έντυπο ROCK HARD, στο τεύχος #16 καθώς και μερικές κουβέντες για τις guest συμμετοχές του Daniel Gildenlow μέχρι τότε, όπως πάντα με φωτογραφίες εποχής!!!

Σάκης Φράγκος

PAIN OF SALVATION
“Sick of it all”

Το να μιλάς μ’ έναν mastermind όπως ο Daniel Gildenlow των PAIN OF SALVATION επί δύο ώρες είναι από τα καλύτερα που μπορούν να σου συμβούν, ιδίως όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος μ’ ένα δίσκο όπως το “Scarsick”, ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα βρίσκεται στο CD player μου για πολλούς μήνες ακόμα και ψάχνω από τώρα να βρω ποιος δίσκος μπορεί να είναι καλύτερος από αυτόν μέσα στην επόμενη χρονιά. Νιώθω υπερβολικά τυχερός που ο ερχομός του γκρουπ για το πάρτι του περιοδικού μας, συμπίπτει μ’ έναν τόσο σπουδαίο δίσκο. Απολαύστε τον Daniel Gildenlow σε όλο του το μεγαλείο μέσα από μία συνέντευξη που διήρκεσε 2 ώρες…

Γιατί ονομάσατε το άλμπουμ “Scarsick”;
Είναι ένας συνδυασμός των λέξεων “carsick” (που σημαίνει να σε πιάνει ναυτία όταν είσαι μέσα σε αυτοκίνητο) και του “scar” (που σημαίνει ουλή). Όλο το άλμπουμ μιλά για το πώς οι ξεχωριστοί άνθρωποι διαμορφώνουν την κοινωνία. Για μένα, αυτή ήταν η τέλεια λέξη για να περιγράψει την κατάσταση στην οποία είναι όλοι οι άνθρωποι. Μπουχτισμένοι, δηλαδή, από αυτά που συμβαίνουν και να τους πιάνει ναυτία, σα να θέλουν να ξεράσουν.

Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να μιλήσουμε για κάποιες φήμες ότι το άλμπουμ αυτό είναι το “The perfect element part II”. Θα πρέπει να πούμε όμως ότι αυτές οι φήμες προήλθαν από εσένα προσωπικά, μιας και είσαι ο webmaster του site σας!!!
(Γέλια) Δεν υπονοώ τίποτα!!!

Άσε τα ψόφια… Θέλεις να δημιουργήσεις θόρυβο και καλά κάνεις!!! Έχω το δίσκο μόλις δύο μέρες, αλλά αν κατάλαβα καλά, κυρίως από τη μουσική του (αφού δεν έχω στίχους), χωρίζεται σε δύο μέρη και το δεύτερο μέρος είναι το “The perfect element part II”. Μου θυμίζει το τέλος της αθωότητας, την οποία περιέγραφες στο πρώτο μέρος.
Δε θα μπω στη διαδικασία να σου απαντήσω ευθέως. Διασκεδάζω με το θόρυβο που δημιουργείται και δε θέλω να χαλάσω τη μαγεία. Υπάρχει όμως ένα concept. Κάθε concept των PAIN OF SALVATION έχει διαφορετικά επίπεδα. Στο “Entropia”, το τοπίο του concept ήταν παγκόσμιο, είχε ευρεία κλίμακα. Ασχολούνταν με τις διεθνείς σχέσεις και όλα αυτά. Παρόλα αυτά, αν μπορούσες να διαβάσεις πίσω από τις γραμμές, θα έβλεπες ότι ασχολούνταν με τον άνθρωπο σαν οντότητα και πώς μπαίνει μέσα σ’ αυτή την ολότητα. Μέχρι το “Remedy lane”, υπάρχει μία “κίνηση” σχετικά κυκλική και το τοπίο του concept ήταν πολύ μικρής κλίμακας, αφού ασχολούνταν με τον άνθρωπο. Κοίταζε την ανθρωπότητα μέσα από την προοπτική τού κάθε ανθρώπου χωριστά. Δηλαδή, κοιτάζαμε στο ντεμπούτο μας το μεγάλο θέμα μέσα από το μικρό και στο “Remedy lane” το αντίστροφο. Το μικρό θέμα μέσα από το μεγάλο. Το “Be”, ασχολούνταν ουσιαστικά με όλα αυτά τα θέματα μαζί. Σ’ αυτό το δίσκο μιλάω για έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι σχεδόν αόρατος. Έτσι λοιπόν, ο κύριος χαρακτήρας από τη μία είναι πιο “παρών” από ποτέ και από την άλλη ο ακροατής μπορεί εύκολα να πάρει τη θέση του. Ποτέ δε βλέπουμε αντικειμενικά τον κύριο χαρακτήρα. Ο λόγος που έχουμε βάλει δύο πλευρές στο CD (side A & side B) είναι ότι με το πρώτο τραγούδι, όπως και στο “Entropia” και το “The perfect element part II” –αφού πρόκειται για τους δύο δίσκους όπου υπάρχουν τα περισσότερα κοινά σημεία- εισάγουμε τον κύριο χαρακτήρα στο πρώτο κομμάτι και ταυτόχρονα εισάγουμε και το σκηνικό για όλο το δίσκο, την ατμόσφαιρα, τα θέματα που πραγματευόμαστε. Στο πρώτο τραγούδι λοιπόν, ο κύριος χαρακτήρας εκφράζει το θυμό του για πολλά διαφορετικά πράγματα που βλέπει γύρω του στη σύγχρονη κοινωνία. Και το τέλος του κομματιού αυτού ασχολείται με όλα όσα είναι στη μόδα, trendy, αυτή την περίοδο. Πρόκειται ουσιαστικά για μία αντίδραση στη μόδα και μία αντίσταση σε αυτά που προβάλλονται… Μετά απ’ αυτό, βλέπουμε μία σειρά από παραδείγματα…

Είναι σαφές ότι τα επόμενα τέσσερα κομμάτια περιγράφουν αυτό ακριβώς το πράγμα και φαίνεσαι πραγματικά θυμωμένος!!! Πάμε στο “Spitfall” λοιπόν, με τον προβοκατόρικο τίτλο, το εξίσου προβοκατόρικο ρεφρέν (“the longer the spit fall”) κι εσένα να τραγουδάς σαν τον ΕΜΙΝΕΜ.
Ο θυμός μου απευθύνεται στους ζάμπλουτους καλλιτέχνες της hip hop, οι οποίοι –και καλά- ενδιαφέρονται για τους συνανθρώπους τους (σ.σ. “the “hood” όπως λένε) κι έχουν 10 Mercedes ο καθένας τους στα γκαράζ τους! Δε βλέπουν τη φτώχεια, ούτε καν από την τηλεόραση. Τραγουδώντας σαν τον ΕΜΙΝΕΜ, είναι ένας περίεργος τρόπος που βρήκα για να τους κριτικάρω.

Το επόμενο τραγούδι σας, το “Cribcaged”, μάλλον θα σας αναγκάσει να κολλήσετε το αυτοκόλλητο “Parental advisory” πάνω. Έχει τόσα πολλά “fuck” μέσα, που είναι βέβαιο αυτό.
Ναι, έχει πλάκα γιατί τραγουδάμε για πολλά ενδιαφέροντα θέματα…

Όπως την έλλειψη αυθεντικότητας για παράδειγμα… Νομίζω ότι είναι το βασικό θέμα που πραγματεύεστε σ’ αυτό το κομμάτι.
Βεβαίως. Είναι η φυσική συνέχεια του “Spitfall” με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Αλλά μιλάει για διαφορετικού είδους μουσικούς… Μάλλον για τη μουσική την οποία παίζετε εσείς!!! Μιλάτε για κάποιους συγκεκριμένους ή γενικά;
Αυτά τα λέει ο κύριος χαρακτήρας… (γέλια)

Ο οποίος όμως είσαι εσύ. Αλλά σέβομαι το γεγονός ότι δε θέλεις να κατονομάσεις κάποιους… Ας πάμε πίσω στο “Be” για λίγο. Μήπως σ’ αυτό το κομμάτι, συνέτεινε το γεγονός ότι πολύς κόσμος δεν κατάλαβε το “Be”, δεν είχε εμπορική επιτυχία και βλέποντας άλλες, ατάλαντες μπάντες ν’ απολαμβάνουν απίστευτη προβολή, να προοδεύουν και να γνωρίζουν επιτυχία, “τα πήρατε στο κρανίο”;
Όχι. Καταλαβαίνω τι εννοείς και πολλοί μπορεί να πιστέψουν αυτό. Το “Be” ήταν το άλμπουμ, για το οποίο είχαμε την πιο θετική ανταπόκριση, κάτι που είναι περίεργο. Ίσως να αγγίξαμε κάποιες ευαίσθητες χορδές των ανθρώπων. Το “Cribcaged” αναφέρεται στη γενιά του MTV πολύ. Όλοι ακολουθούν τους ίδιους κανόνες και κάνουν τα ίδια πράγματα προκειμένου να έχουν επιτυχία. Με εκνευρίζει να βλέπω ανθρώπους να κερδίζουν τόσα πολλά χρήματα κάνοντας τα ίδια και τα ίδια.

Αυτή η αντίδρασή σου όμως είναι υγιής…
Αυτό ακριβώς προσπαθώ ν’ αποδείξω από το πρώτο κομμάτι του δίσκου κιόλας και χαίρομαι που μπήκες στο νόημα αμέσως. Ο θυμός που μπορεί να αισθάνονται κάποιοι άνθρωποι βλέποντας αυτά, είναι μία υγιής αντίδραση! Αν σου αρέσει αυτό που βλέπεις, κάπου υπάρχει πρόβλημα! Μετά πάμε στο τραγούδι “America” όπου κριτικάρει, με πολύ προφανή τρόπο, τη χώρα αυτή…

Μήπως αυτό το τραγούδι γράφτηκε εξαιτίας της άσχημης εμπειρίας που είχες πηγαίνοντας σε αυτή τη χώρα με τους THE FLOWER KINGS;
Το θέμα είναι ότι αφήνουμε τα πράγματα να περνάνε από δίπλα μας και κάποια στιγμή θα έχουμε βρεθεί πάνω στο τρένο, θα πάμε στον ίδιο προορισμό και δε θα το έχουμε καταλάβει καν. Η ασφάλεια είναι κάτι που πρέπει να έχει όρια. Αλλιώς, μπορούμε να κάνουμε ακόμα πιο αυστηρά μέτρα συνέχεια. Μπορούμε να σταματήσουμε κάπου.

Μπορείς να εξηγήσεις τι είχε ακριβώς συμβεί τότε; Είχες αρνηθεί να δώσεις τα δαχτυλικά σου αποτυπώματα για να μπεις στις ΗΠΑ…
Δεν πήγα καν εκεί από τη στιγμή που αρνήθηκα να δώσω τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα. Κάθε μέρα μπορείς ν’ ανακαλύπτεις ακόμα περισσότερους τρόπους για να είσαι ασφαλής. Είναι θέμα ελέγχου τού περιβάλλοντος. Για μένα κάτι τέτοιο δεν είναι επιθυμητό με κανέναν τρόπο. Όλη η δομή αυτού που αποκαλούμε “ασφάλεια” είναι ασαφής, αφού ποτέ δεν πρόκειται να φτάσουμε στο σημείο που να μας διαβεβαιώσει κανείς ότι φτάσαμε στο σημείο όπου είμαστε ασφαλείς.

Καλά όλα αυτά, αλλά πιστεύεις ότι είσαι επιθυμητό πρόσωπο σ’ αυτή τη χώρα πλέον; Δε θα επηρεάσει αυτή σου η στάση μία πιθανή περιοδεία σας εκεί ή τις πωλήσεις σας; Ή δε σας απασχολεί; Όταν ένας Αμερικάνος σε ακούει να κοροϊδεύεις τη χώρα του τραγουδώντας με ειρωνικό τρόπο “Land of the brave and free” ή “sick of America”, θα θέλει να επισκεφτείς τη χώρα του; Άρεσε αυτή η ιδέα στην εταιρία σας και ιδιαίτερα στο αμερικάνικο παρακλάδι της;
Από τη στιγμή που αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν, το υποστηρίζουν. Αυτό είναι δεδομένο για την εταιρία μας. Αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι ότι σ’ αυτό το κομμάτι δεν καταφέρομαι εναντίον του αμερικανικού λαού, αλλά εναντίον της κυβέρνησής του. Στο τέλος του τραγουδιού, λέω στον αμερικάνικο λαό μάλιστα: “Don’t let them ruin your reputation”. Ευτυχώς πλέον, πολλοί Αμερικάνοι πολίτες δεν είναι ικανοποιημένοι με τον τρόπο που είναι τα πράγματα στη χώρα τους. Η ιστορία δε θα είναι και τόσο “ευχάριστη” απέναντι στον George Bush Jr κι αυτό ήταν εμφανές από την πρώτη μέρα. Νομίζω ότι θα έχουμε άλλο ένα Βιετνάμ για το φτωχό Αμερικάνικο λαό. Κάτι για το οποίο, μετά από χρόνια, θα λένε ότι ήταν απαίσιο… Το λάθος τους ήταν ότι τον ψήφισαν… Το γεγονός όμως ότι υπήρχαν πολιτείες όπου ψήφισε λιγότερο από το 10% των ανθρώπων, δείχνει μία δημοκρατία που δε λειτουργεί.

Ας πάμε στο επόμενο κομμάτι, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει –κι αυτό- διχογνωμίες. Το “Disco queen”. Μήπως ο βασικός του ρυθμός στο ξεκίνημα και στο ρεφρέν, προέρχεται από τις pop ρίζες που έχετε ως λαός;
(γέλια) Όχι!!! Είναι άλλο ένα παράδειγμα του θυμού που έχει ο βασικός χαρακτήρας του δίσκου. Από την αρχή του “Scarsick” μέχρι κι αυτό το τραγούδι έχουμε τέτοια παραδείγματα. Κάθε τραγούδι είναι ολοένα και πιο περίεργο και φτάνουμε στην κορύφωση με το “Disco queen”. Μετά απ’ αυτό, επιστρέφουμε στο βασικό χαρακτήρα και ξεκινά ένα δεύτερο “κύμα”, όπου αυξάνεται η πίεση στο χαρακτήρα αυτόν…

Στο δεύτερο μέρος του δίσκου δε φαίνεται πια ο θυμός αυτός, αλλά μάλλον μία απογοήτευση. Επίσης, από εκείνο το σημείο και μετά, όλος ο δίσκος έχει ένα feeling παρόμοιο με αυτό του “The perfect element part I”. 
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες…

Στο κομμάτι “Kingdom of loss”, το οποίο σίγουρα έχει πολύ μεγάλη σχέση με το “King of loss” του πρώτου μέρους, περιέχονται κάποιοι στίχοι που μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση: “All for sale – Welcome to planet earth, please don’t ask us if it’s worth”. Είσαι τόσο απογοητευμένος;
Θα πρέπει να πάμε στο “Disco queen” το οποίο αναφέρεται σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Θα μπορούσε να είναι το να κάνει κάποιος σεξ ή να παίζει ένα βινύλιο ας πούμε. Έχει σχέση με τη χρήση και την κατάχρηση, ένα θέμα με το οποίο ασχολούνται τα τρία πρώτα κομμάτια του “The perfect element part I”. Το πρώτο τραγούδι εκείνου του δίσκου ασχολούνταν με τα ναρκωτικά, το δεύτερο με τη χρήση και την κατάχρηση γενικώς και το τρίτο, το “Ashes”, με το σεξ. Το συγκεκριμένο τραγούδι, λοιπόν, μιλά για τη μουσική βιομηχανία, όπου οι άνθρωποι ξεπουλάνε τους εαυτούς τους για να βγάλουν λεφτά ή, ακόμη, οι γυναίκες ξεπουλάνε και το ίδιο τους το φύλο επειδή θέλουν να είναι επιτυχημένες. Μιλά λοιπόν για το ότι κάποιοι πουλάνε μέρη του εαυτού τους, φθηνά μάλιστα. Δεν έχουν καταλάβει όμως ότι ακόμα κι αν είσαι το πρώτο όνομα τώρα, κάποιος άλλος μπορεί να είναι αύριο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση των THE DARKNESS…
Ακριβώς… Πάμε λοιπόν μετά στο “Kingdom of loss”, όπου μιλάμε για το ότι όταν βλέπεις τηλεόραση, θα παρατηρήσεις ότι όλοι προσπαθούν να πουλήσουν κάτι, είτε είναι άποψη, είτε μόδα, είτε προϊόν, είτε πολιτική. Δεν προσπαθούν πλέον να πείσουν, αλλά να πουλήσουν. Οπότε, για να είσαι ένα υγιές μέλος της κοινωνίας από τη στιγμή που γεννιέσαι, πρέπει να είσαι καταναλωτής. Από εκείνο το σημείο του δίσκου και μετά, βρισκόμαστε στο κεφάλι του βασικού χαρακτήρα.

Από εκείνο το σημείο και μετά, τα πράγματα φαίνεται να εξομαλύνονται. Εννοώ ότι δεν υπάρχουν τεράστιες διαφορές στη διάθεση που τραγουδάς και η ατμόσφαιρα είναι ίδια πάνω-κάτω.
Θα μπορούσε κανείς να δει το δίσκο σαν μία δίκη! Το πρώτο μέρος θα ήταν η συλλογή των πληροφοριών, των ευρημάτων και το δεύτερο η ετυμηγορία του δικαστηρίου.

Στο κομμάτι “Flame to the moth” τσιρίζεις πιο ακραία από ποτέ θα μπορούσα να πω…
Ίσως, ναι. Είχε πλάκα όμως και μου άρεσε που χρησιμοποίησα αυτή την τεχνική.

Στο site σας, γράφει ότι: “Today, the only voice of reason would have to be the sound of the soup of the season hitting ground”. Τι ακριβώς θέλεις να πεις μ’ αυτό; Σε ακούω στη συνέντευξη και αναφέρεις συνέχεια την έκφραση “soup of the season” (σ.σ. κάτι που είναι της μόδας δηλαδή).
Κάτι που είναι της μόδας δηλαδή, ο κόσμος θα το “ξεράσει”, θα το πετάξει κάτω. Αυτό που είναι της μόδας, είναι κάτι σύγχρονο αλλά και προσωρινό (σ.σ. “contemporary and temporary”). Οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, αφορά αποκλειστικά τον καιρό που ζούμε. Την κοινωνία του σήμερα. Το να αισθάνεσαι τόσο άσχημα, που να θέλεις να ξεράσεις λοιπόν, με το πώς έχει γίνει η σύγχρονη κοινωνία, είναι σημάδι ψυχικής υγείας. Έτσι, η ναυτία που σου έρχεται, σε συνδυασμό με τις ουλές που σου αφήνει η κοινωνία, είναι ο καμβάς που στηρίζεται ο δίσκος και αυτό που θέλεις να ξεράσεις είναι οι μόδες και οι σύγχρονες δομές. Στο τέλος του δίσκου κιόλας, ακούγεται ο στίχος “In two seconds, I’ll hit the ground”, όπου υπάρχει μία ακόμα αναφορά στο ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει το “Scarsick”, η οποία δηλώνει ότι ο πρωταγωνιστής του concept είναι θύμα αυτής της κατάστασης που περιγράφεται και είναι καταδικασμένος με αυτόν τον τρόπο.

Ολοκληρώνεται δηλαδή ένας κύκλος με το τέλος του δίσκου και ξαναρχίζει όταν τον ξανακούς!!!
Ακριβώς έτσι! Για όσους θέλουν και μία ακόμη αναφορά με το “The perfect element part I”, το σόλο της κιθάρας στο τελευταίο τραγούδι, έχει ένα μέρος από το…

“Falling”… έτσι δεν είναι;
Ναι, από αυτό το τραγούδι του πρώτου μέρους, το οποίο φυσικά περιγράφει μία πτώση, αυτό που συμβαίνει δηλαδή πριν πέσεις στο έδαφος (“before you hit the ground”). Να δώσουμε λίγη ακόμα τροφή για σχόλια!!! Είναι πολύ διασκεδαστικές αυτές οι συζητήσεις…

Πιστεύω ότι αν δώσεις μασημένη τροφή στους οπαδούς σ’ έναν τόσο απαιτητικό δίσκο, χαλάς όλη την “πλάκα” που μπορεί να έχει για να διαβάσεις τους στίχους και να καταλάβεις τι γίνεται… Θα μπορούσες να μου πεις κάτι για το “Be” τώρα; Πιστεύεις ότι είναι ένας δίσκος τον οποίο μπορούσαν να κατανοήσουν οι φίλοι των PAIN OF SALVATION; Ότι όλοι αυτοί που τον λάτρεψαν –και στην Ελλάδα είναι πάρα πολλοί- έπιασαν το νόημα που ήθελες να τους μεταδώσεις;
Νομίζω ότι κανείς δεν έπιασε το νόημα, αλλά δεν περίμενα κιόλας να το καταλάβει κανείς!!! Όλο το concept αποτελείται από άπειρες, διαφορετικές μεταξύ τους, ιδέες κι ερωτήσεις… Ακούγοντας το άλμπουμ, μάλλον θα σου δημιουργηθούν περισσότερες ερωτήσεις παρά θα σου λυθούν! Εγώ ήθελα κυρίως να κάνω τους ανθρώπους να σκεφτούν για ορισμένα πράγματα. Η κεντρική ιδέα είναι ότι αν υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτό που υπάρχει τώρα, είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε. Αυτό το προσέγγισα από διαφορετικές οπτικές γωνίες: τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, τις θρησκείες.

Νομίζω ότι παίζεις το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι με ιδιαίτερη επιτυχία… Σου αρέσει να παίζεις με τους οπαδούς σου…
Ελπίζω να είμαι η γάτα πάντως!!! (γέλια)

Σαφώς! Είσαι ένας άνθρωπος με πολύπλευρη μόρφωση και πάρα πολλά πτυχία. Θεωρείς ότι το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεσαι είναι αρκετά ώριμο και μορφωμένο για να πιάσει το νόημα που προσπαθείς να μεταδώσεις με τους στίχους σου; Κι όχι μόνο αυτό… Πώς πιστεύεις ότι θα αντιδράσουν σε τραγούδια όπως το “America” και κυρίως το “Disco queen”;
Δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, από την άλλη όμως θεωρώ ότι για ν’ ακούσεις τη μουσική μας δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να καταλάβεις αυτό που λέμε. Πάντα προσπαθώ να περάσω “υπόγεια” μηνύματα, παρά να τα λέω όλα ξεκάθαρα χωρίς να βασανίζω το μυαλό του άλλου. Μου αρέσει να υπάρχει ένα περίπλοκο νόημα κρυμμένο. Βασικό όμως, είναι να μη χρησιμοποιώ δυσνόητες λέξεις για να δώσω το μήνυμά μου, ώστε κανείς να μην μπορεί να καταλάβει ούτως ή άλλως τι λέω. Το ίδιο πιστεύω και για τη μουσική. Να είναι ενδιαφέρουσα ακόμα και για όλους. Όσον αφορά πάντως το νόημα κάθε δίσκου και στην περίπτωση του “Scarsick” είναι αρκετά ξεκάθαρο. Η απογοήτευση και ο θυμός για πράγματα που συμβαίνουν στην κοινωνία. Από εκεί και πέρα υπάρχουν πάρα πολλά διαφορετικά επίπεδα για όποιον θέλει να ψάξει το θέμα βαθύτερα. Ποτέ δε με ενδιέφερε να χρησιμοποιήσω “ψαγμένες”, δύσκολες λέξεις που στην ουσία δε λένε τίποτα… Όσον αφορά τα συγκεκριμένα κομμάτια, να σκεφτείς ότι ο manager μας, πρότεινε να αλλάξουμε τους στίχους που λένε “sick of America” και να τους κάνουμε “I love America” με κυνική διάθεση. Εγώ του πρότεινα να βάλουμε ένα αυτοκόλλητο στο εξώφυλλο που να λέει: “για να είμαστε όλοι χαρούμενοι, αντικαταστήστε όλα τα fuck με love” (ασυγκράτητα γέλια).

…και θα τον κάνεις δίσκο των BEATLES!!! Σκεφτόμουν να σε ρωτήσω αν το ότι έγινες πατέρας επηρέασε καθόλου τη διαδικασία που γράφεις το δίσκο, αλλά με τόσα “fuck”, δε νομίζω να συνέβη κάτι τέτοιο…
Μα για να γίνω πατέρας έπρεπε να συμβεί κι αυτό!!! (γέλια) Πάντως, θα ήθελα να τονίσω σε σχέση με το προηγούμενο ερώτημα ότι δεν είμαι μόνο τσαντισμένος ή μόνο χαρούμενος. Είμαι ένας περίπλοκος άνθρωπος για οποιαδήποτε δουλειά κάνω. Σε κάποιες φάσεις είμαι χαρούμενος σε άλλες θυμωμένος.

Για το τέλος θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς είναι να μη δουλεύεις με τον αδερφό σου, τον Kristoffer, που έφυγε από το συγκρότημα;
Κατά έναν κυνικό τρόπο, θα έλεγα ότι δεν έχει διαφορά. Ο Kristoffer έλειπε συνεχώς τα δύο τελευταία χρόνια, αφού μένει στην Ολλανδία. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος εκτός του αδερφού μου, θα είχε φύγει από το γκρουπ πολύ νωρίτερα, αφού δε θα το ανεχόμουν με τίποτα αυτό. Η ατμόσφαιρα ήταν άσχημη στο γκρουπ, αφού η αρχική ιδέα ήταν ότι θα ζούσε στην Ολλανδία προσωρινά και θα γυρνούσε στη Σουηδία μόνιμα, αλλά αυτή η κατάσταση διαρκούσε τρία χρόνια. Οι παραγωγές των δίσκων ήταν δύσκολες και γενικά τα πράγματα ήταν άβολα. Τώρα όμως αποφάσισε να μείνει μόνιμα εκεί, οπότε ήταν πιο εύκολο για όλους μας. Είχα φτάσει σε σημείο να συνθέτω κομμάτια χωρίς καν να υπολογίζω την ύπαρξη του μπάσου.

Ήταν αυτός ο λόγος που το μπάσο δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου στο “Be”;
Κι αυτός αλλά και ότι είχα εντελώς διαφορετικές απόψεις για τον ήχο στο μπάσο. Ο ντράμερ μας π.χ. θέλει έναν ήχο στο μπάσο πιο “in your face”, ενώ ο Kristoffer ήθελε έναν πιο καλογυαλισμένο ήχο, που είναι δύσκολο να πετύχει κανείς στη μουσική των PAIN OF SALVATION. Στο δίσκο αυτό, έκανα τον ήχο του μπάσου όπως ακριβώς ήθελα γι’ αυτό και ακούγεται.

Έχεις ακούσει τραγούδια των DIAL, του νέου του γκρουπ;
Όχι, αν και θα μ’ ενδιέφερε πολύ… Πάντως όταν τον κάλεσα να ακούσει αυτό το νέο μας υλικό, προτίμησε να πάει να παίξει γκολφ (σ.σ. με σαφή ειρωνική διάθεση)…

Σάκης Φράγκος

Projects – participations – tours 

TRANSATLANTIC: (Ο Daniel Gildenlow είχε περιοδεύσει παίζοντας πλήκτρα και κάνοντας δεύτερα φωνητικά με το project των Portnoy – Stolt – Morse – Trewawas στην Αμερική κι εμφανίζεται στο live CD/DVD τους)
“Ήθελαν κάποιον να παίζει πολλά όργανα και να μπορεί να τραγουδήσει ταυτόχρονα. Ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα να παίζω με τέτοιους μουσικούς, αλλά και να μην είμαι η δημιουργική μηχανή στο συγκρότημα, απλά ένας φιλοξενούμενος καλλιτέχνης που παίζει τη μουσική των άλλων. Παρότι όμως είναι πολύ σημαντικές εμπειρίες αυτές που έχω ζήσει με τις συμμετοχές μου σε δίσκους άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών, κάθε φορά που γυρίζω σπίτι μου, σκέφτομαι ότι δε θα αντάλλαζα τα παιδιά στους PAIN OF SALVATION με κανέναν”.
HAMMER OF GODS: (Tribute μπάντα στους LED ZEPPELIN που έφτιαξε ο Mike Portnoy με τον Dave LaRue και τον Paul Gilbert. Έδωσαν μερικά live και κυκλοφόρησαν ένα DVD)
“Ήμουν πραγματικά σαν ηλίθιος όταν προσπαθούσα να ντυθώ και να κινηθώ σαν τον Robert Plant!!! Όταν τα έκανε αυτός παλιά φαίνονταν καλά, αλλά τώρα φαίνονται εντελώς ηλίθια όλα αυτά. Δε θα αισθανόμουν πιο άνετα όμως όποιο άλλο όργανο κι αν έπαιζα (γέλια). Δε με πείραζε παρόλα αυτά, γιατί είχε πλάκα. Μπορεί ο Portnoy να έχει κάνει τόσα πολλά tribute (THE WHO, BEATLES, LED ZEPPELIN) και να φαίνεται εξίσου γελοίος με μένα σε κάποιες φάσεις, αλλά έχει το πλεονέκτημα ότι δε χρησιμοποιεί τη γλώσσα του σώματος τόσο πολύ!!! Οι υπόλοιποι είχαν μεγαλώσει με τους LED ZEPPELIN, αλλά εγώ δεν είχα ακούσει μέχρι τότε παρά μόνο ένα ολόκληρο τραγούδι τους, το οποίο μάλιστα δεν παίζαμε κιόλας (γέλια)! Μπορούσα να καταλάβω το “Immigrant song” και το “Black dog” που είχα ακούσει κάποτε ένα μέρος του, όλα τα υπόλοιπα ήταν εντελώς άγνωστα. Είχαν γίνει αρκετά λάθη, αλλά έπρεπε να γίνουν, είτε ήταν φάλτσα στη φωνή, είτε στην κιθάρα. Έτσι γίνονταν εκείνη την εποχή. Προσπαθούσα λοιπόν ν’ ακούσω τους LED ZEPPELIN αλλά δεν είχα καθόλου ελεύθερο χρόνο και η μόνη στιγμή που ευκαιρούσα ήταν όταν κοιμόμουν. Σε διαβεβαιώνω ότι αυτό που λένε “υπνοπαιδεία” δε δουλεύει καθόλου!!! Ήταν όμως μία πολύ καλή εμπειρία με απίστευτους μουσικούς. Ξέρεις, όταν ξεκινάς να παίζεις μαζί τους δεν καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι δίπλα σε τόσο σημαντικούς ανθρώπους, αφού το μόνο που σε απασχολεί είναι οι πρόβες και οι συναυλίες. Όταν κάθομαι και αναλογίζομαι ότι μιλάω –ας πούμε- με τον Mike Portnoy όπως με τους κολλητούς μου φίλους, τον άνθρωπο που προσδιόρισε τη μουσική τής γενιάς μου με το “Images and words”, είναι πραγματικά κάτι σπουδαίο… Σ’ εκείνη την περιοδεία γνωρίσαμε και τους YES, ένα γκρουπ με το οποίο δεν έχω καμία επαφή με τη μουσική τους, αλλά έμαθα ότι ο ντράμερ τους είχε παίξει στο “Imagine” του John Lennon κι έπαθα πλάκα”.

CRYPT OF CERBEROS – “World of myths”
“Με τους CRYPT OF CERBEROS είχα βρεθεί σ’ ένα γκρουπ που το γύρισε από το death metal στο progressive μελωδικό metal, αλλά δεν ήταν το είδος μουσικής που γούσταρα, παρά μάλλον ένα tribute στα σχήματα που άκουγα τότε (FATES WARNING, DREAM THEATER). Βέβαια, εκεί γνώρισα τον Johan Hallgren, ο οποίος από τότε ήταν εξαιρετικός κιθαρίστας και τελικά αυτό ήταν το πιο σημαντικό από εκείνη την περίοδο”
SPASTIC INK – “Ink compatible”
“Ήταν πολύ καλή εμπειρία κι αυτή. Όταν πήγαινα στο μουσικό κολλέγιο, είχα ακούσει τον πρώτο δίσκο των WATCHTOWER και είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Ξαφνικά ένας από αυτό το συγκρότημα που θαύμαζα (σ.σ. Ron Jarzombek), με κάλεσε να παίξω στο δίσκο του. Μεγάλη μου τιμή”.
THE FLOWER KINGS – “Unfold the future”, “Meet the Flower Kings”, “Adam and Eve”
“Καλά που μου τα θύμησες. Δε θα τα θυμόμουν μόνος μου! Όλα έγιναν μετά την περιοδεία με τους TRANSATLANTIC. Δεν έχουμε όμως σχέσεις με τα παιδιά πλέον, μετά το περιστατικό που περιγράψαμε με τα δαχτυλικά αποτυπώματα. Είχαμε συμφωνήσει ότι όλοι θα αρνούμασταν να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία, αλλά τελικά μόνο εγώ το έκανα. Φαίνεται ότι μόνο εγώ δεν ήμουν έτοιμος να πουληθώ”.
GENIUS – “A rock opera parts 1, 2, 3”
“Για να είμαι ειλικρινής αυτά τα άλμπουμ του Daniele Liverani δεν είναι του απόλυτου γούστου μου. Πάντως τα μοναδικά κομμάτια που μου άρεσαν –να σου πω την αλήθεια- ήταν αυτά στα οποία συμμετείχα. Θέλω πάντα να προσφέρω κάτι παραπάνω σε οτιδήποτε κάνω”.
AXAMENTA – “Ever arch I tech ture”
“Ζήτησα να κάνω όποιες αλλαγές ήθελα εκεί που θα συμμετείχα, για να το κάνω πιο ενδιαφέρον. Αυτό προσπαθώ να κάνω πάντα. Και αυτό το άλμπουμ δεν ήταν βέβαια του απόλυτου γούστου μου…”
Σάκης Φράγκος