ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Devil’s Ground”– PRIMAL FEAR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟI: Mat Sinner, Achim Kohler, Ralf Scheepers, Stefan Leibing, Tom Naumann, Randy Black
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Ralf Scheepers
Μπάσο – Mat Sinner
Κιθάρες – Stefan Leibing/Tom Naumann
Drums – Randy Black
Οι PRIMAL FEAR «μπήκαν» στις ζωές μας δισκογραφικά το μακρινό 1997 όντας το πνευματικό παιδί των Ralf Scheepers (φωνητικά, ex-GAMMA RAY, ex-TYRAN PACE) και Mat Sinner (μπάσο, SINNER), όταν μετά την απόρριψη του πρώτου από τους JUDAS PRIEST να αναλάβει τα φωνητικά μετά την αποχώρηση του Rob Halford, από το group, αποφάσισαν να συνεργαστούν. Μια σύμπραξη καλλιτεχνών που «γέννησε» ένα από τα ωραιότερα, θεωρώ για πολλούς, συγκροτήματα του Ευρωπαϊκού heavy/power metal.
Το group από τις πρώτες στιγμές που ακούσαμε τραγούδια του, «πάτησε» πάνω σε δυο «σχολές» επιρροών, για να δημιουργήσει τις συνθέσεις του. Αυτή της χώρας προέλευσης των δυο ιδρυτών του σχήματος, με πολλές αναφορές στην πλούσια heavy/power metal σκηνή της, και της “Painkiller” (αν υπήρχε τέτοια), έχοντας αφενός σαφείς αναφορές σε ένα από τα albums (αυτό των JUDAS PRIEST), που για τον γράφοντα, μαζί με ελάχιστα αλλά, διαμόρφωσαν αρκετά τον metal χάρτη μετά την κυκλοφορία του, αλλά και αφετέρου και στο εν λόγω σχήμα γενικότερα, αφού το ηχητικό αποτέλεσμα των συνθέσεων, παρέπεμπε σαφώς σε αυτούς.
Το 2004, κυκλοφόρησαν την πέμπτη δουλειά, τους με τίτλο “Devil’s Ground”, η οποία έχει ένα από τα ωραιότερα εξώφυλλα της καριέρας τους, ειδικά στους χρωματισμούς. Ευτυχώς το σχήμα είναι από αυτά που δεν χρειάζεται ένα καλό «έξω» για να επικαλύψει ένα μέτριο «μέσα». Το “Metal is forever” που «ανοίγει» το album, αλλά και το “In metal” που έπεται αργότερα στη ροή του δίσκου, όσο γραφικά και αν ηχούν/διαβάζονται, αντιπροσώπευαν επακριβώς τι θα άκουγε ο ακροατής, δίνοντας ένα σαφές στίγμα της κυκλοφορίας. Παράλληλα και τα δυο, αποτελούν τραγούδια που από τότε είναι από τα καλύτερα και πιο αντιπροσωπευτικά τους. Η συνέχεια ήταν για άλλο ένα δίσκο πολύ καλή αφού το συγκρότημα δεν ξέφυγε καθόλου από τα όποια ηχητικά στεγανά είχε δημιουργήσει, με όλες τις προηγούμενες δουλειές του. Η τότε καινούργια, πήρε επάξια την σκυτάλη από το προ διετίας “Black sun”, και προσωπικά την θεωρώ και ελαφρώς καλύτερη. Πολύ σημαντικό στην ακρόαση ήταν το γεγονός ότι παρόλο που διαρκεί περίπου μια ώρα, δεν την βαριέσαι επ’ ουδενί και θες να την ακούς όλη, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Το συγκρότημα ακολούθησε κατά γράμμα (κάτι αντίθετο ίσως να έκανε μεγάλη εντύπωση), τις δυο «σχολές» επιρροών που είχε, προσφέροντας και πάλι συνθέσεις υψηλού επιπέδου σε όλες τις παραμέτρους. Πρωτεργάτης για άλλη μια δουλειά, ήταν ο συνήθης «σεληνιασμένος» Scheepers, που τραγουδάει με τον γνώριμο στυλ του, σαν να μην υπήρχε αύριο. Όπως μας είχε (έχει) συνηθίσει, όταν ο μετρονόμος «τρέχει» δαιμονισμένα, τα φωνητικά του είναι σε υψηλές οκτάβες, ενώ όταν σε στιγμές στο δίσκο, οι ταχύτητες πέφτουν η ερμηνεία του, αποκτά μια πιο μελωδική χροιά. Κάθε τραγούδι που λέει αποτελεί ρεσιτάλ ερμηνείας, όπως αναφέρει και γνωστός τηλεπαρουσιαστής, έχοντας με την ίδια ευκολία και «ψηλά» και τα «χαμηλά» φωνητικά.
Τα τραγούδια, ίσως και λόγω του χαρισματικού frontman, κινούνταν κυρίως από up tempo σε πιο υψηλές ταχύτητες, με πολλές ανθεμικές στιγμές, στακάτα κιθαριστικά riff, solos ωραία τοποθετημένα στην σύνθεση χωρίς υπερβολές, catchy refrains που θες να τραγουδάς συνέχεια και μελωδίες που σου καρφώνονται άμεσα στο μυαλό. Ότι δηλαδή εμπεριείχε κάθε album τους. Τα δισκογραφικά χρόνια που είχαν ήδη στις πλάτες τους, τους είχαν κάνει πιο ώριμους πια και παρόλο το «φρέσκο» line up, αφού είχαν αλλάξει τα 2/5 σχετικά με το προηγούμενο album, ακούγονταν σαν ένα «δεμένο» και «καλοδουλεμένο» σύνολο. Σε αυτό σίγουρα βοήθησε η προσθήκη και πάλι του κιθαρίστα Tom Naumann, έναν μουσικό που είχαμε γνωρίσει στις πρώτες δυο κυκλοφορίες του συγκροτήματος αλλά και από τους SINNER και το solo group του Mat Sinner, και του drummer Randy Black (ex-ANNIHILATOR). Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η εμπειρία και των δυο, έδωσε μια ακόμα ώθηση στο δίσκο. Ο Naumann, βοήθησε μάλιστα και στην δημιουργία των συνθέσεων, ενώ ο Black στην τελική παραγωγή του album.
Οι PRIMAL FEAR με την κυκλοφορία του “Devil’s Ground” απλά δήλωσαν για άλλη μια φορά παρόν στο καλό και ποιοτικό heavy/power metal, χαρίζοντας στον κόσμο μια ακόμα δουλειά, η οποία όσα χρόνια και να περάσουν, ακούγεται το ίδιο ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ευτυχώς μέχρι και τις μέρες μας, έχουν συνεχίσει στους ιδίους καλούς ρυθμούς.
Did you know that:
– Η πρώτη έκδοση του album σε βινύλιο δεν ήταν μαύρο όπως συνηθιζόταν, αλλά σε picture disc, διαφοροποιημένο από τα υπόλοιπα αφού δεν αναγράφονταν τα γράμματα επάνω του και είχε και εξώφυλλο. Οι νεότεροι ας δουν φωτογραφίες για να καταλάβουν τι διαβάζουν. Μια «καθαρή» καλοδιατηρημένη κόπια τιμάται πάνω από 100 ευρώ τώρα πια, αφού η έκδοση είναι αριθμημένη στις 1000 κόπιες.
– Σε πολλές εκδόσεις του album σε CD, υπάρχει bonus το τραγούδι “Die young” των BLACK SABBATH
– Αν κάποιος αναζητήσει την επανέκδοση του album σε CD το 2010, αλλά και την Γιαπωνέζικη έκδοση την χρονιά της κυκλοφορίας θα βρει σαν bonus το “The rover” των ZED ZEPPELIN
– Στην επανέκδοση του album σε CD το 2010, αλλά και στη περιορισμένη έκδοση την χρονιά της κυκλοφορίας θα βρει σαν bonus τα “Metal is forever” “The Healer” και τα δυο σε 5.1 μίξη DVD ηχητικού τραγουδιού.
Θοδωρής Μηνιάτης
