ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Decadent” – U.D.O.
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2015
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: AFM Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: Udo Dirkschneider, Fitty Wienhold
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Udo Dirkschneider
Κιθάρες – Andrey Smirnov/Kasperi Heikkinen
Μπάσο – Fitty Wienhold
Drums – Francesco Jovino
Αναμφισβήτητα σε μια χονδρόδετη εγκυκλοπαίδεια βιβλιοθήκης για τη heavy metal μουσική, στο γράμμα “U”, θα υπήρχε ένα ολόκληρο κεφάλαιο αναφοράς στον Κο Udo Dirkschneider, έναν από τους βασικότερους εκπροσώπους του ιδιώματος από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και το τέλος του κόσμου. Είτε άρεσαν είτε όχι τα τραγούδια που έχει πει, είτε κάποιους τους «ενοχλούσε» η χαρακτηριστική φωνή του, είχε καταφέρει από την πρώτη στιγμή της καριέρας του, να κερδίσει τον απεριόριστο σεβασμό από όλους τους οπαδούς διαφορετικών ιδιωμάτων, κάτι που σαφώς είναι άξιο λόγου. Από την άλλη για τους υποστηρικτές του, η ιδιαίτερα δυναμική χροιά της φωνής του μας έχει χαρίσει και στην προσωπική του πορεία, τραγούδια-σταθμούς, τα όποια έχουν αφήσει έχει ηχηρό στίγμα στην δισκογραφία.
Έτσι, αν και έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια από το 2015, θυμάμαι σαν να είμασταν στο σήμερα, πόσο περίμενα την κυκλοφορία του τότε νέου δίσκου του, “Decadent”. Από την μια ήξερα τι να περιμένω ηχητικά, αφού όταν ένας καλλιτέχνης σε έχει μάθει σε ένα συγκεκριμένο στυλ, δεν αγωνιάς για το ηχητικό περιεχόμενο. Όταν όμως αυτός ο καλλιτέχνης, εκείνη την χρονιά, «έκλεινε» τα 63, και σκεπτόμενος και την
προηγούμενη δουλειά του “Steelhammer”, που χώλαινε ελαφρώς συνθετικά, μου είχαν δημιουργηθεί κάποιες μικρές σκέψεις για το τελικό αποτέλεσμα. Σίγουρα εκτός από εμένα και άλλοι τότε, ίσως σκέφτηκαν ότι η νέα δέκατη πέμπτη δουλειά του με τίτλο “Decadent” θα κυμαινόταν στα ίδια επίπεδα, απλά διατηρώντας το όνομα του ενεργό χωρίς όμως να προσφέρει τόσο καλή μουσική.
Ο ίδιος όμως και τα μέλη του γκρουπ του, είχαν άλλη άποψη. Για άλλη μια φορά όλο το άλμπουμ διατήρησε το στήσιμο που είχε κάθε δισκογραφική του κίνηση χωρίς να ξεφύγει από την φόρμουλα και ροή που ήδη ήξερε ο οπαδός. Από το τραγούδι που «άνοιγε» τον δίσκο, “Speeder”, μέχρι και την τελευταία νότα, αυτό που άκουγες ήταν καλοπαιγμένο heavy metal. Ο UDO και η παρέα του προσέφεραν ότι ακριβώς ποθεί ο κάθε οπαδός: Στακάτα, κοφτά κιθαριστικά heavy metal riff κλασικού ήχου που βρίσκονται σε κομμάτια γρήγορης και πιο αργής mid tempo ταχύτητας και ρεφρέν που θέλοντας και μη τα τραγουδάς. Όλο το άλμπουμ, ήταν δομημένο ηχητικά στις ’80s ηχητικές κλίμακες φέρνοντας στο μυαλό αρκετά τον μύθο των ACCEPT. Άλλωστε ο ίδιος ποτέ δεν αποποιήθηκε το παρελθόν του, αφού αυτό «ξέρει» να κάνει καλά.
Ευτυχώς σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά του δεν υπήρχε τραγούδι, εκτός του “Mystery”, ένα από τα χειρότερα μουσικά δείγματα γραφής που έχει ηχογραφήσει ποτέ ο UDO, που να υστερεί ή να θέλεις να ακούσεις γρήγορα το επόμενο. Καμία άλλη σύνθεση δεν είχε τόσο ανιαρό περιεχόμενο, έχοντας σαν μοναδικό ρόλο να «γεμίσει» το άλμπουμ. Ακόμα και η μόνη μπαλάντα του δίσκου, “Secrets in paradise”, ακούγεται κάτι παραπάνω από ευχάριστα, αν και όλοι ξέρουν ότι ο UDO δεν είναι γνωστός για το εύρος των φωνητικών του δυνατοτήτων αλλά ούτε και για την ξεχωριστή ερμηνεία του σε πιο πολύ αργού tempo κομμάτια.
Κάθε σύνθεση του “Decadent” έχει ένα χείμαρρο από riffs που ξεχυνόταν από τα ηχεία, και θα σε παρέσερνε στο πέρασμά του, σε τραγούδια όπως τα “House of fake”, “Pain”, “Meaning of life”, “Breathless”, “Under your skin”, “Untouchable” και “Rebels of the night”. Έτσι όλα είναι γεμάτα με ένταση και προκαλούν άκρατο ενθουσιασμό από την πρώτη ακρόαση, έχοντας νότες που θα σε ξεσηκώσουν και έναν UDO που το πέρασμα των χρόνων τον σημάδεψε μόνο εξωτερικά, δίνοντας για ακόμα μια φορά τον καλύτερο εαυτό του. Στο δίσκο υπάρχουν συνθέσεις που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να έχουν σαν όνομα δημιουργού το ACCEPT, όντας η ιδανική γυμναστική σβέρκου κατά των αλάτων του αυχένα. Τραγούδια που φέρνουν πολλά χαμόγελα ικανοποίησης χωρίς δισταγμό. Σαφώς στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα του δίσκου, έχει βοηθήσει και η παραγωγή που είναι ίσως επιτηδευμένα οπισθοδρομική.
Το “Decadent” δεν είχε καμία έκπληξη ή ηχητική/συνθετική καινοτομία. Είχε όμως άλλη μια κατάθεση ψυχής, ενός από τους σημαντικότερους frontmen, για το πως πρέπει να ακούγεται σωστά το παραδοσιακό heavy metal. Ενός καλλιτέχνη που απέδειξε περίτρανα για άλλη μια φορά ότι ο τίτλος που επέλεξε για την τότε καινούργια του δουλειά δεν είχε καμία σχέση με τον ίδιο, αφού αποτελεί μια ασταμάτητη μηχανή παραγωγής τραγουδιών που «πατάνε» πάντα στις ρίζες. Έναν δημιουργό που μας χαρίζει δίσκους όπως αυτόν, που θα γεμίσει ατελείωτες ώρες μουσικής ικανοποίησης, εφάμιλλος του ονόματος και της μουσικής κληρονομιάς που έχει αφήσει.
Did you know that:
– Στην digipack έκδοση αλλά και αυτή που κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία, υπάρχουν bonus τραγούδια (2 στη μια και 1 παραπάνω στην άλλη) τα οποία θα μπορούσαν να έχουν θέση στην κανονική κυκλοφορία. Ειδικά το “Shadow eyes” που αρχίζει λες και ακούς το “Metal heart”!
– Το άλμπουμ θα ήταν το τελευταίο για τους Kasperi Heikkinen και Francesco Jovino στη σύνθεση του σχήματος.
– Αν κάποιος θελήσει να αποκτήσει τώρα πια το άλμπουμ σε βινύλιο, θα πρέπει να βάλει λίγο βαθιά το χέρι στην τσέπη του.
– Το “Decadent”, ενώ στην Ευρώπη κυκλοφόρησε σαν σήμερα στις 23 Ιανουαρίου, στην Αμερική κυκλοφόρησε στις 3 Φεβρουαρίου.
Θοδωρής Μηνιάτης
